Ísafold - 21.12.1874, Side 4

28
vörn fyrir hann, og allrasízt datt oss það í hug, að útgefandi
þjóðólfs, mundi fara að gjöra það bert allri alþjóð íslendinga,
að hann hirti ekkert um, þótt hann gjörði blað sitt að rusla-
kistu, sem hver og einn gæti kastað í hverju því, er hann vildi,
ef blaðstjórinn að eins fengi «ríflega borgun« fyrir. En svona
gengur það: ætlanir manna og ímyndanir bregðast einatt; sira
þórarinn þegir eins og fiskur, og heflr sjálfsagt eigi fengið svo
mikið sem að vita af svarinu frá hinum «mörgu kjósöndum»
sínum fyr en það kom í viðaukablaði þjóðólfs 2. þ. m., og
kynni þó mörgum að detta í hug, að hann hefði komizt á ein-
hverjar snoðir um það f brúðkaupinu f þórukoti hjerna í haust,
þar sem það var mest og bezt rætt og hann sat sjálfur f brúð-
kaupi þessu. En hvað sem ýmsir kunna að ætla um það, því
sizt er fyrir að synja, hvað mönnnm kann í hug að detta, þá
viljum vjer lengstra orða vara menn við því að ímynda sjer, að
greinin sje samin með hans ráði og vitorði, eða að hún hafi
komið við í Görðum, þegar hún fluttist út á Álptanesið. En vjer
skulum eigi fjölyrða um þetta meir, en svara greininni nokkr-
um orðum.
þegar höfundarnir segja, að greininni í ísafold sje bezt
svarað með kosningunum, þá er satt bezt að segja, að meira
axarskapt höfum vjer eigi sjeð á prenti. þvi að höfundarnir
eru þó líklega eigi svo skyni skroppnir, að þeir sjái það
eigi, að kosning sira þ. í Hafnarflrði er engin sönnun fyrir
þvf, að hann sje nýtur eða þjóðlegur þingmaður; því Kjós-
ar- og Gullbringusýsla er þó að eins eitt af 21 kjördæmum
landsins, og ef engir aðrir en nokkrir Kjósar- og Gullbringu-
sýslubúar óska þess, að síra J>. sje þingmaður má hann víst
eigi heita þjóðlegur þingmaður, og í öllum þeim uppástungum,
sem komu fram í sumar um þingmenn, munum vjer eigi til,
að sira J>. væri getið að einu nje neinu. Af hverju kemur það?
(Framh í næsta bl.)
Auglýsingar
Fje það, er hans hátign konungurinn, Reykvíkingar og
og fáeinir utanbæjarmenn gáfu til hinna 2ja manna af herskip-
inu Fylla, er særðust þjóðhátíðardaginn á Öskjuhlíð í sumar, var
að upphæð................................... 736 rd. » sk.
Kostnaðurvið innheimtu á fje þessu, brjefburð-
areyrir og borgun póstávísana, svo og prentun á
skilagrein þessari o. tl.................... 8 — 24 —
eptir 727 — 72 —
Hefl jeg 1. sept. þ. á. sent herskipsforingja
Rraém til úthlutunar hinum særðu 720 rd. » sk.
og með síðustu póstskipsferð . . 7 — 72 727 72 —
Fyrir hönd hinna særðu hefir nefndur Capt. Braem beðið
til þess) og var allt af á iði, þar sem hann sat, svo sem hann
átti vanda til, er honum varð órótt; en samt sem áður svaraði
hann gætilega og með lágri röddu. Sagði það væri nógir
sparisjóðir í landinu, og skammt í burtu, hann gæti gjarnan
sagt ofskammt í burtu. En væri það ómissandi, að koma
upp sparisjóði, þá mætti líklega hafa önnur ráð til þess, en að
troða fótum gjafir framliðinna, og það sem Jeim sem nú væri
á lífi, þætti svo vænt um. þetta sagði hann með hálfklökkum
róm; enherti sig upp aptur er hann fór að tala um kornskemm-
una sjálfa, 0g leiða rök að, hvert gagn væri að henni. þórður
svaraði með gildum rökum, og bætti siðan við: »það er annars
hitt og þetta, sem kemur mjer f efa um, hvort byggð þessi
sje til vegna hinna Iifandi eða hinna dauðu. Og í annan stað:
hvort hjer eigi að fara eptir því, sem einn frændbáikur vill
vera láta, eða hefir illan augastað á, eða eptir gagnsmunum
alls hjeraðsins«. — Knútur svaraði skjótt: »Ætli sá, sem nú
talar, hafi sízt notið góðs af þessum frændum, dánum eða ó-
dánum«. Svo stóð á, að afi þórðar hafði einu sinni þurft að
kom snöggvast í tukthúsið, og þá hafði afi Iínúts, mikill maður
og ríkur í hjeraði, hjálpað honum og haldið í jörðina fyrir hann.
