Mánudagsblaðið - 31.01.1949, Blaðsíða 6

T
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 31. janúar 1949.
brostum við hvort til annars,! sundföt, fékk mig til að
ef við hittumst augnablikj muna, skyndilega, ljóslega,
ein. Margir eftirkomendur) dag fyrir tveimur árum, þeg-
ar ég sat á brúninni á tré-
Eg mun hafa gaman af að
horfa á flugeldana, ef þú er^
í raun og veru ákveðin að
grípa nokkur tækifæh. Fram
að þessu hefurðu bara verið
nægilega falleg, svo að karl-'
menn ihafa ekki — mjög —!
móðgazt, þótt þú hafir verið
tregari en trédrumbur. Eg sé, I
að þú hefur komið niður með
ljósrauða kjólinn þinn.“
Eg hafði ekki farið í hann
— hafði keypt hann af því
að liturinn var draumur.
En hann var-----á dálítið á-
berandi hátt — kjóll, sem
maður klæddist til að láta
taka eftir sér. Þröngur um
mittið og baklaus.
Lúsíg var 1 víðum, gulleit-
um kjól, sem gerði hana
einna líkasta engli — aðeins
veraldarvanari. Ned og Karl
komu með flösku af cocktail-
um, sem þeir voru þegar(
búnir að blanda. Ned gaf út
bækur. Hann hafði aldrei
veitt mér at’hygli fyrr, en’
rauði kjóllinn breytti því.
Samt leið ekki á löngu, áð-
ur en Lúsía tók upp alla at-
hvgli hans. Karl reyndist
vera ósköp venjulegur ung-
ur maður, lágvaxinn og með
ljóst hár, og hefði átt að
stunda íþrótt, sem hefði rétt
betur úr honum. En hann bar
meðvitundina um tilvonandi
frægð sína jafn hátíðlega og
velsniðin kjólföt sín.
„Önnur kona með yndis-
legar hendur“, sagði hann,
þriðja eða fjórða setning.
„Herðarnar á yður — geta
fengið karlmann til að
gleyma öllum vonbrigðum,
sem hann hefur nokkurn-
tima orðið fyrir“, sagði hann,
fimmta eða sjötta setning:
Siðan fórum við að borða
kvöldverð á Ritz. Lúsia ann-
aðist Ned, i hálfum hljóðum,
svo að ég talaði við Karl um
bækurnar hans. Til allrar
hamingju hafði ég lesið þær,
en að vísu las ég töluvert
hvort sem var. 'Eg sagði, að
ég yrði var við beizkju í
þeim og það virtist honum
líka allvel. Eg hafði ekki
reynt að þóknast neinum í
-langan tíma. Þessi maður
var mjög auðveldur.
JÞegar við komum í sam-
sætið, reyndist konan, sem
vissi allt um ara'bísk ástaljóð,
vera tíu árum of gömul til
þess virkilega að njóta sín
meðan hún söng þau, en hún
lét það ekki aftra sér frá því
að syngja þau.
Eg lét Karl fara með mig
upp á'loft til þess að leita að
vihföngum. Hann taLaði um
konur og ástir og að grípa hin ur virkilega tekið sama við-!
gullnu apgnablik, sem ekki Ihorf og karlmenn í kynferð-j
yrðu afturkölluð, annars yrði j ismálum, þá færðu alla New
kampavínið súrt. Þetta var York boðna og búna til aðj
að minnstu kosti uppistaðan í Uð hugga þig þann st'uttaj
því. Eg lofaði honum að j tíma er þér endist út-j
kyssa mig.
Hann var útfarinn tækni-
lega. Maður veit um slíka
hluti upp úr 6. bekk mennta-
skólans. Hann sagðist ekki
hafa • orðið svona hrifinn í
mörg ár.’Eg vissi að það var
sennilega það, . sem hann
sagði alltaf næst. En ég
hafði gaman af því.
í snyrtiherberginu (Við
Karl ætluðum auðvitað í bíl-
túr í garðinum — „burt frá
öllu þessu heimskulega
fólki,“ sagði hann) hitti ég
Lúsíu, sem var að mála á sér
varirnar.
„Heyrðu, góða,“ sagði hún.
„Viltu annars vera að þessu.
Karl viðurkennir sjálfur, að
lit og föt til. Eg er annars^
handviss um að þú getur þaðj
ekki. Ekki margar konur
geta það.“ Karl gekk um
gólfið fram og aftur, þegar
ég kom, og drakk whisky í
tröllauknum slurkum. Við
fór-um í bíltúr í garðinum.
Eg kannaðist við stöku setn-
ingar, sem hann ihafði notað
í bókum sínum meðal þess
sem hann sagði, en hann var
þægilega skjallandi, og ekki
svo montinn, að hann léti
ekki á sér skilja þakklæti,
jafnvel ánægju yfir hvað ég
væri honum sammála.
