Tíminn - 12.08.1970, Page 5

'SKBVIKUDAGUR 12. ágúsl 1970.
TIMINN
5
MEÐ MORGUN
IKAFFINU
I
X
\
t
t
j
i
t
i
>
i
*’
/
i
(
t
l
t
Tveir rithöfundar hittust á
förn'um vegi.
— Hvað ert þú að aðhafast
þessa dagana?
— Ég er að skrifa endur-
miimingar mínar.
— J-æja, það vill líklega
elcki svo vel til, að þú sért
kominn að þeim degi, secn þú
fékkst lánaðan -hundraðkall hjá
mér?
— Við eigum margt sameig-
bilegt. Þér skrifið bækur en ég
les bækur.
— Er rafmagnsheilinn bilað
ur? Nú þá verð ég víst að
vinna eftirvinnu í kvöld.
Frá setuliðsárunum í Nor-
egi: Nokkrir þýzkir hermenn
bön’kuðu uppá hjá norskri
bóndakonu og báöu hana að
lána sér borð (Ein Tisch) kon-
an skildi þá ekki, en hélt þó
að hún gerði það, þyí hún svar-
áði brosandi:
— Farið bara bak við hlöð-
una, þar getið þið gert það,
sem ykkur sýnist.
Læri'ð af páfagauknum- End-
m'takið aðeins, það sem þér
heyrið, en búið ekki til sögu
úr því.
Dómarinn: — Þér eruð
ákærður fyrir að hafa brotizt
inn í bankaútibúið hérna á
horninu.
Ákærði: — Það er algjör
misskilningur. Ég átti leið
framhjá og rann til á banana-
hýði og datt á rúðúna, svo hún
brotnaði. Ég vildi auðvitað
ekki hlaupa frá ábyrgðinni svo
ég skreið inn um gluggann til
að skilja eftir nafn og heim-
ilisfang mitt. Ég leitaði í skúff
unum að blaði og blýanti og í
einni þeirra lágu lyklarnir að
peningaskápnum. Þá datt mér
í hug, að vissara væri, að
setja miðann í peningskáp-
inn, til þess, að þvottakonan
henti honum ekki í ógáti, en
einmitt þegar ég var búinn að
opna skápinn, kom lögreglan
og trufláði mig. Þetta er sann
leikurinn hreinn og beinn,
herra dómari.
eim komnar frá járnsmiðnum?
Bindindisfrömuðurinn var
að halda ræðu um skaðsemí
tóbaks. Að endingu sagði hann:
— munið, að í kjölfar tóbaks-
notkunarinnar fylgir oft
drykkjuskapur og samneyti
•við vafasamt kvenfólk.
— Þá stóð einn áheryanda
upp og sagði: — Hvar fæst
þetta tóbak, herra prófeesor?
DENNI
DÆMALAUSI
„Híbachí" — það er í svo-
leiðis, sem japauskir kúrekar
elda matinn sinn.

