Frjáls þjóð - 24.10.1959, Síða 6

6
■ JauCjaJaýnu 24. oltóler 195,9 “ FRJÁLS ÞJDÐ.
Mlvmitittn tFónssan:
Spjallað við fjarstadda
skoðanabræður
Baráttan
við vindmyllur.
Ef athugaðai’ eru allar aðstæð-
ur, þá ætti það að verða ljóst, að
íslenzkt lundarfar er eins illa til
þess fallið að fóstra kommún-
isma og íslenzkt veðurfar til að
fóstra suðræn pálmatré, og sov-
ét-ísland þai'f ekki að óttast án
ofbeldis utanfrá, og mundi jafn-
vel þá ekki festa rætur.
Sjálfir voi’u kommúnistarnir
tiltölulega fljótir að átta sig á
þessu, og lögðu flokkinn sinn
niður aðeins 7 eða 8 ára gaml-
an, og hafa þeir ekki sýnt sig
síðan í íslenzkum stjórnmálum
nema í fylgd með öðrum. Þess
vegna er dálítið erfitt að segja,
hve fjölmennir þeir eru nú, en
sennilegast þykir mér, að þeim
hafi fai’ið smáfækkandi. Þó
hafa allar yti'i aðstæður verið
þeim í vil, ef undan er skilin
fi’amkoma þeii-ra eigin trú-
bræðra í sjálfu forustulandi
kommúnismans.
Fálmkennd og oftast hægri-
sinnuð forusta Alþýðuflokksins
hefur gert þeim auðvelt fyrir
um öflun bandamanna úr
vinstri armi flokksins.
íhaldsöflin hafa jafnóðum
sett kommúnistastimpilinn á
þessa bandamenn, og jafnframt
keppzt um að setja frara sem
ógnþrungnastar lýsingar á
glæpum kommúnista.
Hinir misheppnuðu forustu-
menn Alþýðuflokksins hafa
ekki aðeins verið þátttakendur
í þessurn söng, heldur oft á tíð-
um stjói’nendur kórsins, og
þótt miður, ef tónsprotinn hef-
ur um slnn lent í annarra hönd-
um.
Þessi Don-Quixote-barátía
hefur verið hávær og háð án
hvíldar, og því verkað sefjandi
á marga eins og draugatrúin
forðum. Og sú íslenzka æska
sem gengið hefur í liðsveitir
Sjálfstæðisflokksins, er af sum-
um ráðamönnum hans að
minnsta kosti, metin til mann-
virðinga eftir framgöngu sinni
x vindmyllukrossferð þessari.
Straumur
æskunnar.
Áhrjf þcsrarar baráttu hafa
orö'ið kommúnistum í vil að
þvj leyti, að umbótasinnuð og
þróttmikil æska, sem hefur yf-
irstigið alla myrkfælni og trú-
ir því t. d. ekki, að margir dug-
mestu baráttumenn Alþýðu-
flokksins breytist á einni nóttu
í óai'gadýr og glæpamenn, hún
átti fárra kosta völ, og fór oft
að dæmi Þoi’steins Erlingssonar,
er hann segir:
„Því varð ég svo oft þcgar
versnaði að rata
að velja þá fylgd, sem þú
bauðst mér að hata.“
Hún heftir gengið til samstarfs
við erkióvininn“ sjálfa komm-
únistana, og er þá kannski
stundum óvarkárni með í för-
um og litið -á kommana sem
„tjóðrað og tannbi'otið ljón,
ineð tunguna stýfða við rætur“,
svo að ég taki mér aftur orð Þ.
E. í munn.
Alþýðuflokkurinn liefur stað-
ið eins og nátttröll og horft á
æskuna streyma framhjá.sér til
beggja handa. Þó að ýmsir hafi
staldrað við á hlaðinu, og sum-
ir gengið í bæinn, hafa þeir
flestir haft skamma viðdvöl, en
hinir fáu, sem búsetu hafa tek-
ið, unað hag sínum illa, og
Nýr flokkur.
sumir tekið sig upp aftur og leit-
að nýrra heimkynna.
