Ísafold - 24.03.1876, Blaðsíða 3

hefi átt að beina að Mormónum þeim,
sem þar voru við staddir, vil jeg biðja
yður, herra ritstjóri, að Ijá mjer rúm
( blaði yðar fyrir þann kafla úr ræðu
minni, er missagnir þessar munu út af
spunnar, til þess að senf flestir geti
heyrt og lesið, hvað jeg hefi farið með.
Geta menn þá og jafnframt dæmt um,
hvort jegheíi farið óforsvaranlegum orð-
um um Mormóna, svo sem ýmsir ó-
hlutvandir og óvitrir menn hafa borið
mjer á brýn, og sem betur færi að ekki
væru leynilegir áhangendur þeirra, —
sumir hverjir að minnsta kosti. — Orðin
voru þessi:
«Overs vegna ætlið þjer, að svo
margir falsspámenn og kennendur hafi
risið upp einmitt á vorum dögum til
þess að leiða guðs börn afvega með
röngum og íölskuin kenningum? Og
hverju sætir það, að ókunnir menn úr
fjarlægum löndum, já, úr fjarlægum
heimsálfum, sem hingað eru flognir á
vængjum vindanna eins og nokkurs
konar eitur í loptinu, og sem fara með
ranga og logna lærdóma, en neita
kristilegum og heilögum sannindum,
skuli fá áhangendur hjá oss? Þetta má
oss virðast nokkuð undarlegt. Síðan
kristni hófst í þessu landi voru, hefir
það mátt heita laust við þvilíka fals-
spámenn. En nú einmitt á vorum dög-
um hefir Djöfullinn sent oss þessa góðu
gesti. Jeg tek lil dæmis Mormónana,
sem þjer, elskulegu guðsbörn, vitið
eins vel eins og jeg, að þegar þeirra
trúarslofnun, þeirra trú, þeirra siðferð-
islega lif og verk eru saman borin við
aðra trúarflokka, þá verða þeir einhver
sá svívirðilegast trúarflokkur undir sól-
unni. En þó hefir þessum mönnum
tekizt með svikum og prettvísi að draga
eigi allfáar sálir út úr þessari litlu, fá-
inennu og varnarlausu hjörð drottins
hjá oss, undir þrældóms- og svívirð-
ingarok sjálfra þeirra. En, Drottinn
minn og Guð minn, vertu oss, þínum
börnum, nálægur; tak þú hneykslið í
burt úr ísrael, svo þínir óvinir ekki
brigsli þínum herflokkum. Uppræt þú
illgresið, sem ætlar að kæfa niður
hveitistangirnar í Krists akri. Uek
þessa skynlausu varga sem allra-fljót-
ast út frá þinum kristnum söfnuði,
hvar helzt sem þeir koma fram, og
hverjir helzt sem þeir eru, já, rek þá
til þeirra heimkynna, sem þin alvizka
um rústirnar af híbýlum móðurfeðra
hennar.
Ferðalög hans og vísindatilraunir
höfðu farið með það, sem hann átti til.
Yonin, hin stöðuga fylgidís gullgjörðar-
manna, hafði allt af teygt hann áfram;
allt af þóttist hann þá og þá vera rjelt
búinn að höndla uppskeru erfiðismuna
sinna, en allt af gekk hún úr greipum
honum. Hann var auðtrúa mjög, svo
sem flestum, er þá list stunduðu,
var gjarnt til, og hve nær sem eitthvað
misheppnaðist fyrir honum, eignaði
hann það völdum illra anda, er sætu
um sig og væru að kvelja sig, þar sem
hann sæti einn við verk sitt. '>Þeir
eru allt af að keppast við« mælti hann,
»að girða fyrir hvern stig, er komast
mætti að hinum háleitu sannindum, er
mundu gjöra mennina megnuga þess,
að komast úr niðurlægingu þeirri, er
þeir hafa hrapað (, og öðlazt aptur
hina upphaflegu fullkomnun þeirra«.
