Mánudagsblaðið - 04.04.1955, Blaðsíða 2

2
l *’■*
- Mánudagur 4. apríl 1955
Hii mikla kokktei!partí -
Frásögn sjónarvoffs
Síðastliðinn föstudag, laust
eftir klukkan fjögur, þyrpt-
ust prúðbúnir gestir „Verzl-
unarmanna" í vistlegan kjall-
ara Þjóðleikhússins. Þeir
höfðu nálega tvær stundir
hlustað á forkólfa viðskipta-
lífsins lýsa sér og athöfnum
sínum í þjóðlífinu fögrum
orðum. 1 fyrstu flokkaðist
hoffólkið kringum hið lipra
þjónustulið Þorvaldar kjall-
arameistara, enda bar það
fram veigarnar óspart og
undirtektar ágætar af gesta
hálfu.
Aftarlega í hópnum, sem
tróðst í veizlusalinn, voru þeir
Vilhjálmur Þór og Dr- Krist-
inn ráðherra; sló ráðherrann
kumpánlega á þreyttar herð-
ar Vilhjálms og mælti: „Til
hamingju með daginn, Vil-
hjálmur". Vilhjálmur lét sér
nægja að glotta; ságði fátt,
enda þys og orðaskak í kring.
Þegar niður í kjallara kom
var margt að sjá. Á einum
stað hópuðust forkólfar SÍS,
þeim er boðið var, og ræddu
um gamla daga. Lyftu þeir
glösum og skáluðu fyrir göml-
um samherjum eins og t. d.
Jóni Sigurðssyni foi'seta,
Skúla fógeta, Magnúsi Step-
hensen og fleirum álíka Sam-
bandsmönnum. I kokkteil-
veizlum er það siður, að allir
séu vinir og gleymi daglegum
erjum a. m. k. þangað til á
3. glasi.
Má þannig t. d- nefna að
Jónas frá Hriflu skiftist á
gamanyrðum við ráðherra og
aðra, sem hann er lítill vinur
daglega. Er þar bæði, að mað-
urinn er vel gefinn og tungu-
mjúkur. Þá er og oftast sá
siður hafður að menn rotta sig
saman eftir eigin mati t. d.
ræddi konsúll Ira einungis við
konsúla og álíka virðingar-
menn; yrti lítt á krosslausa
kaupmenn og alls ekki á al-
þýðufólk, enda maðurinn ætt-
stór og stórvel að sér um alla
hluti.
Þegar líða tók á fagnaðinn
og öl gerði menn fölva jókst
áræðið. Vilhjálmur Þór hafði
í öndverðu tekið sér stöðu
nær hljómsveit og ræddi þar
við ýmsa kollega. Varð virð-
ingamönnum tíðförult til Vil-
hjálms, en hann tók öllum
vel, hét vináttu sinni og bað
guð geyma þá er í erfiðleik-
um voru, og þá sérstaklega
Alþýðuflokksmenn, sem báru
yfirbragð gerfigleði vínsins. I
austurhorni salarins fylktu
þeir liði Einar Olgeirsson og
Magnús Kjartansson ritstj.;
voru hvorugir í litklæðum, en
flokkur þeirra óárennilegur
og harðsnúinn. Þangað leit-
uðu aðallega smákaupmenn
og farandsalar, og hét Einar
þeim trausti sínu þá er valda-
tími hans hæfist að nýju.
Mátti þannig glöggt greina
þrjá aðalflokka; Vilhjálms-
menn diplomata og flokk
þeirra Einars- Smærri hópa,
sem lítt áttu undir sér, gat
og að líta. Thorsara-liðið var
forustulítið, því Ólafur sat
ekki fagnaðinn; En sjálfstæð-
ir kaupmenn, t. d. Einar Pét-
ursson, Eggert Kristjánsson
og smærri spámenn stóðu ut-
an flokka og óvíst hvað þeir
hugsuðu. I hinum vistlega
barsal, sátu og stóðu svo
synir og dætur heildsala, sem
smogið höfðu inn í skjóli
feðra sinna. Var það gjarnan
gaman þeirra, eins og smá-
sveina er siður, að metast um
eignir feðra sinna og höfðu
sumir gaman að, þegar í brýn-
ur sló með sveinunum/Bar
þar einna mest á Gunnari
Eggertssyni, enda átti hann
af miklu mest að taka.
Ýmsir voru þarna líka, sem
höfðu fá erindi, og gengu þeir
milli manna, ræddu nokkuð
við hvern og drukku ómælt.
Þar var einna fremstur í hópi
Erlendur Einarsson forstjóri
SÍS — in nominae —. Hann
hefur að eigin sögn níutíu og
fimm þúsund manns á eigin
framfæri, og hafði Jón Sig-
urðsson forseti dumpað hóp
þessum í f angið á honum með
milligöngu Vilhjálms Þórs.
Um fimmleytið var ölið al-
tnennt farið að svífa á menn
og gerðust þá sumir
úr þremur aðalflokkunum
liðhlaupar. Þá fór að bera á
„inspirasjónum“ og varð
mörgum nauðsyn á að láta
Vilhjálm heyra hugdettu sína
og varð mikil þröng um Vil-
hjálm. Brosti hann enn alúð-
legar þegar menn slógu á fag-
urgala við hann og þótti flest-
um mikið til koma um lipurð
hans og alúð. Átti Vilhjálmur
þá oft til að skotra rétta aug-
anu að hinum höfuðlausa
Thorsaraflokk og skapraun-
aði það þeim mjög að Ólafur
var ekki viðstaddur- Gripu
þeir þá til þess úrræðis að
flytja kjarnan af hóp sínum
inn í hliðarsal, en sitja ekki
lengur undir augnráði banka-
stjórans.
Um kl. fimm þrjátíu 'fór
Villijálmur, og þótti sjónar-
sviftir. Hófst nú lokaþáttur
gleðinnar, sveitadrykkja og
skálar margar.
Framhald á 7. síðu
O—★~o
lfSl
i

róðlegt lestrarefni fyrir
!t heimilisfólkið!
VALH ALL ARTÍÐIN DI
1. árgangur 13. tölublað
Þeir Kári 09 Björn vega átta brennumenn -
Óvíst að hefndum sé hœtt
Ekki er svo að sjá, sem hefndum sé lokið fyrir brennu
Njáls og sona hans að Bergþórshvoli. Fréttir að austan
herma, að Kári og Björn hvíti úr Mörk hafi enn vcgið átta
brennumenn og sært þrjá og þykir nálega með eindæmum
hreysti Kára, því Björn er að allra sögn hið mesta vesæl-
menni og huglaus.
Þeir Björn og Kári hafa haldið félag með sér um stund,
en mun það aðallega vera að eggjan húsfreyju, því liún er
hinn mesti skörungur.
Kári og Björn höfðu riðið
austur í Skaftártungu, og far-
ið leynilega um þingmanna-
sveit Flosa, því Kári hugðist
fara utan í Álftafirði. Þeir
létu húsfreyju í Mörk segja
að ef spurt yrði um Björn, þá
væri hann farinn austur und-
ir Eyjaf jöll og heimta fé. Þeir
Sigfússyni komu þann dag í
MÖrk og spurðu úm Björn, en
er þeir fengu svör húsfreyju
riðu þeir austur í Skaftárt-
ungu og áðu við Skaftá-
Skiptu þeir þar liði og reið
Ketill úr Mörk austur í Meðal-
land en þeir lögðust til svefns.
Vissu þeir ekki fyrr en þeir
Kári komu að þeim. Bgð Kári
Björn standa að baki sér,
hjálpa sér þó það er hann
mælti
Bardaginn
Þeir brennumenn stóðu
skjótt upp og var fljótastur
Móðólfur Ketilsson, sem lagði
spjóti til Kára. Kári hafði
skjöld og festi spjótið þar í.
Þeir hjuggust á samtímis og
brast sverð Móðólfs en sverð
Kára hljóp í síðu hans og var
hann þegar dauður. Grani
" ■: »UH ....
Gunnarsson skaut spjóti að
Kára, en Kári skaut því spjóti
aftur til Grana í gegnum
skjöld hans og í lærið fyrir
neðan smáþarmana og í völl-
inn. Komst Grani eigi af spjót
inu fyrr en félagar hans drógu
hann af og bjuggu um hann
í dæld einni með hlífum. Mað-
ur einn skauzt og ætlaði að
höggva fót af Kára, en Björn
hjó af þessum manni hönd-
ina en Kári síðan manninn
sundur í miðju. Lambi Sig-
urðsson hljóp að Kára og hjó
til hans með sverði og kom
á skjöldinn og beit ekki á.
Kári lagði til hans og í brjóst-
ið og út um herðarnar. Var
Lambi þá þegar dauður.
Skömmu seinna hjó Kári
Þorstein Geirleifsson til bana
og rétt á eftir Gunnar úr Skál,
góðan bónda. Þá hafði Björn
sært þrjá menn, sem höfðu
ætlað að vinna á Kára, en var
þó aldrei í hættu, því hann
skauzt jafnan bak við hann.
Þeir, sem éftir lifðu af
brennumönnum, hljópu nú á
hesta sína og hleyptu beint
mmem m •víamww *-&***-'
á ána- Voru þeir svo hræddir
að þeir komu hvergi til bæja
né þorðu að segja tíðindin
fyrr en þeir komu austur til
Svínafells. Öllum þótti ferð
þeirra hin sv'LVÍrðilegasta.
Þeir Kári riðu í Skál og
sögðu tíðindin; lát bónda og
svo þeirra fimm og sár Grana
og kvað betra að hann yrði
færður til húsa ef hann ætti
að lifa. Síðan riðu þeir á
braut, en Björn lét þau orð
falla að hann hefði ekki nennt
að drepa Grana þótt hann
væri þess maklegur.
Enn frá vígum
Þeir Kári riðu nú niður ána
með miðkvíslinni og léttu eigi
fyrr en þeir komu í mýri þá,
sem heitir Kringlumýri.
Hraun er þar allt í kring.
Kára sótti svefn og bað hann
Björn vaka, en skömmu
seinna hafði Björn leitt sam-
an hestana og vakið Kára og
sagði honum að óvinir riðu að
þeim- Brátt komu þeir Ketill
að þeim og hljópu af hestum
sínum. Var þar fyrstur Glúm-
ur Hildisson og lagði til Kára
með spjóti. Björn sér það og
fær höggvið spjótið af skafti
en Kári fótinn sundur á lær-
inu og dó Glúmur þegar. Þeir
Vébrandur og Ásbrandur Þór
finnssynir hlupu að Kára og
urðu þar skjót umskipti, því
hann rak sverðið í gegnum
Vébrand en hjó síðan báða
fætur undan Ásbrandi. Rétt
í þessari svipan urðu þeir báð-
ir sárir Kári og Björn. Ketill
úr Mörk lagði til Kára með
spjóti en Kári braut skaftið
og tók Ketil höndum. Vildi
Björn vega hann en Kári bað
hann láta kyrrt. Kvaðst hann
gefa Kath grið- „Og þó svo
verði, Ketill, oftar, að ég eigi
vald á lífi þínu, þá skal ég
þig aldrei drepa.“
Ketill svaraði fáu en reið
á brott eftir félögum sínum
og sagði tíðindin.
Þeir Káxi og Bjöi’n riðu
vestur eftir vig þessi. Þeir
hafa nú drepið þrettán menn
alls, með þeim fimm er þeir
drápu saman Kári og Þor-
geir skorargeir í Holti. Geta
menn sér til að Kári fari nú
utan og drepi þá Kol Þor-
steinsson og Gunnar Lamba-
son ef færi gefur. Það er sagt
að austan, að Þegar Flosi
frétti frá vígum þessum hafi
hann' sagt, að óvíst væxá að
Kái’i hefði henft að fullu
brennunnar og sagði svo: „Er
Kái’i engum manni líkur, þeim
sem nú eru á landi voru.“
Fréttaritari.