Þá hefur þó bræðraflokkur
Alþýðuflokksins í sveitunum
staðið sig betur heima fyi'ir, en
svipuð hefur niðurstaðan raun-
ar orðið um þann hluta sveita-
æskunnar, sem til bæjanna hef-
ur flutzt.
Erlend
ágengni.
Stefna kommúnista á lítinn
hljómgi’unn hér á landi, eins og
áður var sagt. En stefnuna hafa
þó aðhyllzt nokkrir duglegir og
greindir menn, sem hafa tals-
verð persónuleg áhrif, og eru
sífelt að bjóða öðrum upp á
samvinnu og samstai’f og jafn-
vel sameiningu.
Sjálfur hef ég ekkert á móti(
því að vinna að góðu málefni
með mönnum, sem hafa ólíkar
skoðanir á ýmsum öðrum mál-
um, og eru kommúnistar þar
engin undantekning. En aldrei
hefur mér þótt fýsilegt að vera
með þeim í stjónimálaflokki,
þó að sumir kunningjar mínir
og skoðanabræður hafi valið þá
leið, þegar fárra góðra kosta
virtist völ.
Ekki get ég heldur talið þá
ákjósanlega bandamenn, þegarj
um sjálfstæðismál okkar er að^
ræða, því að þótt þeir bei'jisti
með okkur af heilum hug gegnj
ásælni vestrænna ríkja, þá er
ei'fitt að/verjast því, að á hug-
ann leiti þessi spurning: „Hvar
stæðu þeir, ef ásælnin kæmi að
austan?“
Það hlýtur að teljast furðu-
legt, að slíkt ástand skyldi geta
skapazt hér á landi, að á vett-
vangi stjórnmálanna væri ekki
liægt að vinna bæði gegn komm-
únisma og erlendri hersetu. En
þannig var þetta um tíma. ís-
lenzkir þegnar áttu um tvennt
að velja: fallast á að leyfa her-
setuna og fá að taka þátt í kross-
ferð afturhaldsins, — eða ganga
í flokk með kommúnistum og
berjast • þjóðlegri baráttu gegn
erlendri hersetu. Ef þetta á-
stand hefði staðið lengi, þá
hefðu sumir látið af andstöð-
unni gegn hernum, af því þeir
löldu hann ekki eins hættuleg-
an og kommúnisma, en har-
átta hinna hefði.verið alvaidega
lömuð með kommúnistastinipl-
inum-
Þetta var ein meginástæðan
til þess að Þjóðvarnarflokkui’-
inn var stofnaður. Og þó að
flokkurinn yrði ekki stór, þá
urðu óbein áhrif hans áreiðan-
lega meiri en margur liyggur.
Erlend ágengni minnkaði og
fyrirstaða innlendra höfðingja
óx.
En nú hafa málin aftur snú-
izt við, og skulu ástæður þess
ekki raktar hér. Reyndin er sú,
að flokkui’inn hefur tapað fylgi
við tvennar undanfarnar kosn-
ingai’, og strax eftir hinar fyrri
létu valdamenn okkar niður
falla kröfuna um brottför hers-
ins, en eftir hinar seinni óx
yfirgangur setuliðsins í sam-
búð við Islendinga svo snögg-
lega og mikið, að undanlátssöm-
ustu stjórnmálamenn fóru að
óttast endurreisn Þjóðvarnar-
flokksins og tóku í þeim mál-
um afstöðu gegn hernum. Tókst
þeim að fá Bandai’íkjastjórn til
þess að skipta um yfirmann
setuliðsins, og sýndi hún meira
að segja þann skilning, að láta
þess getið, að það væri að
beiðni íslenzku ríkisstjórnar-
innar sem yfii’maðurinn var
látinn fara, en gat þó ekki stillt
sig um að veita honum jafn-
framt annað og æðra embætti
í staðinn.
Þó að við þekkjum vel þessa
tegund réttarfars heima fyrir,
þá vai’ð þetta þó heldur til að
rýra gildi hins „glæsilega" sig-
urs íslenzku ríkisstjórnarinnar.
