Morgunblaðið - 20.12.2004, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 20. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Magnús-dóttir Einarson
fæddist í Reykjavík
hinn 22. maí árið
1905. Hún lézt á
Droplaugarstöðum
við Snorrabraut
hinn 10. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Magnús Einarson,
dýralæknir, f. 16.
apríl 1870 á Hösk-
uldsstöðum í Breið-
dal, d. 2. október
1927 í Reykjavík, og
eiginkona hans Ásta
Sigríður Einarson, f. Sveinbjörns-
son hinn 5. desember 1877 í
Reykjavík, húsmóðir og píanó-
kennari, d. 27. marz 1959. For-
eldrar Magnúsar dýralæknis voru
hjónin Einar Gíslason, hreppstjóri
og alþingismaður á Höskuldsstöð-
um, f. 9. desember 1838, d. 8. júlí
1866, og kona hans Guðrún Helga
Jónsdóttir, húsmóðir, f. 6. maí
1840, d. 17. júní 1918. Foreldrar
Ástu voru Lárus Sveinbjörnsson,
háyfirdómari, f. 31. ágúst 1834, d.
fræðaskólakennara, f. 6. septem-
ber 1898 í Reykjavík, d. 19. febr-
úar 1983. Guðrún og Finnur
eignuðust tvö börn. Þau eru: 1)
Magnús Finnsson, f. 8. apríl 1940,
fulltrúi ritstjórnar Morgunblaðs-
ins, kvæntur Bryndísi Guðríði
Brynjólfsdóttur, móttökuritara, f.
21. ágúst 1940 á Akranesi. Börn
þeirra eru: A) Guðrún Ásta Magn-
úsdóttir, viðskiptafræðingur, f.
20. nóvember 1967, gift Joaquin
Armesto Nuevo, lögfræðingi, f.
12. febrúar 1971, frá Galiciu á
Spáni. Dóttir þeirra er Ásta María
Armesto Nuevo, f. 30. janúar
2004. B) Finnur Magnússon, hér-
aðsdómslögmaður, f. 15. nóvem-
ber 1973, kvæntur Jóhönnu Bryn-
dísi Bjarnadóttur, lögfræðingi og
sendiráðsritara, f. 28. maí 1974. C)
Sigurður Örn Magnússon, fé-
lagsfræðingur, f. 5. júlí 1976. Auk
þess átti Bryndís son, Brynjólf
Karlsson, prentsmið, f. 8. febrúar
1961. Hann á fjórar dætur. 2)
Helga Finnsdóttir, dýralæknir í
Reykjavík, f. 10. febrúar 1948, gift
Sigurði Erni Hanssyni, aðstoðar-
yfirdýralækni, f. 20. júlí 1947.
Dóttir þeirra er Ragnheiður Ásta
Sigurðardóttir, nemi í guðfræði, f.
20. apríl 1982.
Útför Guðrúnar M. Einarson
verður gerð frá Dómkirkjunni í
dag og hefst athöfnin klukkan 16.
7. janúar 1910, og
kona hans Jörgine
Sveinbjörnsson, f.
Thorgrimsen 25. apríl
1849, d. 6. desember
1915. Guðrún átti þrjú
systkini: Þau voru: 1)
Lárus Einarson, lækn-
ir og prófessor í Árós-
um, f. 5. júní 1902, d.
14. ágúst 1969,
kvæntur Þuríði Ragn-
ars Einarson, f. 9.
apríl 1903, d. 5. ágúst
1991. 2) Helga
Velschow-Rasmussen,
húsmóðir í Kaup-
mannahöfn, f. 23. marz 1912, d.
14. október 1997, gift Finn
Velschow-Rasmussen, forstjóra, f.
5. september 1906, d. 8. desember
1995. 3) Birgir Einarson, apótek-
ari í Vesturbæjarapóteki, f. 24.
desember 1914, d. 30. nóvember
1994, kvæntur Önnu Egilsdóttur
Einarson, f. 28. október 1917, d.
21. maí 1995.
