Mánudagsblaðið - 30.07.1973, Page 3

Máttöáagar 30. jtflí 1973
AAánudagsblaðið
3
W
Elzta vændiskona Kaupmannahafnar, 75 ára að aldri: Seinnihluti
CG HCf HARKAB162 ÁR-OG
Sf CKKICFTIR CIHHI MlHÚTtl
Lögin og hugsanagangurinn geta breytzt, en hvort sem árið er 1915 eða 1973, þá eru þarfimar
alltaf þær sömu. Það sýnir saga Stínu Lysthus betur en flest annað.
FELDU
DINGLANDANN!
En daginn eftir var ég veik-
ur.Sálarlega og líkamlega. Mór
leið svo illa um allan skrokk-
inn, að ég kjökraði yfir sjálf-
um mér. Ég var aumur og
illa á mig kominn aftan til
— og hvað mundi nú fjö-
skyldan segja, þegar hún
heyrði að ég væri orðinn
vændiskona!
— Hættu þessu væli, sagði
Bissa. — Ég var þvingum út
í þetta af vini mínum, en eng-
inn þvingar þig, svo þú skalt
bara fá þér einn lítinn.
Það lífgar.
Ég ákvað að skrópa í vinn-
unni í þetta eina skipti og
taka boðinu um einn lítinn.
Eftir að hafa drukkið eitt
glas af víni, blönduðu í öli,
hugsaði ég: „Guð má vita
yfir hverjum fjandanum þú
ert að væla“ — stóð upp og
settist við gluggann.
Það var margt um mann-
inn í Holmensgötu. Þeirra á
meðal margir menn, sem litu
upp í gluggann til mín.
— Brostu, sagði Bissa. —
Það eru að vísu margir við-
skiptavinir á götunni, en við
erum líka tvö hundruð til að
sjá um þá. Ég vildi síður að
þú endaðir eins og Sjómanna
Klara, sem er stigahóra. Eða
mottu-mella, eins og það heit-
ir hér.
Ég brosti. Tveir menn
brostu á móti og byrjuðu að
ganga yfir götuna og komu
auga hver á annan og stopp-
uðu. Sá stærri þeirra setti
aðra löppina fram fyrir hina
og stuttu síðar var barið að
dyrum. Ég hrópaði „Kom
inn“. — Ert þú karlkonan?
spuröi maðurinn.
Jú, það var rétt.
— En fyrst tíkall, bætti ég
við.
Hann rétti mér tíu krónur
og fékk síðan vöruna sína í
bakherbcrginu.
— Það er bersýnilega kom-
ið á kreik, hvað hægt er að
fá hjá þér, sagði Bissa ánægð.
— Og ef það eru einhverjir
sem halda að þú sért kven-
maður, þá leyfðu þeint að
halda það. Segðu þeim bara
að þú sért með það rauða,
svo þeir verði að notast við
þig aftantil. En feldu dingl-
andann á þér vel, og gættu
þess að þeir sjái þig ekki
framanfrá!
Ráðleggingar hennar reynd-
ust prýðilega. Tólf viðskipta-
vinir þennan dag á tíu krón-
ur hvern, þrátt íyrir eymsli í
endanum.
Eftir Joctta vann ég á dag-
inn á járnbrautarstöðinni og
harkaði í Holmensgötu á
kvöldin. Inntektin var góð, en
þetta var nokkuð strembið.
Svo var það einn daginn,
að bíll rann upp að pakkhús-
inu og glæsilega búinn kven-
maður steig út. Það var Andr-
ea.
— Nú hættir þú hér, Stína.
sagði hún. — Þú kemur meö
mér og gleymir þessu puði. Ég
hef góða kúnna handa þér.
Hún lét sig engu skipta þótt
vinnufélagar mínir heyrðu
hvert orð sem hún sagði, svo
ég ákvað að gera það ekki
heldur. Hún rétti mér böggul
með kvenfatnaði og sagði mér
að fara inn í búningsherbergi
starfsmannanna og skipta um
föt. Ég gerði það og eftir
nokkra stund kom ég út aft-
ur — uppábúinn eins og
glæsilegasta frú. Vinnufélag-
arnir misstu andlitin niðurá-
við.
— Þetta grunaði okkur,
sagði Andrea.
— Hann verður .rekinn fyr-
ir jxMta. jagb.i, appar.
— Hvað gerir það til. Þið
viljið þó ekki hafa vinnufé-
laga sem er vændiskona, sagði
Andrea, og lét sig hvergi.
Það hafði kvisazt út og um-
sjónarmaðurinn okkar kom
nú til okkar, gapandi af undr-
un. Að járnbrautarstarfsmað-
urinn Ernst væri sama og
Stina Lysthus, var enda eng-
in smáfrétt fyrir hann. Hann
bað um að fá einkennisbún-
inginn minn.
— Gjörðu svo vel, hr.
Holmgren, sagði ég. —Hér er
lykillinn að skápnum mínum.
Þar er allt sem mér tilheyrir.
Síðan yfirgáfu Andrea og
Stina Lysthus staðinn. Ég með
kventöskuna mína og sveifl-
aði henni léttúðlega með ein-
um fingri.
GRIPINN
AF LÖGGUNNI
Viðskiptavinurinn, ritstjóri
sat heinta hjá Andreu og beið
eftir okkur.
Eigurn við kannski. . . ?
brosti hann.
Við gerðum það og fórum
síðan í leiðangur um bæinn
og enduðum í „Café Charles"
í Istegade, þar sem við döns-
uðum og drukkum. Nóttinni
eyddum við á Ráðhúshótelinu.
