Mánudagsblaðið - 14.01.1957, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGrSBLAÐlÐ
Mánudagur 14» janúar 1957
Eftir á óskaði hún þess, að
hún hefði aldrei spurt þessar-
ar spurningar, en þá varð hún
ekki aftur tekin, því um
augnablik, sem aldrei virtist
ætla að taka enda, lá Judith
kyrr og starði á hana, náföl
og með skelfingu í augunum.
Svo hrópaði hún skyndilega
upp yfir sig, svo að hjúkrun-
arkonan kom hlaupandi í of-
boði:
„Ó, Blair. Ó, Blair, nú veit
ég það. Bréfið. Þú og Bar-
bara. Ö, Blair“.
Hjúkrunarkonan rak Susan
út úr herberginu. Henni hafði
aldrei verið mikið um yngri
systur frú Dorset, og sízt af
öllu núna, þó hún gæti ekki
gert sér grein fyrir hvers
vegna.
Þegar Blair kom heim, vildi
Judith hvorki sjá hann né
heyra. Hún lá með lokuð aug-
un og samanbitnar varir. —
Hvorki Blair né hjúkrunar-
konan vissu, að aðeins með
þögninni gat hún haldið tár-
unum aftur. Að ef hún hefði
mælt orð frá vörum, hefði
gráturinn brotizt út og að-
eins stoltið bjargaði henni.
20. kapítuli.
Að lokum, þegar hann gat
ekki togað orð út úr Judith
tók Blair Susan tali. Hjúkrun-
arkonan sagði að síðast þegar
hún vissi til, hefði Judith ver-
ið eins og hún átti að sér og
hún og ungfrú Weatherby
hefðu verið að ræða konsert-
inn, sem halda átti til styrkt-
ar hinum nýju byggingarfyr-
irætlunum bæjarins, en svo
hefði hún allt í einu heyrt
hana reka upp ámátlegt óp,
og þegar hún kom á vettvang,
var Judith náhvít eins og hún
hefði séð svip, en ungfrú
Weatherby starði á hana
með augljósri hræðslu. Þegar
hún reyndi að komast að því
hjá ungfrú Weatherby, hvað
gerzt hefði, sagðist stúlkan
ekki vita það og þar sem ná-
vist hennar hefði auðsjáan-
lega bakað frú Dorset óþæg-
ándi, hefði hún látið hana fara
og sent eftir Blair.
Blair reyndi eftir beztu
getu, að komast að því, hvað
væri að, en þegar Judith neit-
aði að sjá hann eða tala við,
heldur lá bara með augun aft-
ur, þá fór hann beint þangað,
sem Susan var, og krafðist
viðtals. Frú Wetherby, sem
mætti honum í ganginum,
sagði:
,,Ég held, að það séu kunn-
ingjar hjá Susan, Blair. Hún
er uppi í herbergi sínu. Þarftu
endilega að tala við hana?
Hún er eitthvað svo skrýtin
þessa dagana....“.
„Ég verð að tala við hana,
hvort sem hún er skrýtin eða
ekki“, sagði Blair.
Frú Wetherby sá, að hon-
um var mikið niðri fyrir og
hún var óvön því, að heyra
hann svo hranalegan. „Það
mætti segja mér, að hún yrði
ennþá undarlegri eftir að ég
hef talað við hana. Mér þyk-
Jeitt að þurfa að vera stífur á
34.
FRAMHALDSSAGA
þessu, frú Wetherby, en ég
verð að tala við hana. Ég verð
að fá að vita, hvað fór á milli
hennar og Judith seinni part-
inn í dag“.
*■
„Milli hennar og Judy“,
sagði frú Wetherby. Hún varð
vandræðaleg og hálfhrædd á
svipinn. Hún átti það til að
verða hrædd af litlu tilefni
þessa dagana. Allt var með
svo undarlegum hætti. Svo
ógnvekjandi. Hvergi festa,
svo hægt væri að átta sig.
Ekkert öryggi, og stúlkur
voru svo undarlegar. Hún
botnaði ekki í neinni þeirra
nema Bunty. Hinar voru svo
skrýtnar, eirðarlausar, óá-
nægðar og taumlausar. Fyrst
og fremst Judith með þetta
ábyrgðarlausa skilnaðartal
sitt, sem aðeins slysið hafði,
að því er virtist, bundið endi
á. Svo Susan, mislynd og mót-
sagnakennd, alltaf með leik-
araskap og að fara í fýlu, og
hinir kynlegu vinir hennar.
Og svo loks Barbara, sem
haf ði komið heim einn daginn
og alveg af tilefnislausu lýst
yfir þeirri fyrirætlun sinni að
fara til London. Fara til Lon-
don og fá sér vinn, sem eng-
inn vissi neitt um, hver var,
og hafði meira að segja ekki
látið sér nægja orðin tóm, og
þverneitað að láta sansast af
skynsamlegum rökum og f or-
tölum. Hafði ekki getað kom-
ið með eina einustu lögmæta
ástæðu fyrir breytingu, en
sat við sinn keip næstum móð-
ursýkislegri ástríðu, og hafði
að lokum farið. Nú mátti al-
veg gera ráð fyrir, að Susan
hefði gert eitthvert glappa-
skotið.
Susan kom niður með fýlu-
svip, en fýlusvipurinn leyndi
einhverju, sem líktist ótta.
Hún sagði: „Mér er illa við
að vera trufluð þegar ég er
upptekin. Hvað í ósköpunum
hefur komið fyrir þig, Blair ?“
En Blair tók í hnakkadramb-
ið á henni og ýtti henni á und-
an sér inn í borðstofuna.
„Hvað sagðir þú við Judy?“
spurði hann. Rödd hans var
hörð sem stál. „Það er óþarfi
að Ijúga að mér, því ég skal
fá þig til að segja sannleik-
ann, þó ég verði að vera hér
í alla nótt. Þú ert óhræsis-
stelpa, Susan, og þess vegna
kom ég beint hingað. Það var
allt í lagi með Judy, þangað
til þú komst og sagðir eitt-
hvað við hana. Ætlarðu að
segja mér, af frjálsum vilja,
hvað það var, eða verð ég að
eftir E. Carfrae
neyða það út úr þér?“
„Mér þætti gaman að sjá
þig reyna það!“ sagði Susan.
„Láttu ekki svona kjánalega,
Blair. Hvað heldurðu svo sem
að ég hefði getað sagt við
Judy. .. .“.
„Það er einmitt það, sem
ég er kominn til að vita. Hann
færði sig feti nær, og henni
varð litið á hendurnar á hon-
um. Hún sá, að hann kreppti
fingurna og rétti úr þeim á
víxl, eins og hann langaði til
að grípa um hálsinn á henni,
og hún missti alla stjórn á
sjálfri sér._ Hvernig vogaði
hann sér að koma hingað?
Með hótanir í hennar garð.
Horfandi á hana eins og hún
væri morðingi. Hvernig vog-
aði hann það? Þegar hann
og Barbara......
Hún sneri sér beint að hon-
um.
„Ég skal víst segja þé'r
það“, sagði hún. „Ég spurði
hana, hvort hún hefði fengið
bréfið mitt. Bréfið, sem ég
skrifaði henni kvöldið fyrir
slysið. Svo þú ert búinn að
gleyma öllu, er það? Eða þú
heldur, að ég viti ekki neitt.
Þú veizt ekki, að ég kom nið-
ur aftur þá um kvöldið og sá
þig og Barböru. Svo þú hélzt
þú slyppir með það. Þú hélzt
þú gætir daðrað við hana og
Judith mundi ekkert vita. En
ég sá þig og ég skrifaði henni
og sagði henni alla söguna.
Ég gat ekki skilið, að þú
mættir fara öllu fram eins og
þér þóknaðist. Þú vildir ekki
gefa henni kost á að losna
þegar hana langaði mest
til að fara, en þegar hún
er í fríi, notar þú tæki-
f ærið á lúalegan hátt til þess
að taka fram hjá henni með
Barböru. Og ef þú manst, þá
sagði ég þér, að ég skyldi ná
mér niðri á þér. Að ég skyldi
láta þig sjá eftir því að hafa
blandað þér í mín málefni.
Manstu það? Ég sagði þér
það, eða hvað? Jæj a,ég er
búin að láta þig sjá eftir því.
Ég sagði Judy þett, og ég
vona, að hún skilji við þig.
Ég vona, að hún geri þér líf-
ið svo leitt hér, að þú farir
og komir aldrei aftur; svo
fólk sjái, hvern mann þú hef-
ur að geyma. Ég vona, að þið
Barbara eigið eftir að líða
eins mikið og þið hafið látið
hana líða og mig líka,..
„Haltu þér saman“, sagði
Blair. Skjálftinn var farinn
úr höndum hans. Hann stóð
kyrr núna og horfði fram fyr-
ir sig á myndir, sem liðu
fyrir hugskotssjónum hans,
hver af annarri. —■ Hann
minntist, hvernig Judith hafði
af fremsta megni verið að
safna saman brotunum úr lífi
sínu, hvemig hún hafði barizt
gegn örvæntingu og vonbrigð-
um og tekizt að öðlast nokk-
urskonar sálarró, með því að
beita kjarki, sem hann grun-
aði ekki að átti til, hafði henni
að nokkru leyti tekizt að
byggja nýtt líf á rústum for-
tíðarinnar, reynt að finna með
hans hjálp og hvatningu og
félagsskap eitthvað stærra og
varanlegri, heldur en ástríðu-
ofsann, sem hafði hrifið þau
beint í hjónabandið. Og hún
hefði ekki aðeins reynt, henni
hafði líka orðið nokkuð á-
gengt, og nú gat hún horft
fram á veg, sem enn gaf fyr-
irheit um hamingju og kyrr-
láta, heiðríka fegurð. En þá
kemur þessi móðursjúka,
hefnigjarna stélpa í spilið og
brýtur allt til grunna með
spurningu sinni, vegna þess
sem hún hafði sagt við hann
mörgum mánuðum áður.
„Ég get ekki varizt því, að
mér finnst sem eitthvað ótta-
legt hafi skeð milli þín og
mín, Blair. En ég kem því
ekki fyrir mig, hvað það var.
Það sem skeði fyrir slysið er
alveg dottið úr mér, en ég
verð að fá að vita það. Blairv
gerðu það fyrir mig að segja
mér það. Var það eitthvað
voðalegt?"
Auðvitað hafði hún fengið
bréfið. Sjálfsagt samdægúrs,
og guð má vita, hvað þessi
stelpukind hefur fundið upþ 4
að segja. Hve langt hún hefði
látið leiðast af ástríðu og í-
myndunarafli. En einhvern-
veginn — vegna eins af þess-
um duttlungum náttúrunnar
— hafði Judy gleymt því. Að-
eins skugginn af því hafði
orðið eftir, og nú var jafnvel
skugginn horfinn. Þangað til
Susan í hefnisýki sinni og
langrækni hafði dregið það
fram í meðvitund hennar aft-
ur. Honum fannst þegar
hann leit á hana, sem hann
hefði aldrei fyrr kennt jafn
óstjórnlegs..haturs, og þegar
hann hlustaði á hana og
sá hina nýfundnu ham-
ingju Judithar tætta sund-
ur fyrir augunum á sér.
Hann þurfti ekki einu sinni að
spyrja hana, hvað hún hefði
sagt í bréfinu. Það gat hann
sagt sér sjálfur. Hann og Bar
bara ein saman í herberginu,
Og svo Susan, standandi í dyr
unum, þögul, hvorugt þeirra
hafði heyrt eða séð til henn-
ar, og hún hafði horft á þau
og síðan læðzt aftur til her-
bergis síns og skrifað bréfið,
þá þóttist hún hafa jafnað
metin við hann. Um tíma
hafði hann langað til að
grípa fyrir kverkar henni og
þagga niður í henni fyrir fullt
og allt — ekki vegna lyg-
anna, sem hún hafði skrifað,
heldur fyrir það, sem hún
hafði nú gert. En svo létti
þessari rauðu þoku, sem hafðx
nær blindað hann, og hann
bjó sig til að fara. Það vai’
ekkert, sem hann gat sagt
við Susan. Ekkert sem talí
tók. Ekkert gat afmáð
það, sem hún hafði gert. Allt
AUGLYSING
nr. 6/1956
fiá Innfluiningsskiifstofumii
Samkvæmt heimild í 22. gr. reglugerðar frá 28. desember
1953 um skipan innflutnings- og gjaldeyrismála, fjárfest-
ingarmála o. fl., hefur verið ákveðið að úthluta skuli nýjum
skömmtunarseðlum, er gildi frá 1. janúar til og með 31.
marz 1957. Nefnist hann „FYRSTI SKÖMMTUNARSEÐILL
1957“, prentaður á hvítan pappír með fjólubláum og brún-
um lit. Gildir hann samkvæmt því, sem hér segir:
REITIRNIR: Smjörlíki 1—5 (báðir meðtaldir) gildi
fyrir 500 grömmum af smjörlíki, hver reitur.
REITIRNIR: Smjör gildi hver fyrir sig fyrir 250
grömmum af smjöri (einnig bögglasmjöri).
Verð á bögglasmjöri er greitt niður jafnt og mjólkur-
og rjómabússmjör, eins og verið hefur.
„FYRSTI SKÖMMTUNARSEÐILL 1957“ afhendist að-
eins gegn því, að úthlutunarstjóra sé samtímis skilað
stofni af „FJÓRÐI SKÖMMTUNARSEÐILL 1956“ með á-
rituðu nafni og heimilisfangi, svo og fæðingardegi og ári,
eins og form hans segir til um.
Reykjavík, 31. desember 1956.
INNFLUTNIN GSSKRIFSTOFAN.