Tíminn - 26.04.1970, Qupperneq 5

I I I I
t 1
SlffWUMfiUR 26. aprfl 197«.
TIMINN
17
BARIN1ATQ[M0[F»
Ritstjóri: Snjólaug Bragadóttir.
Þegar refurinn lánaði
bangsa skinnið sitt
f teeasna’húsinu voru marg-
ar festar «g faJlegar varp-
bœnnr. En reffiuxiiMi gat aldrei
s® þasr í firiði og veslings
bfedinn, som átti hseo'umar
vissx éfcki, iwaS hann áltti til
teagðs <a3 tafea. loksins datt
honum Iþað ráð í hug, a@ flytja
bærramar inn í avetfrÆiertoergið
fil sm og teesa huiíöinni vaod-
le®a á ItoveBri nótttt. Tii öryggis
inSkk stærðar byssa fyrir oifan
nútmið bans.
En MöIkM reÉur sat wti í
stoóginum og tolóraði sér í
hatrsnnm yiSr þessu. Hvemig
átti hiann nú að ná sér í
hænsnasteilfc? Það var toaldnr
vetur rn'ma og erfitt að ná sér
í mat Þiólár nmtar í nöð reynÆ
liann að toosnast ino í svefn-
hesrbergi bóndans, en aHtaf
estdaði þa® með að bóndinn
M®ðp á eftír bomum með byss-
tma. Sfðústu nóttina lló við að
iSa feeri, Jwí högtin úr byss-
Tmni vom neestram búin að
eyðileggja fatlega stómúð bans
Eebba. Hann Mióp og Mjóp
og stoppaði efeitó tfyrr eo hann
var toomimo aöa leið, þamgað,
sean IBúii bangsi lá í híðinu
rfnn og leiö háif iMa, því haoa
var etotó veíl tfrísfeur.
—(HraB geragnr *ð þér,
Rtfrri banigsi, spurði Eehbi.
— ÞÚ ert etoki vaoor að vera
vafcandi á þessuan árstfena.
_ Bríe kanoski með tann-
pínm?
Æ, ae, rfuodi bangsi inoi í
hS?feu. — Krá. ég er með gigt
og mér er swo Söt í hálsinwm
og srao var ég svo iþreyttetr að
ég gat ékká búið aianenoillega
nsn mig , og hér er gegmim-
trel&ur og mér er kait.
— Nú, ekfci annrtð, segði
Behlte fsaneygilega, en það er
ta náð við
segja iþér, að á bænum þarna
hinmn megin býr alveg ágætis
tætonir hann getur áreiðaniega
lætonað í þér igigtina með
bökstrum.
— Ertu viss um það, spurði
Búri bangsi.
— Auðvitað, ég átti frænda
hinum megin við hæðina og
hann var svo anzi dærnur af
gigt og hann fór til þessa
lætonis og gigtin hvarf eins og
sfcot.
Þetta var ál.veg satt hjá
Rebba, því stónnið atf frænda
hans ihéikto uppi á vegg tojá
bóndanum, sem átti haenurn-
ar, «n auðvitað var það hann
sem Rebbi átti við, þegar hann
talaði um lækninn.
—- Það er bezt, að ég reyni
þetta, urraði bangsinn og
neri á sér mjöðmina.
— Jó, en þú getur ekki far-
ið út í þennan kulda, nema
kfeeða þig betur, sagði refur-
iim. — Eg keyipti mér nýtt
skinn fyrir jólin og ég skal
lána þér iþað gamla til að hafa
á bakinu, þegar þú tferð.
Þetta fannst Búra bangsa
vera regHnlega fallegt af refn-
rnn og Eebbi fór af stað aftur
t» bóndabæjarins og tók
skinnið af veggnum og fór
með það til bangisa. Hann
festi skinnið vet yfir veika
bakið sitt og fór avo til lækn-
isins.
— Mundu nú að haga þér
eins og fína tfóikið, þegar þú
kemur tfi hans, kallaði Mikfci
refur á eftir bangsa. — Þú
ferð að glugganmm á baklhiið
hússins og bankar þrisvar í
vegginn. Þegar læknirinn
spyr, hver sé þar, segirðu að
það sé bara gamalt gigtveikt
skinn og hvort hann vilji
efetó vera svo elskuiegur að
Gefcið þið hjáipað Gunnu litlu að rata? Hún ætlar að
fara að heimsækja Dísu vinkonu sína og Jóa bróður
bennar, en þau eiga heima 1 húsinu, sem sést í miðj-
wnm. Gunna á um þrjár leiðir að velja, en bara ein
þeirra er rétta leiðin. Eins og þið vitið, má ekki fara yfir
strik.
leg.gja hakstur xdð bakið. Svo
snýrðu hara bakinu í glugg-
ann og þá færðu baksturinn
strax.
Bangsi lofaði, að fara eftir
þessu öllu og hélt svo áífram
— en Mikki refur elti í hæfi-
legri fjarlægð og þegar þeir
voru fcomnir að bænum, faldi
hann sig undir tröppunum.
Búri banigsi gerði einis og
Mifcki hatfði sagt honum. Hann
fór á baik við húisið og barði
þrisvar í vegginn.
— Hvcr er bar? kallaði
bóndinn innan úr húsinu.
— Það er bara veslings gam
alt skinn, sem þjáist atf gigt.
Vildirðu efcki vera svo góður,
að getfa mér heitan baksbur?