Hinn 12. janúar 1934 giftist
Guðrún Finni Magnúsi Einarssyni,
bóksala í Reykjavík og síðar gagn-
Hún fæddist á öðru ári heima-
stjórnar á Íslandi og lést, þegar
minningarári aldarafmælis þess er
að ljúka. Hún lifði tímana tvenna og
kunni frá mörgu að segja. Hún var
langminnug lengst af ævinnar og
þess nutu margir. Það var unun að
heyra hana segja sögur úr gömlu
Reykjavík eins og þá, þegar móðir
hennar ung varð skautadrottning í
bænum og þáði verðlaun úr hendi
Hannesar Hafstein, áritaða ljóðabók
hans sjálfs, sem hann afhenti með
orðunum: „Þetta voru mikil hlaup en
þér hafið lítið kaup.“ Þessi bók varð
eldinum að bráð í Glasgowbrunan-
um mikla árið 1903.
Guðrún Einarson eða Dysta, eins
og hún var jafnan kölluð af vinum,
var af góðu bergi brotin. Hún var
næstelst fjögurra barna Magnúsar
dýralæknis Einarsonar alþingis-
manns Gíslasonar og Ástu Sigríðar
píanóleikara, dóttur Lárusar Svein-
björnssonar háyfirdómara við
Landsyfirréttinn og Jörgínu Thor-
grímsen frá Eyrarbakka. Hún
þekkti æðaslög miðbæjarins – var
alin upp í Túngötu 6, sem Lárus
reisti árið 1876 og ennþá stendur, en
þar hafði áður staðið hús kjörföður
hans, Þórðar Sveinbjörnssonar há-
yfirdómara. Dystu þótti ákaflega
vænt um sitt fólk og kunni af því
margar góðar sögur, en miklaðist þó
aldrei af nokkru úr eigin ranni, enda
gáfuð kona og hógvær í einu og öllu.
Hún dáði og virti foreldra sína, hafði
móður sína hjá sér á ellidögum
hennar, en faðir hennar lést árið
1927, einungis 57 ára gamall. Með
Dystu og systkinum hennar og mök-
um þeirra var einkar kært alla tíð,
en hún kveður nú síðust þeirra átta.
Dysta giftist 1934 Finni Einars-
syni, kennara og kunnum bóka-
manni og bóksala hér í Reykjavík og
áttu þau samleið í næstum hálfa öld.
Hann átti við heilsubrest að etja
hátt í tuttugu síðustu árin og þá stóð
Dysta eins og klettur úr hafinu,
veitti skjól og vernd, var sólin í lífi
Finns, sem virti hana og dáði og gat
alltaf séð björtu hliðarnar á lífinu
þrátt fyrir veikindi sín. Sú hetjusaga
er ekki „rituð á blað en rist inn í fá-
ein hjörtu“.
Dysta var falleg kona bæði hið
innra og ytra, hvort heldur ung eða
gömul. Það var í rauninni allt fallegt
í kringum hana. Hún hafði fallegt
tungutak og sagði fallega frá. Hún
spilaði fallega á píanó, talaði fallega
um alla menn og hafði fallega sýn á
lífið. Minning hennar er falleg og
björt eins og kertalogi á aðventunni.
Fyrir sextán árum ritaði hún minn-
ingarorð um vinkonu sína Önnu
Pjeturss píanóleikara, sem nú geta
átt við hana sjálfa: „Síðustu árin átti
Anna við mikla vanheilsu að stríða
og veit ég að hún var hvíldinni fegin.
Guð umvefji hana sinni miklu mis-
kunn og náð.“
Pétur Hafstein.
„Vertu ekki með þessar lýjur.“
Svo mælti bóndinn í Móum við dýra-
læknisdótturina dag einn, er hún
var á fjórða ári.
Sá dagur varð hans hinzti, en
hennar beið framtíðin.
Níutíu og sex árum síðar er Guð-
rún Einarson kvödd hinztu kveðju.
Undarlegar eru tilviljanir, sem
verða til þess, að minning greypt í
hugskot barns brýzt fram löngu síð-
ar og opinberast óvænt þeim, sem
reynist eiga náin tilfinningatengsl
við þá minningu.
Þess naut ég, svo að ekki verður
fullþakkað, að sjöunda áratuginn
átti ég vináttu þeirra hjóna í Árós-
um, Þuríðar og Lárusar Einarsonar
prófessors, bróður Guðrúnar.
Minning frá þeirri tíð skal rifjuð
upp.
Kvöldstund eina brá ég upp á
tjald í stofu þeirra litmyndum úr
ferðum mínum, meðal annars úr
Esjugöngu.
Þegar mynd birtist, þar sem sá of-
an á bæina undir Esju, Esjuberg og
Móa, urðu skjót viðbrögð Lárusar:
,,Þeir drukknuðu saman bændurnir
þar.“ Og kom honum á óvart, er ég
mælti að bragði: ,,Já, og annar
þeirra var langafi minn.“ Þetta var
honum í barnsminni.
Þegar ég bar móður minni þessi
ummæli, rifjaði hún upp frá dvölinni
hjá ömmu sinni í Móum á æskuár-
um, þegar Magnús dýralæknir kom
þar í vitjun og hafði sér til fylgdar
ungan son.
Ekki höfðum við hugboð um, að
hér að baki væri í rauninni ósögð
saga.
Óvænt kom hún fram löngu síðar,
fyrir um þrettán árum, er þær urðu
sessunautar í langferð, móðir mín og
Guðrún.
Í góðviðri blasti Esja við og reik-
aði hugurinn víða.
Kom þar, að orð féllu, er vöktu
óskipta athygli móður minnar, og
geymdi hún með sér.
Þau voru svo fólgin í ávarpi henn-
ar á niðjamóti í Skógum undir Eyja-
fjöllum sumarið 1994, en þar sagði í
lokin af ,,síðasta deginum hans afa“:
,,Góð kunningjakona mín sagðist
sem barn muna eftir bóndanum í
Móum.
Hún sagðist hafa komið inn til sín
með spýtubrjóstsykur í hendinni og
verið að sleikja hann.
Þá sá hún ókunnugan mann, sem
var þarna gestur og var að drekka
kaffi.
Og hann sagði við hana vingjarn-
lega: ,,Væna mín, þetta er ljótt.
Vertu ekki með þessar lýjur. Þetta
fer illa með tennurnar.
Ég segi honum pabba þínum frá
þessu.“ Þetta var hjá Magnúsi dýra-
lækni.
Guðrúnu dóttur hans, sem er
núna 89 ára, er þetta í barnsminni,
því þetta mun hafa verið síðasta
húsið, sem hann kom í áður en hann
lagði í sína hinztu för.“ Mannskað-
inn á Kollafirði 20. janúar 1909 var
sviplegur og dýralæknisdóttirin
geymdi með sér minningu um mann,
sem hún sá ekki framar.
Leiðir foreldra minna og Guðrún-
ar lágu snemma saman. Hún vann
hjá Sjóvátryggingarfélagi Íslands
þar til hún gifti sig árið 1934 og átti
samstarf við föður minn; þessa var
jafnan getið með gleðibragði.
Sameiginleg vinahjón, og er þá
fyrst að minnast Birnu Hjaltested
og Geirs Stefánssonar, urðu til þess,
að á langri tíð var efnt til marg-
víslegra samfunda.
Í hálfa öld hafa þær móðir mín og
Guðrún svo starfað í Rebekkustúk-
unni nr. 1, Bergþóru.
Hið góða samneyti þeirra metur
móðir mín mikils.
Og ferðin minnisstæða, þar sem
gamla bernskuminningin leystist úr
læðingi, var einmitt boðsferð fyrir
aldnar stúkusystur.
Á æskuárum þekkti ég Guðrúnu
einnig af orðspori, þar sem ég var í
sveit hjá frænda okkar beggja, Páli
Björgvinssyni á Efra-Hvoli, enda
var kært með honum og þeim börn-
um Magnúsar dýralæknis.
Og svo heiðraði hún mig með því
að bjóða ekki einungis móður minni,
heldur mér einnig, í níræðisafmælið
sitt, þar sem Birna, jafnaldra henn-
ar og vinkona alla tíð frá bernsku,
hyllti hana með þrumandi ræðu.
Við, sem hlýddum á, sáum fyrir
okkur iðandi börnin úr Suðurgötu 7
og Túngötu 6 að leik upp úr alda-
mótum.
Að leiðarlokum eru góð kynni
þökkuð og fjölskyldu Guðrúnar
færðar hlýjar kveðjur móður minn-
ar, Sigríðar Jónsdóttur, með þökk
fyrir langa samfylgd.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Einarson.
Jón Ragnar Stefánsson.
GUÐRÚN M.
EINARSON
✝ Jón Sigurðssonfæddist á Eyrar-
bakka 8. september
1916. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 8. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigurður Theodór
Ísleifsson trésmiður,
f. 14. des. 1879, d. 16.
feb. 1971 og Sesselja
Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 12. feb.
1879, d. 5. nóv. 1955.
Alsystkin Jóns voru
Magnea Gróa, f.
