Mánudagsblaðið - 02.09.1963, Side 5

Mánudagur 2. sept. 1963
Mánudagsblaðið
5
og hún velti þvi fyrir sér, hvort
hún hefði ekki átt að láta hann
bíða lengur eftir svarinu og
hvort hún hefði verið of áköf
— og þó, hann var ekki sá mað
ur, sem hægt var að leika sér
að. Ösjálfrátt undraðist hún, að
Jean Seyler skyldi hafa verið
nógu sterk til að neita að
strjúka með honum. Hún komst
að þeirri niðurstöðu, að Jeán
hefði ekki getað elskað hann,
og allt í einu fann hún hve
mjög hún sjálf elskaði hann.
Kvöldið áður hafði hún legið
andvaka og hugsað til þess með
stolti og ánægju, að þessi mað-
ur skyldi biðja hana að verða
konuna sína. En einhvern veg-
inn hafði spurningin um ást
ekki blandazt í málið. Auðvitað
geðjaðist henni að honum og
hafði ávallt gert, en fram að
þessu augnabliki hafði hún ekki
gert sér ljóst, hve ömurlegt líf
hennar hefði verið, ef það hefði
átt fyrir henni að liggja að sjá
hann aldrei framar. Að sjá
hann aldrei framar! .... Fjar-
stæða, þar sem þau ætluðu að
giftast, og heimurinn var bjart-
ur framundan og lífið rétt að
byrja. En samt sem áður skaut
þeirri hugsun upp í huga henn
ar: Skyldi nú eitthvað koma
fyrir, sem aðskildi þau! ? ....
Jafnvel þegar þau skemmtu sér
saman, var hún gripin af þess-
ari hugsun, og þá var eins og
hníf væri stungið í hjarta
henni.
Elskaði hann hana? ....
Stundum horfði hún eins og 5
leiðslu á hann og þá langaði
hana að spyrja hann, en hafði
ekki kjark í sér.
Þá átti hann það til að segja
í gamni:
„Um hvað ert þú að hugsa,
Buddy? Eða er það mikið leynd
armál ?“
Hann var alltaf eitthvað í
þessa áttina — og hún fann, að
hann kom meir fram við hana
einsog krakka heldur en þá
konu, sem hann ætlaði að gift-
ast.
Brúðkaupið átti að fara fram
í apríl. Aston hafði viljað hafa
það þá. — „Það er ekki eftir
neinu að bíða, svo hvers vegna
ekki apríl?“
En Buddy maldaði í móinn.
„Eg þekki þig svo 15tið,“ hafði
hún sagt.
Hann hló við.
„Það eru engin ósköp að
þekkja,“ sagði hann, og það
gætti dálítillar hörku í róm
hans. „Allt mitt er til sýnis —
ég er alveg eins og þú séi-ð mig,
og pabbi þinni veit um f járhag-
inn.“
„Ó — það,“ sagði Buddy.
Það fór hrollur um hana og
hún leit undan. Upp á síðkastið
hafði hún stundum óskað þess,
þótt kjánalegt væri, að hann
væri ekki alveg svona ríkur,
svo að henni gæfist tækifæri til
að gera eitthvað fyrir hann.
Það væri dásamlegt að gera
eins og margar stúlkur gerðu,
sem giftu sig, að sjá um húsið
sitt og jafnvel að matreiða —
mamma Buddyar hafði kennt
henni matreiðslu og húsihald, en
á hvorugu þyrfti hún að halda,
þegar hún væri orðin frú Philir
Aston — það yrðu þjónar á
hverjum fingri, sem gerðu allt
fyrir hana — og allt fyrir
hann. Allt, sem hún átti að
gera, var að elska hann og
koma honum til að elska sig.
Já, það yrði hennar aðalverk-
efni að koma honum til að
elska hana, því að Buddy vissi,
að enn gerði hann það ekki.
