Íslendingaþættir Tímans - 29.09.1979, Blaðsíða 2

Þorsteinn Valdimarsson
skáld
Þó nokkuö sé slöán Þorsteinn Valdi-
marsson dó, langar mig til aö minnast
hans dálitiö vegna þess aö ég var fyrsta
vandalausa hjú foreldra hans. Foreldrar
hans Guöfinna Þorsteinsdóttir og Valdi-
mar Jóhannesson byrjuöu búskap á
Brunahvammi i Vopnafiröi 1918, um vor-
iö. Þá réöst ég vinnumaöur til þeirra. Um
haustiö i október fæöist Þorsteinn, þá er
ég sendur út á Vopnafjörö aö sækja yfir-
setukonu, sem hét Helga. Ég fór meö
Grána og lukt til aö lýsa okkur til baka.
Þegar út 1 Burstafell kom var ég kyrrsett-
ur, og Methúsalem sendi Einar vinnu-
mann sinn út á Vopnafjörö. Þau komu um
kvöldiö. Þá héldum viö Helga áfram,
Helga riöandi á Grána en ég gangandi á
þótt vænt um, án þess aö gera sér grein
fyrir, hvers vegna. En þegar þeir, sem
ÍQfnntust henni ungir, uröu sjálfir fullorö-
nir, sáu þeir i gömlu konunni ljóslifandi
alla þá eiginleika, sem prýtt geta mann-
eskju, sem aldrei mátti vamm sitt vita,
alltaf hugsaöi hún meira um aöra en
sjálfa sig, vildi öllum gott gera.
Þaö varö þeim til gafu, sem áttu þess
kost aö kynnast Ingibjörgu Arnadóttir.
Gylfi Þ. Gfsiason.
Nú, aö loknu löngu ævikvöldi frænku,
þykir mér hlýöa aö minnast hennar
nokkrum oröum. Húnvar í minum augum
dæmigeröur fulltrúikynslóöa sem nú hafa
gengiö sin siöustu spor á landi voru. Hún,
sem aörir af þeim kynslóöum lögöu metn-
aö sinn i aö vinna vel og þrotlaust sínu
fólki til góöa án þess aö spyrja um verka-
laun. Ef þeim heima og raunar Skag-
firöingum öllum vegnaöi vel var hún
ánægö. Þetta tel ég mig geta sagt þrátt
fyrir aö kynni okkar hæfust ekki fyrr en
hún var oröingömulkona oglöngu Áutt til
Reykjavikur.
Ingibjörg Arnadóttir var eina konan
sem ég hef ávarpaö Frænku, án þess
aö eiga til frændsemi aö telja til hennar.
Og mun ég ekki vera ein um þaö. Kynni
okkar hófust fyrir tæpum tuttugu árum,
en þá var ég tiöur gestur á heimili Frænku
og Guörúnar fósturdóttur hennar. t fyrstu
var erindiö aöeins aö heimsækja Guörúnu
Arnadóttur, bróöurdóttur frænku. En
fljótlega varö heimsóknin jafnt til þeirra
2
undan meö luktina aö lýsa veginn, þvi
niöamyrkur var, logn og grátt af hélu og
frost. Viö komum seinni part nætur I
Brunahvamm. Þá var Þorsteinn kominn I
heiminn og allt gekk vel.
Móöir Þorsteins var prýöilegt skáld og
hannerföiþá listaf móöur sinni. Guöfinna
geröi aldrei annaö en fallegar visur og
ljóö, enda var hún svo vönduö og góö. Eins
var Þorsteinn. Þegar Guöfinna sat undir
og hampaöi þeim litla, komu visurnar
hver af annarri.
Litli Steini er ljóssins barn
ljósiö vill hann taka,
Ærslakollur gleöigjarn
geymd skal þessi staka.
allra. Sem gefur aö skilja vorum viö ungu
stúlkurnar ekki alltaf sammála Frænku,
aldursmunurinn meiraenhálf öld.en þaö
kynslóöabil var auövelt aö brúa, þvi
frænka var tilbúin aö ræöa viö okkur og
fylgjast meö okkar ferli, sem ætíö var já-
kvæöur i hennar augum.
Þaö var þroskandi aö kynnast viö-
horfum Frænku, þó oft þætti okkur þeim
yngri, þau heyra liöinni tiö til. Minnis-
stæöust veröur sjálfsagt hin einstæða átt-
hagatryggö. Fáum hef ég kynnst sem
borið hafa einlægari ást til átthaga.
Tryggöin var reyndar eitt af rikustu ein-
kennum Frænku, tryggö viö ættingja og
vini svo aldrei bar þar blett á.
I upphafi gat ég þess aö Frænka heföi
ekki eytt tima I aö telja verkalaunin um
æfina. Og hefur sjálfsagt taliö velborgaö
aö fá aö eyöa löngu ævikvöldi hjá Guö-
rúnu Þorvalds, fósturdóttur sinni. Sam-
búö þeirra mæögna var einstæö og þó
kannske öörum mest til fyrirmyndar síö-
ustu árin, eftir aö heilsu Frænku tók aö
hraka verulega. Meö góöri aöstoö
Kristinar systur Frænku tókst Guörúnu
aö veita móöur sinni þá aöbúö I hárri elli,
sem fáir hafa betri notiö
Aö fá aö kynnast þeim frænkum frá
Stóra-Vatnsskaröi öllum fjórum, frá
þeirri elstu, Frænku, til þeirrar yngstu,
Guörúnar Arnadóttur er einn af sólskins-
blettum lífsins. Ogviö andlátFrænku ósk-
ar maöur þess helst aö yfir minningu
hennar hvili alltaf geislar þeirrar sóiar er
Matthias orti um aö skini viö Skagafiröi.
Blessuö sé minning tryggrar vinkonu.
Agústa Þorkelsdóttir.
Litli Steini er langur mjór
likur mömmu sinni.
Másk^ hann veröi sterkur, stór,
stoö mln i framtiöinni.
1 mörg sumur var viö laxveiöar viö
Hofsá gamall Englendingur sem hét
Smith og hélt hann til á BurstafelliXúlkur
hans var öll sumrin Páll Halldórsson frá
Halldórsstööum i Laxárdal. Þaö var eitt
sumar, þá var Þorsteinn i Teigi. Þor-
steinn var aö garöa flekk úti á túni. Meö
honum var annar strákur, frá Hraunfelli,
Ingólfur Jónsson. Þá sjá þeir hvar fara út
meö Hofsá Páll og Englendingurinn, sá
enski riöandi en Páll teymdi undir. Þá
segir Steini:
Þeir hafa fariö langa leiö,
laxana elt um strauminn.
England fyrir aftan reiö
en tsland hélt i tauminn.
Og eina vísu enn til aö sýna hans fallega
hugarfar:
Allt sem gott og göfugt er
geymdu þér i hjarta.
Þá mun ljóma og lýsa þér
ljósiö Drottins bjarta.
Þorsteinn var innan viö fermingu þegar
hann geröi þessar visur og margt fleira.
Þorsteinn spilaöi á orgel án nótna eftir
eyranu, fjölda af lögum, svo var hann
músikalskur.
ólafur Tryggvason.
íslendingaþættir