Mánudagsblaðið - 22.08.1955, Blaðsíða 3

Mánudagur 22. ágúst 1955
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
S
Smásap Hámicfagsbiaðsins:
og UökudeÍQ
Stefanie kom að síðasta
bakarofninum í röðinni og
leit á rjúkandi rústirnar og
svo á Bob McCall. Hlýrárnir
á svuntunni hans voru svo
stuttir, að orðin „Chatcombe
húsmæðraskóli“ náði næstum
því kringum hálsinn á lion-
um. Hann rétti upp hendurn-
ar sem merki um það að hann
gæfíst uipp og hún sá, að
hann var útataður í kpku-
deigi upp að háls. „Ekki nóg
bökunarduft og þér voruð of
fljótur," sagði hún með dóm-
arasvip. En með sjálfri sér
bætti hún við: „Og seg þú
ekki neitt, Bob McCall, því
annars fer ég að gráta!“ Hún
gekk hratt til baka að skrif-
borðinu sínu.
Þetta var síðasta námstund
Bob McCall. Hann var jarð-
fræðingur, sem var að leggja
upp í norðurheimsskautsferð
og ætlaði að setjast að á ísn-
um í tvö ár. Því varð hann
að læra matreiðslu, sagði
hann Stefanie, því annars
yrði hann að lifa á hvalspiki.
Þetta var fyrir mánuði. Og
síðustu tvær vikurnar hafði
Stepanie verið ástfangin af
honum. Þetta var einmitt
einn af þessum vonlausu hlut-
um, sem henti stúlkur eins og
hana, var það sem hún hugs-
aði núna. Þarna eyddi hún
ævinni í það að kenna öðrum
stúlkum að matreiða og verða
góðar húsmæður, og þegar
hún varð hrifinn af manni,
þá þurfti hann að fara og
setjast að á ísjaka í tvö ár.
Ekki svo að skilja, að jafn-
vel 20 ár hefðu ekki gert
nokkurn mun — hún hefði
samt beðið eftir honum, ef
hann bæði hana um það. En
hann var ekki líklegur til að
biðja hana, því að því frá-
skildu, að hann hafði fylgt
henni heim tvisvar, hafði
hann ekki sýnt henni sams-
konar áleitni og karlmenn
voru vanir, ef því var að
skipta. Að vísu hafði hann
skrifað „BM elskar kennar-
ann“ á kökuna — og
síðast þegar hann fylgdi
henni heim, hafði hann að
vísu kysst hana. En það var
ekki ástarkoss. Bara þægi-
legur o g hlýr vinarkoss.
},Koma isér í mjúkinn hjá
kennaranum“, hafði hann
sagt hlæjandi.
Þegar hún leit til hans
núna, sá hún, að dökkt hárið
hans var úfið og brúnirnar
hnyklaðar er hann einbeitti
sér að nýju viðfangsefni. Allt
í einu varð honum litið upp,
hann sá að hún var að horfa
á hann og hann veifaði til
hennar með mélugri hend-
inni. Hún hálfbrosti og leit
undan. Einhversstaðar fyrir
aftan flissaði einstúlkan.
Stefanie roðnaði lítilsháttar.
Eftir tiu mínútur hafði Bob
Mc Call eyðilagt aðra kökuna
og tíminn var á enda. Stef-
anie gekk á milli bekkjanna.
Þegar hún nálgaðist Bob Mc-
Call, stakk hún höndunum í
vasana á sloppnum sínum og
reyndi að vera eins kæruleys-
isleg eins og ástfangin stúlka
getur mögulega verið.
Hann hafði kropið niður og
var að þurrka ofnplötuna.
Það hafði alltaf verið 1 þess-
ari sömu stillingu, sem hann
hafði beðið um að fá að
fylgja henni heim. Stefanie
hélt niðri í sér andanum, er
hann leit upp til hennar og
sagði hálfglottandi: „Engin
verðíaun handa mér. Eg býst
við, að ég neyðist til að fiska
í soðið gegmmi vök á ísnum.“
„Eg er hálfhrædd um það,“
sagði Stefanie léttum rómi og
flýtti sér burt. Hann ætlaði
ekki að bjóða henni út í þetta
skipti, og það var nú það.
Engin verðlaun fyrir Bob
McCall, hugsaði hún, en
fyrstu verðlaun fyrir Stef-
anie Smith fyrir að vera
mesti asni hér á jörðu. Hún
kreppti hnefan a, þangað til
hana verkjaði. Þegar hún
kom að skrifborðinu sínu,
fóru nemendurnir að týnast
út. Hún hallaðist að borðinu
og sneri baki við þeim. Guð
minn, láttu hann ekki koma
til að kveðja, bað hún, — ég
veit ég geri eitthvað kjána-
legt. Hún beið um stund, nið-
urlút, og hlustaði á skellina
og glamrið í bekknum.
Svo heyrði hún dyrnar
opnast og hlátur í göngun-
um. Einhversstaðar nálægt
henni sagði stúlka: „Góða
nótt, úngfrú Smith,“ og liún
kinkaði kolli án þess að líta
við.
Þegar allur hávaðinn var
hljóðnaður, opnaði hún skrif-
borðið sitt og lét skrifbókina
niður í skúffuna. Hún tók
fram töskuna sína og þreifaði
eftir púðurdósinni sinni. Og
enn hafði hún ekki vogað að
líta upp. Eg veit hann er far-
inn, hugsaði hún með sér, og
vonaði að svo væri ekki. Hún
opnaði dósina og tók fram
varalit og bar á sig. Um leið
og hún gerði þetta, sýndi
spegillinn í dósinni henni, að
herbergið fyrir aftan hana
var autt. Þar var ekki lifandi
sála.
Döpur í huga gekk hún fram
milli bekjanna og út ganginn.
Ævintýrið á enda, aftur til
starfa, var hún að hugsa.
Frægðin er vegur karlmann-
anna. Hún gekk niður tröpp-
urnar og út á götuna. Bob
hafði kropið á kné nokkrum
metrum fyrir framan hana og
var að skoða granitveggi húss
ins. Stefanie nam staðar ráða
laus og langaði til að hlaupa
inn aftur. Þá leit hann upp og
sá hana. Hún sá glampa á
hvítar tennur hans í rökkr-
inu. „Fróðlegt efni .... gran-
ít,“ sagði hann. „Ef maður
ímyndar sér kökudeik bakað
í nokkur hundruð ár .., . “
„Þarf ég að ímynda mér
kökudeig?” spurði hún full
eftirvæntingar. Hann rétti úr
sér, tweedfrakkinn hans
flaxaðist fyrir vindinum.
Stepanie sá blett af köku-
reigi á enninu á honum og
hún átti bágt með að stilla sig
um að þurrka hann af. Hann
leit á hana og sagði: „Eg ætla
að bjóða þér upp á kaffi á
heimleiðinni. Til að halda upp
á prófið.“
Hún leit skáhallt upp til
hans. „Óþarfi að koma sér í
mjúkinn hjá kennaranum
lengur,“ sagði hún.
Hann svaraði ekki, en tók
undir arm hennar.
„Það sem ég fæ ekki skil-
ið,“ sagði hann, „er að stúlka,
sem lifir og hræri&t innan um
kökur, skuli samt ekki vera '
orðin eins og rúgtunna í
vexti.“
Ánægjutilfinning fór um
Stefanie, en um leið fann hún
til samvizkubits. Hún minnt-
ist þess, að vegur karlmann-
anna er vegur frægðarinnar!
Hún færði sig aðeins fjær
honum. „Hvenær leggur rann
sóknarleiðangurinn af stað?“
Bob McCall dró hana að
sér og smellti fingrum. „Því
fvar ég búinn að gleyma."
Hann gekk þegjandi með
henni ,að næsta ljósastaur.
Svo sagði hann: „Hann fer
ekki. Það stóð aldrei til, að
færi. Eg er hræddur um, að
ég hafi skrökvað illilega að
yður.“
Stefanie lokaði augunum.
Hún fann hve hjartað bai’ðist
ákaft í brjóti sér. „Þér eigið
við, að þér farið þangað ekki ?
Farið alls ekki neitt?“
„Nei, og það var ekki held-
ur ástæðan til þess, að vildi
læra matreiðslu.“
Stefanie lagaði á sér hár- i
ið með annarri hendinni.
„Hvað var það þá ?“ spurði |
hún óstyrk.
í þetta skipti gengu þau j
framhjá tveimur ljósastaur- j
um, áður en hann svaraði. j
Svo sagði hann: „Nú mála- j
vextir eru þessir: Það er satt, j
að ég er jarðfræðingur, en *
líka var ég hálftrúlofaður j
stúlku sem vinnur sjálf fyrir j
sér. Venjulega, þegar ég er j
ekki í rannsóknarferðum, sit j
ég heima við skriftir, svo að :
þessi stúlka hélt, að það gæti
orðið góð hugmynd, ef ég
tæki að mér matreiðsluna.
Það er að segja, eftir að við
erum gift.“
Stefanie leit á hann, en sá
aðeins vangasvipinn, því
hann horfði hugsi fram fyrir
sig.
„Allavega", hélt hann á-
fram, „þá leit þetta ekki út
fyrir að ætla að lukkast. Og
nú hefur hún ákveðið að gift-
ast vinnuveitanda sínum,
sem hefur efni á að halda
heila tylft af kokkum.“
Stefanie leit undan. „Mér
þykir það leitt yðar vegna,“
ságði hún.
Bob Mc Call tók fast um
hönd henni og sneri henni að
sér. „Það sem ég er að reyna
að segja þér er þetta, Stef-
anie: Hún sleit trúlofuninni
fyrir nokkrum vikum.“
Stefanie sagði lágri röddu::
„En hvers vegna hélztu þá á*
fram að koma ....?“ Húa
hætti við spurninguna, sem lá
á vörum hennar.
Haríh ságði: „Eg skal segja
þér hyersvegna: Vegna þess,.
að mér varð Ijóst, að ég hafði
hvort eð var aldrei elskað
þessa stúlku. Vegna þess aó
allan tímann var hugur mina
hjá annarri stúlku með dökk-
jarpt hár og bros, sem komi
við hjartarætui’nar í mér.“
.! ;Stefanie fór hjá sér og
í’eyndi að færa sig fjær, ea
hann hélt henni því fastar og
allt í einu fann hún hökuna á
honum snerta gagnaugu síii.
„Ekki hérna á götunni.'
sagði hún. “
„Jú, einmitt hérna á got-
xmni,“ sagði hann ákvéðirtu.
British European Áirways
Deufsche Luffhansa
i
!•'
Finnish Áiriines I
m
m
•»
K. L. M. Roya! Dufch Airlines
»
m
Sabena Beigian Áirlines
!«
li
m
m-
Scandinavian Áiriines Sysfem 1
Swissair
r-
m
Irans World áirlines
SELJUM FÁRMKÐA TIL ALLRA HEIMSÁLFA ij
* '* ■" • m
v