Sunnudagsblaðið - 11.11.1962, Side 4

AHar brúður búktalara eru ljótar, en aldrei hef ég séð neina eins ljóta og Micky. — Ecco bar
Micky með sér, htvert sem hann fór og svaf jafn vel hjá honum.
Sú fullvissa veldur mér óróa, að þessi
saga sé sönn, og ég hata að þurfa að trúa
því. Það var búktalarinn Ecco, sem sagði
mér hana, hann leigði næsta herbergi við
mig í leiguhúsi Buccos. Ég vona að hann
hafi logið. Ef til vill hefur hann Jíka ver-
iö brjálaður? Veröldin er svo full af lyg-
urum og brjálæðingum, að enginn getur
nokkru sinni vitað hvað er satt og hvað
er logið.
Hvað sem um það er, ef maður hefur
nokkru sinni virst hundehur þá var það
Ecco. Hann var smávaxinn og erfitt að
henda reiður á honum og hanu hafði
ýmsar venjur, sem gátu gert hvern mann
ruglaðan, þú hefðir ekki þurft að vera
nema fimm mínútur i návist Jians til
þess að verða taúgaveiklaður. Til dæmis
kom það fyrir að hann stan/aði í miðri
setnmgu og hvíslaði „uss'* sva led hann
várlega yfir öxl sér og hkistaði eftir ein-
fcverju. Hann hrökk við við Jivern smá-
skarkala. Eins og allir leigjendur Buccos
hafði hann lækkað í mannfélagsstiganum
Eitt sinn hafði verið seJt dýrum dómum
Eccco, ef hann hefði ekki haft þá venju
að æfa búktal á nóttunni. Það tók á táug-
arnar. Þegar bezt lét var erfitt að njóta
livíldar undir þaki Buccos, en Eceo gerði
næturnar hræðilegar, raunverulega hræði-
legar. Þú þekkir skerandi, falska röddina
í brúðum búktalaranna? Rödd Mickys var
ekki þannig. Hún var kveinandi en nöldurs-
leg, mjó en raunveruleg. Það var ekki
rödd Eccos, umbreytt, heldur önnur rödd.
Þú hefðir svarið, að tvær manneskjur
væru að rífast. Þessi náungi er klár, húgs-
aði ég: Og síðan, þessi maður er bara full-
kominn. Og að lokum kom mér í hug nokk-
uð, sem olli mér viðbjóði: Þarna eru
tveir menn.
Um miðja nótt heyrðust allt í einu
raddir:
Svona, reyndu aftur — ég get ekki —
þú verður — ég vil fara að sofa — ekki
strax, reyndu aftur — ég er þreyttur —
ég segi það satt, ég get ekki — og ég segi
reyndu aftur. Svo heyrðust skrýtin söng-
hljóð og loks rödd Eccos, sem hrópaði:
Djöfullinn þinn, djöfullinn þinn, láttu
mig í friði, í Guðs nafni.
Nótt eina, er þetta hafði gengið í þrjár
stundir, fór ég að dyrum Eccos og barði.
Það kom ekkei-t svar. Ég opnaði dyrnar,
Ecco sat þar, grár í framan með Micky
á hnjám sínum. Já, sagði hann, en hann
Jeit ekki ámig, en stór máluð augu brúð-
á sýningar hans, en nú lifði hann á þvi að
sýna fyrir gesti leikhúsanna meðan þeir
stóðu í biðröðum utan dyra.
Samt var hann bezti búktalarinn, sem
ég hef nolckru sinni heyrt í. Hæfileikar
lians voru óhugnanlegir. Samtalið gekk
stöðugt fram og aftur og í tveimur ólíkum
röddum. Það fólk var meira að segja til.
sem fulJyrti, að brúðan hans væri ekki
brúða, heldur dvergur eða smádrengur
með málaðar kinnar sem væri þjálfaður í
búksamtölum. En þetta var ekki satt. Eng
in brúða var betur troðin með sagi. Ecco
kallaði hana Micky og sýningu sina nefndi
hann: Eceo og Mieky.
Allar brúður búktalara eru ljótar, en
aldrei hef ég séð neina eins ljóta og Micky
Hann leit út eins og hann væri heimatíl-
búinn. Það var eitthvað ógeðslega lifandi
í tillitl blárra, útstandandi augna hans og
það small í augnalokunum þegar hann
deplaði augunum. Það var líka eitthvað
ótrúlega draugalegt við það, hverníg hann
skellti saman rauðum, glottandi trévörun-
um. Ecco bar Micky með sér, hvert sem
hann fór og svaf jafnvel hjá honum.
Það hefði farið kaldur hrollur um bakið
á þér hefðir þú séð Ecco ganga upp stiga
með Micky í annárri hendi. Brúðan var
stór og sterkleg, maðurinn lítill og ves-
aldarlegur — hefði ljósið verið slæmt,
hefðir þú hugsað: þarna fer brúða og leiðir
mann.