Hætt er þó við að önnur úrslit
og verri hefðu orðið í þessum
málum, ef kosningar hefðu ver-
ið um garð gengnar og litli
flokkurinn með stefnuna „burt
með hei’inn" beðið þriðja kosn-
ingaósigurinn.
En í þessu efni þarf ekkert að
óttast, ef þeir menn, sgm geng-
ið liafa til samstarfs við komm-
únista vegna hægrimennsku
Alþýðuflokksforustunnar, vilja1
taka afstöðu sína til nýrrar yf-1
irvegunar í ljósi fenginnar!
reynslu, því að það hygg ég, að
einn maður í Þjóðvarnarflokkn-j
um verði málstaðnum að meira
liði, ef þar er vel unnið, en þrír1
menn eða meira, sem eru í
skotlínu Don Quixotes.
LokaorS.
Nú hlýt ég að ljúka þessu
spóalli mínu að sinni, og vona,
að ég sé búinn að opna svo
hug minn, að þið, sem hafið á
annað boi’ð haft þolinmáeði til
að lesa þetta rabb mitt, séuð
búin að átta ykkur á því hvort
við eigum samleið eða ekki. Ég
hefði átt að skrifa þetta miklu
fyi’r, og hefði að sjálfsögðu gert
það, ef mér hefði dottið það í
hug. En satt bezt að segja, þá
var ég oi’ðinn svartsýnn eftir
kosningarnar í vor, og gerði
ekki ráð fyrir, að um framboð
yrði að ræSa hjá Þjóðvarnar-
flokknum í haust. Og ég vissi
ekki, á hvern hátt ég gæti orðið
málstáð okkar að líðí, :
En flökkurinn reyndist ríkari
en ég hugði. Þar leyndist sú
seigla og þrek, sem ekki slær
undan þó á móti blási, heldur
beitir hiklaust upp j vindinn.
Þess vegna hika ég ekki við
að skora á alla skoðanabræður
mína að koma til samstarfs í
Þjóðvarnarflokki Islands, því að
þótt ykkur hafi e. t. v. ekki að
öllu leyti fallið yfirborðið, þá
getur það staðið til bóta, og
tjáir ekki um að sakast, því að
undir niðri munuð þið finna:
„... svip þeirra seintekna
. bóndans,
hins sagnfáa verkamanns
og sjómannsins svarakalda,11
og við getum tekið undir það
með Erni Ai’nar, að þar
„býr saga og framtíð vors
lands.“
En eins og ég sagði í upphafi
máls míns, þá er Þjóðvarnar-
flokkui’inn í sköpun, og við
skulum ekki sleppa tækifærinu
til að gera hann að öfluguirt
flokki, sem er ósveigjanlegur í
sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar,
og róttækur og raunsær, en
öfgalaus, í öllum innanlands-
málum, — en það er hlxítverkið,
sem honum var upphaflega ætl«
að.
Hittumst svo heil til starfa,
og látum ekki okkar hlut eftir.
liggja, því að verkefnin eru
óþrjótandi. En okkur mun vel
vinnast, ef við erum hugsjón-
um trú og sýnum málefnum
skilning. rl
Hermann Jónsson.
fisland fyrir íslendinga
Tilvera íslenzku þjóðarinnar
er byggð á þrá manna eftir því
að fá að lifa í friði og óháðir
öðrum þjóðum.
Þeiri’i hugsjón hefur íslenzka
þjóðin verið trú í þúsund ár.
Hún hefur aldrei sýnt nokkurri
þjóð ágengni eða siglt skipum
sínum til landvinninga en aft-
ur á móti til landafunda.
Allt fram á síðustu ár hefur
það vei’ið innsta þrá hennar og
von að geta í allri framtíð lif-
að samkvæmt þessai’i lífshug-
sjón sinni, en það fær engum
dulizt, að vafurlogar stríðsár-
anna glöptu mörgum íslend-:
ingum sýn og það svo illilega,
að þeir virðast ekki greina á
milli hagsmuna íslenzku þjóð-
arinnar og erleridrar hernaðar-
þjóðar.