Hann eignaði og hið siðasta slysið
hrekkjum þessara illu anda. Hann
hefði verið rjett búinu að uppgötva
leyndardóminn mikla; aldrei hefði hann
sjeð eins góðan fyrirboða; allt hefði
og þitt stranga rjettlæti hefir fyrirhug-
að öllum þeim, sem fara með lygi, fals
og dár á móti þinni kristilegri kenn-
ingu. En, kæru vinir, hverju skyldi
það sæta, að þessir djöfulóðu andar,
sem hingað eru flognir, skuli hafa á-
hrif á vora kristilegu söfnuði? Ætla
það komi ekki til af þvi, að voru kristi-
iega safnaðalífi er farið að fara aptur,
og að sameining andans með bandi
friðarins og kærleikana verður bráðum
eigi annað en sögusögn í kirkju Drott-
ins vors Jesú Krists. Því að þá segir
hann að muni upp rísa falsspámenn og
falskennendur, sem muni gjöra svo
mörg tákn og undur, að í villu kunni
að leiðast, ef ske mætti, jafnvel út-
valdir, og hvaða vopnum eigum vjer að
beita móti þessu andskotans illþýði, ef
vjer eigi höfam betri andlegar gáfur en
vjer nú höfum, og beitum eigi betri
vopnum andans en vjer gjörum nú um
stundir».
Jeg vona, að þeir, sem ræðuna
heyrðu, kannist við, að þetta sjeu sömu
orðin, og jeg hafði þá, eins og jeg
lika imynda mjer, að enginn hafi skil-
ið þau nje skilji sjerstaklega um þá 2
Morinóna, sem við voru staddir, heldur
um allan trúarflokkinn ( heild sinni.
Að svo mæltu læt jeg þessi orð tala
sjálf fyrir sjer, í eyrum þeirra sem
skyn bera á, og þá sjerstaklega and-
legu stjettarinnar, sem óskandi er að
væri sem bezt vakandi, er slíka gesti
ber að garði sem Mormóna; sjer í lagi
munu menn vænta þess af yfirmánni
kirkjunnar hjer á landi, herra biskup-
inum, og það því fremur, sem trúar-
lífið má sannarlaga ekki daprara vera
en það er nú um hans daga, ef það
á ekki að slokkna undir eins og ein-
hver falsgustur blæs á það.
Jón Bjarnason Straumfjörð.
— Verðiaun fyrir jarða-
bætiir. þeim 148 kr., er árið sem
leið voru ætlaðar tii eflingar garðarækt
( vesturumdæminu, helir landshöfðingi
eptir tillöguin amtmanns út býtt þess-
um mönnum, fyrir dugnað í laudbúnaði,
einkum þúfnasljettun og túngarða-
hleðslu:
Indriða Gíslasyni, bónda á IIvoli öO kr.
Kúra Konráðssyni, bónda á
Hraunfirði í Helgafellssveit 48 —
gengið svo vel; en þá, þegar mest reið
á, og ekki vantaði nema herzlumuninn
til þess, að hann gæti öðlast liinn
mesta mátt og hina meslu sælu, sem
mennskir menn fá móti tekið, þásprakk
skírivjelin og verksmiðja hans varð að
kolahrúgu, og hann sjálfur litlu betur
farinn.
»Jeg verð nú<> mælti hann, »að
gefast upp, nú, er sigurinn var rjett
að kalla uuninn. Bækur mínar og skjöl
eru brunnin; öll áhöldin brotin. Jeg
er of gamall til að geta staðizt þelta
andstreymi. Áhuginn, sem fjörgaði mig
áður, er nú farinn; líkaminn er farinn,
af áreynslu og næturvökum, og þett.a
síðasta slys hefir fleygt mjer að graf-
arbakkanumu. í’etla sagði hann með
aumkunarlegum raunasvip. Antonio
leitaði við að hressa hann og hug-
hreysta; en veslings öldungurinn var
búinn að sjá, hvaða ólán lagðist nú á
hann, og sökkti sjer niður í örvænt-
ingu. Antonio sat dálitla stund hljóð-
ur og var að hugsa sig um; síðan
starnaði hann fram því, sem honum
hafði hugsast.
»Jeg hefi lengi« mælti hann, haft
Bimi Gíslasyni, hreppstjóra, á
Brúarhrauni.............50 kr.