Við elskuðum tvöföldu dýn-
urnar í rústir og þegar hann
kvaddi mig, rétti hann mér
200 krónur :
— Gjörðu svo vel, elskan
mín. Þangað til ég kem aftur
eftir mánuð.
Ég gaf honum smellkoss.
Stuttu eftir að ég kom heim
var barið að dyrum. Fyrir ut-
an stóð maður. Hann lyfti
hattinum:
— Hvað kostar þú?
— Aðeins tíu krónur.
— Hann tók fram lögreglu-
skírteini.
— Ennþá tíu krónur?
— Nei, fyrir svona fínt fólk
eru það tuttugu krónur.
En Iögginn hafði ekki snef-
il af kímnigáfu, því við end-
uðum á lögreglustöðinni, þar
sem fimm borgaralega klædd-
ir siðgæðislögreglumenn fengu
skipun um að kanna „fegurð
mína“, svo þeir gætu þekkt
mig aftur. Síðan inn til lög-
reglumanns ,sem hafði borið
vitni um að ég væri vændis-
kona. Þeir höfðu haft mig í
sigti í nokkurn tírna, sagði
hann. Hvers vegna þá ekki að
játa strax?
Ég skrifaði undir sem Stina
Lysthus. — Framtíðarnafn
mitt, sagði ég.
Loks voru fingraförin mín
lekin og mér sagt, að ég yrði
að koma á hverjum þriðju-
degi og gcfa upp atvinnu
mína og heintili. Ef ég gerði
það ekki gæti ég átt á hættu
að verða dæmd í fangelsi —
upp í tvö ár. Auk þess átti
lögreglulæknir að kanna hvort
ég heföi kynsjúkdóma.
FANGELSISVIST
í FYRSTA SINN
Næstu daga velti ég því fyr-
ir mér, hvort ég ætti að fá
mér vinnu, vegna eftirlitsins
— en hætti við það. Af
hræðslu við lögregluna þorði
ég þess vegna ekki að harka
við gluggann eða á Holmens-
götu, heldur tók fimm krónu
„rækjur“ í Dybensgötu. Hér
var líka straumur af kyn-
hungruðum mönnum, svo það
inn. Svo var það bara inn í
næsta garð með fýrinn.
• En svo eitt kvöldið — í
miðjum fínum drætti — komu
tveir menn inn í garðinn.
— Þá er jrað búið,-Stína.
Síðan var þaö fyrsta nóttin
í fangelsi, daginn eftir dóm-
aravaktin á Nýjatorgi og dóm-
ur í átta daga hegningar-
vinnu.
Mér var ekiö til Sundholm.
Til kvennadeildarinnar, og
fangelsisvörðurinn kíkti í
pappírana. Svo hló hann: —
Nei, það er víst ekki hægt.
Þú verður að vera á hinni
dcildinni.
— Hver fjandinn, sagði bíl-
stjórinn. — Ertu karlmella!
Það verður erfitt fyrir þig að
vera innan um alla Jjessa
hungruðu menn!
Á hinni deildinni vildu þeir
klæða mig í karlmannaföt. Ég
neitaði harðlega og fangelsis-
stjórinn hristi höfuðið um leið
og hann gaf leyfi til jjess að
ég yrði í kvenfötum.
Það vakti mikla hrifningu,
þegar „kona“ kom inn í mat-
salinn. Sem betur fór þekkti
ég nokkra þeirra, þar á með-
al einn þekktasta alfons þeirra
tíma, „hvíta negrann“, sem
afplánaði tveggja ára fang-
elsi. En þar sem vörður var
í matsalnum og í kringum
hvert rúm var tveggja metra
hátt skilrúm með stálnet í
loftið, reyndist spádómur bíl-
stjórans því miður vera á-
stæðulaus.
SENDUR TIL
SENGELÖSE
Eftir átta daga í „hegning-
unni“ var ég, þrátt fyrir kröft-
ug mótmæli, fluttur til Senge-
löse. Þar átti ég Jögheimili
sögðu þeir á skrifstofunni. Ég
hafði nefnilega aldrei tilkynnt
mig fluttann. Myndarlegur
löggi skilaði mér til sýslu-
mannsins, sem næstum vein-
aði upp yfir sig: — Enn einn
kvenmaðurinn! Hvað eigum
við að gera við allar þessar
kvensur sem þið komið með
hingað?
Hann leit á pappírana. Síð-
an upp á mig: í kvenfötum,
púðraðan og duglega smink-
aðan, með hárkollu.
— Jahérna! Ernst . . . son-
ur . . . bónda, Sengelöse sýslu.
Skammastu þín ekki? Að
koma hingað á þennan hátt?
— Nei, ég kom ekki af
frjálsum vilja.
— Þú hlýtur að hafa gert
eitthvað.
— Ég hef einmitt ekkert
gert.
— Við getum ekkert gert
við þig hérna. Viltu fara til
baka aftur, ef ég læt þig hafa
50 krónur?
— 100 krónur. Þá fer ég
beinustuleið í Holmensgötu
aftur,
— Hann rétti mér Jægar í
stað hundraðkallinn og ég
fór.
Á veginum utan við bæinn
stóð lögreglubíllinn. Lögginn
stakk höfðinu út urn glugg-
ann.
— Þetta datt mér í hug.
Fékkst þú líka 50 krónur?
— Hundrað, hló ég. —
Hundrað spírur beint í sokka-
fitina.
LÖGGI MEÐ
SÍNAR ÞARFIR
Á heimleiðinni sat hann
mjög órólegur. Ég fann á mér
Framhald á 6, síðu.
var auðvelt að fá þá á krók-
Stína Lysthus, eins og hún kemur fyrir augu viöskiptavina sinna:
— Ég niundi lifa svona aftur ef ég mætti byrja upp á nýtt!