Mánudagsblaðið - 10.10.1949, Page 1

BlaSfyrir alla
2. árgangur Mánudagur 10. okt. 1949 35. tölublað.
111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 lllllllllillllIIIllllllllllllllllllllllIIIlillllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllll •lllll!llllllllllllllllllHlllllllllllillllIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIlllHIIIHlllllllllllll«llllllllllllllll.ll|llllljl|ÍIÍIIIIIlllllllllllllllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllllll
!
veita þessi happdrættisleyfi lýsisdagur fyrir „lýsisunn-
og taka flestir kaup sitt af endur“ og rápdagur fyrir þá
þeim peningum, sem ríkið sem vilja að menn gangi
fær fyrir brennivínssölu, meira. Svona mætti lengi
krefjist þess að reikningar telja.
þessara féiaga hvað snertir Það er staðreynd, að happ-
happdrætti og styrki, séu op-|drætti og merkjasöludagar
inberir og birtir almenningi' eru nú orðnir svo margir hér
til sýnis og athugunar. | í Reykjavík, að það er borgar-
búum til stórra óþæginda og
á bæjarbúum
Hver leggur blessim sína yfir þessi happdrættisfyrirtæki ?
„Svifflugsdagurinn" dæmi um fjárplógs-
starfsemi
Vilja hrossakétsætur ekki sinn „dag"
Það virðist nú svo, að flestjekki væri til grasvöllur á ís-
félög hér í bæ álíti happ-1 landi, byggir þetta félag mal-
drætti eina af aðaltekjulind-
um sínum. Allt árið í kring,
nema kannske um hásumarið
hafa bæjarbúar vart frið fyr-
ir börnum, sem bjóða til
kaups happdrættismiða á
fimm eða tíu krónur.
Þessi félög hafa á boðstól-
um ísskápa, þvottavélar, hús-
gögn í eitt eða fleiri herbergi
og bifreiðar. Framkvæmda-
stjórar þessara ýmissu happ-
drættisfyrirtækj a virðast fá
leyfi fyrir stórum birgðum af
þessum ófáanlega varningi.
Það er eins og ekkert sé til
fyrirstöðu að fá þennan varn-
ing — bara ef einhverjum
dettur í hug að efna til happ-
drættis, án nokkurs tillits til
þess, hver tilgangur þessara
happdrættisfyrirtækja er.
Knattspyrnufélögin, frjáls-
íþróttafélögin, stúkumar o. s.
frv. halda þessi happdrætti
einna oftast. Eitt knatt-
spyrnufélagið hefur þessa
dagana á boðstólum, ísskáp,
þvottavél og strauvél, en allt
þetta er ófáanlegt nema með
leyfi frá Viðskiptaneínd. Mál-
efnin, sem þessi félög berjast
fyrir eru íþróttir og efalaust
til að örfa íþróttaanda íslend-
inga.
íöróttamenn
Að örfa menn til þess að
sinna íþróttum meira en raun
ber vitni, er að vísu þörf
hreyfing. En gera þessi félög
nokkuð til þess? Árangurinn
er sannarlega ekki í samræmi
við áhuga framkvajmdastjóra
félaganna til þess að auðga
félög sín og bæta fælagsheim-
ilin. Eitt félagið kom nýlega
upp knattspyrni ivelli fyrir
hundruð þúsunda við Eski-
hlíð. Eftir 30 ára hvein um að
arvöll á þeim stað sem efa
má að verði til frambúðar.
Knattspyrnumenn okkar
halda víst áfam að vera
„gamannúmer" á grasvöllun-
um í Evrópu eins og þeir
voru nýlega í Danmörku.
Bak við happdrættisfyrir-
tæki knattspyrnufélaganna
liggur sjáanlega ekki annað
en fjárgræðgi. Reykvíkingar
kaupa miðana í von um að fá
gripi þá, sem á boðstólum eru
en ekki af íþróttaáhuga eða
til styrktar félögunum.
Frjálsíþróttir hafa ekki enn
*tekið hug íslendinga svo
nokkru nemi. Menn sækja
völlinn aðallega til þess að
sjá stjörnur eins og Clausens-
bræðurna, Finnbjörn og
Huseby. Flestir láta sér þó
nægja að lesa um afrekin í
blöðum. En happdættin halda
áfram og alltaf fást leyfi til
þess að efna til þeirra.
margir eigulegir munir komið
fram, bæði bifreiðar margar
og aðrir ófáanlegir gripir.
Þetta fyrirtæki hefur verið
undir nafninu þjóðþrifafyrir-
tæki en raunverulega hefur
almenningi ekki verið skýrt
frá, hvert það fé rennur sem
inn kemur fyrir miðana.
