Mánudagsblaðið - 09.07.1951, Síða 6

MÁNTIDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 9. júlí 1951
6

:!
FRAMHALDSSAGAs
Efhel M. Dell:
NICK RATCLIFFE
(THE WAY OF AN EAGLE)
Nick byrjaði að ræða málið
nánar .... „Þú ert ekki leið
á mér — þó ég geti séð að
pér dauðleiðist ég og þú mund-
ir gráta nokkrum sönnum
tárum, ef ég dæi ungur. Já,ég
er ungur þó ég sé f jandanum
Ijótari. Ég held, að þú trú-
ir að ég sé skyldur hon-
um. Er það þessvegna, að þú
vilt ekki giftast mér?“
Hann spurði þessa svo
skyndilega, að Muriel leit upp.
Hann var ekki ægilegri í
augnablikinu en brosandi
skólapiltur. En samt var hþn
ekki algörlega róleg hjá hon-
um. Hún hafði einhvern kven-
legan grun um, að hann væri
að einhverju leyti að reyna
hana.
„Nei,“ svaraði hún eftir
augnabilik“. Það var ekkert
því líkt,
„Ertu alveg viss um að til
sé ástæða?“ spurði hann.
Hún roðnaði skyndilega".
„Já,“ auðvitað — en ég vildi
helzt sleppa við að segja þér
hana“.
„Einmitt það“, sagði Nick.
„Ég býst við, að það kallist
líka „aðeins réttmætt““.
Hún roðnaði enn meira.
Hann gat látið hana skamm-
ast sín svo voðalega. „Ég
skal segja þér það, ef þú
vilt“, sagði hún, „en ég vil
helzt sleppa við það“.
Nick bandaði með hendinni.
„Ekki að tala um. Gáfnadeild-
in mín er sérstaklega æfð í
svona hlutum. Auk þess veit
ég nákvæmlega, hvað hefur
skeð. Það er eitthvað á þessa
leið“. Hann strauk hendinni
um andlitið svo nákvæmlega
á sama hátt og Lady Bassett
var vön að gera, að Muri-
el var nær búin að skella upp
úr.
Hann þaggaði niður í henni
með því að byrja að tala í
lágum áherzlumiklum mál-
rómi. „Þú veizt það, elsku
Muriel, að ég hefi aldrei lit-
ið á Nick Ratcliffe, sem þá
tegund manna, sem gifta sig.
Hahn er alltof * eirðarlaus
(Hann rykkti til höfðinu).
Ég hefi auk þess heyrt mína
kæru frú Gybbon-Smythe
lýsa honum, sem mesta
kvennaflagara. Auk þess
segja menn, að hann hafi
gaman af að fá sér í staupinu,
en við skulum vona, það séu
ýkjur. Eg veit þá staðreynd
að hann eruppstökkur og það
kann að hafa komið orðrómn-
um af stað. Ég fullvissa þig
um það góða mín, að hann
•’ér hræðilegur. En nú er nóg
komið, ef ég segi þér meira
um hann, þá gætir þú haldið,
að ég væri á móti honum
en raunverulega erum við
vinir — ágætir vinir. Eg hélt
aðeins, að það væri bezt að
vara þig við að búast við of
miklu. Það eru mistök svo
margra stúlkna og ég vil að
þú verðir eins hamingjusöm
og þú getur, stúlka mín“.
Muriel var skellihlæjandi,
þegar hann lauk máli sínu.
Eftirhermurnar og raddbrigð-
in voru svo ekta ýkjulaus og
blátt áfram.
Nick hló ekki með henni.
Bak við svip hans mátti sjá
að hann rannsakaði hana ná-
kvæmlega. Hann hafði klæðzt
búningi fíflsins til þess að
komast að sannleikanum. Ef
til vill hefur henni dottið eitt-
hvað þvílíkt í hug, þegar hún
hætti að hlæja og svaraði
honum.
„Nei,“ Nick, hún hefur
ekkert sagt af þessu. Mér
hefði staðið á sama, þótt hún
hefði gert það. Það var að-
eins — aðeins. ... “
„Ég skil“, greip hann fram
í „ef það hefur ekki verið
þetta þá er það aðeins eitt,
sem það hefur getað verið.
Ég vil ekki að þú segir mér
það. Það er deginum ljósara.
Láttu mig heldur segja þér
það. Það er allt vegna bless-
aðs stoltsins í þér. Já — ég
veit það. Þau hafa kastað
aur að þér og hann hefur loð-
að við. Þú vildir fremur deyja
en giftast mér, er það ekki?
En hvað ætlar þá að gera,
ef ég neita að sleppa þér?“
Hún roðnaði í framan „Þú
— mundir ekki gera það
Nick. Þú gætir það ekki. Þú
hefur ekki rétt til þess“.
„Ekki það?“ spurði Nick
og brosti einkennilega“. Það
hélt ég nú samt.“
Hann leit niður á hana.og
um augnablik kom einhver
illur glampi í augu haris'en
hvarf samstundis. „Ég hélt
það einmitt", sagði hann aftur
en með öðrum rómi. „En við
skulum ekki rífast um það.
Segðu mér heldur, hvað þú
ætlast fyrir“.
Hún svaraði með miklu of-
offorsi, að hann jafnvel bjóst
ekki við því. „Ég vil komast
burt. Ég vil fara heim. Ég —
Ég hata þennan stað“.
„Og alla hér?“ spurði Nick.
„Næstum því,“ svaraði
Muriel kæruleysislega.
Hann kinkaði kolli. „Eina
undantekningin er fru Mus-
grave. Veiztu það að frú Mus-
grave er að fara heim. Myndi
þig langa að verða henni sam-
ferða ?“
Muriel leit á hann með von
í augum. „Ein með henni?“
spurði hún.
„O, ég ætla ekki að fara,
svaraði Nick. „Ég ætla til
Khatmundu í brúðkaups-
ferð mína.“
Vonin hvarf úr augum
Muriels. „Skopastu ekki að
mér, Nick“, sagði liún með
grátstaf í röddinni. „Eg þoli
„Skopast", sagði Nick. ,Eg‘!
Hringurinn, sem hann hafði
gefið henni glitraði í sólskin-
inu, þegar hann hreyfði hönd
hennar.
„Ég ætla að biðja þig að
taka hann aftur,“ sagði hún.
Hann leit ekki upp. „Og
ég ætla að neita því,“ svar-
aði hann skjótt. „Ég segi
ekki, að þú verðir að bera
hann, en ég segi, að þú verð-
ir að halda honum — ekki
sem trúlofunarhring — en
aðeins til minnis um loforð,
sem þú verður að gefa mér“.
„Loforð —“ stamaði hún.
Hann leit ekki upp enn.
Hann var að horfa á stein-
ana í hringnum.
,, Já,“ sagði hann eftir augn-
blik. „Ég leysi þig frá heiti
þínu á þann hátt einan, að
þú lofir þessu“.
Hún varð dálítið hrædd.
„Hvað er það?“ spurði hún.
Hann leit á hana augna-
blik en augnaráð hans var
óskiljanlegt. Henni fannst
eins og hann starði á eitt-
hvað langt í burtu.
„Aðeins þetta“, sagði hann.
„Þú munt hlæja býst ég við?
en ef þú getur hlegið þá tek-
ur þú þér ekki nærri að lofa
því. Eg vil fá l>Jorð þitt upp
á það, að ef þér einhvern-
tíma myndi breytast hugur
um að giftast mér, þá komir
þú til mín og segir mér það
eins og hugdjarfri konu sæm-
ir“.
Það varð löng þögn. Svo
undarlega varð henni við
þetta óvænta skilyrði að
henni féllust svör. Hann virt-
ist ekki hafa sérstakan á-
huga á svarinu.
„Ertu þessu sammála,“
spurði hann að lokum.
„Nei Nick. Hvernig gæti
ég lofað þér þessu. Þú veizt,
að ég skipti aldrei um skoð-
un á því“.
Hann lifti augnbrúnunum
aðeins litið eitt: „Það er ekki
það, sem til umræðu er hér.
Ef skildaginn er ómögulegur
því betra fyrir þig að lofa
honum.“
„Nick“, sagði hún „Ég vil
helzt ekki lofa þessu“.
„Þú vilt heldur giftast mér
s'trax?“ spurði hann og henni
varð þá ljóst, að með þessu
ætlaði hann að neyða hana.
Hún stóð á fætur óttaslegin
og hann stóð einnig á fætur,
en hélt enn um hönd hennar.
Andlit hans var eins og
höggvið í stein.
„Verður það — verður það
að vera á annanhvorn þennan
hátt,“ spurði hún.
Hann leit beint í augun á
henni. „Ég hefi sagt það“,
sagði hann.
Mótstöðuafl hennar hvarf,
kom aftur, jókgt en hvarf
svo alveg að lokum. Þegar á
allt var litið, af hverju ætti
hún að hika? Hvað var það
sem jók hjartslátt hennar í
jafn einföldu máli og þessu?
„Jæja þá“, sagði hún hljóð-
lega að lokum. „Ég lofa því.
En ég mun aldrei skipta um
skoðun, Nick. Aldrei.“
Hann horfði enn á hana ó-
ræðum augum, skeytti ekkert
um mótmæli hennar, og því
var líkast sem hann hefði
ekki einu sinni heyrt þau.
