Mánudagsblaðið - 27.03.1950, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagurinn 27. marz 1950.
FRAMHALDSSAGA
Síðdegisævintýri
1.
Eftir M. DAVIDSON POST
Það var undarlegt svið, sem
dö
nálguðumst.
krossgöturnar
Fyrir framan
sem lágu inn
beykilundinn, sat maÖur á hest-
baki cg hafði riffil á söðulboo;an-
um. Hann þagði, unz við vorum
fyrir framan hann, en þá öskraði
hann upp stóryrðum.
„Haldið áfram!“ sagði hann.
’ En Abner, frændi minn, hclt
ekki áfram. Hann stöðvaði stóra,
jarpa hcstinn sinn og leit á mann-
inn rólega.
,,Þú talar eins og þú hafir völd-
in hér,“ sagði hann.
Maðurinn bölvaði og hreytti
úr sér:
,,Haltu áfram, eða þú kemst í
vándræði!“
„Eg er vanur vándræðum,“
sagði frændi, „þú verður að gefa
nter bctri ástæðu.“
„Eg skal gefa þér hclvíti! “
qskraði maðurinn. „Haltu á-
frajr
Abner leit á manninn og sas;ði
O O
í'ólcga:
„Þú átt ekki helvíti til að gefa,
þótt þú kannske lendir þar. Eru
vegirnir í Virginiu vopnum varð-
ir?“
„Þessi vegur er það,“ sagði
maðurinn.
„Það held ég varla,“ svaraði
Abncr frændi. Hann kom við
hestinn með hælunum og sneri
inn á krossgöturnar.
Maðurinn greip byssuna og ég
hevrði, að það small í gikknum.
Abner hlýtuf að hafa heyrt það
lík’a, en hann lcit elcki við. Hann
kállaði bara á mig og bað ,mig
að halda áfram. „Eg næ í þig.“
Maðurinn hóf upp byssuna,
cn hlcypti ekki af. Honum fór
eins og svo mörgum öðrum, sem
ætla sér að skipa öðrum fyrir verk-
um, cn hafa þó ekki • ákveðið,
hvað gcra skal, ef ekki er hirt um
skipun þeirtá. Hann var þess ál-
bufi'rrr‘að'hðlTi'öðtrtiri'CTg-'hafádjút'
orð, en hann var ykki
inn, að st^f|ajf0flj
hrottaverkum. Og hann hikaði
og ragnaði í hljóði.
Eg liefði haldið áfram, cins og
frændi hafði sagt mér, cn þá tók
maðurinn ákvörðun.
„Fjandinn hafi það, sem þú
ferð ekki inn í lundinn. Ef hann
fer inn í lundinn, þá ferou þang-
að líka.“
Og hann gréip í tauminh og
sneri hcstinum inn á krossgöturn-
ar og kom sjálfur á eftir. • -
Ljósaskiptin eru löng í þessuin
hæðum. Sólin hverfur, en dagur-
rennur upp um sólarlag og hjúp
ar og hefur allan heiminn á sínu
váldi. Landið er allt uppljómað,
en ljósið kemur ekki frá himin-
sólinni. Þetta er birta, sem alls
staðar er jöfn, eins og jörðin
reyndi að lýsa sig og heppnaðist
það.
Stjörnurnar eru ekki komnar
upp ennþá. Öðru hverju sézt fölt
tunglið á lofti, en það er alve:
þróttlaust, og ljósið kemur ekki
frá því. Logn er veðurs venju
lega um þetta leyti dags og loft-
ið hlýtt og ilmandi. Hávaði dags
og dýra var horfinn, og byrjuð
hljóð þeirra dýra, er fylgja nótt
og kvöldi. Leðurblökur sveima
og sveifla sér um sem óðar séu
og þó með öllu hljóðlaust. Augun
sjá, en eyrun heyra ekkert.
Náttskjórinn byrjar kvein sitt, og
til hans heyrist, en hann sést
ckki.
Þetta er heimur, sem v. 9 slcilj-
um ekki, því að við erum börn
sólar, og við óttumst, að við kunn
um að rekast á einhver öfl að
verki, sem við höfum enga
reynslu um og geti þau réttlætt
sig gegn vitsmunum okkar. Og
því þagnar maðurinn, þegar hann
ferðast í ljósaskiptunum og hann
horfir og hlustar með vit sitt á
vcrði.
Það var gömul akbraut, sem
við komum inn á, grasivaxin milli
hjólsporanna. Hrossin gengu
hljóðlaust, þangað til við komum
inn í beykitrjálundinn. Þá fer að
skrjáfa í laufinu. Abner leit ekki
aftur fyrir sig, og vissi því ekkij
að ég var á leiðinni. Hann vissi,
að einhver kom á eftir, en vafa-
laust gekk hann að því vísu, að
þetta væri varðmaður á veginum.
Og ég sagði ekkert.
Maðurinn mej reiddu byssuna
reið á eftít iriér c g var hínn gre'pp-
legastin’Eg vissi ekki, hveHi' við
•stcfikkmtéð’á til hvérs;'Metið’gát'
iðþví þý-.að við yrðum.sþotQÍjJram undai)
%a íííéð: * trt? i,soðfu^r*okkar)I:)gtta var ekki
land, er menn lögðu út í öfgar
fyrir smámuni. Og ég vissi ur
að Abner réið út í eitthvað, sem
smánrenni, er brast hugrekki,
voru fegnir að vera utan við.
Allt í einu heyrði ég hljóð, c
þó öllu heldur ruglingslegt sam-
bland hljóða, eins og menn væru
að grafa í jörðina. Það var dauft
liljóð og í nokkurri fjarlægð, eins
og innst inni í-lundinum; en eftir
því sem við héldum ferðinni leng-
úr áfram, hækkaði hljóðið og ég,
gat greint högg grjótgréfsins, og
inn lifir, undarlegur dagur, senv er skóflum var stungið, og mold
kastað á þurr blöðin.
Þessi hljóð virtust fyrst vera
fyrir framan okkur, en litlu síðar
til hægri hartdar. Og milli grárra
trjábolanna sáust loks beykitrén
á láHendinu,
að
p-rata
i
holu
3a gröf. Þeir voru nýbyrjaðir
að verki, sem voru
eða
vinnu sinni, því að lítilli rnold
hafði verið kastað upp. En það
var mikil blaðahrúga, sem þeir
höfðu rótað frá, og þungat kökur
af hörðúm leirtöflum, sem kastað
hafði verið upp með jarðhögg-
unum. Gröfin lá þvers frá veg-
inum og verkamennirnir sneru
baki við okkur. Þeir voru í nær-
skyrtum og brókum, og þungir
skuggarnir, sem beýkitréslimarn-
ar köstuðu, léku á bökum þeirra
og lierðum eins og hópur af nátt-
fuglum. Moldin var bökuð og
hörð. Það söng í hökunum og
hávaðinn var svo mikill, að þeir
heyrðu ekki til okkar.
Eg sá Abner líta af þessu und-
arlega starfi.
og hann sneri höfð-
inu við til hálfs, én ekki nam
hann staðar og við héldum áfram.
Gamla vagnabrautin sneri niður
á láglendið. Eg heyrði til hest-
anna, og augnabliki síðar rák-
umst við á tíu eða tólf menn.
Eg gleymi ekki í bráðina, hvað
þá bar fyrir augun. Nokkrir hold-
skarpir inenn sátu þarna, sumir
stóðu eða sátu á fcllnum trjábol-
um, og 'enn aðrir á hestbaki. En
hver máður af þessum harðleita
flokki bar þann svip, að nú yrði
einhverju lokið.
Gamall maður með mikið grátt
skegg var að reykja úr pípu og
þeytti miklum reykjarstrókum út
úr sér, og enn annar dró stafi á
söðulboga sinn með nöglinni.
Lítið eitt til hliðar skaut gratt
beykitré fram álmu' grárri, og
hjá henni.sátu tveir inenn á hest-
balci. : Hándlé’ggir' þéirra - Voru
þundnir sfðúm ög'ifcxidtjið'u'pp
f :þá 'iöðéíheiði5 jþéirrá/’ BÍk^víð -þá
var maðúr að bjástra við fóla-
beizli
höfuðleðrið, og var
reyna að lengja tauminn.
Svona leit út, þegar ég sá fvrst
til. En augnabliki síðar, þegar
Abner frændi kom þangr.ð, þá
tók allt heldur betur að lif’na % ið.
Menn stukku á'fætur, irienn tóku
í taumana hjá honum og fniðuðu
byssum á hann. Einhver kallaði
á vörð, sem' reið á eftir mér, og'
hann þeysti þangað. Um augna-
blik Var alit í uppnámi. Þá var
það, að stóri maðurinn, sem hafði
reykt svo mikið, kallaði upp nafn
og lcvsa garnið, scm batt
þannig að
frænda míns, aðrir endurtóku það
og hræðslan var horfin. En hóp-
ur alvarlegra, harðleitra manna
var umhverfis hann og fyrir fram
an hest hans, en ekkert bar á
hörkuákvörðun þeirri, sem þeir
höfðu tekið.
Frændi minn svipaðist um.
„Lemuel Arnold,“ sagði hann,
„Nicholas Vance, Hiram Ward,
eruð þið hér?“
Þegar frændi minn nefndi
þessa menn, kannaðist ég við þá.
Þeir voru kúrekar. Ward \ar
mikli maðurinn með pípuna. —
Mennirnir með honum voru
leiguliðar og nautamenn.
Lönd þeirra lágu nxst fjöllun-
nm. -V- Landfræðiaðstaðan var
líkust lénsfvrirkomulagi cg nokkr
um sjálfstxðum aðgjörðum.
Þeir voru á landamærunum og
vanir að segja bað, sem þeir vildu
og. gæta s:n sjálfir með karl-
menrtsku og einbeittni, og stund-
um vörðu þeir líka Virginia.
Feður þeirra höfðu haldið vest-
ur og norður og höfðu haldið
landinu. Þeir höfðu barizt við
rauðskinna einir síns liðs og með
karlmennsku, og nótað sömu að-
feroir sem þeir og sömu vopn.
Þeir voru harðir og miskunnar-
lausir, laeimtuðu auga fyrir auga
og tönn fyrir tönn, og svcruðu
jafnan í sömu mvnt.
Þeir sendu ekki til Virginiu
eftir liði, þegar rauðskinnar
komu. Þeir börðust við bá heima
við dyr hjá sér og eltu þá um
skógana, og þeir voru þunghent-
ir og hendur þeirra blóðugar til
axla, þangað til hinir gömlu
menn þjóðflokksins í Ohio-daln-
um bönnuðu þessar ránsferðir, af
því að þær voru of dýrar, og
sneru bardagamönnunum suður á
bóginn til Kentucky.
Sumir sagnfræðar hafa farið
hörðum orðum um þessa menn,
og hinar miskunnarlausu aðfarir
þeirra, og blaðrað um mannúð-
legar herferðir. En þeir gerðu
ekki annað en klappa sér og
strjúka undir verndarvæng menn-
ingarinnar, sem þessii' menn
h.öfðu komið á, og orð þessara
skjallara hljóma falskt.
,,Abner,“ sagði Ward, „lof-
aðu mér að taia skýrt. Við verð-
um að gera uþp reikningana við
nokkra stórgripaþjófa, og ætlum
ekki að l'áta aðra hindra það. —
Þessa gripastuidi og morð verður
að stöðva i þéssum hæðum. Við
erum búnir að fá nóg af þeim.“
,,jæjá,“ sagði Abner frændi.
„Mér nlundi allra manna sízt
detta í hug, að konra í veg fyrir
það. Við erum allir búnir að fá
nóg af þessu, og okkur er öllum
alvara um að stöðva þessa lög-
leysu. En hvernig ætlið þið að
binda értdi á þetta?“
„Með hengingaról.”
„Það er góð aðferð,“ sagði Ab-
ner, „þegar rétt er að því farið.“
„Flvað áttu við með orðunum
„rétt er að því farið“?“ spurði
Waird.
„Það, sem ég á við,“ svaraði
frændi, „er að við séum allir á
einu máli um aðferðina, og að
við ættum að halda fast við sam-
þvkkt okkar. Nú langar mig til
að hjálpa ykkur til að binda enda
á gripastuldi og morð, en ég vil
líka halda loförð mitt.“
4,
Glmsteinaþl éSnaðiar
eftir Agatha Christie
„Eg kalla það blátt áfram dá-
samlegt,“ sagði frú Opalsen og
brosio breiddist út um allt hold-
ugt andlitið. „Sagði ég þér ekki
Ed, að ef liann gæti ekki fundið
pérlurnar mínar, gæti enginn
fundið þær?“
ý „Þetta sagðir þú, góða, og
ijafðftH&t fyrir 'a.n:iór
$ Eg^^aðfð^^'hw
t i -íröi ao 3£tSi.r:37 tó. manrr.
<ag hann svaraoi augnaraoi minu,
r „Vinúr minn, Hastings, ér'
alveg ruglaður í þessu. Setztu nú
rtiður og ég skal segja þér allan
?ang málsins, sem nú er svo
happalega á enda kljáð.“
„Á enda kljáð?“
,,]á, þau hafa verið handtek-
• ' a
m.
1 „Hvet hafa verið handtekin?“
„Herbprgþþernan og þjónrr-
inn, auð\icað-! þig'grunaðh é!íl<-
ert? Þótt ég segði þér frá franslca
tálkúmduftinu ? “
„Þú sagðir, að húsgagnasmið-
ir notuðu það?“
. „Já, vissulega geta þeir það —■
svo að skúffurnar renni auðveld-
legar og hávaðalaust. Hvet gat
gert þetta? Bersýnilega herbergis-
•þernan. Ráðið var svo vel hugsað,
að ég sá þetta ekki strax — jafn-
vel ekki ég — sjálfur Hercule
««<-• ; fJ'V' • :
,a ú.IíM-staðu '•'á':1 'éfÓná va|
im auá
'nefþ'erginiV’nxsí: vlð lri'rfc ög'beiþ
púvvf O:, nxn .h?*. t
par. rranska stulkan rer ur her-
berginu. Stúlkan opnar þá í
snatri skúffuna, tekur gimsceina-
skr'nið, dregur lokuna frá, réttir
það gegnum dyrnar. Þjónninn
opnar það í næði með l)rkli sín-
um, sem hann hafði aflað sér,
tekur hálsfestina og bíður síns
t:ma. Celestine fer úr herberginu
pg þá éi' skrínið látið aftur í
’é,-
áScuttuna.
Ftuin kemur, og pjófnaðurinn
kemst upp. Herbergisþernan
krefst þess, að leitað sc á sér, með
Framhald á 7. síðu.