Tíminn - 31.01.1970, Side 6

6
TIMINN
LAUGAROAGXJR 31. janúar 1970
vi’ivivXvivivXiix.vvivXv/X*;*;'!*;';*!*
•*:*:*:*:':*:*í:*:‘

IMPiiiiiSMiíiiÍÍiPÍ
Milillliililiil
aldssyni verðnr ekki flasgjarnl
á sviðsfjölunum.
Enda þótt persónusköpun
Róiberts Arnfinnssonar sé í
fyllsta máta Iheil og sannferð-
ug, stafar samt ekki jafndýr-
legum gneistum af leiksnilld
bans hér eins og í Púntillia og
Fiðlaranum. En bwttir ekii
mönnum, og það tóeira að
segja glöggskyggnwjstu listdóm
urum til að gera of hiáar kröf-
ur tii afburðamanna? Það er
tæplega bægt að ætlast til, að
þeir standi einlægt á hátindi.
Við megum þakka fyrir, ef
þeir halda sér í jafnmikilli ná-1
lægð vð hann og Réibeit ger-
ir í Gjalöinu.
Solomon er gamalt relkald, |
sem flýtur einhvem veginn í,
viðskiptalífsins viðsjála sjé. f i
honum vill Miller sennilega i
bregða upp grófri skopmynd1
af eilífðarþátttakanda í lffs-'
gæðakapphlaupinu, sem skokk,
ar ennþá áfram, þótt hann sé i
farinn að nálgast nírætt og i
þrek hans því að þrotum kom-1
ið. Þessum kostulega bragða-1
ref er vel borgið í höndum1
Vals Gíslasonar. Valur bætir |
enn nýjum náunga við sitt'
sundurleita persónugerðasafn,
sem var þó ekki svo lítið að
vöxtum fyrir. Honum tekst
með aðdáunarverðum árangri
að tileinka sér framandi svip-
brigði og lygilega gyðingslegt
lá'bbragð. Ajnikannalæti leikar-
ans eru hin broslegustu, enda
vekja þau óspart hlátur. Slik
nýsköpun að löngum starfs-
fenli liðnum er aite Ixxfs verð
og leiki nú aðrir yngri eftir.
Herdís Þorvaldsdóttir túlkar |
hlutverk Estherar af einlægni ‘
og alúð, kunnáttusemi og hóf-.
SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA
Iðnaðardeild
Valur og Róbert í hlntverkum sínum.
sjálfsfórn, skyldurækni, en
það sem aldrei var hér til, er
ekki hægt að verja. Þú varst
ekki að verja neitt, þú varst
að afneita því, að þú vissir
hvernig þau ,roru. Og afneita
sjálfum þér.“
En Victor vill lifa áfram í
sjálfsblekkingu sinni, sem
hanr. heldur í rauninni í eins
og drukknandi maður í bálm-
strá. Ilann vissi, að faðir hans
iumaði á peningum, þrátt fyr-
ir gjaldþrot. Ennfremur vissi
hann, að hann hefði bæglega
getað selt eitthvað af húsmun-
unum gömlu, eins og t.d. hörp-
una og fengið fyrir það nægi-
legt fé til að ljúka námi. En
maðurinn. sem hafði viljað
halda sig fyrir utan lífskapp-
hlaupið ljóta, hafnaði í ann-
ars konar sjálfsblekfcingu og
lífslygi, sem honum og kannski
okkur líka er jafnnauðsynleg
og lífsloftið.
Auðsætt er, að jafnreyndum
leikurum og Herdísi Þorvalds-
dóttur Va'. Gísiasyni, Róbert
Arnfinnssym og Rúrik Har-
stlliiiigu. Leifctír hennar er |
sléttur og felldur, en stór- ■.
snilldarlegur getur hann ekld '
taliðt, að míou vití, samt (
sem áður megum váð vel vMJ f
una. i
Rúrik Haraldsson er látleys-
ið sjálft og áreynsluleysið (
dæmigert leikinn á enda að j
heita má. Hann fer viðast á i
bostum, en rétt undir lokin i
virðist sem hann ætlá að missa '
stjóm á tilfinningunum og \
láta geðshræringarnar leilkasig I
grátt, en það verður að segja j
honum til lofs, að hann nær
réttum tökum á hlutverki sínu j
svo að segja strax aftur og j
bjargar sér fagurlega. i
Þýðing Óskars Ingimarsson- '
ar er í einu orði sagt prýðileg.
Leikstjórn Gísla Halldórssonar ]
einkennist af gjörhygli, smekk (
vísi og hugvitssemi. Leiktjöld- '
in lofa faiieigt handbragð !
Gunnars Bjarnasonar. ' ;
Þó að Gjaldið skilji ef tíl
vill eftir hráslaga í sálinni, er
það samið af innblæstri 0£
iþrótt. Halldór Þorsteinssoa.
ÞJÓDLEIKHÚSID:
GJALDIÐ
eftir ARTHUR MILLER
Leikstjórn: Gísli Halldórsson
Þýðing: Óskar Ingimarsson.
Leiktjöld og búningar: Gunnar Bjarnason
hefur ekki hugsað um annað
en sjálfan sig, sína menntun,
feril og fnama. Bnnfremur er
honum borið á brýn að standa
í óbætanlegri þakkarskuld við
bróður sinn, Victor, sem hafði
ölln fórnað til að sjá föður
sínum sómasamlega farborða.
Að sumra dómi hafði Victor
þó ekki minni námsgáfur og
hæfileika en Waiter. Eftir því
sem á leikinn líður, verðum
við þess þó áskynja, að allt er
ekki sem sýnist. Walter þarf
í rauninni engar málsbætur,
því að hann hefiur að-
eins breytt í samræmi við rík-j-
andi lögmál í þeim óblíða og
harðneskjiuiegia ,4ruims(kógar“-
heimi, sem við höfum sjálf
reist í skammsýnni eða blindri
sjálfsfojargarviðleitni. Nú væri
ef tíil viM rétt að gefa Waitber
orðið. Á einum stað segir
hann: ,,Það er undarlegt starf,
sem ég hef, skal ég segja þér.
Maður þarf að lœra alltof mik-
ið og hefur alltof lítinn tíma
til að læra það. Og fyrir það
verðnr maður að greiða sitt
gjald .... Það var Máltt áfram
enginn tími til að sinna fólki.“
Á öðrum stað segir hann við
Victor: ,Þ>ín blekking var
Gjaldið er sennilega ágæt-
asta verk, er Artíhur Miller hef
ur látið frá sér fara síðan
hann samdi Sölumanninn.
Bygging þess er traust, stíg-
andi og framvinda öll eðlileg
og markvís, átök leikpersóna
og orðaskipti fburðarlaus og
yfirveguð og efnið sjálft svo
áhugavert, að það hlýtur að
velda hvern mann til umhugs-
unar eða réttara sagt meist-
araleg tök Millers á því, en
það sem mest er um vert ein-
skorðar 'höfundur ekki samúð
sína við eina leikpersónu eða
tvœr eins og hann gerði að
noklknu leyti í „í dieigHum!ni“,
heldur eiga aliar persónurnar
hér samúð hans og það £ jafn-
rikum mæli.
Fyrst í stað er Walter Franz
reyndar lýst sem rafcinni
ökepnu og ódreng mMum, sem
FRAMFARIRNAR ERU ORAR
vwy.
ÍMÍÍllÍÍÍ

iiiillllili
Sjiiii^^^
•ASF“