t
t

Clara Hedwin tók sig upp um
daginn og flaug að heiman frá
sér, Stokkhólmi, og ti," Gauta-
börgar. Að vísu er þetta ekkert
merkileg flugferð í sjálfu sér,
svona álíka og að skreppa frá
Reykjavík til Akureyrar, en
samt fannst bæði forráðamönn-
um SAS og Clöru sjálfri til-
efni til að gera dálítið veður út
af ferðinni og kalla ljósmynd-
ara á vettvang.
Þannig stóð nefnilega á, að
Clara,'sem er 102 ára, er elzti
farþegi SAS til þessa, og auk
þess var þetta í fyrsta sinn á
ævinni, sem hún ferðaðist flug-
Ieiðis.
— En ábyggilega ekki mín
síðasta flugferð, sagði sú gamla,
— því að ég skemmti mér alveg
konunglega, og svo verð ég
auðvitað að komast aftur heim
ti? Stokkhólms.
Tilefni ferðarinnar var að
heilsa upp á yngsta barna-
barna-barnabarnið, sem sést
með henni á myn.dínni, og hún
hafði aldrei séð áður.
★
Mitt í frumskógum Suöur-
Ameríku, milli landamæra
Columbíu og Venezuela, liggur
ríki, sem ýmist er kalLað
„Græna Helvíti'ð“ eða „Lýðveldi
hinna fordæmdu“- Þetta dular-
ful.'a ríki getur hvorki státað af
ríkisfána né ákveðnum landa
mærum, og það er hvergi merkt
inn á kort.
Þarna búa rösklega 20.000
manneskjur í vesælum timbur-
kofum, og „forseti" þeirra er
eftirlýstur morðingi. íbúarnir
eiga það allir sammerkt að hafa
fiúið heimkynni sín til að kom-
ast undan refsingu fyrir afbrot
sfn, og þeir eru víðsvegar að
úr heiminum.
Hersveitir frá Columbíu,
Venezuela og Brasilíu gerðu
hverja ti.'raunina á fætur ann-
arri til að ráða niðurlögum
lagabrjótanna, en árangurslaust.
Um helmingur allra hermanna
sem sendir voru á staðinn, féllu
ýmist fyrir byssukúlum hinna
fordæmdu eða hurfu sporlaust
í myrkviðum frumskógarins. Ár-
um saman fóru mennirnir sem
þarna búa rænandi og ruplandi
úr einum stað í annan, og a,1s
staðar vöktu þeir ótta og reiði.
Þeir stálu mat vopnum og yfir-
leitt öllu, sem þeir töldu sig
geta notað, og þeir víluðu ekki
fyrir sér að drepa eigendur, ef
þeim var veitt hin minnsta mót-
spyrna.
Að lokum sáu viðkomandi
yfirvöld sér ekki antiað fært
en lofa að hætta öllum af skipt-
um af glæpamönnunum gegn
því, að þeir ,’étu af ránsferðum
sínum- Sá samningur hefur
haldizt til þessa, og sérfræðing-
ar fullyrða, að svo muni verða
í framtíðinni, því íbúarnir séu
dauðadæmdir og verði innan
fárra ára allir horfnir af sjónar-
sviðinu. Loftslag þarna er sagt
lífshættulegt, enginn maður
★
þolir það í heL'an-mannsaldur.
Það er mjög gufumettað, og
hitinn getur farið allt upp í
65 gráður á Celcíus, enda er
það svo, að íbúatalan fer stöð-
ugt lækkandi og afbrotamenn
eru hættir að leita þangað, því
vistin þar er í rauninni ekkert
annað en illþolanlegur gálga-
frestur.
★
Vilji maður verða milli á
stuttum tíma (og hver vill það
ekki?) er ráðið að gerast klám-
myndaframleiðandi í Ameríku.
Kvikmyndatökumaðurinn Aíex
de Renzy þarf að minnsta kosti
Davíð og Charles (sá til
vinstri á myndinni) eru vinir.
Það mætti næstum segja að
þeir væru bræður, í vissum
skilningi, þvi að þeir leika sér
saman, borða og sofa saman,
og þeir hafa meira að segja
fundið upp i sameiningu eigið
tungumál, sem þeir nota sin á
milli og enginn annar skilur.
Foreldrar Davíðs, sem reka
dýragarð í Englandi, fundu
litla simpansungann suður í
ekki að sjá eftir krónunum, sem
hann eyddi í ómerkilega klám-
mynd, tekna í Danmörku í
fyrra. Hún kostaði hann að vrsu
nokkur hundruð þúsund, sem
hann fékk að láni hjá vini sía-
um, en hefur þegar fært hon-
um sem svarar sextíu miilj. ísl.
kr. í aðra hönd og von er á
meiru, því að eftirspurn eftir
mynd þessari er gífurlega mikil.
í New York og Los Angeles
gengur myndin undir nafninu
„Gagnrýni í Danmörku — ný
tilraun", en annars etaðar heit-
ir hún „Klámið í Danmörbu“
eða einfaldlega „KIám“.
Til að blekkja kvikmyada-
eftirlitið er myndin sögð vera
„fræSslumynd" um danskt þjóð
líf, og í henni eru nokkrar götu-
senur, þar sem rætt er við veg-
farendur um landsins gagn og
nauðsynjar. Þetta hefur ber-
sýnilega haft tilætluð áhrif, því
þótt nokkrum sinaum hafi stað
ið til að banna hana, vegna ein-
dreginna tilmæla lögreglunnar,
hefur aldrei orðið af þvi.
Klámfarganið breiðist nú ört
út í Bandaríkjunum og Alex de
Benzy er einn af framámönnum
í bransanum. Hann hefur reynt
sitt af hverju til fjáröflunar,
háskólanám í dýrafræði, sem
var þó þegar til kom vonlaws
leið til miiljónasöfnunar, nm
tíma var hann kennari í flug-
herautn og þar á eftir spilavit-
isrekandi, en það var ekki fyrr
en hann datt niður á klám-
framleiðsluna, að hann fór að
græða.
Og nú lifir hann í vellystimg-
um í mijljónavillu og lætur sér
ekki nægja færri en tvær kon-
ur. Að vísu er hacin hvorugri
giftur, en báðar eiga þær von
á erfingja. Auk þess á hann svo
auðvitað bæði dollaragrín og
lystisnekkju, og vaxandi áhugi
á framleiðslu hans, sem ekki
takmarkast lengur við hina
arðbæru „þjóðlífsmynd", virð-
ist benda til þess, að hann
þurfi ekki að iíða skort í fram-
tíðinni. Svo er dönsku „lista-
fólki fyrir að þakka. Og mikið
hljóta Danir að vera upp með
sér af svo góðri landkynningra!
Afríku, þar sem hana hírðist
á baki dauðrar móður sinnar,
og auðvitað tóku þau hann með
sér heim. Þeir vinirnir eru nú
orðnir svo samrýmdir, að hvor-
ugur má af hinum sjá, og það
eina sem skyggir á gleði fjöl-
skyldunnar er sú staðreynd, að
fyrr en varir verður Charles
orðinn gríðarstór og getur jafti
vel orðið hættulegur cnönnum,
svo óhjákvæmilegt verSar flð
loka hann inni í búri.