1902, d. 2000, Helgi Ísleifur, f.
1906, d. 1969, Guðmundur, f. 1908,
d. 1977, Óskar Axel, f. 1911, d.
1987, Kjartan Theodór, f. 1912, d.
2002 og Guðrún, f. 1920, d. 1990.
Jón kvæntist 11. ágúst 1945
Guðnýju Ólafsdóttur húsmóður, f.
f. 1.12. 1991 og Viktoría Sif, f. 8.4.
1995.
Jón ólst upp á Eyrarbakka
fyrstu 10 árin en fluttist þá með
foreldrum sínum á Bergþórugöt-
una í Reykjavík og síðar á Baróns-
stíginn. Jón og Guðný (Lóa)
byggðu sér hús á Laugarteigi 6
1947 og síðar byggðu þau aftur
1960 í Garðsenda 3 þar sem þau
bjuggu til 1991 en þá fluttu þau í
Hæðargarð 35. Jón hefur verið
vistmaður á Hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ frá 1997. Jón nam tré-
smíði í Iðnskólanum í Reykjavík
1945 og varð meistari í greininni
1947. Hann vann við trésmíðar all-
an sinn starfsaldur bæði sjálfstætt
og með öðrum en síðustu starfs-
árin vann hann á smíðaverkstæði
Olís. Jón var einn af stofnendum
Bræðrafélags Bústaðakirkju og
hvatamaður að byggingu kirkj-
unnar. Hann átti ófá handtökin við
bygginguna og síðar aðstoðaði
hann við messur og leysti af sem
kirkjuvörður.
Jón verður jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
í Dalbæ í Gaulverjabæ
7. febrúar 1921. Börn
þeirra eru: 1) Sigríð-
ur, f. 9.9. 1947, d. 20.7.
1997, maki Úlfar Ey-
steinsson, þau skildu,
börn þeirra eru Stef-
án, f. 20.7. 1967 og
Guðný, f. 8.4. 1972.
Seinni maki Mark A.
Peterson, dóttir
þeirra Inga Lóa, f.
28.3. 1995. 2) Hilmar,
f. 16.12. 1954, maki
Jóhanna Gunnlaugs-
dóttir, f. 24.11. 1947,
synir þeirra eru Gunn-
laugur Ingi, f. 19.10. 1965, Páll
Lúther, f. 15.8. 1974, Guðfinnur
Heiðar f. 10.2. 1976 og Jón Óskar,
f. 16.12. 1979. 3) Reynir, f. 7.8.
1965, maki Kristín Sigurðardóttir
18.8. 1963, börn þeirra eru Jónína
Guðrún, f. 22.7. 1983, Reynir Þór,
Elsku pabbi, þá hefur þú fengið
hvíldina sem þú varst farinn að þrá
eftir þessi löngu og erfiðu veikindi.
Það var erfitt að horfa upp á það sem
þú máttir ganga í gegnum þín síðustu
æviár. Þú sem alltaf varst svo hraust-
ur og kraftmikill.
Þegar horft er yfir farinn veg eru
það ótal margar góðar minningar sem
skjótast upp í hugann.
Þitt ævistarf voru trésmíðar. Ótal
margar byggingar standa uppi í dag
sem þú komst að á einn eða annan
veg.
Sjálfsagt hefur tíminn sem þú
vannst við byggingu Sjómannaskól-
ans verið þér eftirminnilegur. Við
smíði skólans kynntist þú tveimur af
bræðrunum sem áttu heima á Efri-
Brúnavöllum á Skeiðum. Þeir áttu
ekki bíl og fengu þig eitt skipti til að
keyra sig austur. Það var þá sem þú
kynntist mömmu sem varð upphafið
að ykkar einstaka sambandi sem nú
hefur varað í rúm sextíu ár.
Þú byggðir tvö hús yfir fjölskyld-
una, fyrst á Laugateigi 6 með Arthúri
vini þínum. Síðar var keyptur grunn-
ur í Garðsenda 3 sem var mitt æsku-
heimili. Á þeim tíma þótti sú staðsetn-
ing ansi langt úr leið þótt ótrúlegt
megi virðast. Við teikningu hússins
var að sjálfsögðu hugsað fyrir því að
nægt rými væri til fyrir ömmu og afa
þegar þau hygðust flytja úr sveitinni,
sem þau síðar gerðu. Þar eyddu þau
síðan sínum síðustu æviárum.
