Íslendingaþættir Tímans - 22.11.1973, Blaðsíða 3

Halldór Vilberg Jóhannesson
prentari
Fæddur 18. janúar 1946.
Dáinn 21. októher 1973.
Halldór Jóhannesson, dáinn. Ótrúlegt.
Ekki óraði mig fyrir þvi, er við Halldór
kvöddumst að afloknum vinnudegi
kvöldið fyrir slysið, að við myndum
ekki sjást aftur hér á jörðu.
Það er margt undarlegt i sambandi
við lif okkar mannanna á þessari jörð.
Það er litt skiljanleg ráðstöfun æðri
máttarvalda, þegar ungt fólk er kvatt
á braut svo skyndilega, sem hér átti
sér stað.
Halldóri Jóhannessyni kynntist ég
fyrst þegar hann hóf nám i prentiön i
Prentverki Odds Björnssonar 3. april
1964, og vorum við þar vinnufélagar
mörg ár, en siðan skildu leiðir. Halldór
flutti suður til Reykjavikur og vann að
prentstörfum þar. Siðan fór hann til
Astraliu og dvaldi þar i nokkur ár, og
er hann kom þaðan nú i byrjun þessa
árs þá lágu leiðir okkar saman á ný er
hann réðst sem starfsmaður i Prent-
smiðju Björns Jónssonar.
011 min kynni af Halldóri voru með
miklum ágætum. Hann var mjög vel
skapi farinn, kátur og hress, og góður
félagi allra. Þá var hann einnig mjög
vel fær i sinu starfi. Við sem þekktum
Halldór Jóhannesson sjáum á bak
góðum vini og mætum ipanni og óhætt
er að fullyrða að leitun er að slikum
manni, sem Halldór var.
Að lokum þakka ég Halldóri ánægju-
legt samstarf og samvinnu fyrr og
siðar og ég veit.að ég mæli fyrir munn
allra, sem hannþekktu.
Halldór var ókvæntur, en eftirlifandi
foreldrum hans.þeim Þorgerði Hall-
dórsdóttur og Jóhannesi Halldórssyni,
og öðrum ástvinum, sendi ég minar
innilegustu samúðarkveðjur, þó orð
séu litils megnug þegar svona hörmu-
legir atburðir gerast.
Svavar Ottesen.
Mörg ár var hann formaður sóknar-
nefndar Eyvindarhólakirkju. Rækti
hann það starf af mestu nákvæmni,og
þegar Eyvindarhólakirkja var endur-
byggð 1961, mæddi mest á honum við
efnisútvegun og annað, sem að endur-
byggingu kirkjunnar laut. Ennfremur
var það að tilhlutan Eyjólfs, að hinn
forni legstaður í Skógum var hafinn úr
þeirri niðurlægingu, sem hann var
kominn i, en þar hvíla meðal annars
nánustu skyldmenni hans.
Að jafnaði bar Eyjólfur ekki innri
tilfinningar sinar á torg og ef til vill
hafa sumir haldið hann sjálfbirging.
Þó er ég þess fullviss, að innst inni átti
hann næmar tilfinningar og trúði þvi,
að almætti, sem vér köllum Guö, vekti
yfir okkur og hefði ráð okkar i hendi
sinni og væri með okkur i starfi svo
fremi, sem við gerðum það, sem i
okkar valdi stendur til að bjarga okkur
sjálf. Hann var trölltryggugog sá, sem
einu sinni ávann sér traust hans, var
aldrei ber að baki. Eins mátt í öllum
viðskiptum reiða sig á orð hans eins og
islendingaþættir
vottfasta samninga. Einn ágætur
maður, sem mörg ár var kaupmaður
hjá Eyjólfi, sagði eitt sinn við mig:
,,Ég sem aldrei um kaup við Eyjólf,
hann borgar mér alltaf það hæsta
kaup, sem greitt er”. Arið 1918 tók
Eyjólfur spönsku veikina, eins og fleiri
hér og lá þá rúmfastur i 18 vikur.
Einnig varð hann illa úti, er hin
illræmda lömunarveiki gekk. Eftir
þau áföll held ég, að Eyjólfur hafi
aldrei fundið sjálfan sig, en hugurinn
var alltaf hinn sami. Hin slðari ár var
heilsa hans mjög þrotin, svo að hann
varð við og við að dvelja á sjúkrahús-
um. Lét hann þá af búskap að mestu,
hafði aðeins fáar kindur sér til ánægju,
sem hann hugsaði um með aðstoð
sinnar dugmiklu konu, er reynzt hafði
honum alla tið hin styrkasta stoð.
Nú hefur yngsti sonur hans Magnús,
tekið við jörðinni, og tel ég það vel far-
ið, þvi að ungu hjónin virðast ætla að
feta í fótspor þeirra, sem áður voru
húsráðendur á Hrútafelli, hvað
manndóm og dugnað snertir.
Við útför Eyjólfs skartaði Eyja-
fjallasveit sínu fegursta. Hann var
jarðsettur i Eyvindarhólskirkjugarði,
þar sem fjöldi fólks fylgdi hinni öldnu
kempu siðsta spölinn. Þegar e'g fylgd-
ist með hinum friða systkinahópi, er
gekk á eftir kistunni til grafarinnar,
varð mér hugsað til þess, hve Eyja-
fjallasveit hefði goldið mikið afhroð
við að missa burt þetta dugmikla og
glæsilega fólk, og hversu mörg
sveitarfélög hafa ekki oröið að gjalda
slika fórn til þéttbýlisstaðanna á liðn-
um árum, og oft er það kjarninn,. sem
fer. Nú er Eyjólfur genginn á vit feðra
sinna ,,meira að starfa Guðs i geim”.
Viö,sem eftir stöndum um stund, ósk-
um honum allra heilla i þeirri ókunnu
veröld og þökkum honum farsælt ævi
starf. Megi sú hönd, er hann trúði, að
héldi vernd yfir sér i öllu sinu lifi hér á
jörð, stýra göngu hans þar.
Hans verður lengi minnzt sem
drengskaparmanns og dugmikils
bónda.
Gissur Gissurarson.
3
1