það hafðí um stund verið mikil ferð á hálmstráinu í munn-
vikinu á þórði; en nú kyrrðist það allt í einu. »það er ekki
vani minn, að vera sí og æ og allstaðar að tala um sjálfan
mig og frændur mína«, mælti hann, og talaði sfðan um málið
mig að votta gefendunum innilegasfa þakklæti,sem jeg hjer með
gjöri. Reykjavík 14. desembr. 1874.
L. E. Svejnbjörnsson.
BŒKOR TIL SÖLU.
Undirskrifaður hefir eptirlylgjaudi bækur lil sölu;
Nyt dansk Maanedskrift 1873—74.
H. P. Holst. Poetisk Læsebog.
Erslevs Geographie.
Sommer. Den lille Amerikaner.
Berg. Græsk-dansk Ordbog.
Ibsen. De Unges Forbund.
Tidsskrift for pop. Fremstiliinger af Naturhistorien. 1874.
Lanfrey. Napoleons Historie.
Fra Videnskabens Verden.
Lewes. Goethes Levnet og Værker.
Spielhagen. Ilans og Grethe.
— I den 12te Time.
— Ultirno.
Conversationslexicon des Wilzes, Humors und der Satyre.
H. Gráfe. Rechnenkunst.
Femmer. Opgaver i Hovedregning, efter det nve Möntsystem.
Hebel. Udvalgte Fortællinger.
De to Venner, ved J. W.
Ballantini. Redningsbaaden.
Nær og Fjern.
Annitta Carell. Slottet Chantily.
— Jonskirken.
I Ledige Timer.
Meddelelscr om Agerbruget í Belgíen.
J. Nellemann. Om mundtlig Rettergang í civile Sager.
H. Zscholthe. Husandagtsbog.
Sigfús Eymundarson.
„Tombola“,
sem handiðnamenn f Reykjavík höfðu áformað að halda um
miðjan þ. m., og sem auglýst er í 3. árg. TÍMANS 21.—22.
blaði, varð ekki haldinn á þeim tiltekna tíma sökum ýmsra
kríngumstæða. Nú er fast á kveðið með væntanlegu leyfi yfir-
valdanna, að þessi «Tombola» verði haldin 7. og 8. janúar;
allir þeir, sem vilja styrkja þetta fyrirtæki, eru hjer með vin-
samlegast beðnir, að halda sjer til þessara handiðnamanna:
Einars Jónssonar, snikkara, Ó. Ólafssonar, söðlasmiðs,
Einars IJórðarsonar, Páls Eyjúlfssonar og Sigfúsar Eymundar-
sonar. Fyrir 4. næstam. (janúar) er oss kærkomið, að tillög og
styrkur til þessa fyrirtækis verði komið til ofangreindra manna.
Reykjavík, 19. desember 1874.
Handiðnamannafjelagið.
— Inn- og útborgun sparisjóðsins verður fyrst um sinn á
skrifstofu landfógetans á hverjum laugardegi kl. 4—8 e. m.
viturlega og stillilega, og sem honum yrði lítið fyrir að fást
við það. Knútur fann, að hann hafði aldrei litið svo frjálsum
augum á það eða heyrt slíkar röksemdir; honum fór að þykja nóg
um þórð. þórður var hár maður vexti og gildur að því skapi,
ennið hátt og skýrlegt; augun greindarleg og lágu djúpt. Munn-
nrinn var lítill;. hálmstráið hjekk enn í öðru munnvikinu og
snerist; en afl-legur var svipurinn. Hann hafði tiöndurnar fvrir
aptan bakið og stóð keikrjettur; rómurinn var sterkur og dimm-
ur, eins og hann kæmi neðan úr jiörðimni. það var eins og
Knútur hefði aldrei sjeð hann fyr, honum stóð megn ótti af
honum; hann sá nú, að þessi maður iiafði allt af verið sjer
meiri. Hann hafði fengið ailt, sem Knútur vissi og sagði frá,
en hafði kastað ruslinu og haldið eptir kjarnanum; við þetta
hafði hann dafnað svona vel, þótt lítið bæri á.
(Framh. síðar).
Útgefandi og ábyrgðarmaður: Björn Jónsson, cand. phil.
Landsprentsniiðjan í Reykjavík. Einar pórðarson.