Honum þótti vænt um hana,
eins og hann sagði, en þegar
hann kyssti hana var það eins
og þegar maður kyssir barn —
og þegar hann lagði hendurnar
utan um hana, var það næstum
eins og pabbi hennar
mundi hafa gert — og Buddy
þráði meira en það. Upp á síð-
kastið hafði hún hugsað mikið
um Jean Seyler. Hvar var hún?
Skyldi hún nokkurn tíma koma
aftur inn í líf hans?
Einn daginn höfðu þær Mary
verið boðnar 5 síðdegiste í ibúð
Philips, og þar hafði verið Ijós
mynd á arinhillunni,
Buddy hafði strax vitað, þótt
hún hefði ekki séð augnagot
Maryar, af hverri myndin var.
Hún kannaðist strax við þetta
töfrandi andlit, og brosið á því
hafði ásótt hana ávallt siðan.
Skyldi þetta bros ásækja Philip
líka? Óskaði hann, að það væri
Jean, þegar hann faðmaði hana
að eér? \
Buddy reyndi að berjast móti
þessum hugsunum. Það var
hlægilegt að vera afbrýðissöm
út í það, sem var búið og liðið.
En samt sem áður vaknaði hún
eina nóttina með tárvota vanga,
af því að hana hafði dreymt
að hún sæi Philip Aston kyssa
stúlkuna, sem myndin var af
á arinhillunni.
En marga hamingjudaga áttu
þau saman.
„Ertu hamingjusöm, Buddy
mín?“, spurði Mary hana stund
um. Og Buddy svaraði eins og
satt var:
„Eg hef aldrei á ævinni verið
eins hamingjusöm og nú.“
Foreldrum hennar geðjaðist
vel að Philip og hann var mjög
góður þeim.
„Hann er einmitt sá maður,
sem ég hefði kosið handa þér,
góða mín,“ sagði pabbi hennar,
og mamma hennar sagði:
„Hann minnir mig á pabba
þinn, þegar hann var ungur
maður."
Buddy á bágt með að sjá
nokkuð fikt með þeim.
Pabbi hennar var mikill á
velli og rauður í andliti og held
ur feitlaginn. Og hún mundi
ekki eftir honum öðru visi en
sköllóttum, og ekki minntist
hún annars en hann fengi aér
blimd og hryti í legubekknum
eftir kvöldverð, og Philip var
.. nú, allir voru sammála um,
að hann væri óvenjulega fríður
maður. Hár, vel vaxinn, og rétt
byrjaður að grána í vöngum,
gráeygður. Buddy var ákaflega
hreykin af honum, þegar þau
voru úti saman, Henni fannst
alltaf, að fólk hlyti að vera að
dást að honum — henni datt
aldrei í hug, að augnatillit þess
beindist til hennar eigin hell-
andi persónu.
Hamingjan fegrar og Buddy
var hamingjusöm. Það var eins
og hún lifði í draumaheimi.
Philip var mjög góður við hana,
aðeins einu sinni neitaði hann
að gera það, sem hún bað hann
um, og það var út af trúlofun-
arhringnum. Buddy hafði vilj-
að hafa hringinn greyptan
perlum.
„Perlur erú svo fallegar. Eg
elska perlur.“
„Eln ég hata þær,“ hafði Phil-
ip svarað allt að því reiðilega.
„Eg skal kaupa handa þér hvað
sem þú vilt — en bara ekki
perlur.“
Þetta litla atvik hafði gerzt
í búð í Bond Street. Kaupmað-
urinn sá, hve Buddy þótti þetta
leitt og sagði kurteislega:
„Ekki perlur ungfrú — það
er sagt, að þær merki tár.“
Svo það varð úr, að Buddy
fékk demantshring, sem kost-
aði eins mikið og árslaun föður
hennar. En þótt hringurinn
væri mjög fagur, varð hún fyr
ir svolitlum vonbrigðum.
„Mig langaði í hring með perl
um,“ sagði hún seinna meir við
Mary Pitts, „en hann sagðist
hata perlur.“
Mary svaraði hugsunarlaust.
„Hann gaf Jean Seyler perlur
— dásamlega festi, sem móðir
hans hafði átt.“
Þetta hæfði Buddy i hjartað.
En hún reyndi að hlæja og
sagði kæruleysislega:
„Hvað kemur til, að þú veizt
svona mikið um þessa frægu
Jean?“
Mary svaraði:
„Veiztu það ekki? Jarrot var
í vist hjá henni.“
Jarrot var vinnukona hjá frú
Pitt, miðaldra kona og hafði
óseðjandi lyst á kjaftasögum.
„Nú,“ sagði Buddy, „ekki
vissi ég það.“
„Hún sagði mömmu allt um
hana,“ hélt Mary áfram, „hvað
hún væri falleg, og allar þær
dýru gjafir, sem Philip gaf
henni. Hann var vanur að senda
henni blóm á hverjum degi."
Buddy sneri sér undan og lét
sem hún væri niðursokkin í að
skoða bók, sem lá á borðinu,
Hún elskaði blóm, en aldrei
hafði Philip sent henni nokkur,
Ef til vill hataði hanri blóm
núna, eins og hann hataði perl-
ur.
Hún sagði allt í einu: :
„Mig hefði langað til að sjá
frú Seyler.“
„Sjá — hverja?“ spurði
Mary, en bætti svo við: „Já,
auðvitað. En það er svo skrítið
að heyra hana kallaða frú Seyl-
er — það kalla hana allir bara
Jean.“ Hún hló. „Það er undar-
legt, en hún er ein af þessu
fólki, sem maður hugsar sér
aldrei, að sé gift.“
Loksins var eins og hún
skildi, hvers vegna Buddy svar-
aði ekki, og hún stóð á fætur
og gekk til hennar.
„Buddy, elskan — þú ert þó
ekki ....“
Hún kyssti Buddy ..laust á
kinnina. „Elskan, þú ert alveg
eins sæt og falleg og hún.“
„Buddy reyndi að hlæja.
„Kjáni! Heldurðu, að mér
standi ekki á sama?“
En í hjarta sínu vissi hún, að
henni stóð ekki á sama. Hún
ætlaði að fara út með Philip
um kvöldið. Hann ætlaði að
fara með henni í heimsókn til
systur hans, eina skyldmennið
sitt hafði hann kallað hana.
„Þú kemur ekki til að hafa
ónæði af mágsemdunum,
Buddy. Hún er sú eina og
dvelst mest allan tímann i
Frakklandi, svo við hittumst
ekki oft.“
Buddy hlakkaði mjög til að
hitta hana. Hún ætlaði að reyna
að líta sem bezt út.
„Eg vona að henni geðjist að
mér,“ sagði hún við Philip.
Hanri komst við og svaraði:
„Hvernig ætti nokkrum ann-
að en geðjast að þér?“
Þessi orð hlýjuðu henni um
hjartaræturnar, og hún hafði
hlakkað til kvöldsins, þangað
til Mary hafði sagt henni frá
Jean og perlunum.
Hvers vegna hafði Philip gef-
ið henni þær? Giftar konur áttu
ekki að þiggja gjafir af öðrum
mönnum. Það var ekki fallegt
af henni, og hvað hafði maður
tnn hennar af sér brotið, að
hann skyldi leyfa þetta?
Buddy velti þessu fyrir sér,
meðan hún var að búa sig. Og
umhugsunin olli henni beizkju,
sem ekki vildi hverfa.
Hún stóð fyrir framan spegil
inn, þegar Mary kom inn í her
bergið.
„Það er Philip — hann er í
símanum.“
„Philip -r Ó.“
„Já, og hann er mikið að flýta
sér. Komdu inn 5 mitt herbergi,
þú getur talað við hann þar.“
Buddy hraðaði sér yfir gang-
inn.
