Íslendingaþættir Tímans - 17.08.1974, Side 2

smiðanámi á Selfossi, og á þessum
árum stofnuðu ungu hjónin yndislega
heimilið sitt að Reynivöllum 6. Að
Reynivöllum 6bjuggu þau, þar til lifs-
vegur skildi leiðir. Þar eignuðust þau
börnin Ragnheiði, sem er gift Páli
Imsland menntaskólakennara, og
Pétur, velstjóra á Búrfelli, sem er
kvæntur Guðrúnu Árnadóttur. Er
Kristján hafði lokið námi vann hann
lengi að húsasmiðum á Selfossi og i
nágrenni og einnig I Reykjavik. Frá
árinu 1963 var hann verkstjóri Selfoss-
hrepps, meðan heilsa og kraftar
entust.
Hvar sem Kristján fór, ávann hann
sér traust og vinsældir vegna mikilla
mannkosta og margvislegra góðra
starfa i þágu umhverfis sins. Hann
skildi vel skin og skugga islenzks þjóð-
lifs, og tók þvi mikinn þátt i straumi
sinnar tiðar. Margt það bezta i fari is-
lenzks sveitafólks hafði mótað skap-
gerð hans allt frá barnæsku. Kristján
var frjálshuga og félagshyggjumaður
mikill, orðfimur og rökvis ræðumaður.
Nutu þess margir að hlýða á hnit-
miðaðar tækifærisræður hans og aðr-
ar lengri, er hann vann að félagsmál-
um ýmsum. Ég minnist þess, er hann
djarfhuga, ungur piltur flutti sina
fyrstu ræðu i Reykholtsskóla, en hann
var nemandi þar árin 1937-1939. Það
lýsti vel dómgreind hans, þegar hiti
færðist I umræður og andmælendur
áttu f hlut, hve vel hann hagaði orðum
sinum, að viðmælendur kvöddust
jafnan vinir að betri, þótt hvorugur
hefði látið sinn hlut.
Kristján var mannþekkjari mikill,
minnugur á skemmtileg tilsvör, sér-
einkenni manna, lifs og liðinna, kunni
mikið lausavisna og ljóða og var mjög
fundvis að krydda sögu sina þannig,
sem velþegnum ábæti, þegar við átti.
Hann stóð framarlega i hópi þeirra, er
hiklaust vörðu málstað hinna smáu og
veikari i lifsbaráttu þjóðfélagsins.
Kaus þá helzt sár að græða, eignaðist
marga vini, og margir sóttu hann
heim.
í húsi þeirra hjóna, að Reynivöllum
6, fannst mér ávallt hátið rikja. Þar
var gott að dvelja. Þar varð ég stór i
smæð minni og rfkur I fátækt minni
vegna raunsæisskilnings og hollráða
þeirra góðu hjóna, sem lengi mun
minnst og þakkað.
Þótt vetrarsnjór væri á rúðu og hjarn
risti svörð, er mig bar að garði, fann
ég aðeins sumaryl og hjartahlýju.
Kristján var ástvinur islenzkrar
náttúru, naut ferðalaga um dreifðar
byggðir. Minni hafði hann frábært,
þekkti viða til og var hinn ánægjuleg-
asti ferðafélagi. En fyrst og fremst var
lif hans helgað starfi. Auður var ekki i
garði, en samhent fjölskylda hafði
skapað þann unaðsreit, sem var þeim
mun meira virði, að hvert sem litið var
sáust aðeins eigin handaverk þeirra
hjóna. Þótt nú hafi hljóðnað i þeim
góða garði, lifir minningin um góðan
dreng, sem allir sakna, er honum
kynntust.
Búmannseðlið var ávallt ofarlega i
huga frænda mins, var hann þvi góður
fulltrúi dalabyggða og dreifbýlisfólks.
Hefði hann þvi gjarnan tekið undir
með ljóðlinúm þessum:
,,Ef ég vildi yrkja,
yrkja vildi ég jörð.
Sveit er sáðmanns kirkja,
sáning bænagjörð.”
Kristján frændi minn hafði ekki hátt
um innri trú sina, en mun hafa haft
ákveðna skoðun i þeim málum. Þess
vegna vona ég, að hann gangi nú um
bjarta vegi, þar sem dagsbrún skin, og
góðar vættir lýsi vegferð nýja.
A kveðjustund er mér ljúft og skylt
að vekja athygli á þvi, hversu mikil
hetja Sigriður kona Kristjáns var til
hinztu stundar við sjúkrarúm hans.