Við fórum til minnar íbúð-
ar. Það var ekkert óðagot á
honum. Hann sagði: „Undar-
hann sé einn aðal-charmeur lega litla blómaandlit með
borgarinnar, og nú er hann Mona Lisu munn“
alveg kominn í haminn, en
hvað snertir þig?“
„Eg veit ekki, hvað ég vil.
Mig langar ekki til neins.“
Eg reyndi að hugs.a, :hvað ég
vildi. „Lúsía, ég vildi að ég
væri harðari innra með mér.
Reyna að taka þessum
ihlutum eins og karlmenn eru
sagðir taka þeim, ævintýris-
ins vegna eða aughabliksins
— ef til vill til þess að finna
hlýju eða vináttu og verða
laus við — laus við þennan
einstæðingsskap. Eg veit, að
ég á ekki eftir að gráta út af
Karli í fyrramálið. Hann
skiptir ekki það miklu máli.
Fari það ef ég græt yfir
þessum nýja andlitsfarða.
„Lúsía, það gæti verið gam
an að því.“
„Jæja þá. Gráttu ekki.
Sittu kyr eitt andartak; það
skaðar ekki, þó að þú lofir
honum að bíða svolítið. Þú
ættir að taka mitt sjal; það
er hlýrra en þitt, og gullni
liturinn á vel við kjólinn
þinn. Og þetta er mín síðasta
mótbára; ég haga mér hvort
sem er eins -og forpipruð
frænka þín ..... Pat, geturðu
strokið með þessum unga
skáldsagnahöfundi, spilltum
af of miklu dálæti, munandi
það, að þú eyddir nóttinni
sem leið með Pétri?“
„Já, því að ef þessi Karl
getur komið mér til þess að
finnast síðasta nótt hafa far-
ið fyrir mánuði eða jafnvel
viku, þá skal ég — skal ég
senda honum rósir.“
„Ljúktu við sigarettuna og
hlauptu af stað. Og ef þú get-}
Eg 'ætlaðist til að hann
kyssti mig og hætti að tala.
Þó að hann vissi það ekki
sjálfur, þá gæti hann orðið
mér að liði. Eg sá alltaf Pét-
ur fyrir hugskotssjónunum,
gangandi fram og aftur
kvöldið áður, og þá vofu vildi
ég særa burt sem fljótast.
Loksins kyssti Karl mig.
Hann fór, þegar birti af
degi. Eg svaf.
Um morguninn borðuðum
við Lúsía saman morgunverð
í flýti. Hún spurði alls'engra
spurninga, en talaði um að
fai'a að horfa á circusinn um
kvöldið, með tveimur blaða-
mönnum við Tribune, „nema
þú ætlir út að skemmta þér,
með nýja vini þínum, Patri-
cia“.
„Hann fer úr bænum í
dag, Lúsía. Eg hefði ekki ver-
ið svona kærulaus 1 gær, ef
ég hefði ekki vitað það.“
„Sko hvað skjólstæðingur-
inn minn er búin að læra“..
Við gengum spottakorn
niður Fifth Avenue saman,
og hlógum að hinu og þessu
í vorsólskininu. -Svo fór ég
ein. Eg var hvorki glöð né
leið. Pétur virtist fremur
þægilega langt í burtu. Eg
byrjaði í huganum að semja
auglýsingu um Eftir-páska-
útsölu-á-höttum.
7. KAPÍTULI
Þegar Karl kom aftur til
New York, sagði ég að ég
væri vant við látin þau þrjú
skipti, sem hann hringdi.
Eftir á, þegar við stöku
sinnum hittumst í, boðum,
Karls fóru sömu leið, og
vikurnar liðu hjá eins hratt
og skapbrigðin.
Skapbrigði — angistar út af
Pétri, sem minnkaði, en var
bitrust, meðan hún var að
minnka, því að með henni
minnkaði vonin um Pétur —
þreytu, þegar áreynslan við
að vinna, að klæða sig, að
finna upp eitthvað til að
segja við fólk var heldur
minni en að horfa fram á
kvöld eða dag ein. Gleði, þeg-
ar stirndi á New York all't
frá frumskógasvita Harlem
dansstaða að svölum' ljósum
bátanna handan Battarísins,
sem brá fyrir augu manns,
þegar ekið var um auðar,
bergmálandi götur neðri bæj-
arins við dögun. — Friðar
ist eins og móða milli sjálfr-
ar mín og .alls sársauka og
fólkið og atburðirnir á ann-
ríkisdögum var fólk og at-
burðir | marklausum draum,
og allt líf mitt með Pétri var
draumur, sem smám saman
hvarf, fjarlægðist eins og
minningin um sólarlög yfir
snjóklæddum heiðum, sém
ég 'hafði ihorft á gegnum
glugga, þegar ég var barn.
