Heimilistíminn - 26.06.1975, Blaðsíða 34

mig i snjónum og mér þykir alltaf vænt um að
sjá hana. Mér þætti leiðinlegt, ef ég gæti ekki
heilsað upp á hana eða vini hennar, þegar þá
langar til þess.
Hann stóð upp og gekk út að litla glugganum,
opnaði hlerana og benti út. — Nú er allt þakið
snjó enn einu sinni, en það snjóar ekki lengur.
— Almáttugur, ég er næstum viss um að ég
heyrði ömmu þina ganga framhjá. Þú verður
að fara til baka eins fljótt og þú getur. Hún fer
að undrast hvað orðið hefur af þér og mér
lika. Hlauptu á meðan ég fer i stigvélin og sæki
regnhlífina. Vertu sæl.
Lilla stökk á fætur og hljóp út úr litla húsinu
eins hratt og hún komst, niður hæðina sem var
þakin snjó. Hún var komin heim i eldhús i
sama bili og amma sagði: — Jæja þá er kom-
inn háttatimi, vina mín.
— ó, amma lofaðu mér fyrst að kveðja litla
karlinn. Ég mátti ekki vera að þvi að þakka
honum fyrir að bjóða mér heim til sin. Hún leit
inn í kúluna. Þar stóð litli karlinn með regnhlif-
ina eins og hann var vanur.
—Ég er heppin að þurfa ekki að standa úti í
kuldanum eins og hann,sagði Lilla, þegar
amma hennar tók kúluna og fór með hana inn á
sinn stað aftur. — Það er eiginlega betra að
vera inni, þegar snjóar og rignir, ekki satt,
amma? En ég vona, að veðrið verði gott á
morgun, svo ég geti farið út. Heldurðu, að það
verði gott veður?
— Já, svaraði amma. Himinninn var svo
rauður, þegar sólin settist. Ég held, að það
verði gott veður á morgun.
34
Eitt sinn var Lilla að leika sér ein í garðinum,
þvi amma var önnum kafin í eldhúsinu i litla
húsinu. Hún var að strauja þvott. Lilla gekk
um garðinn og lyktaði af hinum ýmsu blómum
og athugaði hvort nokkur þeirra væru að
springa úr. Hún velti fyrir sér, hvað hún ætti að
gera, þegar amma kom i dyrnar.
— Lilla, hrópaði hún. — Viltu tina saman
þvottaklemmurnar fyrir mig. Ég er búin að
týna þeim í grasið. Ég flýtti mér svo að taka
inn þvottinn, þegar rigningin kom í gær. Settu
þær svo í þessa körfu, vina min.
— Já, amma, sagði Lilla. Hún tók körfuna og
hljóp eftir litla stignum að grasblettinum við
hliðina á húsinu. Þar hékk þvottasnúran milli
trjáa. í hverri viku héngu þarna blússur, sokk-
ar, svuntur og allt annað, sem amma þvoði, og
þornaði í hlýrri golunni.
Núna voru þarna aðeins fáein stykki. Þau
vöfðust utan um klemmurnar sinar eins eg þau
vildu komast burt. Á grasinu fyrir neðan lágu
margar klemmur um allt. Ein stóð upp við
snarrótarhnaus, eins og hún væri að reyna að
standa upp á mjóu fæturna sina. Þegar Lilla
tindi þær saman, fannst henni þær likjast litl-
um, skritnum körlum með tréhnúðinn sem höf-
uð. Hún tók fleiri upp.
— Þær eru allar eins og litlir klemmukarlar,
sagði hún við sjálfa sig. — Ef einhverjar þeirra
væru i pilsi, væru þær klemmukonur. Það
væri.... Hún leit i kring um sig.
Við girðinguna uxu margir, stórir valmúar
og sumir þeirra voru farnir að fella krónublöð-
in. Lilla tók nokkur af þessum skinandi, fallegu
rauðu blöðum upp úr grasinu og vafði þeim
utan um klemmurnar og festi með grasstrái.
Þá var klemman orðin eins og litil hefðar-
mær í afar fallegum, rauðum silkikjól. Lilla
stakk henni hrifin niður i jörðina, þannig að
/ Framhald