Íslendingaþættir Tímans - 19.10.1983, Side 4

Jónína S. Ásbjörnsdóttir
Fxdd 24. ágúst 1910
Dáin 7. október 1983
Hún tengdamóðir mín er látin. Löngu veik-
indastríði er lokið. Samt er það ætíð svo, að á
slíkum stundum skynjar maður hversu skammt er
á milli lífs og dáuða. Aðeins eitt andartak.
Jónína Sigurlilja Ásbjörnsdóttir hét hún fullu
nafni og var fædd 24. ágúst 1910. Foreldrar hennar
voru Sigríður Snorradóttir og Ásbjörn Pálsson og
bjuggu þau lengst af á Sólheimum í Sandgerði.
Jóna, en svo var hún oftast kölluð, ólst þar upp
ásamt systur sinni Sigríði, en miklir kærleikar
voru milli þeirra systra alla tíð. Allt frá því að hún
yfirgaf foreldrahús sín minntist hún með hlýhug
æskustöðva sinna, sem voru henni mjög kærar.
Árið 1939 giftist hún eftirlifandi manni sínum
Magnúsi Loftssyni frá Haukholtum í Hruna-
mannahreppi. Hún eignaðist sjö börn sem eru,
Guðrún, en hún var gift Snorra Jónssyni, en hann
lést árið 1979, Kristinn sem kvæntur er Hjördísi
Árnadóttur, Guðmar, kvæntur Rögnu Bjarna-
dóttur Sigurbjörg sem er gift Vilhjálmi Einarssyni,
Ragnar Snorri kvæntur Guðbjörgu Guðmunds-
dóttur, Loftur en hann er kvæntur Erlu Sigurðar-
dóttur og yngstur er Ástráður sem kvæntur er
Jónínu Hallgrímsdóttur. Barnabörnin eru orðin
29 og barnabarnabörnin 7.
Þegar leiðir okkar lágu fyrst saman, fyrir
rúmum sextán árum lá Jóna á sjúkrahúsi eftir
uppskurð og má með réttu segja að hún hafi aldrei
komist tii fullrar heilsu eftir það, þó síðustu árin
hafi verið henni erfiðust. Ég kynntist samt fljótt
þeirri hlýju sem frá henni stafaði og fann ég að
þarna fór kona með góða skapgerðareiginleika.
Hún var svo sannarlega listhneigð og gefin fýrir
góðar bækur, en í raun voru allar bækur góðar í
hennar augum. Hún hafði meira gaman af að
eignast góða bók, en hvers kyns glingur. Þá hafði
hún einnig yndi af góðri tónlist. En stundirnar til
að sinna sínum eigin hugðarefnum voru alltof
fáar. Hún stjórnaði stóru heimili, en alltaf var
nægjanlegt rými og nógur viðurgerningur fyrir
gesti og gangandi, til skemmri eða lengri dvalar,
hvort sem um börnin hennar eða aðra var að ræða.
Þó var sjálfsagt ekki alltaf af of miklu að taka.
Hennar lífsfylling fólst einfaldlega í því að sinna
öðrum á undan sjálfri sér. Á mannmörgu heimili
vill það oft verða þannig að „mörg er matarholan“
og mörgu þarf að sinna og er ég ekki grunlaus um
að margar nætur hafi hún vakað við að sauma
fötin á börnin sín, á þann hátt sem henni einni var
lagið, en Jóna var sérlega lagin við að gera mikið
úr litlu. Hún var sannur vinur vina sinna og vildi
öllum vel.
Við fráfall ástvina minna þótti mér gott að vera
kvæntist eftirlifandi eiginkonu sinni Jónínu Guð-
rúnu Gústavsdóttur þ. 10. des. 1960. Byrjuðu þau
búskap á heimili foreldra hennar en fluttust
fljótlega í eigin íbúð að Gnoðarvogi 88. Alfreö var
afar verkl'aginn og vandvirkur og vann því nær
hvert handtak sjálfur við íbúðina. Fór hann dag
hvern til vinnu við íbúðina að loknu dagsverki í
Bílasmiðjunni og var þá lítt skeytt um þreytu og
vökur. Var síðan sami háttur hafður á er þau hjón
fluttu nokkrum árum síðar í stærri íbúð að
Kópavogsbraut 41, en þá hafði fjölskyldan stækk-
að og börnin orðin þrjú, en þau eru Ása Kolbrún
f. 19. aprtl 1960, Áslaug Sigurbjörg f. 28. marz
1964 og Gústav f. 10. desember 1965. Yngri
börnin tvö eru cnn í foreldrahúsum en Ása hefur
stofnað sitt eigið heimili með sambýlismanni
sínum Robert McKee. handmenntakennara.
