Íslendingaþættir Tímans - 04.05.1983, Blaðsíða 2

Torfi S
Fæddur 31. maí 1905
Dáinn 14. mars 1983
Með fáeinum kveðjuorðum langar okkur að
minnast vinar okkar, Torfa Siggeirssonar. Hann
lést að heimili sínu Kirkjuvegi 13 í Keflavík, þ.
14. þ.m.
Torfi var fæddur í Stykkishólmi. Hann var
elstur þriggja bræðra og eru þeir nú allir látnir.
Foreldrar hans voru þau hjónin Ása Sigurðardótt-
ir og Siggeir Björnsson, skipstjóri. Eins og flest
aldamótabörn fór hann ungur að vinna fyrir sér.
Arnór
kvæntan Jenny Jónasdóttur, Ölmu, gifta Ævari
Gestssyni húsasmið og Guðfinnu Hrefnu, gifta
Karvel Jóhannssyni verkstjóra.
Vorið 1974 syrti í álinn, Arnór veiktist mjög
alvarlega, tvísýnt var um líf hans og honum var
varnað máls um sinn. Með einstæðum viljakrafti
komst hann aftur á fætur, þótt hann næði ekki
fullri heilsu, jafnvel til að starfa hluta úr degi, við
skrifstofustörf flugumferðarstjórnarinnar, þar
sem starfsreynsla hans og þekking var svo mikils
virði. En það starf varð ekki til langframa,
heilbrigðiskröfur til flygumferðarstjórnar eru
strangar. Arnór fann sér fljótt önnur viðfangsefni,
enda athöfn þörf öllum nauðsyn. Hann undi
löngum við myntsöfnun og frímerki og átti orðið
myndarlegt safn þeirra muna. Pau hjónin ferðuð-
ust, jafnvel langferðir erlendis og hann átti margar
góðar stundir með fjölskyldu sinni og vinum og
alltaf var gaman að hitta hann að máli. Ég
minnist þess er ég sem oftar kom á heimili þeirra
Arnórs og Guðfinnu að Hæðargarði 44 fyrir ári
síðan, er Arnór varð sextugur. Málverkið, sem
Jóhannes Kjarval málaði af Arnóri. blasti við,
með þeim sterku áhrifum sem þeim stórmerka
litamanni einum var svo lagið að ná.
Svo sannarlega voru þau hjón höfðingjar heim
að sækja og hafa margir notið þeirra frábæru
gestrisni. Okkur starfsbræðrum hans varð stundum
á orði, að Arnór hefði á margan hátt skaplyndi
stórhöfðingja og venjulegt umhverfi og efni
stundum reynst honum þröngur stakkur, kastalar
fyrri alda, með tilheyrandi tign, hefðu verið betur
við hæfi.
En - enginn ræður sínum næturstað. Hin
alvarlegu veikindi börðu enn aó dyrum. Til allrar
hamingju var hans trausti lífsförunautur og eigin-
kona við hlið hans þá, eins og jafnan áður. Leitað
var tafarlausrar læknishjálpar, en mannshöndin var
máttvana gagnvart kallinu að handan, nú skyldi
vinur okkar nema lönd nýrrar tilveru, við hin
dveljumst hér áfram - um sinn.
Við starfsbræður Arnórs í Félagi flugumferðar-
stjóra þökkum honum gifturíkt samstarf í öll þessi
ár, og vottum Guðfinnu, börnum þeirra, barna-
börnum, systkinum Arnórs og öðrum vanda-
mönnum, okkar innilegustu samúð.
Valdimar Ólafsson.
Stundaði hann aðallega sjó og fiskvinnu meðan
hann átti sitt heimili í Hólminum. Síðan lá leiðin
suður í Mosfellssveit þar sem hann vann að
landbúnaðarstörfum, m.a. að Korpúlfsstöðum,
Keldum og víðar. Þar lágu saman leiðir hans og
Önnu Vilmundardóttur frá Löndum og má segja
að það hafi verið gæfuspor þeirra beggja. Pau
gengu að eigast og ólu upp elsta son Önnu af fyrra
hjónabandi, Lúther Kristjánsson og síðan að
mestu dóttur hans, Önnu Dóru Lúthersdóttur.
sem missti móður sína kornung. Það var dæmigert
fyrir barngæsku Torfa, að sólargeislinn hans,
þegar heilsa var þrotin og vinnuþrek að baki var
litli sonur hennar Önnu Dóru, sem veitti barngóð-
um manni þá gleði sem ekkert skyggði á, þá birtu,
sem löng veikindi gátu ekki daprað.
Ingólfur
Framhaid af bls. 7
hafði til að bera heilbrigðan metnað um að vel
mætti til takast við úrlausn verkefna og var fús að
leggja sitt af mörkum til að svo mætti verða.
Síðustu misseri kenndi Ingólfur þess sjúkdóms
sem loks leiddi hann til dauða. Hann var ósáttur
sjúkdómsins vegna að fara sér hægt enda slíkt
honum víðs fjarri.
Það eru aðeins örfáir dagar síðan Ingólfur stóð
á fimmtugu. Hann hélt af því tilefni veglegt boð
fyrir vinnufélaga sína á einkar hlýlegu heimili
þeirra hjóna í Kópavogi. Þar urðu margir til að
sækja heim góðan félaga. Það hvarflaði ekki að
neinum sem þar var að dauðinn myndi svo
skyndilega og svo óvægilega reiða til höggs.
Það eru margir sem kveðja góðan dreng og'
Heimili Önnu og Torfa var fyrst uppi í
Mosfellssveit, en lengst af í Grindavík og Kefla-
vík.
Þar kynntumst við tengdafólk hans honum sem
besta bróður og vini og á heimili þeirra var
tengdafólk hans ætíð velkomið í þess orðs bestu
merkingu, hvort sem var um lengri eða skemmri
tíma. Aldrei naut hann sín betur en þegar stofan
hans fylltist af góðum gestum. Þá lék hann við
hvern sinn fingur og kímnigáfan hans Torfa
verður öllum ógleymanleg sem til þekktu. Og sem
ferðafélagi var hann alveg einstakur. Þar naut
hjálpsemi hans sín til fulls og þá ekki síður hans
sérstaka frásagnargáfa.
En þegar við lítum til baka yfir æviferil þessa
aldraða manns verður okkur efst í huga starfsmað-
urinn sem aldrei taldi eftir nokkurt handtak, var
hjálpsamur, greiðvikinn og allra manna víllausast-
ur. Og það er okkur líka ofarlega í huga að „sú
hönd sem þig kærast kvaddi í haust hún kveður
þig ekki í sumar“.
Elsku Torfi minn.
„Far þú í friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. “
IV. Briem)
Ragnheiður Sveinbjörnsdóttir
Helga Sigurðardóttir
Kveðja frá leikbróður:
Laus er nú lífsins strengur.
Lokið er ævi manns.
Genginn er góður drengur.
Guð blessi minningu hans.
Agúst Lárusson.
kæran vin. Hans verður lengi minnst því honum
auðnaðist á alltof skammri æfi að skilja eftir sig
góðar minningar.
Við vottum eiginkonu hans og öðrum ástvinum
innilega samúð okkar.
2