Mánudagsblaðið - 16.03.1964, Síða 5

Máuudagur 16. marz 1964
Mánudagsblaðið
5
MYST/CUS:
HOTUNARBREFIN
Eg skal játa það, að ég hef
alltaf haft gaman af að stríða
fólki. Eg hef verið svona frá
því ég var krakki. Þegar ég
var lítill þótti ég alveg plága,
af því hvað ég var stríðinn.
Og þetta hefur eklri horfið
með aldrinum. Eg get aldrei á
mér setið að vera að erta
fólk, ekki sízt spéhrætt fólk
eða þá fólk, sem er uppfullt
af sínum eigin merkilegheit-
um. Eg er nú einu sinni svona
gerður. Þeir, sem þekkja mig
vel taka ekkert mark á þessu
og vita, að ég er í rauninni
bezti strákur. En þeir, sem
þeldkja mig lítið, reiðast þessu
stundum og halda, að ég sé
bolvuð ótulct. Já, það er vist
áreiðanlegt, að þessi stríðni í
mér hefur gert mig óvinsælan
hjá ekki svo fáum. En ég
hafði þó ekki haldið, að neinn
hefði farið að hata mig alvar-
lega út af þessu. En ég skipti
um skoðun á þessu eftir að ég
fór að fá hótunarbréfin.
Eg tók fyrsta bréfið ekki
mjög hátíðlega. Það lá heima
eitt kvöldið, þegar ég kom
heim úr vinnunni á bifreiða-
verkstæðinu, þar sem ég vinn.
Bæði utanáskriftin og bréfið
sjálft voru vélrituð. Og bréfið
var ekki langt. 1 því stóð að-
eins þetta:
„Þér hafið sært og móðgað
mann, sem er félagi í „Grænu
hendinni". Vegna þessa sví-
yirðilega athæfis hefur félagið
dæmt yður til dauða. Þér eigið
nákvæmlega sjö daga eftir ólif
aða. Fyrir miðnætti næsta
fimmtudag verður dauðadómin
um fullnægt.“ Undirskrift var
engin, en í þess stað var riss
uð mynd af mannshendi með
grasnu bleki.
Eg hló bara að þessu fyrst.
„Þetta eru auðvitað bara ein
hverjir af strákunum á verk-
stæðinu, sem eru að reyna að
gera sprell í mér“, hugsaði ég.
Þetta með grænu höndina
var auðvitað tekið upp úr út-
lendum reyfarasögum. 1 þess
konar sögum hafði ég einhvers
staðar íesið um Svörtu hönd-
ina og Rauðu höndina, en
aldrei um þá Grænu. Strákarnir
höfðu auðvitað breytt þessu
svolítið. Svo kallaði ég í hann
Sigga bróður minn og sýndi hon
um bréfið. Hann Siggi hefur
alltaf verið aðalráðgjafi minn
í flestum lífsins vandamálum.
Hann er þremur árum eldri en
ég og vinnur á skrifstofu.
Kann þykir fínni maður i fjöl-
siiyldunni en ég, því að hann
hefur gengið í Verzlunarskól-
? n, en ég bara á iðnskóla. Og
i sltal játa það, að ég er van
i að líta talsvert upp til hans
i ga, mér hefur alltaf fund-
að hann viti alla hluti og
ráðið fram úr öllum
'amálum. Og Siggi er
rr-klu vinsælli maður en ég, því
i
g
v
að hann er alúðlegur við alla
og ekkert stríðinn.
Siggi leit á bréfið, og mér
sýndist honum ekki þykja það
neitt hlægilegt. „Þetta er auð
vitað bara plat“, sagði ég. „Já,
það getur svo sem vel verið,“
sagði Siggi, „en það getur líka
verið, að bak við þetta séu ein
hverjir þykkjuþungir menn,
sem þú hefur verið að stríða.
Þú hefur svo oft verið að
stríða fólki og móðga það al-
veg að óþörfu, að það getur
vel verið, að einhver hafi feng
ið það á heilann að hefna sín
á þér.“ „En þetta með grænu
höndina er bara vitleysa upp
úr reyfurum", sagði ég. „Það
er ég nú ekki alveg viss um,“
sagði Siggi. „Eg hef heyrt tal-
að um einhvem alþjóðlegan
leynifélagsskap, sem heitir
Græna höndin, og ég hef meira
að segja heyrt, að deildir úr
honum eigi að vera til héma
á Islandi. En auðvitað veit mað
ur ekkert með neinni vissu um
þetta, því að þetta er allt leyni
legt. En einhvern ávæning hef
ég heyrt af því, að þessi leyni
félagsskapur refsi þeim grimmi
lega, sem móðga einhvern í fé
laginu. Eg hef heyrt að í Ame
ríku hafi þeir stundum tekið
menn af lífi eða svo er talið.