„Þú hefur gert þinn hluta,“
sagði hann. „Hlustaðu nú á
minn hluta. Eg sver þér fyr-
ir augliti guðs, að ég skal
aldrei kvongast þér, nema þú
biðjir mín.
Hann hneigði höfuðið, er
hann sagði þessi orð og há-
tíðlegur og með lotningu
kyssti hanp á höndina, sem
hann hélt í.
Muriel beið, enn hálfskelk-
uð. Hún þekkti ekki Nick í
þessu skapi. En þegar hann
rétti úr sér aftur, lék gamla
skrítna brosið um andlit hans,
og henni varð lettara um and-
ardráttinn. Hann tók fljótt
og vingjarnlega um axlirnar á
henni.
„Þá er þetta búið, sagði
hann, léttur í máli. „Nú skal-
tu snúa við blaðinu og byrja
nýtt líf. Farðu aftur til Eng-
lands, gakktu aftur í skóla,
og lá^tu þá kenna þér að
verða ung aftur.“
Þetta voru síðustu orðin,
sem hann sagði við hana.
Samt beið hann augnablik
lengur. Innst í hjarta sínu,
fann hún eitthvað bærást og
titra eins og blint dýr, sem
hreyfist, þegar sólin skín á
það. Það vakti óljósa kvöl í
hjarta hennar — það var allt
og sumt.
Á næsta augnabliki hafði
Nick snúizt á hæli *og var að
fara.
Hún heyrði, að hann blístr-
aði vals í hálfum hljóðum,
er hann fór í burtu með þess-
um venjulega brezka vængja-
slætti, og hún vissi, þó það
gladdi hana ekki nokkra vit-
und, að hún hafði unnið mál
sitt. Til góðs eða ills hafði
hann farið frá hennh Og hann
mundi ekki koma aftur.
17. KAFLI
0 ■ m
v
„Hana!“ sagði Daisy og
staðnæddist nokkuð frá borð-
inu til þess að skoða handa-
verk sín, og hallaði lítið eitt
undir flatt. Það kann að vera
ósköp barnalegt, en ef hon-
um Blake lízt ekki á þetta
meistaraverk mitt, þá ætla ég
að úthýsa honum og láta
hann eyða nóttinni á tröpp-
unum“.
Muriel hnipraði sig í
gluggakistunni, leit við og hló
lágt. „Það snjóar voðalega“,
sagði hún.
Daisy skeytti ekkert um
hana. „Komdu og skoðaðu
það“, sagði hún.
Meistarastykkið, sem hér
var um að ræða, var órastórt
rautt blað, sem á voru rituð
þessi orð með hvítu letri:
„Velkomin hetja“.
„Mér hafði aldrei fyrr dott-
ið í hug að Blake væri hetja,
sagði Daisy. „Hann er svo
feiminn og hæverskur. Ég get
varla hugsað mér, að ég eigl
hér að hafa stórhetju í boði.
Hann ætti nú að fara að fara
koma. Viðskað koma. Við
skulum koma og hengja þetta
Hún tók undir hönd Mur-
els og leit fast á hana, er hún
fann að hún titraði.
„Það verður gaman að sjá
hann aftur, finnst þér ekki?“
sagði hún.
„Já“, svaraði Muriel, en
röddin titraði lítið eitt um
leið .
Hún mundi mjög vel,
hvernig hún hafði séð hann
síðast, nóttina þá Átta mán-
uðir, sem voru eins langir og
átta ár, lágu þessarar hryggi-
legu stundar og þessa tíma,
en gamla ti’yllingslega skelf-
ingin gat ennþá látið blóðið
frjósa í æðum hennar, og enn-
þá sveið í gamla sárinu. Margt
hafði gert hana að fullorðinni
stúlku fyrir aldur fram, en
þó var hún ekki eins og aðr-
ar konur. Það var eins og það
ætluðu að verða örlög hennar
alla æfi að búa ein sér og
horfa á gleði annarra. Gleð-
in laðaði hana ekki að sér,
og hún hafði engan hug á
skemmtunum. En þó var hún
ekki köld, því að annars hefði
Daisy ekki fundizt hún svo
aðlaðandi lagskona. En jafn-
vel Daisy hafði ekki komizt
inn úr dulleik hennar, sem
vazið hafði um hið unga
hjarta stúlkunnar. Þær voru
miklar vinkonur, en vinátta
þeirra var einkum fólgin í því,
sem þær létu ósagt. Og þótt
Daisy væri hlý í sér, átti hún
samt innra helgidóm, stað svo
vel geymdan, að hún skyggnd
ist þangað aldrei nema í
laumi, að kalla mátti.
Auglýsið í
Mánudagsblaðinu