Gaman væri að vita það og
sjá bókhald allt. Það er óþarfi
fyrir þetta blað að hræsna
eins og hin blöðin um áfeng-
ismál og starf templaranne.
Okkur liggu það í léttu rúmi,
hvað uppgjafa brennivíns-
berserkir og blessaðar kon-
urnar segja í þeim málum.
Undanfarin ár hafa fært okk-
ur heim sanninn um það, að
bindindisfólk hér er of blint
á staðreyndir í þessum mál-
um og því ekki hægt að ræða
við það af sanngirni og heii-
brigðri hugsun um þessi mál.
Skoðanir bindindismanna
verða ekki ræddar hér fyrr
en eitthvað vit er í þeim.
Hitt er þó sanngjörn krafa að
Merkjasöludagar
leiðinda. Þeir, sem veita leyfi
... , til að stofna svona fynrtæki
Nu er það orðinn siður a■■ , . ' , ,
hafa farið fram ur ollu hofi 1
þessu landi að stofnað sé til
sérstakra „daga“. Hið nýjasta
í þessum efnum er svokallað-
ur „Svifflugsdagur“ en þetta
lærði fyr>'verandi lögreglu-
stjóri og upphafsmaður svif-
flugsins hér á landi, þá er
hann lærði nazistaaðferðir í
lögreglumálum.
Á , Svifflugsdaginn voru
merki seld hér dýrum dóm-
um og friðsamir borgarar
höfðu. ekki frið fyrir sölu-
börnum á götum úti. Nú kann
svifflug að vera hollt og
skemmtilegt þeim, sem áhuga
hafa á slíkum málum En að
áhugamönnum sé leyft að
halda sérstakan dag í tilefni
af þessu og hvetja sölubörn
til þess að láta menn ekki í
friði fyrr en merki þeirra eru
keypt, er dálítið vafasamur
ágóði fyrir almenning. Auk
þess, sem þessi „dagur“ og
flestir aðrir „dagar“ eru plága
og móðgun fyrir bæjarbúa,
þá má ætla að önnur félög
fari að þessu dæmi. Þá yrði
t. d. heildsaladagur til ágóða
fyrir fjárþrota heildsala,
hrossakjötsdagur fyrir þá,
leyfisveitingum. Þó sum mál-
efni kunni að vera góð og
þess virði að almenningur
hlaupi undir bagga fjárhags-
lega, þá er ekki þar með sagt,
að íþróttafélög, stúkufélög,
stjórnmálaflokkar o. s. frv.
geti, ef þeim sýnist svo, efnt
til þessarar fjáröflunar. Þeir,
sem eru svo heppnir að eign-
ast gripina sem í boði eru
hafa oft og tíðum ekki neitt
við þá að gera. Almenning
vantar ísskápa, þvottavélar
og ýmislegar nauðsynjar á
heimilin og þeim ætti að
skipta rétt meðal umsækj-
enda með tilliti til heimilis-
ástæðna. En aðferðin á ekki
að vera sú að veita félögum
10—12 skápa og láta svo kylfu
ráða kasti um, hver hreppir
þá. Einhleypur maður á ekki
sama rétt til ísskáps og stór
fjölskylda með ungbörn í
heimili, þó svo að hann geti
vel notfært sér hann. Skort-
urinn á þessum vörum er enn
of mikill til þess.
Happdrætti S.Í.B.S. sjálfsagt
Hér verður þó til þess að
opinberir starfsmenn, sem sem vilja auka hrossakjötsát,
Framh. á 8. síðu.
Happdrætti Templara
En út yfir allt taka þó
huppdrættisfyrirtæki stúkn-
auna. Menn hafa mismunandi
skoðanir á því, hvort stúk-
urnar hér á landi hafi nokk-
urntíma látið nokkuð gott af
sér leiða. Þær hafa eflaust
gert eitthvað til þess að
hjálpa drykkjumönnum en
þó er það furðu lítið í saman-
burði við fjárframlög þau,
sem hið opinbera hefur veitt
þeim. Margir halda því fram
að þær hafi ekki gert annað
en illt af sér og þó að það sé
vafalaust of djúpt tekið í ár-
inni, þá hafa þessir menn
nokkuð til síns mál, t. d. af-
staða stúkufélaganna til öi-
frumvarpsins sæla.
Stúkufélögin hafa oft efr.t
til happdrættis. Þar hafa
Það er oft erfitt að borða spagetti, ítalska þjóðarréttinn. Myndin er af „át-keppni“, og urðu
keppendur að notast við munninn einungis. Stúlkan í miðjunni sigraði.