Sunnudagsblaðið - 28.08.1960, Qupperneq 2

ipitt er jú beint fyrir ofan
bans. Sem sagt, ef grunur
minn er réttur ,hefur hann
■wgrið myrtur milli 10 mín. yf-
ir 8 og 10 mín. vfir 9. Sá, eða
sú, sem sannað getur veru
sína í stofunnj á þeim tíma,
þarf ekkert að óttast. Hann
lgit rannsakandi á hina.
— 'Við höfum öil farið úr
stofunni, sagði frú Wick, fyr
ir hönd hinna.
— Það var mjög óheppi-
legt, tautaði hr. Penbury.
— Það hafið þér líka, taut-
aði Monty taugaóstyrkur.
— Já, það hef ég, svaraði
hr. Penbury. — Látið mig því
vera fyrstan til að leggja
fram fjarvistarsönnun mína:
10 mín. yfir 7V> varð ég sam-
ferða hr. Wainwright upp á
aðra hæð. Rétt áður en hann
hvarf til herbergis síns kom
hann með mjög undarlega at-
hugasemd, sem við þessar
kringumstæður er ákaflega
mikilsverð. Hann sagði: Ein-
hverjum hér í húsinu er ekki
sérlega vel við mig. Þið eruð
hamingjusamari en ég. Svo
hvarf hann til herbergis síns,
og það var í síðasta sinn, sem
ég sá hann á lífi. Ég tók inn
höfuðverkjaduft og fór í bað-
herbergið til að skola því nið-
ur með bolla af vatni. Meðan
ég man, bá er ekkert vatn í
vatnskönnunni minni, frú
Máyton. Jæja, þar sem ég
hafði ennþá höfuðverk, hugs-
aði ég að ferskt loft myndi
hafa góð áhrif á rnig, og þess
vegna gekk ég út. Ég kom aft-
ur um 9 leytið, þegar frú May-
ton heyrði útidyrahurðina
skella. Það var ekki hr. Wain-
wright að fara út, heldur ég
að koma heim.
— Andartak, hrópaði Bella.
— Já.
— Hvernig vitið þér að frú
Mayton heýrði útidyrahurð-
ina skella? Ekki voruð þér
hér.
— Penbury leit á hana og
EINN góðan veðurdag mun
athyglisverð tjaldlaga dóm-
kirkja gnæfa við himin í Li-
verpool, hinum drungalega
hafnarbæ Englands.
Myndin hér að neðan er
af uppdrætti arkitektsins og
verður ekki annað sagt en
hér sé á ferðinni mjög nýstár
leg og nýtízkuleg kirkja.
Þessi tillaga um rómversk-
kaþólska kirkju fyrir Liver-
pool, var valin úr 298 upp-
dráttum, sem bárust. Efnt
var til samkeppni og var
heitið 5.000 punda verðlaun-
um.
Áætlað er að bygging liinn
ar nýju dómkirkju kosti eina
milljón sterlingspunda, og
vonir standa til að hafizt
verði handa snemma á næsta
ári.
Kaþólski erkibiskupinn í
Liverpool, J. C. Heenan, seg-
ist vera mjög ánægður með
uppdráttinn að kirkjunni.
— Það er mjög dýrt að
efna til samkeppni af þessu
tagi. Það hefur kostað okkur
þúsundir punda, en að mínu
viti höfum við ekki eytt svo
mikið sem einu pennýi til
einskis í þeim efnum.
Þannig fórust biskupnum
orð er hann boðaði blaða-
menn þar í borg til viðtals
og gerði heyrinkunn úrslit
samkeppninnar.
Sigurvegarinn var 52 ára
gamall arkitekt frá London,
Frederick Gibberd. Svo und-
arlega vill til að hann er mót
mælendatrúar, en kirkian er
vitaskuld ekkert verri fyrir
það í augum kaþólikka.
Þetta er þriðja tilraunin
til þess að byggja kaþólska
dómkirkju í Liverpool. Tveir
uppdrættir hafa verið valdir
undanfarin 30 ár, en hætt
var við byggingu þeirra
heggja sökum fjárskorts. Nú
segjast forráðamenn hins
vegar þegar hafa handbær
500.000 pund, svo að kirkju-
byggingin eigi ekki að fara
út um þúfur að þessu sinni.
Bygging Gibbertís er fólg-
in í 16 steyptum stólpum,
sem ei'u reistir þannig, að
þeir mynda keilulaga lögun
— Iíkt og turn. Turninn verð
ur með glerveggjum, sem
settir eru í steypu.
— Eg hef hugsað mér
þetta seni turn af sindrandi
ljósi, sem skín af háu altari,
segir Gibberd um kirkju
sína.
Um miðiu turnsins er tákn
þyrnikórónu, eins og sést á
meðfylgjandi mynd.