Meinþi’óun sú, sem skapaðist.
við það að ei’lendir stríðsmenn,
stigu hér fæti á land, hefur auk-1
izt ár frá ári, valdið truflun á'
efnahagskerfi þjóðarinnar,
spillt siðgæðishugsjóninni og
íuglað hugtökum svo, að athafn-
ir, sem taldar voru fyrir tveim
áx-atugum í ætt við landráð, láta
æði’i sem lægri sér sæma, hve-
nær og hvpi’ sem er, ef hyllir
undir peninga eða ,,snobb“ á
bak við þær.
Allt frá fyrstu tíð hefur það
verið einn meginþáttur ís-
lenzkrar sjálfstæðisvitundar og
sjálfstæðisbaráttu aðláta hvorki
kúga sig né kúga aðra, en nú
er svo komið, . að Islending-
ar leggjast í svaðið með út-
bi’eidda limi og auðmjúkir fram
í hvei’n fingurgóm fyrir óbreytt-j
um stríðsmanni hvenær og hvarj
sem hann skipar þeim það, ef
ekki í bókstaflegri merkingu þáj
í oi’ðum og athöfnum á ýmsum
sviðum. Þessum illu áhrifum og
ógnvaldi er enginn óhultur fyr-
ir, hvoi’ki ráðherrann né sóp-
arinn á Keflavíkui’flugvelli.
Jafnvel löggæzlumenn land-
helgisgæzlunnar leggjast svo
lágt að hlýða fremur erlend-
um sjóræningjum en sínum
eigin yfirboðurum.
Vér, sem staddir vorum á
Þingvöllum 1930, hefðum ekki
trúað því þá, að skapazt gæti
„það ástand, sem nú ríkir“ í ís-
lenzku þjóðlífi.
„Frjálsir menn í frjálsu
landi“ og „íslánd fyrir íslend-
inga“ voru kjörorðin, sem heyr-
ast of sjaldan nú, enda ekki
von til þess, þar sem margir
ráðvandir menn og fjöldi folks
hefur ábata af hersetunni og
yfirráðum erlendrar hernaðar-
þjóðar, en slíkt var algei’lega
óþekkt fyrirbrigði áður, að ís-
lenzkir menn gei’ðu sér neyðar-
ástand þjóðarinnar að féþúfu.
Vonir standa þó til að ís-
lenzka þjóðin sé ekki öllum
heillum horfin. Enn þá eru til
menn, sem lifa í sama anda og
þeir, er fyrstir stigu fæti hér.
á land, lifa í þeim anda, sem
hefur alla tíð verið lífsandi ís-
lenzkrar sjálfstæðisbaráttu.
Þjóðvarnai’flokkur íslands
berst ótrauðri og óeigingjarni’i
baráttu gegn hvers konar yfii'-
gangi ei’lendra þjóða á sjó og
landi og gegn undirlægjuhætti
íslendinga fyrir öðrum þjóðum,
en vill heiðarleg og óþvinguð
viðskipti við hvaða þjóð sem ei',
eins og sæmir fi’jálsum mönn-
um í frjálsu landi.
Þeim flokki er gott að fylgjá
að málum, á meðan svo horfii',
og samboðið hverjum þeim,
sem er heiðarlegur íslendingur.
Guðjón B. Guðlaugsson.
Hernámsand-
stæðingur
FYRIR kosningar 1956
lofaði Alþýðuflokkurinn,
Framsóknarflokkurinn og’
Alþýðubandalagið ÞÉR
því, að herinn skyldi fara
af íslenzkri gTund. —
ÞtJ greiddir einhverjum
af þessum flokkum at-
kvæði þitt í trausti þess, að
staðið yrði við gefin lof-
orð.
1 nær þrjú ár voru
ÞESSIR flckkar einráðir
um stjórn íslands og gátu
á þeirn tíma vísað hern-
um brott hvenær sem var.
EN ÞEIR SVIKU ÞIG
ALLIR.
A sunnudaginn er það í
þínum verkahiing að
kvitta fyrir þessi svik og
GREIÐA ATKVÆÐI ÞITT
Þ JÓÐ V ARN ARFLOKKN -
UM, eina flokknum sem
hefur hreinan skjöld í and-
stöðu við hersetu á Is-
landi. — ÞU kýst
X F :