Sunnudagsblaðið - 11.11.1962, Side 11

Framhald af 8. síðu.
Isust, það beit ekki á hjá honum.
Nú er að segja frá syni mínum, þeim
ccm kcyrði bílinn. Hann rembdist einsog
rjúpan við staurinn, renndi hér og þar,
óð uppfyrir, hellti úr stígvélunum, renndi
aftur, og hafði af að krækja í 2 sæmilega
siJunga með mikilli fyrirhöfn, og ná þeim
óséðum í land, auk þess veiddi hann einn
ál. en þeim ódrætti kastaði hann í ána
aftur.
Ingi, sem er mjög rólegur að eðlisfari,
kastaði línunni að vísu út í vatnið, en
fiskurinn leit ekki við maðkinum hans.
Ilann renndi ofar í læknum, en hvar
sem hnnn renndi kom enginn fiskur.
Ég var lélegasti veiðimaðurinn í léleg-
ustu stígvélunum, með lélegasta veiði-
lijólið, en með nóg af ánamöðkum í vas-
iinum. Ég á ekki maðkabox ennþá. Ég
kastaði línunni út í vatnið, reyndi aftur
og aftur, en án minnsta árangurs. Síðan
óð ég yfir ána og liafði myndavélamar
incð. Ég varð að vaða með mikilli varúð,
því myndavélarnar mega alls ekki í vatn
koma. Sem sagt, hvernig sem ég kastaði
og kastaði og reyndi að láta silung bíta
á hjá mér, var ekki einu sinni étið af.
Þá venti ég mínu kvæði í kross, fór í
land, fór úr leka stígvélinu, sem var orðið
rennblautt að innan, sneri því við, náði
mér í spýtu og stakk henni niður í sand-
inn. Þar hengdi ég síðan stígvélið öfugt
og umsnúið á einskonar píslarstólpa. Síð-
an lagðist ég niður í sandinn og horfði á
hina nítján veiðimenn lemja vatnið. Sol-
skin var og hlýtt í veðri, svo stígvélið
þornaði furðu fljótt.
Við Baugstaðaá er skemmtilegt að vera.
Ifthafið er framundan en skerjagarður
næst landi. Sker þessi eru hluti hrauris-
ins, sem er undir öllu Suðurlandsundir-
lendinu og nefnist Þjórsárhraun. I fjör-
unni er nokkurt fuglalíf og ýmis fallegur
fjörugróður. Nokkuð frá landi var stór
áiftahópur á sjónum.
Það er að segja frá veiðiferðinni, nð
smátt og smátt tók veiðimönnunum að
fækka, enda fór óðum að skyggja. Loks-
ins, þegar tæplega var ratljóst hætti
Ilalldór. Hann vildi meina að fiskurinn
sæi svo vel, að veiða mætti þó birtan
væri svo til engin. Þegar ekki sást lengtir
til að beita, samþykkti hann nauðugur að
lialda lieim á leið.
Á Slokkseyri var stanzað við sjoppuna,
vindlar keyptir og kók. Inni í sjoppunni
var stúlka að prjóna, okkur sýndist bað
vera peysa með miklu útprjóni. í bæinn
var komið um miðnætti.
Næst þegar við fórum austur, var okkur
tjáð að veiðar væru bannaðar í ósnum
vcgna hinna gegndarlausu og hcimsku-
legu neta- og stangaveiða í Ölfusárósn-
um. — — Nú hafði stúlkan f sjoppunni
tíregið fyrir, til þess að við gætum ekki
séð hvað hún væri að prjóna.
Stefán Nikulásson.
/

Því dæmist rétt vera
í LÖGUM frá 1936 um samningagerð, umboð og ógilda Iöggerninga er m. a.
fjallað um það tilvik, að löggerningur verður annars efnis, en til var
ætlazt, vegna misritunar eða mistaka af hálfu sendanda. Hvort löggem-
ingurinn verður skuldbindandi eða ekki, byggist á því, hvort viðtakandi
vissi eða mátti vita, að mistökin áttu sér stað. Ef viðtakandi hlaut að sjá
mistökin, er gerningurinn ekkí skuldbindandi. Sé viðtakandi hins vegar
grandlaus, skuldbindur löggemingurinn sendanda. Þessi regla gildir, ef
sendandi átti sjálfur sök á mistökunum.
í lögum þessum segir ennfremur: „Nú er löggeruingur sendur í sím-
skeyti og aflagast hann í meðfömm símans, og er hann þá eigi skuldbind-
andi fyrir sendanda í þeirri myynd, sem hann kemur fram í, og það enda
þótt móttakandi sé grandlaus”. Þessi regla er svo sjálfsögð, að hún myndi
vafalaust vera talin gilda, þótt eigi væri hún lögfest.
Ef nú er litlð á afstöðu Jóns Jónssonar, er ljóst, að hann gctur engar
kröfur gert á hendur Hallbergi, því að hann átti enga sök á mistökunum.
Mistökin áttu sér stað í meðfömm símans á skeytinu. Það má ætla,
að Jón liefði sclt Ara bílinn á kr. 28.000,00 ef hiS villandi skeyti hefði
ekki borizt honum. Jón liefur því óumdeilanlega tapað kr. 4.000,00 á mis-
tökunum, auk auglýsingarkostnaðar og annarrar fyrirhafnar. Hér ætti
Landssími íslands að bcra fébótaábyrgð á tjóni Jóns vegna yfirsjónar starfs-
manna sinna.
