Mánudagsblaðið - 05.07.1976, Blaðsíða 2

2
AAánudagsblaðið
Mánudagur 5. júli 1976
smdsaga vikunnar

LEIFAR kaíbátsins sáust ekki
við háflæði. En þegar hafið dró
sig til baka gat maður séð turn-
inn og hluta af þilfarinu. Kaf-
báturinn hafði strandað á rif-
inu. Það var langt síðan, því nu
var hann næstum hulinn græn-
lcitu lagi af sjávargróðri sem
var slímkenndur þegar gengið
var á honum berum fótum.
Kafbáturinn var leyndarmál
bamanna. Enginn nema þau
vissu hvar hann var, — og á
ströndina fyrir neðan húsið
hennar frænku komu ekki marg-
ir.
Móðir þeirra var látin og fað-
irinn var majór í hernum. Það
var atvinna sem átti hug hans
allan.
Frænka þeirrá ól þau strang-
lega upp og án sérstakra tilfinn-
inga. Hún lifði sínum eigin ó-
mannblendna piparmeyjarhcimi í
stóra húsinu sínu.
Tom og Dollý höfðu hlaðið
sínár eigin varnir gegn hinum
fullorðnu. Þau töluðu fátt, bæði
við föðurinn og frænkuna, og
höföu byggt um sig skel gagn-
vart þeim heimi sem þau kærðu
sig ekki um . . .
Að eðlisfari voru þau hug-
myndarík. Þau gátu ímyndað sér
alls kyns hluti, og lífið í gömlu
rykföllnu húsinu með húsgögn-
unum sem voru nánast fornmun-
ir, var ekki fært um að koma
þeim út úr draumaríkum hugar-
heimi sínum.
Yfir húsinu ríkti andi hnign-
unarinnar.
Þegar börnin . gátu ckki leikið
sér, Utan dyrá eyddu þau tíman-
um í gömlu barnaherbcrgi með
þungum, rykföllnum Húsgögrium.
Þar léku þau Öll þau ævintýri
sem þau þckktu.
En þaú kusu hcldúf'þá dagaj 1
þcgar þáu gátu farið niður að
hulda kafbátnum. Þar urðu þau
kóngur og drottn.ing, í eigin smá-
ríki . . . Þar naut ímyndaður
heimur þeirra sín tii fulls.
Á ; klöppunum við hafið blés
.ávallt sterkur vindur utan af
sjó. Uppáhaldsleikur þeirra var
að standa á þilfari kafbátsins
og bíða þess að flæddi yfir’það.
Þau ímynduðu sér að þau væru
áhafnarmeðlimir á skipinu og
að þari horfðust í- augu við
endalok sín. Á síðasta andartaki
stukku þau yfir á klappirnar og
svo var kafbáturinn „sokkinn".
Það besta af öllu var að eng-
Börnin höfðu ströndina algjör-
lega út af fyrir sig og eyddu
mest öllum tíma sínum þar.
Þegar ungfrú Bendall var ekki
að kcnna þeim. Gömul kennslu-
kona, sem hlotið hafði náð fyr-
ir ströngum augum frænku.
Börnin léku aldrei mcð öðrum
bömum. Þau vom sjálfum sér
næg og höfðu auk þess strönd-
ina og kafbátinn. Á sumrin
gátu þau hlaupið um og látið
sólina litá sig dökkbrún.
Kafbáturinn var þeirra leynda
veröld. Eitt sinn hafði annar
LEYNDARMÁL
The little murderes, eftir J. Charp
inn fullorðinn hafði hugmynd
um kafbátinn. Enginn annar en
þau ef út i það var farið.
Hús frænku þcirra var háreist,
en stóð láiigt frá klöppunum.
Og næsti nágranni var í tveggja
kílómetra fjarlægð. Það var
gamalt hús, som hafði vcrið gert
að einhvcrs konar uppcldisstofn-
Börn geta sann-
arlega þagað
yfir leyndarmáli
— ef þau aðeins
hafa næga
ástæðu til þess

fótur Dollýar klemmst fastur í
beygluðum járnbita — og það
var ekki fyrr en eftir margar
örvæntingarfullar tilraunir að
hún losnaði, rétt áður cn há-
flæðið skolaðist yfir bátinn.
Flæðið þakti bátinn tvisvar
á dag. Þá fóru þau hcim í hús-
ið. Heirn til frænkunnar, scm
aldrei talaði við þau ,eðá ef til
vill til föðurins, sem, þegar hann
kom í heimsókn, skipaði þeim
fyrir: — Upp með höfuðið, axl-
imar aftur! Ég vil ekki sjá
neinar hengiplöntur hér!
Þau fundu drenginn heitan
ágústmorgun, þegar sólin hékk
brennandi á himninum.
Þau höfðu verið úti að synda
— og farið svo að kafbátnum.
Það var fjara og báturinn stóð
allur á þurru. Og drengurinn
hafði .legið á þilfarinu.
— Þctta er drengur, sagði
Dollý.
En þau höfðu klifrað til
drengsins sem svaf órólega og
þau sáu að annar fótur. hans
var snúinn undir honum. Hann
var í sömu gildrunni og Dollý
hafði lcnt í á sínum tíma.
— Við verðum að vekja hann,
sagði Dollý. — Við verðum að
koma honum héðan.
— En þá segir hann frænku
frá, sagði Tom. — Og þá er
þetta ekki lengur leynistaðurinn
okkar.
Drengurinn leit ekki út fyrir
að vcra mikið eldri en þau
sjálf.
Dollý vakti hann.
— Hvar er ég? sagði hann.
— Og hver eruð þið?
— Þú ert á kafbátnum okkar
sagði Dollý. — Þú mátt ckki
vera hér. Þetta er einkaeign. . .
Drengurinn hreyfði sig. —
— Fóturinn á mér er brotinn,
sagði hann svo.
— Það er bara það sem þú átt
skilið, sagði Dollý. — Að ryðj-
ast svona inn á einkacign ann-
arra.
— Ég var bara að fcla mig,
sagði drengurinn. — Ég ætlaöi að
bíða þar til leitinni yrði hætt,
og svo ætlaði ég að fá ferð til
London.
— Hvaðan komstu hingað?
spurði Tom. — Og fyrir hverj-
um ertu að fela þig?
— Ég er frá uppeldisheimil-
inu, sagði drengurinn. — Ég
strauk í nótt . . . klifraði yfir
múrinn þegar enginn sá tli. En
ég heyrði þegar leitin byrjaði
og ætlaði að fela mig í klöpp-
unum. Svo datt ég niður á kaf-
bátinn ykkar . . . Nú verð ég
víst að gefá mig fram aftur. . .
Dollý Ieit á hann.
— Þið verðið að sækja hjálp,
sagði drengurinn. Þyrlu. . .
Hann lifnaði allur við.
— Þeir mýtltlu aldrei trúa
okkur, sagði Tóm. — Þeir trúa
aldrei því scm við segjum. Þau
segja að við ímyndum okkur
alla hluti . . . og frænka þolir
auk þess ekki drengi frá upp-
eldisheimilinu. . .
— Já, en . . . þið verðið að
sækja hjálp. Ég get ekki losað
mig sjálfur, sagði drengurinn.
Þaö var örvænting í rödd hans.
— Nei, sagði Dollý. — Við
viljum ekki að allir fái að vita
um kafbátinn okkar. . .
Drengurinn starði á þau með
skelfingu í augunum.
— Já, en . . . það er MORÐ,
sagði hann.
— Það fær enginn að vita
það, sagði Tom. — Það cr að
koma flóð.
Og fyrstu bylgjurnar skoluðust
yfir kafbátinn.
— Eftir klukkutíma er hann al-
veg kominn í kaf, skýrði hann
fyrir drengnum. — Og þá ert þú
líka kominn í kaf ...
Drengurinn barði hendinni í
þilfarið. — Hjálpið mér. . .
Reynið að hjálpa már . . . rödd
hans hófst upp í vein. Svo byrj-
aði hann áð grála.
— Höfuðið upp, axlirnar aft-
ur . . . vertu nú ekki eins og
hengiplanta, sagði Tom.
— Hvað ertu gamall? spurði
Dollý.
— 14 ára, snökkti drengurinn.
— Þá ertu allt of gamall til
að gráta, sagði hún ávítandi.
Sjórinn skolaðist um fótleggi
drengsins.
— Við verðum að fara, sagði
Tom.
Þau sátu í grasinu við klapp-
irnar og sáu hvernig kafbátur-
inn smáhuldist sjónum.
— Jæja, sagði Tom. — Við
skulum fara heim. Ég er svang-
ur.
Háflæðið gjálfraði við turninn
og eina hljóðið sem heyrðist var
frá máfi, sem skrækti þegar
börnin gengu heim á leið. . .

Geirfinnsmálið
Framhald af 1. síðu.
munu rannsóknarmenn ein-
dregið vera þeirrar skoðunar að
þessi játning hafi ekki við nein
rök að styðjast og sé uppspuni
einn. Ekkert hefur verið skýrt
frá því hvernig félagar hennar
brugðust við er þeim var skýrt
frá játningu Erlu.
Eins og Mánudagsblaðið hef-
ur áður minnst á er það eftir-
tektarvert atriði, að Erla kem-
ur með þessa játningu eftir að
hafa farið frjáls ferða sinna
vikum saman. Ekkert eftirlit
var haft með því hverjir höfðu
samband við hana né hverja
hún umgekkst. Ef það ertilfell-
ið að enn gangi lausir nokkrir
menn sem tóku þátt í að stytta
Geirfinni aldur er ekki ólíklegt
að þeir hafi haft samband við
Erlu og þröngvað henni á ein-
hvern hátt til þess að taka á
sig sökina. En af hvaða orsök-
um var hún handtekin á ný?
Gaf hún sig fram sjálfviljug og ’
játaði, eða var það einhver
gæslufanginn sem kom þessu
yfir á hana? Fróðlegt væri að
fá svar við þessum spurningum.
Hver
er
hvad?
Þegar þú þarft að finna rétta
viðskiptaaöilann til þess að
tala við, þá er svarið aö finna
í uppsláttarritinu "ÍSLENSK
FYRIRTÆKI”
Þar er að finna nöfn og
stöður þúsunda stjórnenda
og starfsmanna í íslenskum
fyrirtækjum, hjá stofnunum
og félagasamtökum og auk
þess starfsmenn stjórnar-
ráðsins og sveitarstjórnar-
menn.
Sláið upp í
”ÍSLENSK FYRIRTÆKI”
og finnið svarið.
FÆST HJÁ ÚTGEFANDa. |
s
Útgefandi: FRJÁLST FRAMTAK hf.
Laugavegi 178-Símar: 82300 82302