Sunnudagsblaðið - 28.08.1960, Qupperneq 1

V. ÁRG. — SUNNTJDAGUR. — 28, ÁGÚST — 31. TBL.
SUMARÚTGÁFA
I jbessar/ smásögu eftir Jefferson
Farjeon segir frá tilbreytingarleysinu og
hversdagsleikanum og hverju menn finna
upp á til Jbess að láfa eitthvað gerasf...
HVERT skyldi hr. Wain-
wright hafa farið? sagði frú
Mayton. í raun og veru var
það þó ekki það, sem hún,
hafði áhuga fyrir, heldur hitt,
að hr. Wainwright borgaði
alltaf reglulega tilskildar 450
kr. á viku fyrir fæði og hús-
uæði og bað að auki. Lífið í
matsöluhúsi frú Mayton var
hræðilega leiðinlegt, sérstak-
íega á kvöldin. í>ó kom það
fyrir að einhver íbúanna
reyndi að fjörga hópinn.
— Fór hann út? spurði
Monty Smith. Hann spurði
ekki heldur af því að það
kæmi honum við, en hann var
eins kurteis og hann var fölur
og gerði sér ætíð far um að
halda uppi samræðum.
— Mér finnst að ég hafi
heyrt útidyrahurðina skella,
svaraði frú Mayton.
— Ef til vill hefur hann að-
eins farið út til að póstleggja
bréf, sagði frú Wick, án þess
að leggja frá sér prjónana,
sem höfðu verið henni hinir
tryggustu lífsförunautar í 70
ár, og allar líkur bentu til
þess, að þeir ættu eftir að
þjóna henni í önnur 70.
— Ef til vill var það alls
ekki hann, bætti Bella Ran-
dall við.
Bella var fegurðardís mat-
söluhússins, þó að enginn
hefði tekið eftir þeirri stað-
reynd ennþá.
— Eigið þér við, að það
gæti hafa verið einhver ann-
ar? spurði frú Mayton.
Bella kinkaði kolli.
Þau veltu öll þessu nýja
vandamáli fyrir sér. Hr. Calt-
hrop vaknaði skyndilega af
blundi sínum og fór að íhuga
málið, þótt hann hefði enga
hugmynd um hvað það fj all-
aði.
— Ef til vill var það hr.
Penbury, sagði frú Mayton. —
Hann er alltaf á ferðinni.
Það var ekki hr. Penbury,
því að þessi undarlegi sérvitr-
ingur bættist nú í hópinn. Við
komu hans sló þögn á hópinn.
íbúar matsöluhússins urðu
alltaf dálítið fálátir við komu
hr. Penbury. Hann var gáfað-
ur og þar sem enginn hinna
var viss um hvenær það var,
sem hann notaði gáfur sínar,
kusu þau að vopna sig fálæti
í návist hans.
i
Frú Mayton gat aldrei þol-
að þögn í meira en tvær tíl
þrjár mínútur í einu, og er
sá tími var liðirm, sneri hún
sér að hr. Penbury og sagði:
— Var það hr. Waimvright,
sem var að fara út?
Penbury horfði undarlega á
hana.
— Hvers vegna spyrjið þér
að því?
— O, bara af forvitni.
— Einmitt, sagði hr. Pen-
bury hægt.
Andrúmsloftið var brungið
spennu, en frú Wick hélt á-
fram að prjóna.
— Svo að þið hafið Ol ver-
ið að velte. því fyrir ykkur?
hélt hr. Penbury áfram.
— Við héldum að hann
hefði farið að póstleggja foréf,
tautaði Bella.
— Nei, sagði hr. Penbury
mjög hægt. — Wainwright £ór
ekki út til að póstleggja bréf.
Hann er dáinn.
Þetta var sannarlega áhriía
ríkt. Bella gaf frá sér dálítið
óp og augu frú Mayton urfuj
að glóandi marmarakúluir.
Monty Smith opnaði munninn
og lokaði honum ekki afrtur.
Hr. Carlthrop hrökk upp af
blundi sínum. Frú Wick var
óhugasöm, þótt hún hætti ekki
að prjóna. En það hafði enga
þýðingu, því að frú Wick
hafði svarið þess dýran eið að
prjóna allt til hinztu stundar.
— Dáinn, stundi hr. Carl-
throp.
— Já, dáinn, endurtók hr.
Penbury. ■— Hann liggur á her
bergisgólfinu sínu og lítur
hryllilega út.
Monty Smith stökk á |æt-
ur, en settist strax aftur.
— Þér getið ekki átt við ..
stamaði hann.
— Jú, það er einmitt það,
sem ég á við, svaraði hrr Pen-
bury,
Oft hafði þögnin ríkt í ihat-
söluhúsi frú Mayton, en eng-
ín svo djúp sem þessi. Frú
Wick rauf hana.
— Ættum við ekki, að
hringja á lögregluna? lagði
hún til.
— Ég er búinn að því, sggði
hr. Penbury.
— Guð hjálpi mér, sagði hr.
■Calthrop.
— Hvað lengi ... ég meina
.... hvenær megum við bú-
ast við lögreglunni? stamaði
Monty Smith.
— Hún getur verið komin
eftir 2—3 mínútur, svaraði
Penbury.
Rödd hans var ekki lengur
nöpur, hún var raunsæ. — Eig
um við ekki að reyna að nota
þessar fáu mínútur skynsam-
lega. Við verðum áreiðanlega
óll yfirheyrð og ef til vill get-
um við komist að einhverju
uður en lögreglan kemur.
Hr. Carlthon reigði sig; —•
ángin af okkur hérna hefur
æitt með þetta að gera, hprra
: ninn.
— Ef til vill ekki, sagði hr.
Penbury, — en lögreglan tírúir
c kur nú ekki aðeins vlgna
s.jdeysislegs útlits. Þess
vegna legg ég til, að við at-
hu um fjarvistarsönnun þkk-
ar yrirfram. Ég er að vísu
ekkl íæknir, en eftir að hafa
athugað líkið, skilst mér, að í
mes. i lagi eín klukkustund sé
síðan dauðann bar að. —Ki.
er nu 10 mínútur yfir 9 og 10
mínút u* yíir V/2 horfðunr við
á ham: yfirgefa borðstofuna á
leið tii ícrbergis síns ...
— Hvernig vitið þér, að
hann gekk til herbergis sjns?
spurði fi i Wick.
— Það fskal ég segja 'yður,
útskýrði hr. Penbury. — Ég“
hafði höfuðverk, og ég var
samferða hon jm upp stigann,
af því að ég ætlaði að sapkja
höfuðverkjatöflur. Herþergið