NT - 24.11.1985, Side 4

4 Sunnudagur 24. september NT
INN
UM
LÚGU
LÆÐIST
BRÉF
Það er sama þó það
rigni eldi og brennisteini,
þök fjúki og veðurguðirnir
virðist staðráðnir í að sópa
öllu mennsku drasli út í
hafsauga, alltaffærmaður
bölvaðan gluggapóstinn
inn um bréfalúguna. Og
fyrir jólin þegar gatnamála-
deild Reykjavíkurborgar
hefur rutt snjósköflum upp
á gangstéttir til að hindra
óþarfa umferð fólks á
tveimur jafnfljótum þá
bregst ekki að hugheilu
jólakveðjurnar berist til
manns frá frændfólki og
vinum. Jafnvel á sumrin
þegar engum heilvita
manni dettur í hug að
halda sig heima streyma
happdrættis-gíróseðlarnir
inn um lúguna.
Þeir sem standa fyrir
þessum ósköpum öllum og
kæra sig kollóta um hvort
pósturinn er velþeginn eða
illa eru bréfberarnir eða
póstar eins og þeir hétu
áður. Áður þótti það verk
ekkihæfa öðrum en fílefld-
um karlmönnum en nú er
stéttin undirlögð hús-
mæðrum sem eru að
krækja sér í aukapening
og heilsubótarskokk. Karl-
arnir eru hins vegar flúnir
inn í hitann og hamast við
að búa til bréf fyrir konurn-
ar að hlaupa með.
Þórunn Jónsdóttir póstur
á heilsusamlegri göngu
í óveörinu á föstudaginn
var.
NT-mynd: Róbert
Spjallað við Þórunni
Jónsdóttur póst
Ein af þessum konum er Þórunn
Jónsdóttir. Hún er flokksstjóri bréf-
bera í Ármúlaútibúinu og ber sjálf út
á Suðurlandsbrautinni og inn í Skeifu.
Hún lét til leiðast að spjalla við
blaðamann um starfið og sjálfa sig.
Ég spurði hana fyrst að því hvenær
hún hefði byrjað að bera út póst?
Það var fyrir þrettán árum og ég er
nú á fjórtánda árinu í þessu starfi. Ég
hafði áður verið heimavinnandi hús-
móðir en var farin að finnast ég
hálfgerður aumingi á allri þessari
inniveru. Ég gat ekki farið í búðina án
þess að mér yrði kalt og var orðin
hálfgerð tuska. Þannig að ég sótti um
hjá póstinum og fékk starf og hef
verið við það síðan. Nú geng ég
líklega um fjóra kílómetra á dag sem
ég hefði aldrei gert annars. Ég hefði
aldrei farið að ganga bara eitthvað útí
buskann. Nú hef ég tekið þetta að
mér og maður skilar því af sér sem
maður hefur lofað.
Er ekki oft kalt og napurlegt að
hendast á milli húsa í slæmu veðri?
Jú, það getur verið það. Annars er
ég svo heppin að ég er í fyrirtækja-
hverfi og get því skotist inn í anddyrin
og fengið mér smá hlýju. Ég hef líka
verið á eigin bíl og hef geymt í honum
póst svo ég geti verið fljótari í förum
og með léttari poka.
Hefur pósturinn ekki vaxið að
magni undanfarin ár?
Hann hefur gert það. Nú er komið
miklu meira af tímaritum sem dreift er
með póstinum og eins hefur allur
almennur póstur aukist. Þegar mikið
er um tímarit og slíkan póst verðum
við að fara tvær ferðir því það er ekki
hægt að dreifa honum með venjuleg-
um pósti. En það er allt gert í
aukavinnu og það vilja nú ekki allir
taka á sig aukna vinnu.
Hvað er vinnudagurinn langur hjá
póstum?
Þetta er hálfdags starf en það
dregst stundum að við fáum að fara
heim. Stundum tökum við að okkur
hverfi þegar einhver er veikur og eins
þegar mikið er af aukaútburði. En
flestir póstarnir eru húsmæður og
hafa því skyldum að gegna víðar en í
vinnunni. Reyndar hefur þetta breyst
dálítið uppá síðkastið þannig að
þegar við þurfum að taka yfir hverfi
vegna veikinda þá förum við gjarnan
tvær og erum því búnar um fjögur.
áður gat það dregist allt til sex.
Er póstburður orðið kvennastarf?
Já, það virðist vera orðið það. Mest
eru þetta konur sem eru að koma út
á vinnumarkaðinn eftir að hafa verið
heima við í nokkur ár og svo eru líka
yngri konur sem vinna með heimilun-
um. Þetta hentar húsmæðrum vel því
þar sem þetta er hálfsdags starf gefst
alltaf tími til að sinna heimilinu líka.
Þú ert húsmóðir með póststarfinu ?
Já, ég á tvö uppkomin börn og svo
einn sem er tólf ára. Og svo náttúru-
lega kall.
Hvernig líður vinnudagurinn?
Við mætum klukkan átta og förum
þá í það að flokka póstinn í pokana
eftir götum og húsnúmerum. Síðan
förum við út upp úr tíu.
Verður ekki mikið að gera fyrir
jólin?
Jú, það verður það. Þá byrjum við á
því að bera út vanalega póstinn og
komum inn um hádegið. Þá tekur
jólapósturinn við og þá flokkum við
gömlu póstarnir hann og síðan bera
skólakrakkar hann út. Þannig er það
líka með afleysinga-fólkið á sumrin.
