Sunnudagsblaðið - 12.01.1964, Blaðsíða 6
Ég geng niður . tröppurnar með
lykilinn í hendinni. Það hlýtur að
vera laugardagssíðdegi, því Marta
gamla, vinnukonan kaupmannsins
með fölá og þreytulega andlitið
og rauðu þvottakonuhendurnar,; er
úti í gárðinum og þvær tröppu-
steinana. Handatiltektir hennar
með gólfskrúbbinn minna á
vængjaslátt skordýrs, sem ekki.er
frjáist. Frá morgtii til kvölds iíáin-
ast Marta við verk síti, og fólkið,
se/ti þiggur staxf hennar, á ekki
til nógu sterk orð til að hrósa
henni. Fólkinu dettur aldrei í hug,
að hinar snöggu hreyfingar henn-
ar kunni að stafa af ómeðvituðu
hatri, — hatri út í alla þá'hörku
og miskunnarleysi, sem lífið hefur
fært henni.
Marta lítur ekki upp, þegar ég
hoppa yfir. blautan tröppustein.
Hún lætur umheiminn ekki trufla
sig í sjálfseyðileggingu sinni. Ég
geng þvert yíir sólbjartan garðinn,
opna dyrnar að skúmum og geng
með glýju í augunum inn í hroll-
svalan ganginn meff salernisdyr-
unum fjórum. Útidyrahurðin að
baki mér fellur aftur vegna súgs-
ins, en ég held henni frá með oln-
boganum til að útiloka ekki alla
birtu. Ég lít yfir garðinn. Sem bet-
ur fer eru ekki affrir piltar niffrL
Háðsglósur hræffist ég enn meir
en myrkriff. Ég legg spýtu á gólf-
ið milli stafs og hurffar, svo dyrn-
ar séu ekki alveg lokaðar.
Þegar ég lýk salernisdyrunum
okkar upp, situr rottan við tunn-
una. Hún horfir á mig meff sínum
svörtu, glampandi perluaugum.
Um leiff og ég mæti tilliti henn-
ar fellur hula frá augum mínum.
Það er sem eldblossi gjósi upp að
baki þessara augna, og sem f
skyndisýn blasir við mér rottan
öll: ljótt. trýnið, dökk, uppmjó
eyrun, óræktarlegur hnakkinn,
hárlaus halinn, sem hringar sig aff
framfótunum — allt þetta stendur
ljóslifandi fýrir augum mér.
Guð almáttugur hefur sjálfsagt
vitáð, að hann gerði okkur mönn-
unum mikinn greiða, þegar hann
skammtaði okkur sjónina ekki of
skarpa, svo við sæjum hlutina ekki
í einu vetfangi í öllum þeirra ó-
hugnanleik.
Ég hrökklast aftur út og skelli
hurðinni í.
g SUNNUDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIÐ