Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 15

um Framsóknarmanna. Hann var
vel máli farinn og óhvikull í stuðn
ingi sínum við það, er hann hugði
rétt vera.
Ingiríður Árnadóttir fæddist 23.
febr. 1887 og var elzt þeirra systk.
Hún fæddist á Ytra-Álandi en ólst
upp á Gunnarsstöðum, og systkini
hennar öll. Rétt fyrir tvítugsaldur
stundaði hún nám í húsmæðra-
skóla á Akureyri. Árið 1907 gift-
is't hún, þá aðeins tvítug að aldri,
Kristjáni Þórarinssyni bónda í Lax-
árdal í Þistilfirði, er varð kunnur
maður í héraði, og bjuggu þau
fyrst um sinn í Laxárdal. Eru elztu
börn þeirra fædd þar. En árið
1914 reistu þau nýbýlið Holt aust-
an Laxár og var til þessa nýbýlis
lagt land frá Gunnarsstöðum og
Laxárdal. Var býli þéssu komið
upp án opinberrar aðstoðar, enda
löngu áður en sett var nýbýlalög-
gjöf síðari tíma. Rúmlega 20 árum
síðar var bærinn í Holti endur-
byggður og reist íbúðarhús það úr
steini, er þar stendur nú. Er ný-
býli þetta löngu komið af bernsku
skeiði og nú, að því er varðar rækt
un, byggingar og bústofn, eitt
hinna stærstu í sýslunni, enda hafa
nú tvær kynslóðir lagt hönd að.
Um bæjarstæðið í Holti var mér
einu sinni sögð saga, sem mér tókst
ekki að fá staðfesta, en er þess
verð, að sögð sé, hvort sem hún
er sönn eða að einhverju léyti
þjóðsaga. En svo var mér sagt, að
þegar stofnun nýbýlisins var ráð-
in, hefðu þau hjónin Kristján og
Ingiríður gengið saman austur yf-
ir ána til að svipast um eftir bæj-
arstæði. Þau sáu, hvar rjúpa hóf
sig til flugs. Þá sagði Ingiríður:
Þar sem rjúpan sezt, skulum við
byggja bæinn. Og þar sem rjúpan
settist var bærinn byggður. Minn-
ir þetta á þá, er fyrrum létu það
ráða byggð sinni, hvar forsjónin
lét öndvegissúlur bera að landi, Má
og vera, að greina megi á örlága-
stundum, og oftar en talið er, tengsl
in milli elztu kynslóða og yngstu
í þessu íandi.
Mann sinn missti Ingiríður árið
1942 eftir 35 ára sambúð, en ald-
ursmunur þeirra var nokkur. Þau
eignuðust ellefu börn, átta dætur
og þrjá synif og eru tíu á lífi. Eft-
ir lát Krlstjáns hélt Ingiríður
áfram bús’káj) fíieð elztu börnum
sínum, og íæfðisí Kann svo á þeirra
hendur. Fyrir nobkrum árum
kenndi hún þess sjúkdóms, er nú
hefir gert enda á ævi hennar. Hlaut
þá með læknishjálp nebkra meina
bót, er entist henni um hríð. Var
sá frestur notaður til starfa með-
an kraftar leyfðu. en lífsþrek henn
ar var mikið. Hún verður þeim
minnisstæð, er henni kynntust:
Smávaxin, en kvik á fæti, skjót í
svörum og gagnorð, söngelsk, eins
og margir í hennar ætt, og að jafn
aði glöð í bragði. Vinnusemi,
stjórnsemi og umhyggjusemi voru
henni í blóð bornar. Heimilið, sem
hún annaðist, og elzta dóttir henn-
ar tók við af henni, hefir löngum
verið fjölmennt og komið mikið
við sögu sveitar- og héraðsmála.
Börn þeirra Kristjáns og Ingiríð
ar eru þessi á lífi: Arnbjörg, Þór-
arinn og Árni, sem eru elzt syst-
kinanna og búa í Holti, Vilborg
gift Hauki Kjartanssyni bifreiðar-
stjóra í Þórshöfn, Ásmundur kenn
ari í Rvík, kvæntur Ásdísi Eysteins
dóttur, sem einnig er kennari, Guð
rúrí gift Einari Kristjánssyni rit-
höfundi á Akureyri, Herborg gift
Þóri Sigurðssyni kennara í Rvík,
Þórhallá gjft |íerði Björnssyni arki
tekt í Kó|ayogi, Guðbjörg gift
Éiríki Jóilssýnl kennárá 1 Rvík og
Hólmfríður gift Sigurði Óla Brynj
ólfssyni bæjarfulltrúa á Akureyri.
Ein systranna, Éérgþóra, fluttist til
Danmerkur og giftist þar færeysk-
um manni, en lézt fyrir nál. 30 ár-
um.
IBörn Jóhannesar Árnasonar og
Aðalbjargar Viíhjálmsdóttur eru:
Axel kennari í Rvík, kvæntur Sig
urbjörgu Jóhannsdóttur, Anna gift
Jónasi Aðalsteinssyni bónda á Brú-
-arlandi í Þistilfirði, Arnbjörg gift
Árna Þ. Árnasyni bónda á Hösk-
uldarnesi á Slettu, Sigríður gift
Sigfúsi A. Jóhannssyni bónda á
Gunnarsstöðum, Þorbjörg gift
Kristni Skæringssyni skógfræðingi
í Kópavogi, Árni mjólkurfræðing-
ur á Akureyri kvæntur Ingibjörgu
Sveinsdóttur, Arnþrúður Margrét
gift Sigurði Gunnlaugssyni iðnaðar-
manni í Kópavogi og Guðbjörg
gift Benedikt Halldórssyni kenn-
ara í Hafnarfirði.
Skal hér nú staðar numið og
ekki fleira sagt af því, sem mér
er í minni um þessa tvo öldnu og
nákomnu vini mína, sem kvaddir
voru hinztu kveðju á þessu ári.
Bæði luku þau Jóliannes á Gunnars-
stöðum og Ingiríður í Holti æýi
sinni á sjúkrabeði utan heimahaga,
en voru jarðsungin í sveitinni þqr
sem þau unnu ævistarf sitt í blíðu
og stríðu og áttu heima alla tíð fra
vöggu til grafar. Hér um slóðiR
eins og annars staðar, fækkar þeim
nú óðum, sem sáu dagsins ljós á
liðinni öld. Saga þeirra, sem gengp
ir eru, verður aldrei nema að litíu
leyti „rituð á blað, en rist inn í
fáein hjörtu“- og það skiptii' líka
mestu, sem hjörtun geyma vitandi
eða óvitandi, frá tyni til kyns.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
15