Íslendingaþættir Tímans - 28.12.1973, Blaðsíða 5

Eiríkur Karl Guðjónsson
Fæddur 30. júlí 1903
Dáinn 7. nóv 1972
Síðbúin kveðja
Hver af öðrum til hvildar rótt
halla sér nú og gleyma
vöku dagsins um væra nótt
vinirnir gömlu heima.
Þótt leið þin sem áður þar liggi hjá,
sem lyngið um hálsa brumar,
mörg höndin, sem kærast þig kvaddi
þá,
hún kveður þig ekki i sumar.
Þ.V.
Hann Kalli er dáinn.
Þessi fregn kom svo óvænteins-og
reiðarslag yfir vini hans og ættingja.
einar i ibúðarhúsinu á Efra-Hóli og
höfðu ekki mikið um sig. Þá var Una
orðin mjög heilsutæp, en naut þá góðr-
ar umönnunar mágkonu sinnar, sem
aldrei verður fullþakkað.
Una var lengi meðlimur kvenfélags-
ins „Sigurvon” og reyndist þar góður
og traustur félagi. Einnig var hún
lengi félagi i U.M.F. Staðarsveitar.
Minnist ég margra ánægjustunda með
henni og öörum i þvi félagi, en ég er
enn i þvi og elzti meðlimur þess.
Hjónaband Unu og Jóns heitins var
sérstaklega gott og farsælt, svo orö
var á gjört. Una var kona ekki marg-
mál, en gat þó verið glöð i vinahópi.
Hún var trygglynd og vinur vina sinna,
hjálpsöm, greiðvikin og gestrisin i
bezta lagi. Henni vil ég færa minar
beztu þakkir fyrir góð kynni i meira en
65 ár og hið sama munu allir sveitung-
ar hennar gjöra. Jarðarför hennar fór
fram að Staðarstað 27. október að við-
stöddu fjölmenni.
Blessuð sé minning hennar.
Bragi Jónsson
Frá Hoftúnum
Það var nú svo að þrátt fyrir tölu
áranna, fannst okkur hann alltaf
siungur. Það var svo fjarstætt, að
hugsa um dauða i návist hans. Karl
var maður vorsins’Og gróandans. Einn
af þeim gæfumönnum sem flytja með
sér birtu og yl i sálir samferða-
mannanna. Einn þeirra, er segja
mætti að gæfu tilverunni lif og lit.
Slikra manna er sárt saknað, er þeir
kveðja. Skarðið verður stórt og vand-
fyllt og sveitin er snauðari eftir.
Karl Guðjónsson mun verða sein-
gleymdur vinum sinum og grönnum.
Þeir munu minnast hans sem var
yngstur allra og hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum, muna hnyttin tilsvör og
græskulausa glaðværð. Þeir munu
minnast hjálpfýsi og drengskapar
hans i hverjum vanda er að höndum
bar.
Öfáar eru þær gleði- og ánægju
stundir, sem kunningjarnir eiga Kalla
að þakka og margan greiðann er hann
búinn að gera sinum grönnum og öðr-
um, sem þess hafa þurft. Var þá ekki
horft til launa.
Slfkra manna er gott að minnast.
Það er hver rikari sem átt hefur
slikan mann að vini og granna.
Karl var var frábært snyrtimenni,
svo að margur mætti þar lærdóm af
draga. Það heyrði ég mann segja, að á
Skarði mætti labba um öll útihús á
sokkaleistunum. Kannski hafa þetta
veriö ýkjur, en sýnir þó hvilikt álit
var á umgengni allri á þeim bæ. Enda
var sama hvar komið var á þvi
heimili, snyrtimennskan og reglu-
semin réðu þar rikjum.
Um tima bjo Karl fjarri dalnum sin-
um, Norðurdal. En römm er sú taug,
sem rekka dregur föðurtúna til, og
mun hann-alltaf hafa þráð að flytja
þangað aftur. Vafalaust hefur hann
saknað sinna gömlu vina. Enda fór svo
að hann festi kaup á jörð i dalnum og
reisti þar nýbýlið Skarð Ekki mun það
hafa verið neinn leikur. Og langur
mun vinnudagurinn oft hafa verið hjá
þeim hjónum i þá dga. Var hlutur hus-
freyjunnar þar eigi smár. Þvi oft var
mannmargt meðan stóð á
uppbyggingu húsa og aðstæður þær
frumstæðustu. Þá kom bezt i ljós, hve
Karl var vinmargur og voru grannar
hans fúsir til að retta hjálparhönd og
munu eiga margar ánægjulegar
minningar frá þessum samvistardög-
um.
t dag er Skarð talandi tákn um
dugnað þeirra hjóna og drengjanna
þeirra, sem hafa fetað dyggilega \ fót-
spor foreldranna með framtak og
snyrtimennsku, sem athygli vekur.
Þess mun ég og aörir gamlir nábúar
minnast, hve gott var að koma að
Skarði. Vorum við krakkarnir þá oft
leiddibúrið til Bjargar og hvarf þá
margt- á augabragði i lystuga munna
og var eigi talið eftir af þeim hjónum.
En þau voru bæði samhent um frá-
bæra gestrisni og greiðasemi og höfðu
yndi af að veita gestum sinum vel.
Engan mann hef ég þekkt, sem var
meiri bóndi en Karl. Ég á þar við, að
hann var bóndi af lifi og sál. Naut þess
að hirða fé sitt sem bezt og unni um-
hverfi sinu af næmleik þess, sem
skynjar fegurð og frið sveitarinnar til
fullnustu.>ó voru hestarnir hans mesta
yndi. Þeir voru vinir hans og félagar.
Endaátti hann fallega gæðinga, og það
var skemmtileg sjón að sjá Karl á
hestbaki. Það var auðséð, að þar fór
maður, sem kunni tökin á þessum fót-
fráu skepnum. Slik sjón verður nú þvi
miður sjáldgæfari i sveitum með
hverju ári. Drattarvélar eru að verða
einráðar þar.
Margar ferðir mun Kalli hafa átt
niður á bakkana til að aðstoða fólk
yfir ána. Var hann þá oft fljótur
fförum enda sporléttur með afbrigð-
um. Margir munu þeir vera, sem hann
hefur borið á baki sinu yfir árnar á
meðan þær voru óbrúaðar og oft tor-
færar.
Og þvi vil ég trúa, að þegar okkur
gamla granna ber að ströndum
eilifðarinnar, þá veröi Karl svo sem
oft áöur með þeim fyrstu til að rétta
hjálpandi hönd, ef með þarf.
Margur mun nú sakna þess, að sjá
hann ekki þeysa um dalinn á sinum
fallegu gæðingum. En ég sé i anda
Rarl, vin minn, þeysa um stéttur
eiliföarinnar á striðsöldum gæðingi
með gamanyrði á vör og kankvist bros
i augum. Þannig var hann.
Ég lýk svo þessum orðum með þakk-
læti til hans frá mér og minum, fyrir
vináttu liðinna ára og sendi minar
innilegustu samúðarkveðjur til
Bjargar, sona hennar og annarra
vandamanna. Þ.J.
islendingaþættir
5