Tíminn - 15.09.1974, Side 22

22
TÍMINN
Sunnudagur 15. september 1974.
Hernumda prinsessan
(Irskt ævintýri)
Fyrir óralöngu bjó i
dalverpi einu i Antrim
ungur maður að nafni
Hugi. Öllum þótti vænt
um Huga. Hann var
alltaf glaður og góður
við nágrannana og
reyndi að hjálpa þeim,
ef vanda bar að höndum.
Honum þótti lika vænt
um öll dýr.
Allt fólkið, sem bjó i
þorpinu hans Huga,
hafði heyrt um hina
óhamingjusömu prins-
essu, sem vondur risi
hafði flutt burt með sér
til kastala sins og hélt
henni þar nauðugri.
Þessi kastali var byggð-
ur á stöplum úti i miðju
stöðuvatni. Kona risans
var norn, og ef einhver
gerði tilraun til að kom-
ast að kastalanum, kom
hún hreyfingu á vatnið
og lét myndazt hringiðu,
svo að hvorki sundmað-
ur né skip gátu komizt til
kastalans.
Huga langaði mikið til
að bjarga prinsessunni,
sem hét Maca. Dag einn
sat hann inni i litla
húsinu sinu og heyrði þá,
að einhver rak upp sárs-
aukavein fyrir utan.
Hann leit út og sá hund
haltra framhjá. Hann
tók hundinn til sin og
fann stóran þyrni i
öðrum framfæti hans.
Hann fjarlægði þyrninn
og þvoði sárið. Hundur-
inn reyndi að þakka hon-
um með þvi að sleikja á
honum höndina, og
sýndi Huga siðan, að
hann óskaði eftir að
hann elti sig. Hundurinn
fór töluverðan spöl frá
húsinu á þröngan stig,
þar sem limgirðing var
til beggja handa. Við
endann á stignum var
litið hús, og á dyraþrep-
inu sat gömul kona. Hún
var ósköp hrygg að sjá,
en þegar hún sá hundinn
lifnaði yfir henni. Hann
var búinn að vera svo
lengi i burtu, að hún
hélt, að hann væri alveg
glataður. Hundurinn
hljóp til hennar og lagði
hausinn i keltu hennar.
— Ég fann þennan hund
fyrir utan húsið mitt.
Þyrnir hafði stungizt i
aðra framlöppina á hon-
um og þegar ég hafði
dregið hann út, lét hann
mig elta sig hingað.
— Góður maður sagði
gamla konan. Og góður
hundur. Hann vill vera
góður við þig, eins og þú
varst góður við hann.
Þessi gamla kona var
mikil kunnáttukona, það
er að segja, hún kunni
ýmislegt fyrir sér, og
hafði töframátt. Hún
vissi ýmislegt, sem
öðrum var hulið. Hún
talaði við Huga um
stund, og hann sagði
henni frá löngun sinni til
að frelsa kóngsdóttur-
ina.
— Það er mjög erfitt
verk, sagði gamia
konan. Og margar hætt-
ur eru á þeirri leið, en þú
ert sterkur og hug-
rakkur, og þér mun
heppnazt þetta, ef þu
fylgir fyrirmælum min-
um.
Hún fór inn i húsið og
kom von bráðar út aftur
með stóra skel i höndun-
um. Yfir skelina voru
þandir silfurstrengir likt
og á lútu eða fiðlu.
Gamla konan snerti
strengina, og Huga
fannst þetta vera
fegurstu tónar, sem
hann hefði nokkurn tima
heyrt.
— Taktu við þessari
skel, sagði gamla konan.
Þú munt koma til
Hreysikattadalsins.
Hreysikettirnir munu
koma æðandi á móti þér
og ráðast á þig. Snertu
þá strengina lauslega,
og hreysikettirnir verða
þá meinlausir. Þvi næst
kemurðu að þéttum,
dimmum skógi, og i
gegnum hann mun
verða ómögulegt, að
komast. Snertu þá
strengina, og allt verður
auðvelt. Næst verður þú
að komast yfir djúpa,
ógreiðfæra grjótnámu,
en við strengjahljómana
verður yfirferðin
auðveld. Og nú áttu enn
langa ferð fyrir höndum,
og þú munt þarfnast ein-
hverrar fæðu. Aftur fór
hún inn i húsið og bar nú
út stóra hafraköku.
— Taktu þetta, sagði
hún. Og vertu svo
blessaður.
— Ég mun aldrei
gleyma góðsemi þinni,
sagði Hugi. Og svo lagði
hann hugprúður af stað.
Ekki leið á löngu þar
til hann kom i Hreysi-
kattadalinn. Hreysi-
kettirnir æddu að honum
eins og þeir ætluðu að
bita hann á barkann.
Hugi dró fingurna yfir
strengina á skelinni.
Það var eins og við
manninn mælt, hreysi-
kettirnir mynduðu raðir
beggja megin við hann,
og þrömmuðu svo áfram
með honum, meðan
hann'hélt áfram að leika
á skelina, allan dalinn á
enda.
Næst kom hann til
skógarins. Trén voru
svo há og þétt, að
ómögulegt var fyrir
DAN
BARRY
Paddy, óvinir. | Allir til neyðar
Þeir hafa náð J stöðva. Læsið
lendingarsvæð^f öllum ) öryggis
dnu á sitt vald,—\ hurðum. - /1