Það voru karlmenn. Þegar,
eins og stundum henti, löng-
un þeirra var nógu sterk til
að brjóta niður varnarvegg
skeytingarleysis míns, var ég
hvorki glöð, né heldur mjög
leið. Von mín um að vakna
einhvern tíma og finna áð ég
'hefði sofið hjá elskhuga og
•vini varð aldrei nema von
og þess i stað svaf ég og
vaknaði hjá einhverjum ó-
kunnugum, heimtufrekum,
sigri hrósandi eða æstum eða
ef til vill einhverjum, sem
var eins leiður og kurteis og
ég.
Vorið leið og ég skrifaði
auglýsingar um föt, sem fólk
ætti að taka með sér í sum-
arleyfið; og keypti nokkur af
þeim; og fór í hálfsmánaðar
ferð með Lúsíu til Maine —
tvær vikur varið í sund og
svefn og heilsusamlega líð-
an, liggjandi á notalegum
sandinum í sólskininu, án
þess að hugsa.
Miðsumarhiti vafðist um
New York eins og þoka. I
prentuðum silkikjólum, sem
maður fleygði, rökum, krump
uðum og rykugum í töskuna
handa fatahreinsaranum,
skrifaði ég auglýsingar um
Strand-föt og Haust-útsölu á
Loðkápum. I blómum prýdd-
um chiffon-kjólum og bláum
iballskóm dönsuðum við Lúsía
á hótelþökum eða ókum út
til Long Island matsölustaða.
Einn dga, þegar rissmynd
af sundmanni, sem stakk
sér, teiknuð handa mér af
listamanni til þess að fylgja
auglýsingu ■ - um karlmanna
drumb og dinglaði fótunum
og ihorfði á Pétur stinga sér
í vatnið, símaði ég honum.
„Ó, halló, Pat. Liggur þér
nokkuð sérstakt á 'hjarta?“
„Eg hélt þú gætir látið þér
detta í hug ein'hvern svalan
stað og farið með mig þang-
að í mat.“
„Það er ekki til neinn sval-
*ur staður. Eg er töluvert önn-
um kafinn þessa viku. Segj-
um, að ég hringi í þig á
mánudag, þriðjudag.“
„Jæja þá. Það .verður gam-
an.“
Hann hringdi ekki.
Eitt kvöld uppi á þaki
Bossert hótelsins, sem veit út
að höfninni, sáum við Lúsía
Pétur og Judid vera að
dansa. Við vorum ekki að
dansa, við vorum með Sæ-
mundi og öðrum nokkuð feit-
um bankamanni, vini hans.
Við vorum báðar mjög
þreyttar og nutum okkar
ekki og. létum okkur nægjá
að skemmta bankamönnum
með andlegheitum okkar, og
bergðum svaladrykki og lof-
uðum þeim að tala um hver
mundi útvega Þjóðverjunum
lán til að greiða stríðsskaða-
bætur þeirra, mestan tím-
ann.
Lúsía varð fyrri til að
koma auga á Judid, og
'spurði migí hvort þetta væri
Pétur með henni: Eg kvað já
við og lá við að verða veik
af afbrýðisemi fyrst í stað,
við að sjá Judid glaða í
bragði dansa þarna af vndis-
þokka og raunar fúllmiklum
innileik; en svo leið það hjá,
ég horfði ekki_ á þau framar,
bara kinkaði kolli, þegar við
gengum framhjá þeirrá borði,
og fannst Pétur fremur fölur
og þreytulegur í útliti.
Vikuna þar á eftir hitti ég
Judid fyrir framan Lands-
bókasafnið um nónbil. Það
var fremur svalt þennan dag
og ég hafði í því hátíðlega
tilefni sett upp silfurref, sem
var minn síðasti og hugljúf-
asti óþarfi. Auðvitað hafði ég
keypt hann í heildsölu, en
það mundi samt taka mig
þrjá mánuði að borga hann
upp. Fyrsta tilfinning mín,
þegar ég sá Judid, var bara
að mér létti vegna þess að ég
skyldi vera með þett^ dýr-
indis hálstau, því að ég gat
ekki hugsað mér að mæta
henni í nokkru öðru en beztu
fötunum, sem ég átti. Judid
gek kmjög vel til fara. Og ég
renndi ' huganum yfir það
HANUDAGSBLASIÐ
Eitstjóri og ábyrgóarmaSur:
Agnar Bogason.
Blaðið kemnr út á snánu-
dögum. — Verð 1 króna.
Afgreiðsla, Kirbjnhvoli 3,
hæð, sími 3975.
Frentsmlðja ÞjóJJviljans