Þeir eru svo klókir, að lögregl
an getur aldrei haft hendur í
hári þeirra.“ „Þú heldur þó
ekki, að það geti verið einhver
alvara á bak við þetta bréf“,
sagði ég. „Liklegast er þetta
nú bara plat“, sagði Siggi. „En
maður veit aldrei, og þú hefur
haft alveg sérstakt lag á því
að æsa fólk upp á móti þér.
En þú skalt nú samt sofa ró-
legur fyrir þessu.“ Eftir þetta
samtal við Sigga bróður varð
ég hugsi. Það skyldi þó aldrei
vera einhver alvara á bak við
bréfið? Og bara sjö dagar eft-
ir. En svo sló ég þessu frá
mér. Þetta hlaut að vera eitt-
hvað gabb úr vinnufélögum
mínxim.
Þegar ég kom í vinnuna dag
inn eftir, virti ég strákana fyr
ir mér í laumi til þess að
reyna að sjá, hvort þeir væru
eitthvað við bréfið riðnir. En
mér fannst þeir vera alveg
eins og vant var. Vilhjálmur
var auðvitað í fýlu við mig
eins og fyrri daginn, ég var
búinn að stríða honum svo oft,
og hann var viðkvæmur og
spéhræddur og tók þetta nærri
sér. Ef einhver hataði mig
hérna á verkstæðinu, var það
auðvitað hann. Það skyldi þó
aldrei vera, að hann Vilhjálm-
ur væri í einhverjum leynifé-
lagsskap. Það væri svo sem
eftir honum, hann var alltaf
eitthvað svo skrýtinn. Ef hann
hefði sigað Grænu hendinni á
mig ? Svo fór ég að. hugsa um
annað fóik, sem mig grunaði
að væri illa við mig. Og þá
datt mér allt í einu í hug
gamli skrifstofumaðurinn, sem
var með í hópferðinni upp í
Kerlingarfjöll í sumar. Hann
hafði verið eithvað svo skrýt-
inn þessi karl, Jakob hét hann.
Hann var alltaf einn út af fyr
ir sig og samlagaðist ekkert
hinu ferðafólkinu, Hann sat
þarna í bílnum með fínan hatt,
sem hann aldrei tók ofan og
var með alvarlegan mektarsvip
eins og hann ætti allan heim-
inn. Eg gat ekki á mér setið
og fór að herrna eftir karlin-
um. Og þegar hann tók eftir
því leit hann á mig þvílíkum
heiftaraugum, að mér rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds. Og ég vissi, að hann
þekkti mig aftur, ég hafði
mætti honum á götu og hatrið
í augnaráðinu var óbreytt.
Jakob var áreiðanlega maður,
sem aldrei fyrirgaf mótgerðir.
Og ef hann ætti nú einhvern
leynifélagsskap að, til dæmis
Grænu höndina. Eg var þennan
dag að ympra á því við hina
og þessa, hvert þeir hefðu
heyrt Grænu höndina nefnda.
Flestir könnuðust ekkert við
hana, en ég rakst þó á menn,
sem rámaði í, að þeir hefðu
heyrt hennar getið, og að
þetta mundi vera hættulegur
félagsskapur. Mér fannst lítill
vafi vera á þvi, að Græna hönd
in væri þó til eftir allt saman.
Og Siggi bróðir vissi eitthvað
um hana, það var auðheyrt.
Þetta kvöld fékk ég annað
bréf. 1 því var ekki annað en
þessi orð: „Sex dagar eftir.“
Eg reyndi að hlæja að þessu,
en undir niðri var mér ekki
hlátur í huga. Eg gat ekki var
izt þeirri hugsun, að Jakob eða
Vilhjálmur væru í Grænu hend
inni, annar hvor eða báðir. Og
ef þeir kæmu saman, það yrðu
þokkaleg ráð, sem yrðu þá
lögð á móti mér. Eg gat jafn-
vel trúað þeim til að vilja mig
feigan. Og Siggi hafði sagt, að
þetta mundi vera alþjóðlegur
félagsskapur. Ef þeir fengju
nú einhverja útsmogna útlenda
bófa til að framkvæma refsing
una fyrir móðgun við félags-
menn. Þá yrði vist fátt um
vamir hjá mér. Næsta kvöld
kom ekkert bréf, en í þess
stað hafði pappírsblaði með
teikningu af grænni hendi ver-
ið stungið í bréfakassa á úti-
dyrahurðinni. Einhvern veginn
fannst mér þetta ennþá óhugn
anlegra en bréfin.