„Ert það þú, Philip? Já,
þetta er Buddy .... “
„Eg bið þig mikillega að af-
saka, en við verðum að hætta
við kvöldverðinn. Eg er þegar
búin að hringja til systur minn-
ar. Eg verð að fara til Parísar
í verzlunarerindum. Eg fer með
kvöldlestinni.“
Hún heyrði sjálfa sig segja:
„Á ég þá ekki að hitta þig
.. ekki einu sinni til að kveðja
þig?“
Hann hló.
„Eg verð ekfki nema nokkra
daga. Mér þykir þetta leiðin-
legt, Buddy, en ég kemst ekki
hjá því. En heyrðu, ég flýg til
baka. Komdu á Croydonflugvöll
á föstudag, Og hittu mig. Viltu
gera það?“
„Ö, Philip, er það ekki hættu-
legt ?“
„Hættulegt! Þegar fólk svo
tugum skiptir fer þetta á hverj'
um degi! Barnaskapur er
þetta!" 1
„En það eru fimm dagar til
föstudags —“.
Hún vissi, að hún hagaði sér
bamalega eins og hann sagði,
en þó var eins og einhver grun
ur legðist í hana og gerði henni
órótt.
„Ef ég gæti bara hitt þig —
þó ekki væri nema í eina mín-
útu —
„Því miður, elskan, það er
ekki tími til þess. Eg sendi þér
skeyti um, hvénær ég kem. Guð
blessi þig, farðu vel með þig
“. Hann þagnaði andartak,
svo spurði hann: „Buddy, af
hverju svararðu mér ekki ?“
Með erfiðsmunum stundi hún
upp:
„Jæja þá — far þú Mka vel
með þig.‘“
„Geri ég það ekki alltaf?'
Bless, elskan min.“
Svo var hann farinn, og and-
artak fannst Buddy hún vera
einmana og yfirgefin. Ef hún
hefði verið Jean Seyler, skyldi
hann þá hafa mátt vera að þvi
að kveðja hana?
Hún fyrirvarð sig fyrir þess-
ar hugsanir. Þær voru henni
ekki samboðnar.
Hún lét heymartólið á, og er
hún sneri sér við, kom Mary í
dymar.
„Má ég koma inn? Ertu búin
að tala við hann? Er nokkuð
að ?“
Buddy reyndi að láta sem
ekkert væri.
„Hann er að fara til Parísar
í kvöld í áríðandi viðskiptaerind
um og verður til föstu4ags.“
Hún leit niður á kjólinn sinn,
nýjan kjól, valinn sérstaklega
fyrir kvöldið, hvítan, vegna þess
að Philip fannst hviti liturinn
eiga bezt við hana.
„Svo ég fer ekki neitt út,“
bætti hún við vonleysislega.
Mary hló.
„Vertu ekki svona miður þín.
Það er ekki svo langt til föstu-
dags, og hugsaðu um, hvað gam
an verður að hitta hann aftur.“
Buddy hugsaði: Þú talar ekki
um, hve fegin hann verður að
hitta mig aftur.
ATHUGID!
Auglýsingar sem birtast eiga
í Mánudagsblaðinu
þurfa að berast ritstjórn
eigi síðar en á miðvikudögum
næstum á undan utkomudegi
blaðsins,
TILKYNNING
frá Háskóla íslands
SKRÁSETNING NÝRRA STÚDENTA t HÁ-
SKÓLA ÍSLANDS hefst mánudaginn 2: sept-
ember 1963 og lýkur mánudaginn 30 september
1963 Við skrásetningu skulu stúdentar sýna
stúdentsprófskírteini og greiða skrásetningar-
gjald, sem er 500 krónur. — Þeir stúdentar, sem
vilja leggja stund á verkfrœði, tannlækningar
eða lyfjafrœöi lyfsala, eru beðnir að láta skrá-
setja sig fyrir 15 september.