Til marks um handlagni Alfreðs má geta þess
að flest húsgönin t íbúð þeirra hjóna. sem öll cru
í gömlum stíl hefur hann gert upp sem ný og leynir
handbragðið sér hvergi. Sjaldan kont maður svo
á Kópavogsbrautina að Alli væri ekki að dytta að
einhverju varðandi heimilið. var enda sérlega
heimakær og hafði gaman af að fegra og bæta
heimili sitt og umhverfi.
Fyrstu árin eftir að Alli flyst til Reykjavíkur
starfaði hann í Bílasmiðjunni sem þá var að
Laugavegi 176, en stofnaði síðan sitt eigið verk-
stæöi þar sem hann vann æ síðar. Alli fylgdist vel
með öll því er snerti iðngrein hans, gekkst undir
sveinspróf í bílamáiun áriö 1968, en meistararétt-
indi í bifreiðasmíði hlaut hann árið 1961. Þá hafði
hann nýlokið námskeiði í Ijósastillingum er hann
féll frá. Það var einnig í ráði aðsonur hans Gústav
hæfi nám hjá föður sínunt í bifreiðasmíði á næsta
ári, en atvikin hafa hagað því á annan veg.
Ég votta fjölskyldunni allri innilega samúð
okkar hjónanna og vona að tíminn muni græða
þau sár sem myndast við fráfall ástvinar.
Valborg S. Böðvarsdóttir.
t
18. október sl. fór fram útför ástkærs föður
míns. Við systkinin eigum erfitt með að trúa því
að hann sé svo skyndilega horfinn úr lífi okkar.
Þó er okkur liuggun að eiga margar dýrmætar
endurminningar sem munu ylja okkur um ókomin
ár.
Koma þá fyrst í hugann allar sögurnár og
ævintýrin. oft frumsamið, sem hann var ólatur að
segja okkur þegar við vorum í bernsku. Ósjaldan
sofnaði faðir niinn á undan okkur börnunum og
var þá óðara hnippt í liann ogspurt hvað kæmi svo.
Þá er mér ógleymanleg umhyggja föður rníns
fyrir öllum sem bágt áttu. mönnum og málleysingj-
um. Oft bar við áður en hann fór til vinnu aö hann
bæði móður mína að láta sig fá korn og mataraf-
ganga handa fuglunum sem héldu sig í nánd við
vinnustað hans, t.d. var hrafn þar lengi viðloðandi
og kunni vel að meta allt sem til féll.
Mér er afar minnisstætt að eitt sinn er við Róbert
heimsóttum pabba á verkstæðið bað hann okkur
aö standa kyrr í sömu sporuni til að flæma ekki
burt endurnar sem hann var að gefa. Alltaf komu
endurnar á hverjum degi til að heimsækja þcnnan
hugulsama vin sinn.
Við systkinin eru þakklát fyrir þau ár cr við
nutum föður okkar og erum þess fullviss að Guð
mun styrkja okkur systkinin og móður okkar á
þessúm tímamótum í lífi okkar.
Ása Rolhrún Alfreðsdóttir.
í návist Jónu, finna hönd hennar þerra burt tárin
og heyra frá henni huggunarorðin. Þá fann ég að
hún var ekki aðeins móðir barna sinna, heldur
einnig tengdabarna.
Ég get ekki látið hjá líða að minnast á þá
einlægu ást og virðingu sem ávallt ríkti á milli
þeirra hjóna, hvar sem þau komu og voru. Fólk
hlaut að taka eftir hvað þau voru ávallt hlý hvort
við annað og tóku ntikið tillit hvort til annars.
Þegar hún veiktist kom það best í ljós hversu
mikið hann mat hana, því til þess var tekið af
öllum sem kynntust, hve vel hann annaðist hana
og sýndi henni mikla nærgætni og hefði margur
mátt læra af því. Hann stóð eins og klettur við hlið
hennar, studdi hana og leiddi, hafði hugsun á öllu
sem gera þurfti, íhugaði og ræddi um hvað hægt
væri að gera til þess að henni Iiði sem best.
Elsku Magnús minn. Söknuður þinn er mikiil,
en minningarnar eru svo margar og dýrmætar, en
það segir okkur hvers virði það var okkur öllum
að fá að njóta þeirra ára sem við gátum verið með
henni.
Jóna var trúhneigð kona og talaði oft um trúmál,
hún hafði ákveðnar skoðanir í þeim málum eins
og í svo mörgum öðrum. Og um það vorum við
hjartanlega sammála, að ekki væri öllu lokið er
við kveðjum þetta líf. Guð geymi þig, elsku vina
4
íslendingaþaettir