Íslendingaþættir Tímans - 03.03.1979, Blaðsíða 6

sonur hjá þeim á Akranesi en býr I
Reykjavik meö konu sinni og börnum.
Arni var góöur heimilisfaöir hugsaöi vel
fyrir öllu^mikill barnavinur og heimilis-
kær. Barnabörnin muna áreiöanlega lengi
góöan afa þaö veit ég.
Þaö er sagt aö skapgerö okkar Is-
lendinga og lundarfar sé veörinu líkt á Is-
landi.bæöi lifiö og gott eöa eitthvaö þar á
milli. Líklega ættum viö ekkert aö
kveinka okkur undan þeim dómi. Þeir
menn sem frá blautu barnsbeini fram á
lokadag lifsins vinna erfiöustu verkin, þar
sem vosbúöin er mest, og hvfldin minnst
og óreglulegust störf sem mest eru háö
veöurfarinu, þar gildir einu hvort er til
sjávar eöa sveita. Þeir menn ganga sjald-
an á rósum eöa lifa neinu munaöarlífi,
baráttanerharöarien svo eöa hefur veriö
þaö timabiljsem fulloröiö fólk hefur mátt
þola.
Samviskusamt fólk og áhugasamt.fullt
af eldmóöi og dugnaöi er áreiöanlega
næmarafyrirbasli ogmótlætisem ergelsi
skapar. En þegar vandinn er leystur og
sigur fenginn er gleöin hvergi meiri né
sannari en i brjóstum þeirra sem þannig
eru. Þetta er mikiö drengskaparfólk sem
hvergi má vamm sitt vita«stór heiöarlegt
og húsbóndahollt ég vil segja, búiö þess-
um gömlu góöu dyggöum bestu hjúanna
hér áöur. Vonandi deyja þær dyggöir ekki
út á Islandi heldur varöveitast sem
þjóöarstolt og fögur llfsvenja. Ég hefi
Arna I huga þegar ég segi þetta.hann var
maður tilfinninga.
En Arni var ekki alltaf ergilegur og
áhyggjufullur, oftar var hann spaugsam-
ur og skemmtilegur. Ég þekki fáa menn
sem kunna jafn mikiö af ýmsu broslegu
spaugi og hann. Honum var létt um að
syngja gamanvfsur á þorrabiótum og viö
lfli taékifæri fyrir fólkiö sem kunni vel aö
meta. Hann var góöur söngmaöur og söng
mikiö og haföi gaman af meö ýmsum
góöum félögum i kirkjukór Akraness og
viöar. Allt var þetta honum góö til-
breyting frá amstri starfsins.
Kynni okkar Arna eru orðin löng. Ekki
mjög náinn samgangur en aldrei slitnaöi
átthagaþráöurinn frá þvl viö vorum
drengir í sveitinni. En svokom þar aö fólk
okkartengdisttryggöarböndum, þaö varö
til aö skerpa upp á gömlum góöum kynn-
um.
Arni var orövar um aöra, kannski ekki
allra- en góöur og tryggur vinur vina
sinna. Vandaöur maður til orðs og æöis,
sem vann sér traust manna Sjálfur var
hann viökvæmur I lund, engan vildi hann
særa og ekki gera á hlut annarra manna.
Hann var drengskaparmaöur sem lengi
veröur munaö eftir, af þeim, sem fengu aö
njóta hans mannkosta. Megi honum vel
vegna á æöri staö.
Hugheilar samúöarkveöjur eru fluttar
öllumástvinumhansfráokkur hjónum og
fjölskyldu.
Valgaröur L. Jónsson
6
Þorsteinn Framhald af 8 slöu.
ur á mótinu). Eftir mótiö fórum viö Þor-
steinn tveir meö Finnunum sem voru á
mótinu til Finnlands og dvöldum þar I
viku igóöu yfirlæti:
Betri feröafélaga en Þorstein get ég
ekki hugsaö mér. Allar þessar minningar
sækja nú á hugann aö leiöarlokum.
I vor komum viö saman mörg bekkjar-
systkinin á 35 ára afmæli okkar. Viö
boröuöum fyrst á hóteli og fórum slðan
heim tU skólasystur okkar Helgu Magnús-
dóttur og áttum þar indæla stund saman
langt fram eftir nóttu.
Og ég veitaðégmáflytja honum kveðju
okkar allra. Þaö eru komin skörö i hópinn
okkar, skörö sem ekki veröa fyllt.en þetta
er lögmál alls sem lifir.
Ég ætla mér nú ekki aö rekja æviferil
Þorsteins, þaöveröa áreiöanlega aörir til
aö gera þaö. Þó ætla ég aö stikla á stóru.
Þorsteinn er fæddur á Löngumýri á
Skeiöum I Arnessýsluáriö 1920. Hann lauk
prófi frá Hsk. i Reykholti 1939
kennaraprófi 1943. Hann var I námsdvöl I
Noregi 1960.
Strax aö námi loknu I Kennaraskólan-
um varö hann skólastjóri heimavistar-
skólans i Brautarholti og var þar fram
undir 1960 aö hann fluttist suöur og varö
kennari viö Vogaskólann. Hann hefur
verið yfirkennari og skólastjóri I forföll-
um.