Ekkert hinna 3000 sæta í
kirkjunni verður meira en
70 fet frá altarinu.
★
ÞAÐ er ævinlega svo, að
nýjar kirkiur hljóta misjafna
dóma bæði almennings og
starfsfél. arkitektsins, — ekki
hvað sízt þegar í hlut eiga
nýstárlegar byggingar.Öllum
er í fersku minni hávaðinn
sem gerður var út af Nes-
kirkju hér um árið, og ekki
eru víst allir ánægðir með
kirkju Óháða Fríkirkjusafn-
aðarins við Stakkahlíð. Bygg
ing þeirrar kirkju er nú að
mestu lokið og í sumar var
hún til dæmis máluð. Ekki
kæmi á óvart þótt síðar meir
eigi menn eftir að meta
kirkju Óháða safnaðarins að
verðleikum og njóta hennar.
En það var reyndar vænt-
anleg rómversk-kaþólsk
kirkja í Liverpool, sem var
á dagskrá. Tillagan hefur
þegar hlotið harða gagnrýni
í brezkum blöðum.
Peter Rawstorne, sem ritar
um byggingarlist í News
Chronicle skrifaði meðal
annars:
„Ef þessi uppdráttur, sem
valinn var úr hundruðum
tillaga, er nýtízkulegur, þá
er ég uggandi um framtíð
byggingarlistar hér í Bret-
landi á miðri tuttugustu
öld ...“
augnaráð hans bar vott um
bæði áhuga og virðingu. —
Þetta var viturleg spurr.ing,
tautaði hann.
— Þér skuluð ekki hugsa
allt of lengi um svarið, sagði
hr. Calthrop hvasst.
— Ég þarf alls ekki að
hugsa lengi um svarið, sagði
Penbury. — Ég veit þetta af
því að ég hlustaði við dyrnar.
En lofið mér að halda áfram
með frásögn mína. Eins og ég
hef áður sagt, kom ég aftur
og gekk til herbergis míns.
Hann þagna.ði, en hélt svo á-
fram. — Á gólfinu fann ég
vasaklút, sem ég á alls ekki.
Ég hélt að hr. Wanwright ætti
hann, því að hann er alltaf
eitthvað að snuðra. Ég fór því
inn til hans til að spyrja hann
hvort hann ætti vasaklútinn.
Þar fann ég hann liggjandi á
gólfinu við rúmið. Hann var í
öllum fötunum og lá á bakinu
með höfuðið í áttina að glugg-
anum, annan handlegginn í
áttina að ofninum. Hann hafði
dáið — vegna stungu í hjart-
að. Ég get ekki fullyrt með
hverju hann var stunginn,
sárið er lítið en djúpt. Glugg-
inn var hespaður aftur. Ég
yfirgaf herbergið, og til að
vera viss um að enginn kæm-
ist þangað inn á undan lög-
reglunni, aflæsti ég hurðinni.
Ég gekk niður og eins og þið
vitið þá er síminn í borðstof-
unni, þó að það væri mun
þægilegra að hafa hann í for-
stofunni. Þegar ég gekk fram
hjá stofuhurðinni nam ég stað
ar til að athuga um hvað bið
væruð að ræða. Ég heyrði frú
Mayton segja: „Hvert skyldi
hr. Wainwright hafa farið“.
Þér Smith svöruðuð — „Fór
hann út?“ Frú Mayton sagði
að sér hefði hevrzt útidyra-
hurðin skella. Síðan fór ég
inn í borðstofu til að hringja
á lögregluna.
Rjóð í framan og titrandi
af gremju, snéri frú Mayton
sér að Penbury.
— Hvers vegna hafið þér
setið hér í fullar 3 mínútur
án þess að segja frá þessu?
— Vegna þess að mig lang-
aði til að athuga vkkur fvrst,
svaraði Penbury kuldalega.
— Þetta kalla ég slæma
fjarverusönnun, sagði hr. Cal-
throp. — Hver getur sannað,
að þér hafið verið úti allan
þennan tíma?
— Kl. 8V2 drakk ég kaffi í
kaffisölunni í Junkers Street,
svaraði Penbury. — Hún er
langt héðan. Ég játa, að þetta
er ekki mjög góð sönnun, en
þjónarnir þar þekkja mig, svo
að þeir geta ef til vill hjálpað
mér. Jæja, hver er næstur?
— Það er ég, sagði Bella. —
Ég fór til herbergis míns, til
að sækja vasaklút. Hérna er
hann, og hún tók vasaklútinn
u.pp, sigrihrósandi.
— Hvað voruð þér lengi í
burtu? spurði Penbury.
— O, svona 5 mínútur, svar
aði hún.
— Já, þetta hljómar mjög
sennilega, játaði Penbury. —
Viljið þér nú gera svo vel að
vera næstur, hr. Calthrop. Við
vitum öll, að þér gangið í
Framhald á 4. síðu.