Íslendingaþættir Tímans - 14.03.1981, Qupperneq 6

Elín Árdís Ingvarsdóttir
f. 30. ntív. 1931,
d. 2. ndv. 1980.
Elín léstá Landspitalanum hinn 2. nóv.
1980 og var jarösett i Hafnarfirði 13. nóv.
HUn var fædd á MiBgrund i Blönduhlfð 30.
ntív. 1931. Foreldrar hennar voru Ingvar
Eiriksson bóndi I Sölvanesi Guðmunds-
sonar og Kristriin Helgadóttir bónda i
Merkigarði, Jónssonar. Móöuramma
Elinar var Þóra Kristjánsdóttir, en föður-
amma Jtírunn Guðnadóttir frá Villinga-
nesi. HUn var komin Ut af Sigurði bónda á
Daufá, þeim er Uti varð á Kili með Reyni-
staöarmönnum og var Elin sjötti ættliður
frá honum.
KristrUn var vinnukona á Miðgrund,
þegar Eli'n fæddist, hjá þeim hjónum
Finnborga Bjamasyni og SigrUnu Eiriks-
dóttur, sem var föðursystir Elinar, en
KristrUn haffg alist upp hjá foreldrum
Finnboga, eftir að hún missti mtíður sfna,
barn að aldri. Voru þær mæðgur þvi pigi
hjá vandalausum þar.
Frá Miðgrund flutti KristrUn meö
dtíttur sina aö næsta bæ, Réttarholti, og
voru þær þar um sinn hjá góðu fólki og
átti Elin þaðan sinar fyrstu bernskuminn-
ingar.
Þegar Elin var 6 ára, fluttist hUn með
móöur sinni að Gilsbakka, er KristrUn
ráöst ráðskona til Hjörleifs Jónssonar
var gæddur með þvi að stuöla að þvi aö
gamla konan gæti verið umvafin ástrik-
um fjölskylduböndum til hinstu stundar.
Karl og Georg bræður Onnu nutu allrar
þeirrar umhyggju frá Erlings hendi sem
honum var svo eiginleg aö láta I té.
Vilji þeirra beggja virtist reyndar svo
samofinn aö þar bar ekkert á milli
og það var eins og að þaö streymdi frá
þeim báöum ástúð og hlýja i garð allra
sem þau umgengust, andrúmsloftiö
var svo tært aö illar hugsanir þrif-
ust ekki i návist þeirra hvað þá ill-
mælgi. Þetta eru stór orö en allir sem
þekktu þau bæði vita að þau eru
sönn. Tengslin viö Austurland rofn-
uðu aldrei þvi aö strax eftir að vega-
samband komst á, þó aö margar ár væru
þá óbrúaöar.fóru þau hvert sumar aö vitja
æskustöðvanna og heimsækja vinafólkið
sem fagnaði þeim ævinlega eins og ást-
kærum bróöur og systur.
Tvö yndisleg sumur dvöldu þau á æsku-
stöövunum en það var á árunum 1977 og
1978. Þá fengu þau til afnota bernsku-
heimili önnu og þar héldu þau gullbrúð-
kaup sitt. Svona er lifið.50 ár i burtu,en þó
alltaf með hugann heima á æskustöðvun-
um. Við hjónin dvöldum þarna hjá þeim i

btínda þar og giftist honum siðar. Elin ólst
svo upp á Gilsbakka ásamt yngri systkyn-
um, var tápmikill krakki og hjálpaði til
við búskapinn. Uröu uppvaxtarárin á
Gilsbakka henni þvi kærara umræöuefni
sem lengra leið, en á þessum árum var
hið þúsund ára gamla búskaparlag aö láta
nokkra daga. Fjölmargir ættingjar þeirra
og vinir komu til þess að heimsækja þau,
ekki siður til þess að skoða ævintýraland-
iðsem i þau þreyttust aldrei á að lofa og
enginn varð fyrir vonbrigöum. Sólin
hellti geislum sinum yfir landið og
gaf klettaborgunum gullin bjarma
i siðdegissólinni og töfraöi fram
ótal kynjamyndir. Innan dyra beið
svo gestanna glænýr silugnur úr
lækjarósnum. Fyrir 8 árum hætti Erl-
ingur öllum akstri þá var hann farinn
að lýjast og taldi aö enginn mætti
aka leigubil sem aö ekki heföi fullkomiö
þrek. Sjálfur haföi hann ekið öll striðsárin
og vissi full vel hvers ökumaður má alltaf
vera viðbúinn i næturakstri. Arið 1977
kenndi hann þess meins,er vék ekki frá
honum aftur þó að hann hressist um tima.