En Landssíminn er ríkisstofnun, sem á gott innskot hjá löggjafar-
valdinu. Með lögum hefur Landssíminn verið undanþeginn fébótaábyrgð
á tilfellum, eins og þvl, er að framan hefur verið rakið, sbr. reglugerö um
starfrækslu símasambanda nr. 118 frá 1917.
Með tilliti til þessara sérstæðu fyrirmæla er útilokað að höfða skaða-
bótamál á liendur Landssíma íslands vegna slíkra atvika. Hreyfa má þeirn
möguleika, hvort starfsmenn símans persónulega, t. d. Bella Ben,. geti
ekki orðið ábyrgir fyi-ir tjóni, sem skapast á þennan hátt. Af ástæðum,
sem ekki er unnt að rekja hér, verður þó sennilega talið, að slík persónu-
leg ábyrgð sé ekki fyrir hendi.
Niðnrstaða: JÓN JÓNSSON Á ENGAN KRÖFURÉTT í MÁLI ÞESSU.
J. P. E.
H!NN fullkomni heiðarleiki er allt að því óþekkt fyrirbrigði í okkar þjóðfé-
lagi (eins og hjá öðrum frumstæðum menningarþjóðum). Þess vegna erum við
í vafa um hvar atvik það, sem sýnt er á myndinni hefði getað gerst.
Það er þekkt orðtæki, að hverjum þykir sinn fugl fagur, og mörgum hættir
til að lita galla sinna nánustu rósrauðri slikju, þó að þeir séu allt að því brenni-
steinsgulir fyrir.
Við hljótum líka að viðurkenna, að við kynnum fyrir ykkur hreinustu þjóð-
sagnapersónu í gervi föðursins, er tekur á móti tengdasyninum tilvonandi með
svofelldum orðum:
Ég vona, að þú gerir þér það Ijést ungi maður, að sú hönd, sem þú biffur
um, mun alveg áreiffaniega verða stöðugt á kafi í vösum þínum.
ust í þinginu um nafn klukkunnar. Þat
bélt Sir Benjamin Hall, ráðherra, stór-
vaxinn maður og vinsæll, mikla tölu um
málið, án þess að komast að neinni niður-i
stöðu. |
Hall þessi var nefndur „Big Ben” af
vinum sínum. Hann hafði rétt lokið raáll
sinu og var seztur í sæti sitt með vasaklút
við sveitt ennið, er þingmaður nokluir,
sem orðinn var dauðleiður á öllu stappinu,
kallað, upp: Við skulum kalla hana Blg
Ben, og hætta þessu þrasi. Allur þtagi
heimur rak upp skellihlátur, en þar meO
var nafnið fengið.
Öll mál klukkunnar eru ekki síður ævln
tS'raleg en saga hennar. Hreyfihlutat
klukkunnar vega samtals fimm tonn. Þð
eru sumir hlutar liennar eins léttir Og
ííngerðir og hlutar í armbandsúri. Hver
fkífa er 23 fet í þvermál og járnið f hennl
vegar fjögur tonn. Mínútuvísarnir erO
14 feta langir, vega 224 pund liver og fará
yíir 100 mílur árlega, hring eftir hrtag,
liilið milli mínútustrikanna er fet á lengd,
Stundavísarnir eru 9 fet á lengd og tölurn
ar, sem sýna klukkustundirnar eru tvö tel
á hæð. I
Dingullinn vegur 685 pund og kúlan éi
enda hans 443 pund. Dingullinn er 13 tef
á lengd og sveiflast einu sinni á hverjuna
tveimum sekúndum.
Áður en menn fundu það upp all
draga upp klukkur með rafmagni, tók þaS
tvo menn fimm stundir að draga Big
Ben upp með handafli og það urðu þelí
að gera þrisvar í viku.
Nú er einn maður sendur á mánuclögi
um, miðvikudögum og föstudögum. Haztn'
er 40 mínútur að vinda upp klukkuna meO
hjálp rafmótors. Bjöllur Big Ben ertí
slegnar með hamri, sem vegur 448 punð
og fyrsta högg bjöllunnar er það, sená
segir réttan tíma hverju sinni.
Þó að Big Ben hafi verið rödd Lundúná,
i meira en hundrað ár, var það útvarpiO*
sem gerði hana heimsfræga. Það var fi
gamlárskvöld árið 1923, sem hún lét fyrsl
1il sín heyra gegn um útvarpið og síðan’
er hún orðin þekktasta tímamerki veraldar.
UNGLINGATAL.
Ung stúlka við unnústann, þegar þatí
eru búin að velja trúlofunarhringanaj
Finnst þér þetta ekki dásamlegt, Axel, —«
fyrsta afborgunin okkar. \
' ^
Unglingsstúlka í skóbúð við vinkontí
sína: Það er svo ógurlega erfitt að veljá
skóna. Hælarnir verða að vera það hálr,
að ég nái undir hökuna á Viggó, en þelzj
niega ekki svo svo liáir, að ég verði hærr!
en Sveinn. ii
1
Pabbi segir, að ég sé of stói; til þeáfi
að fá flengingu, eh of lítili til þess >1
láta sálgreina mig. J
ALPYÐÚBLADiÖ — -- -Í9