Grunur minn á Vilhjálmi
varð nú sterkari en áður. Mér
fannst hann alltaf vera að
skotra til mín augum, þegar
hann hélt, að ég tæki ekki eft-
ir því. Hvað var líklegra en að
hann væri að gæta að því,
hvort mér hefði orðið mikið
um hótanirnar. En ég reyndi
að bíta á jaxlinn og láta sem
ekkert væri. Hann skyldi ekki
hlakka yfir því, að ég skylfi
á beinunum, ef Græna höndin
væri annars vegar. Næsta
kvöld fannst aftur bréfmiði, en
nú var hann langt inni á
gangi. Þorpararnir höfðu auð-
sjáanlega laumazt inn í húsið.
Á miðanum var græn hönd og
talan fjórir rituð með grænu
bleki. Næsta kvöld fannst aft-
ur miði á ganginum og nú stóð
á honum talan þrír, Mér var
ekki rótt þetta kvöld. Eg hafði
mætt Jakobi á götu, og nú
strunzaði hann fram hjá mér
án þess að líta á mig. Hann
var greinilega að reyna að
láta mig ekki fá grun á sér.
Og ég sá, að hann stikaði upp
Þingholtin í áttina að Óðins-
götu, en þar bjó Vilhjálmur.
Sennilega ætluðu þeir félagar
og aðrir kumpánar úr Grænu
hendinni að halda þar leyni-
fund til að leggja á ráðin um
aðförina að mér.
Kvöldið eftir, þegar ég kom
heim, létti mér heldur, þegar
ég frétti að enginn miði hefði
komið þá um daginn. Kannske
höfðu þeir gugnað á þessu af
einhverjum ástæðum. Kannske
gætu útlendu morðingjamir
ekki komizt til landsins í tæka
tíð, svo að það yrði að fresta
þessu. Jæja, frestur er á illu
beztur. En ég held, að mér
hafi aldrei á ævinni brugðið
eins og þegar ég kom inn í
svefnherbergið mitt. Á rúminu
mínu lá miði með grænu hend
inni og tölunni tveimur. Það
var þá evona komið. Þeir voru
famir að vaða inn um allt hús-
ið og meira að segja inn í
svefnherbergið mitt. Þeir ætl-
uðu svo sem að sýna mér, að
þeir gætu náð til mín, hvenær
sem þeir vildu. Þetta var líka
alveg dæmalaust kæruleysi að
læsa ekki alltaf íbúðinni og
svefnherberginu einnig. Eg sá
heldur ekki betur, en að þeir
hefðu verið að róta í bókunum
minum og færa til hluti í her-
berginu. Og allt í einu sló voða
legri hugsun niður í huga mér,
Þeir skyldu nú hafa skilið ein-
hverja vítisvél eða tíma-
sprengju eftir í herberginu.
Og hún gæti sprungið á hverju
augnabliki. Eg beið ekki boð-
anna, en þaut eins og örskot
út úr herberginu. Siggi reyndi
að sefa mig og telja í mig
kjark. Að vísu fannst honum
þetta ískyggilegt, að þeir
skyldu vera farnir að vaða
alla leið inn í svefnherbergið
mitt, en hann sagðist ómögu-
lega geta trúað því, að þeir
reyndu að gera alvöru úr hótun
inni. Og hann sagði, að ekki
’kæmi til mála, að þeir hefðu
farið að skilja vítisvél eftir
núna. Hann minnti mig á
það, að tveir dagar væru eftir
enn. Samt bauðst hann til að
fara upp í svefnherbergið mitt
og leita. Og hann kom aftur
eftir svolitía stnnd og sagði,
að þar væri áreiðanlega engin,,
vitisvél fólgin. Lolosins hafðL',
ég mig upp í það að fara inn
herbergið afbur.
Dagiim eftir læsti ég her-
berginu áður en ég fór í vinn-
una. Og ég lagði ríkt á viðé
mömmu að læsa íbúðinni. Þegj
ar ég fór að vinna á verkstæð-
inu sá ég, að Vilhjálmur var‘
ekki kominn. Og mér var sagt,„
að hann væri veikur í dag. Eg‘,
sá nú fljótlega, hvemig í þcssu
lá. Hann var auðvitað svo ömi-
um kafinn við að undirbúa
glæpinn, að hann varð að taka
sér frí úr vinnunni, þangað til
allt var um garð gengið. Eg
sá svo sem vel, hveraig allt
var í pottinn búið með þessi
veilrindi hans Vilhjálms. Og
ég hugsaði með mér, að ef-
laust hefði Jakob heldur ekki
komið á skrifstofuna í dag.
