Íslendingaþættir Tímans - 24.07.1976, Síða 8
Þórarinn Sigurgeirsson
frá Hömluholtum
Þegar ég var ungur fannst mér ekk-
ert ægilegra en dauöinn, ogenda þótt
hann væri þá- i þeirri órafjarölægö viö
mig, aö koma hans var ekki umtals-
verð, voru ætið einhverjir mér kærir i
yfirvofandi hættu. Nú sit ég á bjartri
júninóttu, miðaldramaður, og gleðst
vegna þess að einn af velgjörðarmönn-
um minum hefur dregið tjaldhæla sina
úr jörðu. Löpgu erfiðu veikindastriði
er lokið á þann hátt einan sem farsæll
getur talist rosknum manni og fár-
sjúkum. Svona breytast sjönarmiðin
með árunum.
Þórarinn Sigurgeirsson frá Hömlu-
lioltum i Hnappadalssýslu lést á
sjúkrahúsi.i Keflavik s.l. laugardag.
Þegar mérer sagt lát hans reikar hug-
urinn áratugi til baka. 6g man Þór-
arinn vel frá æskuárum minum. Hann
var oftsinnis gestur á bernskuheimili
minuogáttiþangaðættiraðrekja. Um
margt var hann eftirminnilegur mað-
ur, — glaður, skemmtinn, hafði rikan
húmor og frjóa kimnigáfu, og átti það
sameiginlegt öðrum systkinum sinum.
Einn var þó sá eiginleiki sem öðru
fremur gerði hann sérstæðan og að
nokkru frábrugðinn flestum öðrum.
Hann hugsaði ætiö og ævinlega um
annarra hag fyrst og fremst en ekki
eða þá svo litið um sina eigin velferö,
að það gat oltsinnis tæplega talizt
forsvaranlegt. Allt hans starf var fórn-
arstarf, án krafna um þakkir eða verð-
ug laun. Þessa nutu margir, — sumir
óverðskuldað, þar i flokki er höfundur
þessara orða.
Nú kveð ég Þórarinn vin minn með
trega, og blöndnu gleði þó. Hann var
vammlaus maður og heill. Hann var
fórnfús og hjartagóður. Störf hans i
annarra þágu urðu honum ekki erfið,
þvi neistinn kom að innan, sýndar-
mennskan var honum fjærstur eigin-
leika.
Ekki veit ég hvernig háttar til að
baki tjaldsins mikla sem skilur á milli
lifs og dauða, og geri mér ekki hug-
myndir þar um. En fari svo að þar sé
um að ræða einhvers konar erfiðleika i
svipuðu formi og við þekkjum héðan,
þá kýs ég mér Þórarinn til föruneytis.
Þangað til læl eg na gja og linnst við
hæfi að kveöja hann með broti úr
kveðjuljóði eftir stórskáldið Guðmund
Böðvarsson.
„Hve skammt nær vor siðbúna
þökk iþögnina inn,
sem þulin er likt og afsökun
horfnum vini.
Hve stöndum vér fjarri þá stund
er ihinzta sinn
hans stirðnuðu hönd vér þrýstum
i kveðjuskyni.
Og fátæklegt er orðið og fáskrúðug
tjáning hver
er fetar sig áfram vor hugur um
tregansslóðir.
— En hvað mundu orð og hámæli
geðjastþér?
lÞloi'iastur munn.i varst þu. minn
vinurog bróðir.”
Kristján Benjamínsson
islendingaþættir
8