Sunnudagsblaðið - 12.01.1964, Blaðsíða 4

Árrnanns árið 1936. Upp frá því
keppti ég svo nokkrum sinnum í
1500 og 3000 m. hlaupum.
— Hvernig gekk?
— Blessaður, minnstu ekki á
það.
— Þú ert ekki stökkvarinn Sig-
urður Sigurðsson?
— Nei, það er nokkuð útbreidd-
ur misskilningur og ekki úr vegi
að leiðrétta hann hér. Sigurður
Sigurðsson frá Vestmannaeyjum,
síðar málarameistari í Reykjavík,
sem komst íyrstur íslendinga í að-
alkeppni á Olympíuleikjunum ár-
ið 1936, er annar maður.Hann var
um tíma methafi hér í öllum
stökkum og einn fremsti íþrótta-
maður þjóðarinnar. Ég vil mjög
ógjarnan verða til þess að eigna
mér heiðurinn af afrekum hans.
— En þú hefur farið á Olympíu-
leika?
—- Já, sem fréttamaður. Aldrel
*
sern keþpandi sem betur fer.
— Hvenær hófst svo íþrótta-
fréttamennskan?
— Það var ekki fyrr en 1948.
— Þá varstu orðinn starfsmaður
útvarpsins?
— Já, ég hef starfað hjá inn-
heimtudeildinni frá 1943.
— Og hver voru tildrðgin að
starfinu við hljóðnemann?
— Það var nú eiginlega allt sam
an tilviljun. Svo var ihái með
vexti, að árið 1948 fór ég á Ol-
ympíuleikana í London sem að-
stoðarmaður Jóns Múla Ámason-
ar útvarpsþuis, en hann átti að
lýsa leikjunum í ísl. ríkisút-
varpið vegna þess að meðal þátt-
takenda voru allmargir íslending-
ar. Jón otaði mér svo út í að lýsa
keppni í 200 m. hlaupi og lét ég til
leiðast mest af fikti. Þegar við
heyrðum svo plötuna hjá enska
útvarpinu, — gat ég ekki var-
izt hlátri, en Jón Múli var hinn
alvarlegasti og sagði hiklaust:
„Þetta notum við”. Þetta varð mín
fyrsta íþróttalýsing í íslenzka út-
varpinu og stóð hún um þrjár
mínútur vegna tveggja þjófstarta,
en hlaupið sjálft um tuttugu og
tvær sekúndur.
— Og hvernig líkaði „sveins-
stykkið???
Upp úr þessu var útvarpað, en
menn úr fprystulíði íþróttanna
höfðu annast íþróttsþsetti áður, en
nú var horfið að því ráði að út*
varpið lét sína eigin starfsmenn
annast þættina. Af þessu leiddi
að ég tók að mér nokkrar frjáls-
íþróttalýsingar árið 1949 en 1950
tók ég við íþróttaþáttum að öllu
leyti, mest fyrir áeggjan þeirra
Andrésar Björnssonar og Jónsi
Magnússonar.
— Lýstirðu fyrst eingöngu
frjálsum íþróttum?
— Já, ég byrjaði ekki á knatt-
spyrnunni fyrr en 1953.
— Segðu mér eitt: Hver er
fyrsta íþróttalýsing íslenzka út-
varpsins?
— Það mun vera kappleikur á
milli íslenzks og dansks liðs, sem
háður var hér á milli 1930 og ’40
og Benedikt Waage lýsti.
— Hvað er það, sem þér finnst
skemmtilegast að lýsa?
— Hlaupum. Þar hefur maður
einna bezta yfirsýn yfir keppnina.
Það er yfirleitt gott að fylgjast
með hlaupumun og auk þess eru
þau oft mjög spennandi. En hlaup
geta auðvitað verið misskemmti-
leg eins og aðrar greinar.
— Og hverju er erfiðast að
lýsa?