Það var svo sem viðbúið, að
lítið yrði úr venjulegri vinnu
hjá félagsmönnum í Grænu
hendinni þessa tvo daga, sem
eftir voru. Þeir höfðu öðrum
hnöppum að hneppa.
Þennan dag kom bréf með
póstinum. 1 þvi stóð ekki ann-
að en þetta: „Dauðinn kemur
fyrir klukkan tólf á miðnætti
annað kvöld.“ Eg var að hugsa
um að fara ekkert í vinnuna
daginn eftir. Það má þó varla
minna vera en að maður fái
frí síðasta dag ævinnar. Svo
fannst mér öruggara að vera,
heima til að gæta þess, að þeir
gætu ekki komið fyrir vitisvél
í herberginu. En Siggi rak
mig til að fara í vinnuna.
Hann sagði, að þeir gætu notað
mörg önnur vopn en vítisvélar.
Þeir gætu brotið upp herberg-
ið og ruðzt inn, líklega grímu-
klæddir, og skotið mig eða
stungið mig. Það varð úr, að
ég fór i vinnuna á þessum síð-
asta degi ævinnar.
Nú var Vilhjálmur kominn
aftur, og mér sýndist hann
skuggalegri á svipinn en
nokkru sinni fyrr. Hann ætl-
aði svo sem að gæta min og
ekki láta mig smjúga úr greip
um Grænu handarinnar á síð-
ustu stundu. Snöggvast datt
mér í hug að segjast vera
veikur, fara út og taka leigu-
bíl eitthvað langt upp í sveit
og ekki koma aftur fyrr en
eftir miðnætti. Þá gæti ég þó
að minnsta kosti raskað áætl-
uninni fyrir þeim. En mér sýnd
ist Vilhjálmur gefa nánar gæt-
ur að hverri minni hreyfingu,
honum hefur eflaust dottið í
hug, að ég kynni að taka upp
á þessu. Og þeir höfðu víst á-
reiðanlega gert sínar ráðstaf-
anir. Hver vissi, nema bílstjór
inn yrði einn úr Grænu hend-
inni. Og hvergi mundi vera
auðveldara að myrða mig en á
einhverjum afskekktum stað
uppi í sveit. Eg virtist ekki
eiga mér undankomu auðið. Eg
var svo óstyrkur, að ég hugs
aði mér að sefa taugarnar með
því að reykja eina sígarettu.
Eg átti pakka í vasanum á
jakkanum minum, sem hékk
á þilinu skammt frá mér. En
þegar ég fór niður í vasann
varð fyrir mér pappirsblað. Á
því var græn hönd og talan
núll. Allt í einu mundi ég eftir
þvi að Vilhjálmur hafði geng-
ið framhjá jakkanum nokkrum
mínútum áður. Aniðvitað hafði
hann þá laumað miðanum í vas
ann. Og nú sá ég, að hann fór
í símann og hrlngdi eitthvað
og leit laumulega í allar áttir
áður.
Þessi dagur var lengi að Mða.
Eg hafði enga matarlyst um
kvöldið. Svo datt mér líka í
hug, að þeir hefðu kannske
laumað eitri í msatinn. Það var
víst Ktill vafi á því, að þeir
notuðsu alls kouar eiturtegund-
ir fyrir utan önnur vopn. Eg
bað Sigga að sitja hjá mér í
herberginu um kvöldið, og
hánn gerði þaðtfúslegaoggerði
allt, sem hann gat til að taía
í mig kjark. Kannske væri
þetta ekki bvo alvarlegt, sagði
hann. En hann viðurkenndi þó,
að allur væri varinn góður og
að bezt væri að fara varlega
fram yfir miðnæstti. Mest væri
hættan sennilega á tólfta tim-
anum, svona leynifélög væru
vön því að fnamkvæma ódæð-
isverk sín á síðustu stundu.
Þetta kvöld var ótrúlega
lengi að líða. Hver mínúta var
Framhald á 6. síðu.
|AIIt leikritið GÍSL meðfc
I
|LEIKHÚSMAL|
i' Aðalstræti 18.
2 Sími 16407.
I |
|söngvum og textum.
!
Leikdómar.
Greinar um:
Hljómlist,
Jazz,
o. íl., o. fl., o. fl.
^Á^kriftargjald aðeins
Ikr. 300.00.