— Verðlag’ssltrár í norður-
og austurumdæminu 1876 til 1877.
1. f Húnavatns og Skagafjarðarsýslum,
dags. 16. febr., meðalalin aur.
(Vættin 1 1 kr. 60 a.).
2. í Eyjafjarðar og þingeyar-
sýslum og í Akureyrar-
kaupstað, meðalalin . . 55’/2 a.
(Vættin II kr. 10 a.).
3. í Norður- og Suðurmúla-
sýslu, meðalal nin . . ð6 a.
(Vættin 11 kr. 20 a ).
— Póstsbipið hafnaði sig hjer
loks að kvöldi hins 22. þ. mán. það
er Arcturus gamli, talsvert stækkaður;
er hann nú 322 tons að lestarrúmi.
Skipstjóri heitir Ambrosen. Arcturus
er ekki gjörður út af stjórninni, held-
ur af gufuskipafjelaginu mikla f Iíhöfn,
og á hann að fara allar 7 póstferðirn-
ar í ár. Er mælt, að gufuskipafjelagið
hafi tekið að sjer að annast póstferð-
irnar hingað í 5 ár, gegn 40,000 kr.
styrk úr rikissjóði um árið. Helztu
tíðindi eru þessi:
— Almennar frjettir írá
útlomliiui. Góð tíð ytra í vetur.
Ófriðnum á Spáni rjett lokið, þannig,
að Karlungar eru orðnir algjörlega und-
ir, og Don Carlos flúinn til Lundúna.
Uppreistarmenn í Herzegowina að vísa
eigi búnir að leggja niður vopnin, en
rjelt að því komið, fyrir tilhlutun keis-
araþrenningarinnar (Prússa, Rússa og
Auslurríkismanna). Að öðru leyti frið-
ur um heim allan, og engin stórtíðindi
neinstaðar. Á Frakklandi rjett að segja
lokið nýnm þingkosningum; kosnir ná-
lega tómir þjóðstjórnarmenn, svo nú er
þjóðvaldstjórninni talið vel borgið þar.
Prinzinn af Wales á heimleið af lnd-
landi. Stórt gufuskip sprakk ( lopt upp
í Bremerhaven ( vetnr, fyrir dæmafátt
fúlmennskubragð eins af farþegjunum.
Týndust 100 manns, en fjöldi meidd-
ist. (Greinilegri frjettir verða að bíða
; næsta blaðs).
— Giifutihiiigferðir farin^-
iuii lamlið eiga að komast á í
sumar, og er hið fyrverandi póslskip
Díana ætlað til þeirra ferða. Ferðun-
um, sem eiga að vera 3, — eða þó
ef til vill ekki nerna 2 f sumar, vegna
mætur á leyndum fræðum, en jafnan
þótzt of ófróður til að fást við þau, og
treyst mjer illa við þess konar sýslanir.
þjer hafið öðlazt reynslu, þjer hafið
safnað fróðleik heila mannsæfi; það
væri hið mesta tjón, ef þessi reynsla
og fróðleikur hyrfi burt með yður á-
vaxtarlaus. þjer teljið yður of gamlan
til að leggja á yður þá líkamlegu erfiðis-
muni, er fylgja iþrótt yðar: látið þjer
mig hafa þá. Ef fróðleikur yðar, æska
min og vinnufjör leggur allt saman, skil
jeg ekki í öðru en einhverju megi verða
ágengt. Jeg á eptir nokkuð af dánar-
gjöf, sem jeg hefi haft tii þess að kosta
nám milt; þetta fje mun jeg leggja
fram okkur tii styrktar og skal það
{ jafnframt vera reynsluveð frá minni
hendi. Fátækur stúdent getur ekki bor-
izt mikið á. Jeg vona þó, að við þurf-
um ekki að verða í neinum vandræð-
um, og skyldi okkur misheppnast fyr-
irtæki okkar, verð jeg að hafa sama
síð og aðrir stúdentar, og reyna til að
hafa ofan af fyrir mjer með því sem
jeg veit«.
(Framh. síðar).