Mánudagsblaðið - 16.01.1961, Síða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 16. janúar 1961
Hann sagði honum, að
Júlía hofði fengið sér íbúð
í Knightsbridge og eftir því
sem hann sagði, þá lifði hún
•miklu samkvæmislífi. Hún
væri alltaf í boðum, á leik-
sýningum og veðreiðum og
hafði nýlega skroppið til
Tangier í hálfan mánuð með
fólki, sem héti Bentley, en
iiú væri hún komin í bæinn
Æiftur.
Bill hlustaði án þess að
skipta um svip, lyfti aðeins
höfðinu öðru hverju, þegar
hann saup á glasinu, en
hjartað sló ört í brjóti hans
•og hann hafði mikinn áhuga
á öllu því, sem hann heyrði.
Svo, Júlía lifði svona hátt.
I>að leit þá ekki út fyrir að
hún hefði setzt í helgan stein
lil að iðrast! Bill var ekki
vel að sér í sálfræði. Hann
hélt, að fyrst kona þursti
milli skemmtistaða, þýddi
það, að hún skemmti sér.
Hann þekkti Bentleysfólkið,
það hafði verið vinafólk
Júlíu áður en þau giftust.
Lafði Bentley var mikið fyr-
ir skemmtanalifið, og veizlur
hennar vor-u meðal hinna eft-
irstóttustu í London. Alltof
rnikil heimsmanneskja, fyrir
hans smekk. Hann minnti,
að Júlíu hefði fundist Monica
Bentley helztil léttlynd.
Kannski, hugsaði Bill og
varö enn þunglyndari, var
Júlía komin inn í það lif, sem
hún hafði alltaf þráð.
Kannske hafði hún verið orð
in leið á sveitalífinu og leið
á honum vegna þess að hitt
átti betur við hana.
Hann fékk óbeit á sögum
Kobinson af Júlíu og gekk
að borðinu sínu, þar sem
maturinn beið hans.
Þegar hann hafði hugsað
málið til hlítar, fann hann,
hvílíkur heimskingi hann
hann hafði verið að draga
sig út úr skarkalanum, þó
að Júlía hefði eyðilagt líf
hans. Hann hafði aldrei haft
áhuga á öðrum konum en
Júlíu, en þó átti hann eina
eða tvær vinkonur frá ung-
dómsdögum sínum. Og svo
var það ein, sem honum
hafði geðjazt fremur vel að.
Hún hafði gifzt vini hans og
var nýlega orðin ekkja. Hann
fór að hugsa um, hvar Mar-
jorie Price væri núna. Síð-
ast þegar hann hafði heyrt
frá henni, var hún búin að
loka húsi sínu í London og
farin upp í sveit með litla
drenginn sinn. Hann ákvað
að hringja til hennar og vita,
hvort hún væri heima.
Af sérstaðri tilviljun var
Marjorie stödd í bænum.
Drengurinn hennar var
spítala, því það þurfti að
taka úr honum kirtla, og
hún dvaldist því í London á
meðan, svo hún gæti heim-
sótt hann daglega. Hún sagði
Bill, að líf sitt vær ger-
breytt síðan maðurinn henn-
ar, Robin, dó. Bill samhryggð
ist henni. Robin Price hafði
verið vinur hans í skóla og
svaramaður við brúðkaup
hans.
Hann spurði Marjorie,
hvort hún vildi borða með
honum daginn eftir, og hún
játti því.
,,Eg A>ar nú búin að lofa1
mér annað, en ég hætti við
það vegna þess að mig lang-
ar svo mikið til að hitta þig
Bill,“ sagði hún og bætti við,
að sér þætti leiðinlegt að
heyra þetta um þau Júlíu.
kvöld. Úti að skemmta sér að vera með honum, liann er I lagleg, og hún var góð
með einhverjum kunningja allur í veðreiðum.“
sjálfsagt. Jim Robinson hafði
sagt, að hún væri alltaf að
skemmta sér.
Bill reyndi að beina sam-
talinu á aðrar brautir. Hann
., J úlíu hefur alltaf þótt
gaman að veðreiðum,“ sagði
Bill mjög rólega, en með
sjálfum sér brann hann af
afbrýðisemi. Undarlegt, hugs
vildi heyra eitthvað um . hann, að þó hann hefði gert
Júlíu. „Hefurðu heyrt nokk-jallt til þess að loka Júlíu úti
uð af 'henni?“
Marjorie.
spurði hann (úr hjarta sínu og huga, fyllt-
| ist hann reiði, þegar hann
26.
Bill sagði:
„Það, sem hefur komið fyr
ir mig, er verra en dauðinn,
Marjorie, svo í öllum bæn-
um: komdu, og hresstu mig
svolítið við.“
Marjorie Price var næstum
of fús til aði reyna að hi-essa
Bill við. Hún hafði ekki hitt
þennan vin mannsins síns
oft, en henni hafði geðjazt
vel að honum. Hann minnti
hana á Robin. Þeir voru
mjög svipaðir í útliti. Júlíu
þekkti hún lítið, en hún
hafði heyrt töluvert um
hana frá þeirra sameigin-
legu vinkonum, og gekk að
því sem vísu, að Júlía væri
tilfinningalaus léttúðardrós,
sem mætti þakka sínum
sæla, að Bill hafði ekki skil-
ið við hana.
Marjorie ákvað að vera
góð við Bill, svo að þegar
Bill hitti hana næsta kvöld,
fannst honum hún vera
mjög aðlaðandi kona, um
fertugt, sem hafði elskað og
misst, og það vakti strax
samúðartilfinningu hans með
henni.
Marjorie var með ljóst,
fallegt hár og blá augu og
gat talað mjúklega við karl-
menn. Kannske full mjúk-
lega. Það var hætt við, að
of mikil samúð gerði mann
með skaplyndi Bills vand-
ræðalengan, en þó var þetta
skárra en að vera aleinn. -
Ef hann aðeins gæti gleymt
Júlíu.
Hann hlustaði á Marjorie
Price verða angurværa, er
hún minntist Robins. Svo
spurði hún hann, hvort hann
vildi koma með bróður sín-
um og litla drengnum í
nokkurra daga skemmtiferð
á til Devonshire, þegar Micha-
el kæmi af spítalanum.
Bill jánkaði því, en sá sam
stundis eftir því. Marjorie
var aðlaðandi, en hann hafði
samt enga löngun til að fara
neitt með henni eða neinum.
En eitthvað varð hann að
gera. Það var ekki gott fyrir
hann að vera aleinn og gefa
sig á vald fánýtri þrá.
Hann var að hugsa um,
hvar Júlía skyldi vera í
Marjorie kipraði saman
augun um leið og hún horfði
á hann.
„Keilmikið, auðvitað.“
,,Hvað?“ Bill reyndi að tala
náttúrlega, en hönd hans,
sem hélt á
skalf svolítið.
heyrði hana nefnda í sam-
bandi við nokkurn mann.
Hann hefði aidrei getað hugs
að sér, að Júlía færi að vera
svona mikið út á við — og fá
slíkt orð á sig. Hvaða maður
sígarettunni, var þetta., sem var kallaður
Aubrey? Og hvað gat hún
hún hafði verið minningu
Robins trú. Hún var allt það,
sem Júlía hefði getað veriö.
En, guð minn góður, hún var
bara ekki Júlía.
I bílnum á heimieiðinni um
kvöldið kyssti hann Marjorie
um leið og hann kvaddi hana.
Varir hennar voru heitar og
ákafar, og augnablik hreifst
hann af þessari konu, sem
bersýnilega hafði ekki á móti
smáástaratlotum. Hún var
fyrsta konan, sem hann hafði
kysst, síðan hann kvaddi
Júlíu á járnbrautarstöðinni í
Lewis þann dag fyrir f jórum
mánuðum, þegar hún fór að
heimsækja elskhuga sinn.
Bill bölvaði í hljóði, en Mar-
jorie Price vafði sig þéttar
að honum.
,,Hamingjusamur?“ hvísl-
aði hún.
„Já,“ laug hánn og kyssti
hana svolítið ákafar.
En svipur Júlíu sat í biln-
um með þeim, horfði á hann
með grænum, stórum augum
í fölu andlitinu umkringdu
tóbakslitu hárinu. Hann bæði
þráði hana og hataði.
„Finst þér rétt af mér að! séð 1 unglingsstrák eins os
hafa það eftir
Corage, sem hafði orð á sér
Marjorie þagnaði eins og fyi’ú’ að drekka of mikið, var
henni væri þvert um geð að
segja nokkuð.
Bill svaraði:
„Þú getur eins vel sagt
mér, hvað þú veizt um hana.
hvað eftir annað sektaður
fyrir of hraðan akstur og
hafði jafnvel, eftir því sem
Bill gat bezt munað, ekið yfir
einhvern og drepið. Ilann
Eg hef begar heyrt, að hún; h:afði sloppið vio dóm um
skemmtf sér mikið.“ | manndráp aðeins vegna þess
„Já, ég held þú þurfir ekki j ab faðir hans hafði getað
að hafa" áhyggjur af henni. j fengið þann bezta lögfræðing,
Hún hefur nóg af aðdáend-' sem völ var á, til að bjarga
um.
Bill horfði hvasst á hana
„Marga eða nokkurn sér-
stakan?'
„Ó, ég held ekki, að hún
haldi sér að neinum einum.“
„Hittir hún — Ivor Bent?“
Nafnið sat fast í hálsinum á
honum, en einhvern veginn
fékk hann stunið því upp.
„Ja, þú veizt, að maðurj
heyrir bara utan af hlutun-j
um hjá hinum og þessum,“
sagði Marjorie og naut þessa
tals með sjálfri sér. „Eg hitti
konu nýlega, sem þekkir
Mackenzieh jónin. ‘ ‘
,Ó, Vi Mankenzie. Hún er
bezta vinkona Júlíu.“
„Nú, jæja. Vinkona mín
sagði, að frú Macenzie hefði
sagt., að Júlía hefði rifizt ó-
skaplega við Ivor áður en
hún fór af spítalanum og
sagt honum að fara aftur
til konunnar sinnar og vera
þar kyrr, og það held ég
hann hafi gert.“
„Eg skil,“ sagði Bill og
starði á borðið
„En svo er annar maður,
sem er kallaður Aubrey, eitt
hvað — ég hef gleymt eftir-
nafninu — hann á gistihús
honum.
Fyrir Júlíu mundi bráðlega
illt versna, ef hún hefði á-
huga á að vera með strákum
eins og Corage.
En hvers vegna hafa á-
hyggjur út af henni? Hvers
vegna ekki að láta sér á sama
standa, ’hvað hún gerði? Full-
ur reiði reyndi Bill að reka
þessar hugsanir á braut og
sýna konunni, sem sat á móti
honum, meiri áhuga. Hún var
P
E
•msl es •«*( pS %
19 tf)
•pnl Wl
S
s
T®) ss
SAMKEPPNI
a.
b.
nálægt Richmond. Hún sést
mikið úti með honum, og svo
er sagt, að hún sé með
einhvern ungan pilt í taumi
— Thimothy Corage — þú
veizt, sonur Sir Simon Cor-
age þingmanns — ég hef
'heyrt, að Júlíu þætti gaman
Evrópusamband pósts og síma auglýsir hér
með eftir tillögum að eftirfarandi:
Evrópufrímerki.
Merki eða tákni fyrir Evrópu-
samband pósts og síma.
Ein tillaga um hvort fyrir sig, frímerkið
eða merkið, verður valin til að verða lögð
fyrir sérsíaka dómnefnd sambandsins. Gert
er ráð fyrir, að bezta tillagan hljóti ca. kr<
18.000.00 í verðlaun frá sambandinu.
Tillögur skulu berast í síðasta lagi 15. febr-
úar 1961 til aðaískrifstofu pósts og áíma,
sem veitir allar nánari upplýsingar (Rafn
Júlíusson, póstmálafulltrúi).

Póst og símamálastjórnin,
11. janúar 1961.

ÆK