Þorsteinn kvæntistSolveigu Hjörvar 11.
april 1953 og áttu þau þvl 25 ára
hjúskaparafmæli nú I vor.
Börn af fyrra hjónabandi Solveigar og
stjúpbörn Þorsteins eru: Helgi f. 17. nóv.
1940, Rósa f. 17. ág. 1943 og Guörún f. 23.
sept. 1944. 011 eru þau nú gift og eru
barnabörnin nú orðin 10.
Einn son eiga þau Þorsteinn og Solveig,
Jóhann. Hann ernú 15ára i 9. bekk grunn-
skóla.
Stjúpbörnum sinum var Þorsteinn sem
faöir og barnabörnin dáöu hann. Þaö er
þvl mikils aö sakna.
Solveig min, megi sá sem öllu ræöur
styöja þig, Jóhannlitla^börn ogbarnabörn
og ástvini alla.sömuleiöis aldraöan fööur
Þorsteins sem hjá ykkur hefur dvalist.
Aö slöustu flyt ég kveöju frá mér og
fjölskyldu minni meö þakklæti fyrir allt
og allt.
Jóakim Pálsson
Föstudaginn 29. september s.l. hvarfl-
aöi þaö ekki aö okkur þá er við héldum frá
skóla okkar til helgarleyfis, aö viö ættum
aldrei eftir aö sjá okkar ágæta yflrkenn-
ara á lifi framar. Okkur setti þvl öll hljóö
er skólastjóri okkar i Vogaskóla tilkynnti
okkur árla morguns 2. október þá harma-
fregn aö Þorsteinn Eiriksson, yfirkennari
væri látinn.
Viö vorum öll harmi lostin. Þorsteinn
haföi tengst okkur sérstökum böndum
fyrir sérstakan áhuga sinn og elju við fé-
lagsstörf okkar, en þau haföi hann oftast
haft á hendi á þeim árum er viö vorum
nemendur Vogaskóla.
Hiö rólega og yfirvegaöa viömót er
ávalltmætti okkur I starfi hans stóö okkur
nú ljósara en fyrr I hugskoti okkar. Okkur
varö ljóst aö viö áttum honum miklar
þakkir aö gjalda, er viö heföum fremur
kosiö aö flytja honum I lifenda lifi fremur
en meö prentsvertu á blaöapappir.
Engu aö siöur viljum viö meö þessum
fáu linum okkar votta Þorsteini innilegt
þakklæti okkar. Jafnframt biöjum viö
þess aö eftirlifandi eiginkonu hans og
syni, sem jafnframt er bekkjarfélagi okk-
ar, megi auönast aö sætta sig viö oröinn
atburö. Aö þau megi öölast þá hugarró og
æöruleysi er sætt geti óræöa framtiö viö
liöna fortiö.
Þá flytjum viö einnig öllum ættingjum
og vinum Þorsteins okkar innilegustu
samúöarkveöjur.
Nemendur og umsjónarkennari 9. bekkj-
ar Z. Vogaskóla.
Skólinn okkar er nokkurskonar lltiö
samfélag. Þargerast hlutir af öllum gerö-
um, stundum gleöilegir og stundum sorg-
legir.
Þorsteinn yfirkennarivarein af þessum
traustu persónum, sem allir geta leitaö til
og fengiö hjálp hjá. í litla samfélaginu
okkar var hann þvl buröarás, sem fékk
óllklegustu persónur virkjaöar i þágu
góös málstaöar. Hann var ekki einn
þeirra sem byggja allt I kringum sig
sjálfa, heldur undirbjó starfiö þannig aö
verkin dreiföust. Þaö er mikið og anna-
samtstarf að vera yfirkennari og þvl þarf
mikla elju til aö axla ýmis félagsmál.
Þetta geröi Þorsteinn um áraraöir og
tókst mjög vel. Þaö var ekki um neitt kyn-
slóöabil aö ræöa.
Þaö er einmitt þess vegna sem okkur
langar aö þakka Þorsteini fyrir þaö veg-
arnesti, sem hann hefur búiö okkur meö
traustu viömóti og góömennsku. Megi
minning hans lifa I hugum okkar og
geymast sem eitt af gullkornum æskunn-
ar.
Fátækleg orö flytja hjartans þakkir.
Nemendafélag Vogaskóla.
Við fráfall vinar og starfsfélaga veröur
mér oröfátt. Ég horfi til baka yfir liöinn
áratug og viröi fyrir mér þann þátt úr
starfsævi þessa mæta vinar mlns er aö
mér og fjölskyldu minni lýtur.
Strax frá öndveröu varö mér ljóst þvl-
llka mannkosti og umgengnishæfileika
hannhafði aö geyma. Ég átti þvi láni aö
fagna aö veröa þessa aönjótandi sjálfur,
enda markar þaö minninguna um þennan
látna vin.
Mannræktarstarf hans varö mér og er
æriö vegarnesti. Ekki þætti mér ósenni-
legt aö fleirum en mér sé líkt fariö þá er
viö hugsum til samskipta okkar viö
Þorstein á liönum árum.
Hvaö er þá þessi mannrækt er mér
islendingaþættir