Sunnudagsblaðið - 01.09.1963, Side 5

„Getur það verið að
Bwana sé hræddur"?
eð Ijónin væru mest á ferli að næturlagi.
Eftir það eyddi ég nokkrum tíma í að
laga sigtið á tvíhleypta rifflinum mínum,
sem ég vissi af reynzlu að var forláta
tæki til að fella stórgripi. Einnig æfði
ég mig í skotfimi.
Buhuka kom til mín tim kvöldið og við
ræddum um Ljóna-bræðurna.
Ég hafði heyrt að sérhver meðlimur
bræðranna réði yfir ákveðnum hópi liósiá,
svo að ég spurði: „Og þú hefur þín eigin
ljón?“
„Já, bwana,“ sagði hann, ,,og ég hef
þjálfað þau vel. Þegar grasætur koma
og vilja éta kornið okkar reka Ijónin mín
þær burtu. Mitt fólk hefur ekki orðið
fyrir uppskcrubresti vegna slíkra gras-
ætna árum saman."
Ég starði á hann. Augu hans voru skýr
og hann talaði af fullri hreinskilni. Hann
var ekki að semja neina lygasögu.
„En hvernig," spurði ég. „Ég meina
hvernig ferðu að því að standa í sam-
bandi við dýrin, forðast að þau geri þér
mein og annað því um líkt?“
„Það er auðvitað leyndarmál, sem ég
get ekkí gert uppvLst," sagði Buhuka al-
varlegur, „en við vitum hvernig við
eigum að fara að ljónunum. í nótt vona
ég, að ég geti sýnt þér hvað gerist. Þú ert
sterkur og hrauslur, og ég vona, að þú
sért fljótur að hlaupa.,,
„Ég veit. að sumir innfæddir geta hlaup
ið eins hratt og ljón, en ég get það ekki,“
svaraði ég.
„Það get ég heldur ekki til lengdar
sagði Buhuka, „en ég næ þeim, þegar þau
hafa fellt bráðina."
„Ég er hræddur um, að ég verði langt
á eftir þér, því að ég verð að bera riffil-
inn minn," sagði ég.
„Riffilinn,“ hrópaði Buhuka skelfdur,
„en bwana, ég get ekki leyft að þú berir
vopn."
„Hvað þá?“ ég starði undrandi á hann.
„Flest ljón og önnur villidýr vita nú
hvað vopnaður hvítur maður getur gert
þeim. Ljónin mín munu ekki koina ná-
lægt mér, ef þú ert með riffilinn þinn,"
sagði Buhuka.
Ég dró djúpt andann og kaldur hroiiur
hríslaðist um mig.
Ég lief aldrei verið sérlega hræddur
við dauðann, aðeins við það hvernig ég
ætti að deyja. Ef ég færi nú með Buhuka
og kæmrst svo að raun um, að hann væri
bara raupari — og ljónin réðust svo á
okkur þarna út í nóttinni-----
„Þú treystir mér ekki, bwana?" Bu-
huka truflaði hugleiðingar mínar. Ég
starði á hann. Hann hafði traustvekjandi
andlit, sterkmótað og grelndarlegt. Hann
var hávaxinn og vel byggður.
Samt fór aftur hrollur um mig. er ég
hugsaði um mig og Buhuka þarna úti með-
al hungraðra ljónanna.
„Getur það verið að bwana sé hrædd-
ur?“ sagði Buhuka mjúkri röddu. Og nú
var ég á valdi hans. Oftar en einu sinni
hafði ég séð til svertingjanna er þeir
héldu á ljónaveiðar aðeins vopnaðir heima
gerðum hnífum og spjótum, og ég liafði
eéð hryllileg sár þeirra, sem þeir þoldu
án þess að kveinka sér.
Neitaði ég nú að taka þátt í leiknum,
hlyti ég að gera öllum hvíta kynstofninum
skömm í augun svertingjanna. Það gæti
þýtt lokin fyrir mér, en — „Auðvitað kem
ég með,“ sagði ég við Buhuka. ,,En það
kom illilega flatt upp & mig, þegar þú
sagðir mér, að ég mætti ekki taka riffil-
inn með mér.“
„Þú þarft ekki á honum að halda," sagði
Buhuka með fullvissu í rómnum.
Ég vonaði innilega að hann hefði á iéttu
að standa.
Um kvöldmatarleytið vissu allir í þcip-
inu, að ég ætlaði með Buhuka v.m nótt-
ina og mér var sýnd opinber aðdáun og
virðing.
Enginn innfæddur, sem ekki tilheyrði
bræðralagi Ljónabræðranna, hefði þor-
að að fara með Buhuka, þrátt fyrir það
að Ljónabræðurnir njóta ýfirleitt hinnat
mestu virðingar og trausts.
Sums staðar eru þó Ljóna-bræöurnir
hataðir, því fyrir hefur komið, að einn
slíkur hefur leyst mannætuljón úr haldi,
eftir að tekizt hafði að ná því í gryfju.
Tunglið var fullt þetta kvöld er Buhuka
kom til mín og kvaðst reiðubúinn
til ferðarinnar. Við héldum af stað, Bu-
huka klæddur lendaskýlu með langan hníf
í belti — ég í stuttbuxum og hlaupaskóm.
„En hvernig veiztu, hvar þú getur fundið
ljónin þín?“ spurði ég um leið og við héld
um út á sléttuna.
„Ég veit það,“ sagðu Buhuka rólegur,
„og nú er bezt að við þegjum."
Rúmar tvær stundir gengum við og við
hvert skref jókst óró mín, og ég tók að
ásaka mig fyrir þessa fíflsku. Allt í einu
stanzaði Buhuka og benti mér að fara að
dæmi sínu.
Þá heyrði ég það, sem hann hlaut þeg-
ar að hafa heyrt, fótatak nokkurra ljóna
nálgaðist. Svo fann ég af þeim lyktina.
Þrátt fyrir svala næturinnar tók ég að
svitna.
Buhuka kallaði eitthvað á tungumáli,
sem ég þekkti ekki. Fótatakið hljóðnaði
og ég fremur fann en sá Ijónin í myrkrinu.
þar sem þau stóðu stíf — eða kannski
voru þau farin að skríða hljóðlega á ir.ag
anum í átt til okkar og myndu innan
skamms stökkva á okkur.
„Óttastu ekki," hvíslaði Buhuka. „Þetta
eru ekki mannætuljón, þau eru snnarar
tegundar." Og hann bætti við: ,Allur
hópurinn minn er hérna, sjö.“
Ég svitnaði enn meira. Og nú sá ég ljón
in í tunglsljósinu, er þau nálguðust okk-
ur svo ekki var meira en fimmtíu fet
á milli okkar. Eins og að gefnu merkl
öskruðu þau öll í einu. Mér fannst jörð-
in bifast við öskrið.
„Þau eru glorhungruð," hvíslaði Bu-
huka, “nú förum við á veiðar."
Hlið við hlið lögðum við af stað á
hlaupum yfir sléttuna með ljónin «■"' á
hælum okkar. Nær óviðráðanleg íöngun
til að taka aftur til fótanna til þorpsins,
greip mig. En það var isama og sjálfsmorð.
Það hefði getað orðið til þess að ijón-
in hefðu tekið til fótanna á eftir mór og
rifið mig í sig. Að öðrum kosti 'iefðl ég
verlð stimplaður eftir það sem hleyða.
, BVís heyrðist aUt í einu framundan og
zebrahjörð reis skyndilega upp. Andartak
stóð öll hjörðin eins og steingerð svo
tóku dýrin til fótanna.
Buhuka kallaði eitthvað aftur á hinu
ókennilega tungumáli og sveiflaði liand-
leggjunum. Sem ör væri skotið voru
ljónin sjö: allt í einu komin að hlið okkar
og þutu fram úr okkur. Þau æddu í ðtt
til zebrahjarðarinnar með höfuðin lág-
reist og halana beint úfc í loftið.
Buhuka fylgdi þeim eftir á sama hráða
að minnsta kosti hundrað metra spöl,
hvorki fyrr né síðar hef ég séð :nann
hlaupa jafnhratt. Ég hljóp eins og nraft-
arnir leyfðu, en dróst langt aítur úr á
svipstundu. Um stund sá ég ckkcrt, en
hélt áfram hlaupunum í átt til hljóðanna
sem bárust til mín utan úr nóttunni —
hljóðanna frá ljónum, sem höfðu náð bráð.
Yfir öskur þeirra barst rödd Buhuka
æðisleg og kveinandi. Djöflakórinn var nú
rétt hjá mér, urrandi ljón, æðisleg vein
og ómennsk öskur Buhuka og nú sá ég
sjón, sem ég vart gat trúað að væri raun-
veruleg.
Ljónin höfðu fellt þrjú zebradýr. Þijú
ljónanna höfðu tekið til við að rífa í sig
eitt zebradýrið, tvö ljón voru við hin tvö
hræin, smjattið og sogin bárust til mín
ógeðslega skýrt.
Við hlið tveggja ljónanna stóð Buhuka
í óða önn við að höggva af zebralæri með
hníf sínum, ljónin gerðu enga tilraun til
að stöðva hann en héldu áfram átinu. Aílt
í einu flutti eitt ljónið sig milli hræja og
sá mig um leið.
Andartak stóð það óákveðið, það brettist
upp á varirnar, augun urðu illileg.
Hjálparvana skelfing umlukti mig. Ég
gat alls ekki hreyft mig. Á næsta andar-
taki gat ég búist við því að skepnan réðist
á mig með leifturhraða. Á þessu skelfing-
arandartaki leit Buhuka upp og sýndi þá
dásamlegustu rósemi og þann ’.ýrðleg-
asta kjark, sem ég hef nokkru sinni orðið
vitni að.
Hann bar í hendinni kjötstykki og gekk
með það beint til dýrsins. Hann íélt því
framan við andlit þess og Ijónið ætlaði
að þrífa það til sín. Buhuka úró að sór
kjötið, áður en ljónið gæti náð því og kast-
aði því að einu hræinu.