Fyrir hönd állra aðstandenda eru þér
færöar alúðarþakkir, kæra Sigga min,
fyrir þann styrk, er þú veittir, en þú
barst harminn i hljóði.
Ég sendi þér, kæra Sigriður að
Reynivöllum 6, börnunum þinum,
Ragnheiði og Pétri, svo og skyldmenn-
um öllum alúðarfyllstu samúðar-
kveðju mina. Vertu sæll kæri frændi.
Hafðu þökk fyrir öll þin spor. Það
bezta, sem fellur öðrum I arf, er
endurminning um göfugt starf.
Reykjavfk 23. júli 1974
Ólafur Jóhannesson frá Svínhóli.
f
Ég vil með nokkrum linum minnast
vinar mins Kristjáns Finnbogasonar,
verkstjóra, Selfosshrepps, sem lézt
hinn 17 júli s.l. eftir langa vanheilsu.
Kristján fæddist I Hítardal i Mýra-
sýslu hinn 8. april 1918, og ólst þar upp
hjá foreldrum sinum i stórum syst-
kinahópi, en þau systkini munu hafa
verið 12 að tölu, 11 bræður og ein
systir.
Kynni okkar Kristjáns hófust fljót-
lega eftir að hann settist að hér á Sel-
fossi, en hingað flutti hann árið 1945.
og stundaði þá húsasmiðar og lengi
siðan, eða allt þar til hann rést sem
verkstjóri hjá Selfosshreppi snemma
árs 1962.
Kristján hafði lokið húsasmiðanámi
hjá Kristjáni heitnum Ólafssyni, Húsi
meistara og bónda i Bár, tengdaförður
sinum.
Þau urðu æði mörg húsin hér á Sel-
fossi, sem Kristján Finnbogason stóð
fyrir smiði á, og öll þau verk lofa
meistara sinn.
Ég var svo lánsamur að fá hann til
þess að byggja ibúðarhús mitt hér á
Selfossi, og er honum þakklátur fyrir
það verk, eins og önnur, sem hann
vann, og ég var við riðinn, en þau eru
býsna mörg.
Þar sem Kristján fór var enginn
meðalmaður á ferð, og hlaut þvi að
verða eftir honum tekið
Hann var mjög glaðlyndur og ræðinn
vel, og átti hann mjög gott með að
blanda geði sinu við aðra. Kynntist
hann þvi mönnum fljótt og átti fjölda
kunningja.
Hann var mikill félagshyggjumaður
og var hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann kom
Mjög vel var hann máli farinn og
ófeiminn að láta meiningu sina i ljósi,
jafnt i viðræðum við menn, sem á mál-
fundum, og talaði hann þá enga tæpi-
tungu
Hann var hugmyndagóður og frjór
vesl, og lagði gott til mála þar sem þvi
var við komið, og er skaði mikill að
þvi, að hann hafði ekki þá aðstöðu i
lifinu, að öllu leyti, að hinir fjöl-
skrúðugu hæfileikar hans nytu sin, svo
sem vert hefði verið
Kristján heitinn var einlægur
samvinnumaður i þess orðs vfðustu
merkingu, og giaddist innilega yfir þvi
þegar samvinnustefnunni og samvinu-
félögunum vegnaði vel.
Það var mikið happ fyrir Selfossbúa,
þegar Kristján réðst sem verkstjóri til
Selfosshrepps árið 1962.
Selfosshreppur var þá i örum vexti,
og hefir lengst af verið siðan, og var
þvi mjög þýðinarmikil verk að vinna
þá og æ siðan. Þvi var ómetanlegt að
fá þá þennan góða og verkhyggna
mann til þess aðstanda fyrir verkum á
vegum sveitarfélagsins, og verður
það seint metið svo, sem vert er.
Ég leyfi mér fyrir hönd ibúanna i
Selfosshreppi að þakka kristjáni fyrir
verk hans i þágu okkar, þau verk hans
hafa verið mjög misjöfn, og ekki öll
þess eðlis, að fólk hafi haft vit á að
meta þau svo sem vert hefði verið, og
ég fullyrði að við eigum honum miklar
þakkir að gjalda fyrir þann tima, sem
hann fórnaði okkur af ævi sinni.
Þar er mikill skaði þegar svo mikil-
hæfir menn sem Kristján var falla
langt fyrir aldur fram.
Það virðist svo sem mannkynið
megi sizt við þvi, að missa slíka menn,
en sagt er, að þeir sem guðirnir elska
islendingaþættir