Síðan sneri hann baikinu í
gluggann.
Bóndinn gægðist út, og sá
glitta í refaskinnið.
— Jú, ég skal svo sannar-
lega gefa þér heitan bakstur,
ófétið þitt, og það svo heitan,
að þú munir eftir því, æpti
bóndinn, því hann var viss um,
að þarna væri óvinur hans, ref
urinn kominn eiira sinni enn.
Framhald á bls. 22
Smyglararnir
og löggan
Nú, þegar fcomið er sumar,
fara allir krakkar að leika sér
úti. Oft um kvöldmatarleytið,
þegar veðrið er gott, má sjá
hópa af krökkum, se,m leika
sér úti, þangað tiil þau mega
ektó vera úti lengur. Ef ykkur
skyldi eintovern túna vanta ein
hivern útileiik á siíku kvöldi, þá
er hérna einn, sem ;-r vonandi
betri, en að gera ekíkert.
Haon heitir smygl'ararnir og
lö,ggan!
Þátttakendur skipta sér í
tvo hópa. Annar er smyglar-
arnir, en hinir löggur. Einn
smyglai-inn felur á sér hlut,
sem hann á að reyna að koma
á vissan stað, án þess, að lögg-
an nái hlutnum. Löggan veit
hvar staðurinn er, en má ektó
fara nær honum en í 50 skrefa
f jarlægð. Löggan veit Mfea, hver
hluturinn er, en ektó hver er
með hann. Einn lögguvörður er
við staðinn, meðan hinir reyna
að hafa uppi á hlutnum. Mest
ríður á, að þeh- smyglarar, sem
ekki eru með hlutinn, reyni
að vila um fyrir liöggunni,
með því að þykjast vera méð
hann. Þeir smyglarar, sem
löggan nær, maga ekki sýna
mótþróa, þegar leitað er á
þeim, en meðan löggurnar
ieita, gefst kannski þeim, sem
hefur hlutinn, tækifæri til að
komast á staðinn. ESf hann
kemst nær staðnum, en 50
skref, eru smyglararnir búnir
að vinna, jwií löggan má ekki
fara nær. Þessi leikur er mjög
skemmtilegur, ef nógu margir
tatoa þátt í honum.
Eggjabakkar
Vaíalaust kaupa mömmur
ykkar stundum egg i eggja-
bakka, það eru pappakassarn-
ir, sem eggin eru í í búðun-
um, otftast sex í hverjum. Biðj-
ið mömmu ylkkar að gefa ykk-
ur kassann í stað þess að
fleygja honum. Svo skuluð þið
prófa að fclippa Ihann í sundur
og sjá, hvað hægt er að búa
til margt úr þessum krump-
aða pappa, fugla, dýr, litfla
sikrýtna karla, eða blóm. Eitt
er þó svolítið slæmt við eggja-
bakana, það er ektó hægt að
líma þá saman með venjulegu
Iími, en úr því má bæta með
því að næla efnið saman með
títuprjónum, eða hreinlega
bara sauma Iþað saimaa. Swo
má Iiíka motast við límtoand.
Til að punta upp á fígúfflniBtt-
ar notið þið eitt og arnnað,
sem til kann að vera í potoa-
horninu hjá ykkur. Til daamis
perlur, fjaðrir, tappa og slétt-
an pappír. Á myndinni sjáið
þið nokbur stykki af sfcrýtn-
um fígúrium úr eggjabökfeiHn.
Reiynið sjálf!
Framhaldssaga litlu krakkanna:
um úíflnn
— Mikið er dásamlegt
að sitja hérna við eldinn,
stundi úlfurinn feginsam-
Lega, þegar hann var loks-
ins kominn inn. Ekkert er
betra en gott heimili, það
hef ég alltaf sagt.
Með tárin í augunum,
horfði hann á litlu stúlk-
urnar, sem voru hálf-
smeykar og þorðu ekki að
koma mjög nálægt honum.
Eftir að úlfurinn hafði
sleikt sárið á loppunni á
sér, og yljað sér á bakinu
við eldinn, fór hann að
segja sögur. Litlu stúlk-
urnar færðu sig nær til að
heyra betur ævintýrin um
refinn, um íkornann og
moldvörpuna og um kanín
urnar þrjár. Þetta voru svo
skemmtilegar sögur, að
úlfurinn þurfti að segja
þær þrisvar.
María lagði hendurnar
um hálsinn á úlfinum vini
sínum og skemmti sér við
að toga í eyrun á honum
og strjúka loð'na feldiim
hans, bæði upp og niðar.
En Dísa var ekki aiveg eins
fljót að taka úlfinn sem
vin, en þegar þau voru far-
in að leika sér, stakk hún
hendmni upp í ginið á hon-
um og gat ekki stiEt sig
um að segja:
— En hvað þú hefur
stórar tennur.
Þá varð úlfurinn svo
skömmustulegur á svipinn,
að María tók höfuð hans í
fangið, en úlfurinn minnt-
ist ekki einu orði á, að
hann var glorhungraður.
Hann hugsaði bara með
sér: — Það er alveg ótrú-
legt, hvað ég get verið góð-
ur.
Þegar úlfurinn var bú-
inn að segja margar sögur,
spurðu stúlkurnar, hvort
þau ættu að leika sér.
— Leika okkur? sagði
úlfurinn. — En ég kann
Framhald á bls. 22