Þá förum við föstu starfsmennirnir í
það að flokka en þeir sjá síðan um
það að bera út.
Þannig að þú berð bara út í snjó og
fannfergi?
Það má segja það. Mér finnst það
mjög gott því ég þoli illa hita. Fólk
hefur ott verið að vorkenna mér
vegna þess að ég vinn inni á sumrin
en úti á veturna öfugt við það sem
flestir kysu sér. En þannig vil ég hafa
það. Mér hefur alltaf liðið betur í
kulda en hita, líka áður en ég varð
póstur. Ég er fótaveik og hitinn fer
einhvern veginn þannig í mig að ég
er strax dauðuppgefin ef það er mikill
hiti þar sem ég er.
Þekkir þú ekki orðið það fólk sem
þú berð út til?
Jú, mér finnst það. Maður ber út til
sama fólksins og sömu fyrirtækjanna
ár eftir ár og ég er farin að þekkja
andlitin, allavega póstkassana. Og
kannski þekkir maður fólkið meira en
það veit.
Það sagði það maður á námskeiði
sem við vorum á um daginn að
bréfberar væru andlit póststofnunar-
innar og það er sjálfsagt rétt.
Er þetta ekki illa borgað starf?
Jú, annars eru þau mál öll í endur-
skoðun. Við fengum núna um daginn
í fyrsta skifti borgað vetrarálag sem
er 9% ofan á launin. Það stendur líka
til að stokka upp útburðarsvæðin því
álagið vill oft skiftast mismunandi á
milli manna. En þettaer ábyrgðarmik-
ið starf sem okkur finnst að hafi verið
vanmetið hingað til. Við berum
ábyrgð á öllum þeim pósti sem fer í
gegnum hendurnar á okkur og viðtak-
andinn krefst þess af okkur að við
skilum öllum pósti til hans. Jafnvel þó
hann sé illa merktur. Það er eins og
við eigum að vita hvar hver býr í
hverju húsi. Oft erum við skammaðar
ef maðurinn í kjallaranum fær póst
þess á miðhæðinni og öfugt þó svo
það sé ekkert á bréfinu sem segir
hvar viðtakandi býr í húsinu. Svo eru
hús misvel merkt og það getur verið
erfitt að finna rétta lúgu.
En þetta á sérstaklega við nýja
bréfbera og þegar maður fer í nýtt
hverfi í afleysingum. Þegar maður er
búinn að vera lengi í sama hverfinu
þekkir maður það orðið eins og lófann.
á sér.
Kanntu ekki einhverja sögu úr
fjórtán ára starfi?
Ég hef nú ekki lent í neinum
stórkostlegum ævintýrum. En mér
dettur í hug eitt skifti þegar ég var að
bera út í gamla hverfið mitt í Hlíðun-
um. Þá var ég að stinga bréfi innum
lúgu og hundur stekkur á hurðina
innanverða og nær að bíta mig í
hendina. Ég kippti að mér hendinni
og sá að það blæddi úr henni. Ég
varð dál ítið hrædd en þá opnar ungur
maður dyrnar og býður mér inn og
gerir að sárum mínum. Hann bað mig
afsökunar og var alveg eyðilagður
maður yfir þessu. Ég gerði sem
minnst úr þessu og hélt svo áfram
minni ferð. En daginn eftir kemur
heim til mín fín kona og færir mér
stóran vönd með rauðum rósum og
bréf frá hundinum. Þau hafa sjálfsagt
viljað gera gott úr öllu og verið hrædd
um að ég færi að kæra hundinn. En
ég hafði ekki hugleitt það og bjóst alls
ekki við að fá rauðar rósir og afsökun-
arbeiðni frá hundinum.
Eru hundar helstuóvinir bréfber-
ans?
Ég vil nú ekki segja það. En manni
getur brugðið þegar þeir stökkva á
hurðirnar og gelta eins og vitlausir.
Svo man ég eftir einum hundi sem oft
var bundinn útí garði í Fossvoginum.
Þetta var ekki mitt vanalega hverfi en
ég hafði verið vöruð við honum. Svo
þegar ég kom að húsinu var ég ansi
smeyk við að labba upp að húsinu.
Var ekki freistandi að kasta bréfun-
um bara yfir hliðið?
Það gerir maður ekki. Maður fer
með sinn póst þangað sem hann á að
fara.
Hvað geturþú sagt mér um Bréfbera-
leikhúsið Dúfuna?
Ég veit ekkert um það meira en
aðrir. Það var ekkert samráð haft við
okkur í R-8. Þetta voru bara krakkar
úr R-1 sem stóðu að þessu leikhúsi.
Hins vegar las ég greinina sem birtist
í blöðunum eftir forsprakkann og það
var margt til í henni.
Þú ætlar að halda áfram að bera út
póstinn í framtíðinni?
Það getur maður ekki sagt um. Ég
ætlaði að hætta fyrir nokkrum árum
en það varð ekkert úr því. En ég kann
ágætlega við þetta starf og sérstak-
lega við hvað það er heilsusamlegt.
Ég fæ útúr því hreyfingu og útiveru
sem ég fengi ábyggilega ekki annars.
Eru póstarnokkuð að verða úreltir?
Það sagði maður á námskeiðinu
sem ég minntist á áðan að í Dan-
mörku væri póstkerfið orðið svo full-
komið að bréfberar þyrftu bara að
hafa apa-vit til þess að geta staðið við
sína plikt. Kannski það endi með því
að apar sjái um þetta starf en eins og
ástandið er hérna í dag þá þyrftu það
að vera ansi greindir apar.