Ég sagði að hann hefði átt heima í
nætta herbergi við mig. En í London getur
þú lifað og dáið í herbergi án þess, að
maðurinn í næsta herbergi komist nokk-
urn tíma að því. Ég hefði aldrei talað við
unnar störðu beint á mig. Ég sagði: Ég
vil ekki virðast ósanngjarn, en þessi hávaði
Ecco snéri sér að brúðunni og sagði:
Við gerum herranum ónæði. Eigum við
að hætta?
Dauðar, rauðar varir Mickys smelltust
saman, er hann svaraði: Já, leggðu mig
í rúmið.
Ecco tók hann upp. Úttroðnir fætur
brúðunnar slettust til, er maðurinn Jagði
hana á legubekkinn og breiddi ofán á
hana. Hann þrýsti á fjöður — og áugu
brúðunnar lokuðust.
Ecco dró djúpt andann og þerraði ávita
af enni sér. !
„Einkennilegur rekkjunautrr," sagði ég.
„Já,“ sagði Ecco.
En — — fyrir alla muni — —“ og
hann leit á Micky — síðan á mig og lagði
fingur á varir sér. „Uss,“ hvíslaði hann.
„Egum við að fá okkur kaffisopa?“
stakk ég upp á.
Hann kinkaði kolli. „Já, ég er þurr í
hálsinum,“ sagði hann. Ég benti honum
að koma. Þessi sagfyllta brúða virust
fylla andrúmsloftið einhverri spennu
Hann elti mig á tánum og lokaði hljóðlega
dyrunum á eftir sér. Meðan ég sauð vatnið
á gashellunni minni, hafði ég auga með
honum. Aftur og aftur drógust herðar hans
saman, hann lyfti augabrúnum ög híust-
aði. Loks eftir að við höfðum þagað í
nokkrar mínútur, sagði hann skyndilega:
,,Þú heldur að ég sé vitskertur?“
„Nei,“ sagði ég, „alls ekki en þú virðist
aðeins óvenjulega hændur að þessori
brúðu þinni.
„Ég hata hana,“ sagði Ecco og hlustaði
aftur.
„Hvers vegna brennir þú hana þá ekki?"
„í Guðs almáttugs bænum," hrópaði
Ecco og lagði þétt hendi yfir mumi mér.
Ég var órólegur og það var nærvera þessa
litla óstyrka manns, sem geröi mig óró-
legan. Við drukkum kaffið okkar meðan
ég reyndi að halda uppi samræðum.
„Þú hlýtur að vera afar góður búktal-
ari,“ sagði ég.
„Ég, nei, ekkert sérstaklega. En faðir
minn var það. Hann var stórkostlegur. Þú
hefur heyrt um prófessor Vox? Hann var
faðir mit:n.“
„Jæja. ‘
„Hanti kenndi mér allt, sem ég kann
og jafnvel núna .... ég meina án hans,
þú skilur.... ekkert. Hann var snillingur.
Ég gat aldrei stjórnað vöðvunum í andlit-
inu á mér og á hálsinum, svo að þú skilur,
að ég olli honum miklum vonbrigðum.
Hann.......hann gat seíið við borðið og
étið steik meðan Micky söng Je crois ent-
endre encore. Það var sko snilld.
Hann var vanur að láta mig æfa mig
guðslangan daginn — b, f, m. n. v. w. áii
þess að hreyfa varirnar. En ég var klaufi.
Ég gat það ekki, bókstaflega gat það ekki.
Hann varð alveg óður. Þegar ég var barn,
þá verndaði mamma mig fyrir honum
en seinna — marblettir, ég var alþakin
heim. Hann var hræðilegur maður. Allir
voru hræddir við hann. Þú ert of ungur
til að muna, hann var svipaður — hérna
sjáðu.“
Hann tók upp veski, og dró fram mynd.
Hún var brúnleit og máð„ en línur and-
litsins voru enn skýrar.
Andlit Vox var ógurlegt, sterkt, en ill.i-
legt — feitt, svolalegt, skeggjað og frá-
hrindandi. Þykkar varir hans voru þétt
iagðar saman undir þungu dökku skeggi,
sem óx alveg upp að gríðarstóru flötu nefi.
Hann hafði gríðarmiklar augabrúnir. sem
komu saman í miðju og augu hans voru
stór, kringlótt og glömpuðu illilega.
„Þú verður ekki fyrir þeim áhrifum,"
sagði Ecco, “en þegar hann kom inn á
sviðið í svörtum kufli, sem var fóðraður
rauðu silki, þá leit hann út eins og djöfuil-
inn sjálfur. Hann tók Micky með sér,
hvert, sem hann fór og þeir ræddu saman,
Framhald á 10. síðu.
Ritstjóri: Högni Egilsson
Útgefandi: Alþýðublaöið
Prentum Prentsmiðja Alþýðublaðsins
} ALÞÝÐU BLÁÐÍÐ — SCNNUDAGSBLAÐ