Ljónið stökk á eftir því, eins og kettling
ur eltir bolta og tók svo aftur til við að
rífa í sig zebrahræið — ég náði aftur
andanum, en fór um leið að skjálfa.
Buhuka gekk aftur að því að ná lausu
zebralærinu og kom svo til mín með
það. „Trúirðu nú, bwana?“ spurði hann
um leið og við gengum af stað heimleiðis.
Ég var enn hálflamaður og svo rugl-
aður, að ég gat aðeins kinkað kolli. í huga
niínum endurtók ég aftur og aftur setningu
eftir Kipling: „Þegar það ómögulega heí-
ur gerst.“
Það getur virst allt að því ómögulögt,
að í Afríku séu til svertingjar, sem standa
í nánu og óhagganlegu vináttusambandi
við ljón og fara jafnvel á veiðar með
þeim — en ég veit að það cr staðreynd.
Frank Lendrum.
{I
ndv
afneitarar
Jaina-þjóðflokkurinn í Indlandi
er talið vera ríkasta samfélagið
þar í landi. En þeir háttsettustu
og virðingarmestu meðal þeirra,
Munis-arnir, hafa andúð á öllum
auði og veraldargæðum og lifa
iífinu í algjörri sjálfsafneitun.
Það er ekki fyrir venjulega
menn að standa við heitin íimm,
sem þeir vinna: alger útilokun á
hvatiekeytni eða nokkurs konar
ofbeldi í hugsun, orðum og gorð-
um; bæling allra langana; sann-
leiksþjónusta; frómleiki og strangt
einlífi.
Gengið er ríkt eftir, að boðorð
þessi séu haldin út í yztu æsar,
og því er ekki að undra, þótt
reglubræðurnir séu ekki margir,
en þeir eru innan við þrjátiu.
Regla þessi er kennd við Dig-
ambar, og nýlega fékk ég leyfi
til að eyða degi í hofi þeirra á-
samt hinum yngsta reglubræðr-
anna.
Munis-arnir eyða tveim klukku-
stundum á roorgnana og tveim
stundum síðdegis til „shankasa-
madhan“ (spuminga og svara), cg
fyrsta spurningin, sem ég bar fram
hljóðaði á þessa leið: „Við vitum,
að klæðaburður fylgir siðmenn-
ingunni en hvers vegna hafnið
þið öllum fötum og gangið kvik-
naktir?“
Leiðsögumaður minn svaraði
því til, að „dharma“ (lög reglunn-
ar) þeirra Jain-anna sé byggt á
. kenningunni um „nirvana". í
byrjun er hver einstakur látinn
gefa loforð um, að takmarka eig-
ur sínar og vera ekki of eigin-
gjarn. Ef veraldlegur auður hans
er yfir vissu hámarki, skal hann
gefa frá sér það, sem urafram er.
Næst tékur við námskeið eða
reynslutími í siðavendni og guð-
rækni, óg éf það í ellefu stigum.
Lokastigið er alger sjálfsafneit-
un; viðkomandi reglufélagi hafn-
ar síðustu eigum sínum og verður
laus við allar langanir og fýsnir.
Hann skýlir líkama sínum jafnvel
ekki á vetrum eða í rigningu.
Hann sefur undir beru lofti og
ferðast fótgangandi, notfærir sér
engin farartæki. Ekki notar hann
heldur neins konar áhöld, og mat
eldar hann ekki. Sé honum boðið
til máltíðar hafnar hann því. En
hann leggur leið sína til hverfa
hinna trúræknu og þiggur mat af
hverjum þeim, sem býður hann
fram af íilhlýðilegri virðingu.
Hann snæðir aðeins einu sinni
á degi hverjum, standandi í sömu
sporum, og notar guðsgafflana
eina saman. Aldrei borðar hann
meira en 32 munnfyllir í einni
máltíð. Venjulega heldur hann
ekki kyrru fyrir í sama staðnum
lengur en fimm daga í einu —
nema á regntímanum. Þá getur
dvalartíminn orðið fjórir mánuðir.
Jain-amir ætlast ekki til, að
nekt þeirra auki á sálarstyrk
þeirra eða siðprýði. Þeir líta
fremur svo á, að algert klæðleysi
sé eðlilegast þeim mönnum, sem
hafa engar syndir að fela. Líf
þeirra á að vera öllum opin bók.
Þeir hafa sigrazt á öllum dýrsieg-
um ástríðum, og guðirnir dást
að nöktum líkömum þeirra.
Ég spurði: „En hvernig farið þið
Munis-arnir að því að halda á
ykkur hita á köldum vetrardögum,
úr því að þið farið aldrei í neina
flík?“
Þessari spurningu var svarað
þannig, að Munis-arnir fyndu ekki
til kulda, þar eð hugsun þeirra
beindist ekki að líkamanum held-
Ur sálinni. Þeir orna sér ekki
við eld fremur en sadhus-ar (hin-
Frh. á bls. 9.
r-f* *liÞVí»V8U*ÐIÐ - ÖUNN01/.VGBBLAP 5