Mér er það minnisstætt þegar ég
og Óli frændi fengum að fara með þér
í Garðsendann á meðan bygging stóð
yfir, þar sem við fengum svo að leika
okkur að vild. Það þótti okkur hin
mesta skemmtun. Þú varst laginn við
að láta mann hafa eitthvað fyrir
stafni, láta manni finnast maður vera
mikilvæg hjálparhella.
Í bílskúrnum í Garðsenda var oft
að finna eldhússkúffur, stóla og hina
ýmsu hluti í lagfæringum, sem voru
oft á tíðum verk sem fáir vildu taka að
sér, en þú varst ávallt boðinn og búinn
að koma til hjálpar við slík viðvik. Þar
var einnig að finna ýmsa afganga eins
og rúður, gler, spýtur og fleira, með
það fyrir augum að þetta gæti komið
einhverjum til góða. Alltaf varstu að
hugsa um náungann.
Kirkjan var ávallt ríkur þáttur í
þínu lífi og varst þú þar tíður gestur.
Þú varst einn af stofnendum bræðra-
félags Bústaðakirkju sem tók virkan
þátt í smíði hennar. Voru það ófáar
stundirnar sem þú vannst í sjálfboða
vinnu við byggingu og síðar lagfær-
ingar á henni.
Mikill áhugamaður varstu um fjall-
göngur og voru þau ófá fjöllin sem þú
hafðir gengið á. Eru mér sérstaklega
minnisstæðar ferðirnar upp í Skorra-
dal þar sem ég var að byggja sum-
arbústaðinn minn, hversu fróður þú
varst um fjöll og örnefni. Við bygg-
ingu sumarbústaðarins reyndist þú
okkur einstaklega vel og áttum við
þar góðar stundir saman.
Þær voru ekki fáar vísurnar og
ljóðin sem þú kunnir utan bókar og
langar mig að enda þetta á þeirri vísu
sem þú hafðir svo mikið dálæti af og
fórst svo oft með fyrir mig þegar ég
var krakki.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku pabbi minn, ég trúi því að þú
sért kominn á góðan stað, guð veri
með þér.
Hilmar Jónsson.
Elsku pabbi minn, nú ertu dáinn,
farinn til Guðs sem þú trúðir svo heitt
á. Ég veit að þér líður betur núna eftir
mörg ár í erfiðum veikindum, það er
samt ótrúlega sárt að loks sé komið
að kveðjustund.
Ég hefði ekki getað kosið mér betri
föður, alltaf tilbúinn að miðla af
reynslu þinni og aðstoða okkur systk-
inin við verkefni okkar, en skemmti-
legast fannst þér ef einhverjar verk-
legar framkvæmdir voru í gangi, þá
hafðir þú alltaf nógan tíma til að að-
stoða. Aldrei man ég eftir þér öðruvísi
en í góðu skapi og með létta lund og
eitthvað að dunda þér og þá helst í bíl-
skúrnum við smíðar. Útivist og ferða-
lög voru þín helstu áhugamál og þau
voru fá fjöllin sem þú hafðir ekki
gengið á, og þekktir nöfnin á þeim öll-
um. Þér fannst ég stundum eyða
miklum tíma og peningum í bíla, en
staðreyndin er sú eins og ég marg-
sagði þér að þá erfði ég bílagenin frá
þér. Þú keyptir þér bíl ungur, sem var
nú ekki algengt þá, og bílar skiptu þig
alltaf miklu máli og að ég tali nú ekki
um að hafa þá hreina og snyrtilega.
Þú kenndir mér líka að trúa á Guð og
að það væri sama hvaða vandamál
steðjuðu að þá gæti ég alltaf leitað til
Hans. Ég reyni að fylgja fordæmi
þínu og kenna börnunum mínum
kærleika Guðs og að allir eigi að vera
góðir hver við annan. Ég veit að nú
ertu búinn hitta Siggu systur og að
hún hefur tekið vel á móti þér.
Hvíl í friði, elsku besti pabbi minn.
Reynir.
JÓN
SIGURÐSSON
Elsku afi.
Ég hef elskað þig alla mína ævi
og elska þig enn og nú endar þitt
líf og ég kveð þig með grát. Þú ert
besti afi í heimi, sama hvað gerist,
þú ert alltaf bestur. Við elskum
þig mjög mikið.
Ástarkveðja
Reynir Þór og Viktoría Sif.
HINSTA KVEÐJA