Mánudagsblaðið - 16.06.1958, Qupperneq 6

8
mAnudagsblaðið
Mánudagur 16. júní 1958
var aðeins hálfur sannleik-
urinn.
Og' nálega á hverjum degi
fékk Ellen kveðju frá hinum
ungu mönnum, sem heimsóttu
Benders.
Nokkrum dögum seinnaá
einum heitasta degi sumars-
ins, þegar Ellen var að
sprauta götuna til að fá
hreinna loft kom bíll akandi
fúllur af ungum mönnum.
Einn af þeim, Hitchcoek, lét
stöðva bílinn og kom til henn-
ar.
„Irene,“ sagði hann ¥komdu
með okkur upp í sveit.“
„Mér þykir þér vera frekur,
og ég heiti ekki Irene.“ En
hún gat ekki varizt því að
hlægja, og allir piltarnir hlógu
með henni.
„Eg er frekur, og það getur
verið, að þér heitið ekki Irene.
Þrátt fyrir það gætum við
skemmt okkur svolítið, kom-
izt úr þessu umhverfi •—
sagði hann og veifaði hend-
jnni, að öllum litlu Ijótu hús-
unum þar í kring.
Ellen sneri sér við og rigs-
aði inn í húsiö og bar höfuðið
hátt.
Enginn hafði jyst á matn-
um þetta kvöld. Jafnvel faðir
hennar, sem venjulega át vel,
-ýtti-dialmum frá sér án þess
að snerta á matnum.
,,Eg held ég hafi ekki lyát
neinu,“? sagði hann, „Það er
of heitt til þess að maður ggti
boröaóú*
Ellen þvoði diskana ein eft
ir kvöldverðinn. Þegar hún
lagði síðasta diskinn frá sér,
var komin einbeitni og harka
í svip hennar.
Hún leit þangað sem for-
eldrár hennar sátu þegjandi
fyrir utan húsið og læddist
svo gegnum bakdyrnar og að
girðingunni, sem var milli hús
anna og kallaði Iágt:
„Guineyere, Guinevere".
Eftir augnablik var Guine-
vere komin í gluggann.
„Hver er þarna, ert það þú
Ellen? Er nokkuð að?“
„Ætlarðu að fara í dans-
höllina í kvöld?“
„Já. hví spyrðu“?
5,Klukkan hvað?“
„Svona um tíuleytið. Af
Af hverju spyrðu?“
„Eg ætla að koma með þér.
Eg kemst út seinna, þegar
þau eru komin í rúmið.“
„Ágætt, ég bíð eftir þér.“
Ellen læddist aftur inn í
húsið. Hún fór inn 1 herbergið
sitt og lézt vera að sauma,
þangað til móðir hennar kom
inn með dagblaðið. Faðir henn
ar var vanur að láta hana
hafa það, áður en hann fór í
rúmið.
„Þú skalt ekki vera að
sa|rma svona lengi,“ sagði
mamma hennar hlýlega. „Eg
held, að það sé svolítið farið
að kulna. Eg ætla að reyna að
sofna.“
Ellen horfði fast á sauma
sína, hún treysti sér ekki að
horfa í augu móður sinnar.
„Farðu nú í rúmið, góða
jnín,“ sagði móðir hennar,
o.
Efiir CLEVES KSNKEAD
,,góða nótt.“
„Góða nótt.“
Nú vissi Ellen, að hún yrði
ekki ónáðuð aftur. Hún flýtti
sér að skipta um föt og fór í
bezta kjólinn, sem hún átti.
Hann var ekki úr dýru efni,
en sniðið var einfalt og átti
vel við hana. Hún speglaði sig
í litla speglinum, augu hennai'
tindruðu, og það var léttur
roði 1 andliti hennar, sem staf
aði meira af spenningnum en
hitanum. Hún var ánægð með
útlit sitt, hún hafði aldrei litið
svona vel út áður, hún óskaði
bara, að hendurnar á sér væru
hvítari og mýkri.
Guinevere beið hennar fyrir
utan hliðið. Þær flýttu sér á-
fram þar til þær voru komnar
í hvarf. Þó að Guinevere væri
að rifna af forvitni, um að
vita hvað hefði breytt ákvörð-
n Ellenar, þá var hún of klók
d að spyrja. Það var nóg í
svipfnn, ftð hún kom.
Þó Guinevere væri nógu
nogu skýnsöm til að gera sér
Ijóst, að Ellen gat — óviljandi
— orðið henni skæður keppi-
nautur, þá vissi hún líka á
hinn bóglnn, að hún gat sjálf
haft ýmislegt gott af að
kynna hana hjá Bender. Hún
ætlaði að færa sér í nyt út í
yztu æsar allar þær þakkir
sem hún fengi bæði frá að-
dáenaum Ellenar og eins eig-
anda danshallarinnar, sem
var alltaf feginn, þegar falleg
stúlka slóst í hópinn hjá hon-
um og vakti athygli viðskipta-
vinanna. Já, Bender yrði
henni þakklátur, og hann
borgaði alltaf skuldir sínar á
sinn eigin hátt.
Eg býst við, að þú sért
hissa, að ég skuli hafa komið,
eftir allt, sem ég er búin að
segja,“ sagði Ellen másandi,
því hún var svo spennt, að
henni var erfitt um tal. ,,En
mér fannst í kvöld, að ég gæti
ekki þolað þetta lengur. Tom
Hitchcock og einhverjir aðrir
piltar vildu fá mig með sér í
bíltúr í dag,“ bætti hún við.
„Svo það er ástæðan,“ sagði
Guinevere við sjálfa sig. En
upphátt sagði hún: „Eg er
sannarlega fegin, að þú skyld-
ir loksins láta skynsemina
ráða. Þetta er alveg meiniaust
gaman. Nú vona ég að þú verð
ir ekki reið yfir því, sem ég
ætla að segja þér. En meinið
við þig er það, að þú ert of
stolt, eða of einræn. Þar með
er ég ekki að segja, að við
eigum ekki að vera vandlátar.
Mig langar ekki frekar en
þig til að giftast einum af þess
um Ieiðinlegu piltum, sem
stúlkur af okkar stétt eiga
kost á. Eg gæti fyrir löngu
verið gift Gus og slegizt við
móður hans, eins og þú gætir
verið gift Mat Staley og eldað
og þvegið fyrir hann. En með-
an þú hefur verið að bíða
eftir, að einhver gamall ríkur
maður eða kona kæmi til þín
og segði: „Barnið mitt, ég
veit, að þú ert eins góð og þú
ert falleg, þú mátt eiga hérna
nokkur þúsund pund. Farðu
nú í skóla og menntaðu þig,
svo að þú komist hærra,“ —
á meðan hef ég verið að reyna
að bjarga mér.
Það er alltaf tækifæri hjá
Benders. Við erum hvorug
okkar svo ljót, að börnin fari
í felur, þegar þau sjá okkur.
Hugsaðu þér, að einn af þess-
um ungu, kátu piltum skyldi
allt í einu verðá svó hrifinn
eitt kvöldið, að hann styngi
upp á því, að við hlypumst á
brott og létum pússá okkur
samajL-— slíkt hefur oft kom-
ið fyrir áður — og þú getur
veðjað aleigu þinni, að hann
þyrfíi ekki a,ð ganga iengi á
eftir mér. Og ef hann svo sæi
ekki -fyrir mér á þann hátt,
sem peningum hans sæmdi,
þá skildi ég við hann, og hann
yrði að borga mér álitlega
fúlgu. Auðvitað veit ég, að
svona heppni hendir ekki
hverja stúlku — samt sem
áður, ég ætla að reyna þetta
í eitt eða tvö ár, og svo er
ég til með að giftast Gus eða
einhverjurn öðrum, ef Gus
'hefur ekki tekizt að drekka
sig í hel fyrir þann tíma. Og
ég er ekkert verri, þó ég beri
skyn á hluti, sem hann veit
ekki um. Kannske það verði
ég, sem vitki hann eitthvað.“
Um það .ieyti, sem Guine-
vere hafði lýst þessari fram-
tíðaráætlun, voru þær komn;
ar að dyrunum á danshöllinni.
Ellen varð fyrir vonbrigðum,
er hún leit þar fyrst inn. Sal-
urinn hafði einu sinni verið
notaður sem rúlluskautahús
— nú var hann upplýstur með
mislitum ljósum og búinn
smekklausu skrauti, svo þetta
var öll dýrðin hjá Benders.
En nú byrjaði hljómsveitin að
spila f jörugt lag, og bráðlega
fylltist dansgólfið af ungu
fólki, sem hafði setið við smá
borð út við veggina. Hún hló
ánægjuiega með sjálfri sér,
músíkkin var mjög góð, og
þegar hún horfði á dansandi
gólkið, gleymdi hún því, að
henni hafði fundizt staðurinn

tómlegur og Ijótur stundu
fyrr. Gleymdi, að hún hafði
stolizt að heiman, gleymdi
öllu nema því, að hún var
hamingjusöm.
Hún var fullkomlega ánægð
bara að stauda þarna og
horfa á hina. En eftir augna-
blik kom Guinevere og hnippti
í hana.
Komdu snöggvast inn- í
snyrtiherbergið, ég þarf að
púði-a mig. Syo er annað: ég
þarf að- hitta Bender og
kynna þig fyrir honum. Hann
vill fá að kynnást nýju stúlk-
unum, sem koma hingað, á
undan Öðrum. Hann er svo
nákvæmur um alla hluti. Það
er gott að koma sér vel við
hann. Sjáðu hópinn þarna í
horninu, Archie Coakley horf
ir á þig eins og augun ætli út
úr hausnum á honum.“
Ellen Ieit snöggvast í átt-
ina til þeirra. Nokkrir ungir
menn sátu í ki-ingum borð,
sem var’ þakið flöskum og
glösum. Þar sem þeir horfðu
allir í áttina til þeirra, gat
hún ekki séð, hver hr. Coack-
ley var. IJún var móðguð í
garð þeirra allra, hún vissi, að
þeú- mundu ekki liafa leyft
sér að stara svona á stúlkur
úr þeirra eigin stétt.
Guineverre skildi hana eft-
ir í snyrtiherberginu, meðan
hún fór að leita að eígandan-
um. Músikkin var nú hætt aft-
ur, og þegar hún var laus und
an áhrifum hennar, þá sá hún
eftir að hafa komið. Ef hún
hefði komizt í burtu án þess
að ganga í gegnum salinn, þá
hefði hún gert það. Þegar hún
leit út um gluggann, sá hún,
að hún gat ekki hoppað þar
niður, og Guinevere hefði
aldrei fyrirgefið henni, ef hún
hefði farið.
Og nú byrjaði músikkin aft-
ur.
Bender reyndist vera alger
mótsetning þess, sem hún
hafði hugsað sér. Hún hafði
hugsað sér hann ljóshærðan
og feitan, en hann reynd-
ist vera dökkur yfirlitum eins
og ítali með mjög dökka húð,
svart hár og svört augu, og
hann var eins laus við að vera
feitur og æfður íþróttamaður.
Hann fyllti hana óljósum ótta
þrátt fyrir ísmeygilega kurt-
eisi og vingjarnlegt bros. Hún
kunni ekki við, hvernig hann
mældi hana með augunum,
eins og hann væri að vega
kosti hennar og galla.
Hann sagðist vera mjög á-
nægður að kynnast henni, og
hann sagðist vona, að hún
skemmti sér svo vel, að hún
kæmi oftar. Hann sagði hrein-
skilnislega, að honum þætti
vænt um, þegar ungu, fallegu
stúlkurnar í bænum kæmu til
hans. Allir karlmenn væru
hrifnir af laglegum stúlkum,
en stúlkur -sem væru ekki lag-
legar, yrðu að vera óvenju-
lega gáfaðar og kænar og
vera mjög líflegar, ef þær
ættu að gera lukku.
„Já, og hún syngur líka,“
skaut Guinevere inn, „þú ætt-
ir að láta mig fá medalíu fyrir
að koma með hana hingað.
Jæja, komdu Ellen, ef við
verðum hérna í alla nótt, þá.
færðu ekkert tækifæri til að
dansa.“
En um leið og þær gengu
inn í salinn, hvíslaði hún að
Bender.
„Heyrðu, Bender, það er út
sala á silkinærfötum hjá
Laug, þú manst að þú lofaðir
að gefa mér eitthvað, ef ég
ltæmi með hana.“
„Jæja, taktu það út í minu
reikning."
,,Þú ert ágætur,“ sagði
Guinevere hlæjandi og sendi
honum fingurkoss. Hún tók-
undir handlegg Elleníar og
leiddi hana virðulega að
borði, þar sém vinir hennar
biðu eftir, að þær kæmu, með
vaxandi óþolinmæði.
Eftir að Guinevere hafði
kynnt hana vinum sínum, lét
hún sig falla niður í stól og
sagði, að þær væru báðar að
deyja úr þorsta. Það féll í
Coakleys hlut að bjóða fyrstu
umferð. Báðar stúlkurnar
báðu um límonaði, þó að
Guinevere drykki venjuíega
bjór. Allir virtust vera miklir
kunningjar og brandararnir
fuku á milli, en Ellen sýndist
ekki botna neitt í neinu. I ann
að sinn óskaði hún, að hún
hefði aldrei farið. En músikk-
in byrjaði . aftur, og þá
gleymdi hún öllu um stund,
því þetta var sú bezta músikk,
sem hún hafði nokkurn tíma
heyrt. Hiin var í fyrstu látih
afskiptalaus að mestu, svo
hún gat í laumi virt mann-
skapinn fyrir sér. Hún mundi
ekki nöfnin nema á einum eða
tveimur, og svo náttúrlega
Archie Coakley, því að Guine-
vere hafði svo mikið talað um
hann. Ellen fann, að hún
mundi aldrei geta orðið eins
hrifin af honum eins og vin-
kona hennar var. Þrátt fyrir
það orð, sem fór af örlæti
hans, fannst henni eitthvað
smásálarlegt í þróttlausu and
litinu. Með sjálfri sér óskaði
hún, að hinn laglegi Hitchcock
piltur og vinir hans kæmu.
Það sem hún hafði séð til
þeirra í dag, gaf henni ástæðu
til áð ætla, að þeir væru fínni
menn en þessir vinir Guine.
vere. Það var ekki af því, að
þeir væru ekki nógu almenni-
kalla hana „Blómið“ og létu
sem þeir myndu ekki nafn
hennar.
Önnur umferð af víni var
pöntuð. 1 þetta sinn ákva