Tíminn - 20.02.1970, Page 5

FÖSTUDAGUR 20. febrúar 1970.
TIMINN
6
MEÐ MORGUN
KAFFINU
Nýr drengur var kominn í
beikikinn. Félagar hans vildu
kynuast honum og byrjuðu á
þvf að spyrja hann, hvort hann
kynni að synda. — Já, auð-
•vitað svaraði Hans.
— Eins og fiskur kannski?
spur 'ði einn.
— Mifelu betur, fullvissaði
Hans hann um.
— Það er ekki hægt.
— Jú, vist, sagði Hans þá. —
Fiskarnir geta ekki synt ba-k-
sund, «i það get ég.
í London eru ár hvert veitt
verðlaun fyrir beztu blaða-
fyrirsagnirnar. Fyrir nokkr-
um árum, vann Daiiy Express
þessi verðlaun. Greinin fjallaði
um hvíta veiðimenn í Afríku,
sem höfðu á ferð sinni hitt
fyrir nokkra drukkna fíla. Að
öllum líkindum hofðu dýrin
komizt í gerjaða kókosmjóik,
hvað varð til þess, að sumir
fílarnir ráfuðu drukknir um,
meðan aðrir sváfu úr sér.
Verðlaunafyrirsögnin var
svohijóðandi: — Fílarnir sáu
litla, hvíta menn.
Óiafur var stór og sterkur
karl. Sagt er, að eitt sinn hafi
hann maett skógarbirni, stór-
um og grimmum. Um stund
stóðu þeir Ólafur og björninn
oig horfðuist í augu. Ólafur
var guðhræddur og var þess
fullviss, að hjálp bærist að of-
an.
Han bað: — Ef þú, guð
minn, lofar að hjálpa ekki birn
inum, skaltu svo sannarlega fá
að sjá spennandi bardaga.
Þú segir, að allt hækki og
hækki. Hvers vegna hækka þá
eikki vasapeningiarnir mínir
lika?
Gamall maður, sem hafði
um áratugabil búið við stöðu-
vatn nokkurt, átti 90 ára af-
mæli og a-uðvitað var tekið
blaðaviðtal við hann.
Ég hef alltaf haft
igiaman af að fá mér göngu-
túr, sagði gamli maðurinn.
Þegar ég var ungur og hraust-
ur, igekk ég ailtaf hringinn í
kring um vatnið en síðan ég
varð gamali og þreyttur, iæt
ég mér nægja, að ganga háifan
hrjnginn og til baka aftur.
Hann var svo latur, að hann
giftist stúiku með upþbrett
nef, af því það var auðveldara
að kyssa hana.
Halló Lília, alitaf þekki ég
hnén á þér.
— Hvers vegna haldið þér
frú mín, að guð hafi skapað
karlmanninn á undan kon-
unni?
— Þegar menn búa til lista-
verk, þá gera þeir alitaf
„skissu“ fyrst.
(SPEGU iTtiMÆM
DENNI
DÆMALAUSI
— Væ, þessi gamla sól get-
ur sko skinið!

Þessi laglegi unglingur er
frá Danmörku og heitir Bent
Visti. Visti þessi er ekki aldr-
aður maður, nánast af barns-
aldri kominn, en þó hefur hon-
um tekiat að skapa sér nafn á
meðal hinna fremstu í tízku-
heiminum. Visti er klæðskeri
að iðn, en byrjaði snemma að
fást við að hanna bæði karl-
manna- og kvenfatnað með góð
um árangri. Eftir því sem hann
sjálfur segir, þá höfðu foreidr
ar hans„ sem eru bara venju-
legt fólk“ fyrirhugað, að gera
úr honum múrara. Visti var
settur í læri, en gafst upp eft-
ir stuttan tima, honum fannst
sem hann gæti unnið fyrir sér
í llfinu á annan hátt en með
því að ata sínar fdnlegu hend-
ur út við hin verstu skítverk,
svo sem eins og að halda á
Árekstrar og slys verða á
hinum ólíklegiustu stöðum, en
þó tók út yfir allan þjófabálk
um daginn, þegar flugnemi
flaug vél sinni á bifreið eina,
þar sem stúlka var að æfa sig
að aka bdl.
Ungfrú Jósefína Cavarello,
sem er nítján ára gbmul kvinna
frá Dreux í Frakklandi, var að
læra að aka, og kennarinn var
faðir hennar en ökutækið ný-
legur, hvítur Benauit. Þau
feðginin höfðu fundið fyrir-
taks stað til aksturkennslunn-
ar, nefnilega gamlan flugvöli
sem löngu er hætt að nota, eða
svo áiitu þau feðgin. Þar feil-
reiknuðu þau sig, þvi ein flug-
brautin á þessum gamla flug-
velli er enn opinberlega í notk-
un. Gg á meðan þau voru að
aka þarna um flugvöllinn, kom
liðlega þrítugur flugnemi, Mic-
hel Chartrin fljúgandi að vell
inum, 02 hann var einmitt að
sefa sig i þvi að lenda. Hann
flaug vélinni að vellinum á 50
múrskeið og aka hjólbörum.
Eftir að iðnnámið var fyrir bí,
gerðist hann sbanfsmaður í
verzlun um nokikurra ára skeið,
unz að því rak, að hann mann-
aði sig upp í að fara -í klæð-
skeraskólann. Þar var hann
eini karlmaðurinn, því 9vo virð
ist sem karlar séu að mestu
hættir að Stunda þessa iðn,
a.m.k. eru það aðeins konur
sem skólana sækja. Og ekki er
að spvrja að því, Visti gerðist
fljótlega einn frægasti
fatahönnuður í Danmörku, var
valinn í hóp um 20 hönnuða
víða að úr Evrópu til að halda
sýningu í Míilianó, og síðan
kveðst hann hafa nóg að gera,
bæði við fatateiknunina og að
eyða öllum þeim peningum
sem hann aflar.
mílna hr-aða og sá ekki hvíta
Benault-bílinn fyrr en um sein-
an. Ungfrúin sem bílnuim ók sá
aldrei flugvélina. Flu.gvélin
reif þakið af bílnuim, missti við
það væng sjálf og bíllinn valt
á hliðina. Flugvélin lenti á
hvolfi og rann þannig um 80
metra. Fólkið f bílnum slapp
með smávægilegar skrámur af
glerbrotum og flugneiminn
handleggsbrotnaði. flugkennar-
ann safcaði efcki.
Nokkrum vi'kum seinna
gengu þau í hjónaband, öku-
neminn og handleggsbrotni
flU'gneminn.
Skálmöld mikil er nú uppi í
Bandaríkjunum, en verst mun
þó ástandið í New York. Þar
vaða glæpamenn uppi, svo
venjulegum borgurum er varla
vært utandyra, nema vel vopn-
uðum. Af þessu ástandi hefur
sprottjð upp ný stétt manr.a
Þ. e. menn sem hafa mafcað
krókinn af því að selja eða
leigja samborgurum sínum t. d.
kylfur til að rota með ræn-
ingja eða annað illþýði, eða
byssur.
Grimmir úlfhundar eru og
vinsælir, en þeir eru oftast
lei'gðir fremur en að þeir séu
hafðir til sölu. Hundar þessir
eru einkuin vinsælir fyiginaut-
ar ungra stúlkna sem þurfa að
ferðast um einar í myCkviði
stórborgarinnar.
Hund'aleigumiðstöðvar hafa
sprottið upp, en ein mun þó
allra frægust, en hana á tæp-
lega þrítu'gur maður, sem orð-
inn er margfaldur milljungur
af hunda'leisunni, því stúlkurn
ar í New York eru margar,
og flestar verndarþunfi.
Það eru fleiri en fslendingar
sem hugisa sér til hreyfings tii
Ástralíu. Það er tii dæmis al-
gengt núna í Bretlandi, að
menn flytji tfl Ástralíu í von
um betri vinnu. Danny Mason,
ungur maður, tveggija barna
faðir hafði sem fleiri fyrirhug-
að að halda suður á bóginn,
þegar honum bárust fregnir
um, að syStir hans, Maureen,
sem er ábta barna móðir, væri
aivarlega veik. .Það kom síðar
í ljós, að lífi Maureen yrði þvi
aðeins bjargað, að, hún fengi í
sig hieiijbrigt nýra. Danny lét
rannsaka sig, og síðan sfcera úr
sér annað nýrað og gaf systur
sinni. Eftir að svona fór, getur
Danny víst ekki búizt við að
komast til Ástralíu, en feginn
kveðst hann vi'lja vera áfram
í Englandi, fyrst hann gat orð-
ið systur sinni að liði.
Tisa Farrow er litla systir
Miu Farrow. Tisa þessi fetar nú
ótrauð í spor stóru systur, þ.e.
a. s. í kvikmyndaheiminum og
það meira að segja án þess að
byrja a því að giftast Frank
Sinatra. Beyndar þekkjr Tisa
ekki þdnnan fyrrverandi mág
sinn, þau hittust einu siuni, og
þa kallaði Tisa hann herra Sin-
atra. „Kallaðu mig Frank“,
sagði hann, en það ;at ég ekki,
Frank Sinatra er orðinn eitt-
hvert fyrii-brigði, sem maður
getur varia verið kumpánleg-
ur við“.