— Skíðakeppnum. Þá er maður
úti við, oft í kulda og mjallroki og
við önnur óhentug veðurskilyrði.
Ég hef oft farið illa með röddina
við slíka aðstöðu.
— Sumir segja, að þú sért óþarf-
lega æstur við hljóðnemann?
— Já, ég hef heyrt því fleygt
oftar en einu sinni. Og það kann
að vera rétt, að ég sé stundum
æstur, en það stafar bara af því,
að „publikum” umhverfis mig
æsir sig upp. Þegar fólk æpir og
öskrar á spennandi augnablikum er
ákaflega erfitt að brýna ekki
raustina. Ég held líka, að það
skaði ekkert, þvi að geðbrigði
manns spegla ef til vill gang
leiksins öðru fremur.
— En ....?
— Ég skal segja þér smásögu í
sambandi við þetta: Einu sinni var
litla dóttir mín ákaflega hnuggin
yfir því, að bekkjarsystkin hennar
kolluðu hana dóttur ,æsta manns-
ins í útvarpinu.’ Eg reyndi að
hugga hana og leiða henni fyrir
sjónir, að þetta væri talsvert orð-
um aukið, og til þess að hún sann-
færðist tók ég hana einu sinni
með mér á Vollinn, þegar ég átti
að lýsa knattspymukeppni. Sú
stutta situr við hlið mér stillt og
prúð á meðan ég lýsi síðari hálf-
leik en þegar honum er lokið,
snýr hún sér að mér og segir eins
og henni létti við: „Þú ert bara
alls ekki neitt æstur, pabbi”.
— Hvað háir þér mest við lýs-
ingar?
— Taugaóstyrkur.
— Er Sigurður Sigurðsson „ner-
vös”?
— Já, alveg ógurlega. Og það á-
gerist með árunum. Mér líður aldr-
ei vel, þegar lýsing nálgast.
— En hefur það ekki bæði kosti
Og
— Jú, þaö kaiin að vcrc. Ég býst
við, að maður vandi sig frekar og
kasti síður höndum til verksins,
þegar maður er „nervös”.
— Hvað ertu hræddastur við..?
— Að missa röddina. Það 'er
hryllilegt ....
— Sumir eru hiasa á því, hve létt
þér reynist að þekkja leiköienn-
ina í fjölmennum knattspymu-
leikjum?
— Já, margir hafa furðað sig á
því, en mér hefur aldrei reynzt
það verulegt vandamál. Það kem-
ur afar fljótt. Nafnaþula er eins
og ferskeytla. Maður með brag-
eyra gleypir hana í sig.
— Hvemig virðist þér árangur
íslenzkra fþróttamanna, þegar þú
lítur aftur, Sigurður?
— Alveg ótrúlega góður.
— Og hvaða afrek telurðu mark-
verðust?
— Eg tel árin 1950 og ’51 merk-
ust íslenzkra iþrótta. Árið 1950
sendu íslendingar 12 þátttakendur
á Evrópumelstaramót í Briissel,
þar sem við eignuðumst Evrópu-
meistara, þá Gunnar Huseby og
Torfa Bryngeirsson. Á mótinu átti
Torfi að keppa í stöng og lang-
stökki, en þar sem keppt var I báð-
um þessum greinum samtímis,
varð hann að velja aðra hvora.
Hann valdi langstökkið, sem ann-
ars var aukagrein hans, sigraði
með 7,32 m. — og setti nýtt
íslandsmet. — Á þessu sama
móti tók Örn Clausen silfrið í tug-
þraut eftir harða keppni við einn
bezta tugþrautarmann heimsins,
Frakkann Heinrich. Það vantaðí
herzlumuninn á að Örn færi með
sigur af hólmi, stigin stóðu 7364:
7297 Frakkanum 1 vil að lokum, en
Öm setti nýtt og glæsilegt íslenzkt
4 SUNNUDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIÐ