Mánudagsblaðið - 30.01.1961, Blaðsíða 6

6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 30 janúar 1961
Annar maður gekk í veg fyr
ir hana á leiðinni út, Aubrey
Pethick, fyrrv^randi líf-
vörður, ,sem nú, rak gistihús
rétt fyfi'r' utan Londöh.'Háiih
var ákaflega vinsæll — hressi
legur og gustmikill maður um
fertugt með yfirskegg á her-
mannavísu og bar sig mjög
vel. Hann hafði beðið Júlíu
hvað eftir annað eftir að
hann kynntist henni. Honum
fannst hún sérstaklega að-
laðandi og bar virðingu fyrir
henni og skildi hana betur
heldur en stráklingufinn Cor-
age. Hann vildi fá hana til að
skilja við mann sinn og gift-
ast sér.
'Júliu líkaði vel við hann.
!Hún hafði skemmt sér vel
fneð honum og dvaldist um
hökkrar helgar ásarnt öðru
iölki á hóteli hans, sem var
kallað „Mávurinn", en þar
var afbragðs góo sundlaug
Pithick var vel efnaður og
rakáði þár að auki saman þen
.ingum sem eigandi „Máfs-
ins,“ sem var orðinn vinsæll
staður meðal unga fólksins,
sem kom þangað í heitu veðri
til að borða, dansa og synda.
Eflaust mundi hún skemmta
sér vel sem kona hans, en
ekki eitt augnablik hafði Júl-
íu komið til hugar að sækja
um fullan skilnað frá Bill eða
giftast öðrum manni.
Aubrey Pitlrick heilsaði
henni innilega: „Júlía, þú ert
þ)ó ekki að fara. Eg var rétt
að koma í þessu.“
„Jú, ég er þreytt og er að
fara heim.“
„Það þykir mér leiðinlegt.
Eg var búinn að hlakka til að
hitta þig í kokkteilboðinu hjá
Moniku, og svo ætlaði ég að
fá þig til að borða á hótelinu
mínu.“
Júlía hristi höfuðið. Ilún
horfði augnablik þegjandi í
augu hans. Hann sá þreytuna
f hinum grágrænu augum,
sem höfðu truflað sálarfrið
hans. Hann var ástfanginn í
fyrsta sinni á ævirmi. Júlía
var eina stúlkan, sem hann
hefði viljað fórna frelsi sinu.
. Hann sagði:
„Þú hefur tekið þér hlutina
of nærri, Júlía. Því ekki að
slá striki yfir það sem liðið
er og byrja nýtt líf.
„Við höfum talað um þetta
allt áður, Aubrey.“
„Já, en þú getur ekki haldið
áfram að vera ávallt ein —
og óhamingjusöm.“
„En þú hefur alltaf sagt að
•ég væri svo kát.“
„Eg veit, hvernig þér líður
nudir niðri.“
Kún klappaði honum á
handlegginn.
i „Þú ert góður maður, Aub-
rey, og góður vinur, en —“
,En þú vilt að ég láti þig
í friði er þaö ekki? Þú ert
svo marg oft búin að segja
mér það. Hvílik heppni! að
verða ástfanginn áf konu, sem
elskar manninn sinn, þó hann
hafi farið frá henni.“
Júlíu brá. Pithick tók hönd
hennar og þrýsti.
„Fyrirgefðu, góða. En þú
veizt, hvað ég er hrifin af
28.
þér, og ég held, að maðurinn
þinn sé heimskingi.“
Júlía sagði:
„Það er ekki rétt hjá þér.
Það er ég sem er heimskingi
Góða nótt, Aubrey. Hringdu
einhvern tíma til mín.“
„Á hverjum degá, ef þú
vilt“, sagði hann.
Hann stóð og horföi á eftir
hem;i, sorgmæddur á isvip.
Hann hristi höfuðið og taut-
aði við sjálfan sig:
„Það hlýtur að vera bölvað-
jur heimskingi, sem fer frá
svona konu. Hún er ein af
þeim beztu. ef hún hefði verið
konan inín, hefði ég fyrirgefið
henni allt. Daunt er þröng-
sýnn asni.“
1 þessum hugleiðingum
gekk Pethick höfuðsmaður
inn í mannþröngina í leit að
húsfreyjunni og einhverju að
drekka.
Júlía tók sér leigubíl og fór
1 'heim.
Hún gekk inn í setustof-
una og horf,ði augnablik í
kringum sig. Hún tók af sér
hattinn og strauk fingrunum
um hárið. Hún var þreytt og
leið á öllu og öllum.
Þarna voru rauðar rósir á
i boröinu, sem Aubrey Pethick
Ihafði sent um morguninn og
já skrifborðinu stóð skraut-
askja full af frönsku líkjör-
súkkulaði. Tim Corage hafði
komið með hana í gær, þegar
hann var að reyna að fá hana
með sér í ökuferð til Bray til
að fá „svolítinn kvöldverð",
| eins og hann orðaði það. Júlía
ivissi, hvað hann meinti.
Minnisbókin hennar var
þéttskrifuð með heimboðum
og kvöldverðum af öllu tagi,
svo hún hefði aldrei þurft að
láta sér leiðast. Samt var ein
manaleikinn aldrei meiri en
nú og söknuðurinn sárari.
Með sígarettu á milli var-
anna gekk Júlía óánægð á
milli herbergjanna. Hún hafði
aldrei verið ánægð með íbúð-
ina, og í kvöld fannst henni
hún óþolandi, og London var
óþolandi, og svo voru allir
aðrir að undanskildum Vi og
Mac, hennar tryggu vinum.
Hún hélt áfram að hugsa:
„Kannski Doris hafi rétt
fyrir sér. Kannske við Bill
ættum að skilja, ef hann lang-
ar til að giftast aftur“.
En hvað hún hataði um-
hugsunina um Marjorie Price.
Hún óskaði, áð hún hefði
þekkt hana betur, og hún
reyndi að rif ja upp hvert smá-
atriði í sambandi við þessa
konu. Ljóshærð, góð húð, ekki
slæmur vöxtur og Bill hafði
effir Denise lle
alltaf sagt, að Robin væri
heppinn og virtist mjög ham-
ingjusamur. Svo áttu þau lít
inn dreng. Var Bill kannske
hrifinn af að eignast fóstur-
son? Leit hann á Marjorie
sem eina af þessum móður-
legu verum, og hafði hann á-
kveðið að fá sér nýja konu,
nýtt heimili og son, sem hann
ætti sjálfur? Júlía stóð við
opinn gluggann og horfði tár
fullum augum á húsþökin.
Hún fór að hugsa um, hvort
barnleysið hefði verið eitt af
því sem á vantaði í hjóna-
band þeirra. Sjálf var hún
ekki sérstaklega móðurleg,
en samt hafði hún aldrei ver-
ið frábitin þeirri hugmynd að
eignast barn En Bill hafði
bara engan áhuga sýnt á því
að eignast fjölskyldu, en nú
hálf sá hún eftir því, að hún
hafði ekki átt barn. Ef til vill
hefði hún þá aldrei fengið
þessa örlagaríku löngun eftir
einhveúju stórævintýri með
öðrum manni, og þá hefði
aldrei verið neinn Ivor Bent
og harmsagan, sem honum
fylgdi.
I klukkutíma gekk Júlía
fram og aftur um íbúðina,
gleymdi , að hún hafði ætlað
í boð, þar til síminn hringdi,
og einn af mönnunum minnti
hana á það, að þeir biðu eftir
henni.
Hún gat ekki hugsað sér að
fara á opinberan stað eða
hlusta á allt hið innihalds-
lausa mas í fólki, sem var al-
veg sama hvort hún var lífs
eða liðin.
Hún sagði:
„Mér þykir það ákaflega
leiðinlegt, en ég get ekki
komið, því ég er lasin og ætl-
aði einmitt að fara að hringja.
Viljið þér biðja mannskapinn
að afsaka mig?“
Hún settist við skrifborðið
og böglaði sígarettuna niður
í öskubakkann. Afsökunin
hafði ekki verið alveg út í
bláinn, því henni fannst hún
! vera veik. Henni hafði fund-
izt það, síðan Doris Robin-
son hafði sagt henni um Bill
og Marjorie Price.
Allt í einu fór hún að hlæja
hátt og biturlega.
„Eg hlýt að vera orðin ást-
fangin af Bill núna — loks-
ins,“ sagði hún við sjálfa sig
og hélt áfram að hlæja þang-
að til hún grét.
Hún reyndi að ná stjórn á
sér og fékk sér heitt bað, en
það varð til þess, að hún fór
að hugsa um baðlherbergið
heima. Hún hefði viljað gefa
mikið til að heyra Bill berja
á dyrnar og segja henni að
flýta sér, því hann ætiaði að
fá sér bað.
Hún hugsaði:
„Skyldi hann fara út í kvöld
með Marjorie Price . . .?
Síminn hringdi. Júlía steig
upp úr baðinu og vafði hand-
klæði utan um sig, gekk svo
inn í setustofuna til að svara
símanum.
Hún hafði eins og neista af
von um, að það væri Bill sem
hringdi, fyrst Bill var kom-
inn til London. En auðvitað
var það ekki hann, og hún hló
að sjálfri sér fyrir að vera
svona heimsk, en það var þó
að minnsta kosti ein sú per-
sóna, sem hún óskaði að hitta,
og sem hún gæti fengið hug-
hreystingu hjá Charles Hol-
land, læknir, og gamall f jöl-
skylduvinur. Hann hafði ver-
ið mjög eftirsóttur læknir,
þegar Júlía var mig. Hún
hafði ekki séð hann, síðan
harin var v^ðstaddur brúð-
kaup hemjar, því að hann
hafði verið í Suður-Afríku.
„Eg hef haft mikið fyrir
að ná í þig,“ sagði hann, „en
lokins gat ég það. Eg er ný-
kominn utanlands frá, góða
mín, og dálítið einmana. Þú
veizt, að eftir að konan mín
Framhald af 2. síðu.
ið þar að verki. Var sönnunar-
gagnið umbúðir utan af dyna-
miti með heimilisfangi, eftir
því sem Marteinn sagði.
Nú skora ég eindregið á nefnd-
an Martein, að hann, svo fljótt,
sem unnl er, sendi kæru á mig
til borgardómara fyrir þessi
ummæli mín, sem hljóða upp
á, að Marteinn sé lygari í þessu
máli. Er það von mín, okkar
beggja vegna, að hann fái þar
betri móttöku heldur en ég fékk
þar vegna kæru á hendur hon-
um fyrir rógburð um mig.
Eg vil geta þess, að þegar
ég varð var við þennan sögu-
burð, að ég væri „hinn seki“ um
laxaþjófnaðinn, hafði ég þegar
samband við yfirmann rann-
sóknarlögreglunnar, hr. Svein
Sæmundsson og ræddi við hann
um þetta málefni. Kom í ljós,
að Sveinn Sæmundsson kann-
aðist við sögur, sem gengu um
sekt mína. Var hann ánægður
með það, að ég skyldi koma og
ræða við hann og gefa honum
upplýsingar, m.a. afhenda hon-
um dagbækur mínar, en dag-
bók hefi ég fært frá því 1. janú-
dó, hef ég ferðazt til og frá,
en hvergi setzt að. En nú
ætla ég að fá mér hús í Corn-
wall og verð bara hérna í
nokkra daga og langaöi til að
hitta þig.“
,,Ó, Charles, mér þætti á-
kaflega gaman að hitta þig.
Hvernig gaztu haft upp á
hvar ég átti heima.“
„Hjá manninum þínum, í
klúbbnum hans,“ sagði hann.
Júlía fékk ákafan bj,art-
slátt.
,,Ó!“ stundi hún.
Augnabliks vandræðaþögn.
Svo sagði doktor Holland :
„Eg held það væri vissara
fyrir þig að koma og segja
mér allt um þetta telpa mín.
Plvers vegna þið búið sitt í
hvoru lagi? Þið, sem hafið
bara verið gift í nokkrai' mín-
útur.“
Júlíu svelgdist á.
„Eg — ó það er löng saga,
Charles —.“
„Komclu þá til min og segði;
mér það,“ sagði hann.
„Vilt þú koma og heim-
sækja mig?“
„Nei, Þú hljómar eins og
það þurfi að hressa þig upp.
Farðu í fallegan kjól og við
skulum skemmta okkur í
kvöld. Hvað segirðu um
Savoy? Mundi þér geðjast að
því ?“
Henni var Ijóst, að það var
ekkert, sem henni geðjaðist
miður að. Hún var leið á hót-
elum og danshljómsveit og
fólki. En gamli, góði Charles
hugsaði sér hana sem krakka,
sem væri himinlifandi yfir að
vera boðin út eitt kvöld. Hann
var gamall og einmana og
'hafði sjálfur þörf á, að hann
væri hresstur upp. Hún ákvað
því að hitta hann eftir hálf-
tíma á Savoy.
ar 1&48 og til dagsins í dag.
Reyndust dagbækur mínar - mér
til hjálpar, þar sem ég var, þeg-
ar tiltekinn atburður átti að
hafa skeð, hvergi nærri Brynju-
dalsá og bundinn við ákveðna
hluti. — Annars hefur lengi
verið að brjótast í mér spurn-
ing um það, hversvegna kærði
leigutaki Brynjudalsár aldrei
meintan veiðiþjófnað? Væri
fróðlegt að fá um það að vita.
Að lokum langar mig til þess
að segja frá því, að mig hefur
lengi langað til þess að senda
útgefanda „Dagbók með alman-
aki“ hr. Óskari Gunnarssyni,
blómvönd i þakklætisskyni fyr-
ir hans ágætu dagbókarform.
Um leið vil ég ráðleggja mönn-
um, að fá sér dagbók og færa
inn í hana frá degi til dags, því
að það getur á ýmsan hátt ver-
ið gagnlegt að hafa slíkar upp-
lýsingar undir höndum, þó að
ég tali nú ekki um það gagn,
sem þeir hafa af slíku, sem
ætla að skrifa endurminningar
sínar.
Með kærri þökk fyrir birting-
una,
i
Carl A. Carlsen.