Tíminn - 11.09.1970, Qupperneq 5

FÖSTUDAGUR II. september 1970.
TIMINN
s
MEÐ MORGUN
KAFFINU
— H.vað ætlaar þú að verða,
þegar þú ert orðin stór, stúlka
mío?
— Það fer eftir ýmsu. ef ég
fæ brjóst, ætla ég að verða
ieikkona, en ef ég fæ enigin,
verð ég liklega kennslukona.
— Skiljið þér. Vinátta við
hund er engu öðru lík.
— Því eru brúðir alltaf í
hvitum fötum, mamma?
— Það er merki um gleði,
vina mín.
— Nú, en af hverju er þá
brúðguminn alltaf svartklædd-
ur?
— Mamma, því er verið að
skjóta af fallbyssum?
— Það er fæddur prins.
— Þarf að sbjóta hann strax?
— Passaðu að fara ekki of
nærri ísbirninum, Pétur minn.
Þú gætir f engið kvef.
Pétur litli var nýbúinn að
brjóta dýrasta vasann í hús-
inu og mamma hans skammaði
hann óbótaskömmum. Svo kom
pabbi hans heim og þá féfck
Pétur ves'lingurinn aðra um-
ferð af skömmum. Þegar frið-
ur komst loksins á, tautaði
Pétur: — Það eru of margir
yfirmenn í þessu fyrirtæki.
— Mamma, ég þarf, tilkynnti
lítil stúlka mömmu sinni í járn
brautarlestinni. Móðirin reyndi
að þagga niður í henni, meðan
hinir farþe-giarnir horfðu kurt-
eislega út um igluggana. En allt
kom fyrir ekki og á endanum
fór móðirin með þá litlu út í
enda á lestinni. Þegar þær
komu aftur, tilkynnti sú litla
viðstöddum brosandi: - Mamma
þurfti líka.
Jonni litli kom inn með stór-
an igrasmaðk í hendinni.
— Hvað ætlarðu að gera með
hann inn? spurði mamma Jonna.
— Við erum að leika obkur
saman í garðinum, en ég ætla
bara að sýna honum páfagauk
inn minn, s-varaði Jonni.
Svo var það myndarlega karl
kanínan. sem giftist fallegu
kvenkaninunni, og þau eignuð-
ust yndislega litla tilra-unakan
ín-u.
— Hef ég kannski ekki ná'ð í
blaðið sjálfur?
Bezti tengdasonur, sem við
höfum heyrt um, var sá sem
sagði við tengdamóðui' sína: —
Kæra frú. — Ég vil giftast
dóttur yðar, mér er sama, hvort
það er Elsa, Dóra. eða Rósa,
bara ef ég fæ yður fyrir tengda
móður.
DENNI
DÆMALAUSI
Mitehell hjóniji, meinið for-
eldra litla, kalda stráks-
ins?
Fyrsta útibíóið í París var
opnað um miðjan ágúst, og hef
ur verið troðfullt þar á hverju
kvöMi síðan. Sama myndin hef-
ur gengið þar allan tímann, en
það er „Chisum“, með Johu
Wayne í aðalhlutverki.
Bíóiið er við mjög fjölfarna
leið í Rungis, milli Orly-flug-
va.'Iar og geysistórrar matvöru-
miðstöðvar, sem margir verzla
í urn leið og þeir skreppa í bíó.
Þúsund bíiar komast fyrir á
stæðinu við sýningarsvæðið, og
ekki dregur það úr aðsókninni,
að fjölskyldan getur snætt mið-
degisverðinn og frúin þvegið
þvottinn sinn í sjálfvirku
þvott-ahúsi, sem komið hefur
verið upp þarna, á meðan all-ir
horfa á bíó.
Síðasti strætisvagninn af
gömlu genðinni, með opnum
pafli, mun hverfa af götum
Parísarborgar um næstu ára-
mót.
Sögu þessara vagna má rekja
allt aftur til þeii'ra tíma, er
bifreiðar með opnu framsæti
fluttu hermenn til Marne í
fyrri heimstyrjöldinmi og göt-
urnar endurómuðu af blæstri
úr fornfálegum gúmmíhornum.
Aðeins fáeinir gamlir vagnar
ganga enn á leiðinni miÆi
Saint Lazarre járnbrautarstöðv
arinnar og úthverfis Gentilly.
En nú munu þeir einnig hverfa
úr umferðinni, og eflaust munu
margir Parísai'búar sakna
þeirra.
Eitt sinn þjónuðu vagnarnir
allri borginni, og margir far-
þegar bunnu vel a@ meta opnu
pailana, þar sem óhætt var að
reykja, eða bara njóta hreina
loftsins, í stað þess a@ kúldr-
ast inni í vagninum.
Auk þessa þjónuðu pallaim-
ir mikilvægu hlutverki í aug-
um þeinra, sem a-lltaf voru á
síðustu stundu. Síðbúinm far-
þegi hafði ávalLt möguleika á
að ná vagninum m-eð því að
stökkva upp á pallinn, meðan
hann var ekki kominn á fulia
ferð. Með tækninni hvarf þessi
varaskeifa úr sögunmi. Um Leið
og hui'ðii'nar skella aftur,
þarf enginn að gera sér vonir
um að komast með vagninum,
jafnvel þótt hann sé varla kom-
inn af stað.
í París er nú verið að gera
ti’lraunir til að draga úr mesta
umferðaröngþveitimu um sex-
leytið, þegar flestir eru á leið
frá vinnu.
Þetta er framkvæmt þannig,
að í einu þorgai'hverfinu hef-
ur eins mörgum fyrirtækjum
og mögulegt er verið fyrirskip-
að að færa ti? vinnutíma sinn.
Sumir hefja því vinnu hálftíma
fyrr en áður og eru þá lausir
kl. hálf sex, og aðrir byrja allt
að tveim tímum seinna, og
vinn-a fram ti,' kl. átta að
kvöldi.
A myndinni sjást nýgift og
lukkuleg hjón, sem margir
kannast við. Hann er brezkur
og heitir Albert Finney. Fyrir
þá, sem ekki geta komið mann
inum fyrir sig, getum við upp-
lýst, að hann er einn af vin-
sælustu leikurum Breta, og er
einkum þekktur fyrir mynd-
irnar „Laugardagskvöld og
sunnudagsmorgunn" og ,,Tom
Jones“.
Brúðurin er frönsk, og fæst
einnig við leiklist. Hún heitir
Anouk Aimee. Þau voru gefin
saman í borgaralegt hjónaband
í Kensington í fyrra mánuði, og
Hér fáum við loks svarið við
þeirri áleitn-u spurn. í hverju
Skotar gangi undir pilsunam
Gainalt máltæki segir, að sann
ur Skoti gangi buxnalaus, og
sumir vilja hafa það „framtíð
Skotlands“. en nú vitum við
að svarið, er einfaldlega: Venju
legar nærbuxur!
Ef þetta dreifingarkerfl
vinnutímans slenzt, má búast
við að þa@ vcrði tekið upp um
alia borgina. Hætt er nú við að
ekki verði allir ánægðir með
vinnutímann, en um það er
ekki að fást, ef með þessu móti
verður hægt að bæta úr því
vandræðaást-andi, sem nú rikir
í umferðarmólum borgarinnar.
var það vonum seinna, því að,
vinir þeirra og aðdáendur bafa
vcrið að búast við þessu í
meira en eitt' ár.
Bæði hafa þau hjónin veriS
gift áður, og á Finney tíu ára
gamlan son með fyrri konu
sinni, en frúin á átján ára
gamla dóttur.