3.1. siðastliðinn var hann fluttur á
Borgarspitalann og andaðist þar 1.2.
1981. Erlingur var mikill gæfumaöur i öllu
sinu lífi og hafði bætandi áhrif á þá sem
hann var samvistum viö.
Við vottum önnu, börnum þeirra og
öðrum ástvinum innilega samúð og biðj-
um guð að blessa þeim minninguna um
mætan mann.
Hulda Pétursdóttir.
undan siga fyrir nýrri tækni og búskapar-
háttum.
Eftir ferminguna fór Elin að fara aö
heiman til lengri og skemmri dvalar. Hún
stundaði nám i Húsmæöraskólanum á
Löngumyri, sem þá stóð með miklurn
blóma. Nitján ára gömul varð hún fyrir
þeirri ógæfu að veikjast af hinni svo-
nefndu Akureyrarveiki, sem raunar var
mænuveiki, og gekk hún eftir það aldrei
heil til skógar. En hún hafði af miklu að
má og vann jafnan sem heilbrigð vaeri,
enda ekki vorkunnsöm við sjálfa sig-
Svo lá leiðin suður. Þar kynntist hún
ungum manni og átti með honum sitt
fyrsta barn. Ekki reyndust þau eiga skap
saman, Elin og barnsfaöir hennar, og
skildi leiðir, en af félagslegum ástæðum
varð hún að láta son sinn Sigurð frá sér
fara og ólst hann upp sem kjörbarn góðra
hjóna. Ég sá Sigurð fyrst fulltiða mann og
vissi þá, að Elín bar sömu tilfinningar ti
hans og annarra barna sinna og eigi hafði
hann heldur gleymt uppruna sinum.
Það urðu þáttaskil i lifi Elinar, er hún
kynntist Kristjáni Ragnarssyni frá
Skagaströnd. Gerðust þau lifsförunautar,
sem dauðinn einn fékk aöskilið. ÞaU
stofnuðu sitt fyrsta heimili i Hafnarfirði,
fluttust þaöan i Kópavoginn og bjuggu Þa^
um sinn. Þaðan fluttust þau aftur Þ
Hafnarfjarðar. A fyrstu sambúöarárum
þeirra hjóna var Krist ján við nám i Stýrl
mannaskóla Islands og lauk þaðan P ...!
árið 1957. Lagði hann þar með grundvo
að bættum efnahag, sem siöar varö. Elin
þótti vænt um Hafnarfjörð æ siöan og Pa
að likami sinn yrði lagður þar ti) hinS
hvildar. Frá Hafnarfirði lá leiðin 1
Akraness.Þar voru þau I átta ár. KristJ3
stundaði sjóinn, og Elin vann eins
heilsan leyfði. Frá Akranesi fluttust þa
svo til Sauöárkróks ásamt þeim börnu
sinum, sem ekki höfðu þá stofnað sin
heimili. Var Kristján þá þegar ráðinnf r
Útgerðarfélags Skagfirðinga og iie
starfað þar óslitið siöan, lengst sem sK'P
stjóri á togaranum Skafta.
Þegar hér var komið gat Elin loks veitt
sér þann munað að helga heimilisstörfu
krafta sina alla, nema hvað hún sinn
nokkuö félagsmálum, sem hugur henna
stóð jafnan til. Starfaði hún mest að m
efnum fatlaðra og var formaður Sjá
bjargar á Sauðárkróki, er hún lést.
Snemma árs 1980 dró skugga uP?.(js
himinn þessarar fjölskyldu, þegar i J
kom að Eli'n var haldin lifshættulegu
sjúkdtími. Hún gekkst undir skijrO30®6
og virtust miklar likur á að náðst he
, . . * bata
fyrir meinið, en vomrnar um