Ísafold - 29.06.1876, Blaðsíða 3

63
sem hjer liggja fyrir, er ekki maður
settur í laust embætti, nje embættis-
manni eða embættismönnum vikið frá
um stuDdar sakir, heldur er dómsvaldið
í tilteknum flokki af málum, á tilteknu
svæði, sem nær yfir 3 lögsagnarum-
dæmi og part af hinu 4., um ótiltek-
inn tíma — «fyrst um sinn» — án
þess með berum orðum að vera tekið
frá hinum reglulegu dómendum og án
þess að þeim sje vikið frá embætti,
fengið í hendur einum manni á hans
ábyrgð, og það á þann hátt, að hann
er skipaður lögreglustjóri með dóms-
valdi, þó lögreglustjórar sem slíkir ekki
hafi neitt dómsvald að iögum.
|>ar eð yfirdómurinn þannig verður
að álíta, að það liggi fyrir utan verk-
svið landshöfðingjans að gefa skipun
þá, sem hinn setti lögreglustjóri hefir
byggt á vald sitt til að fara með og
dæma mái það, sem lijer er undir á-
frýjun, og að það því sje meðhöndlað
og dæmt af manni, sem ekki hafði næga
heimild til að sitja í dómarasæti, ber
að dæma hinn áfrýaða pólitírjettardóm
og alla meðferð málsins í hjeraði ó-
merkt. Málskostnaður, þar á meðal
málsfærslulaun hins skipaða sóknara og
svaramanns fyrir yfirdóminum, sem á-
kveðast 10 krónur handa hvorum, virð-
ist eiga að borga úr opinberum sjóði.
Sókn og vörn málsins fyrir yfir-
dóminum hefir verið lögmæt.
P v í dcemi s t r j e 11 a ð v e r a:
Hinn áfrýjaði pólitírjettardómur
og öll meðferð málsins í hjeraði á ó-
merlct að vera. Allur málslcostnað-
ur, par á meðal málsfœrslulaun til
hins skipaða sóknara og svaramanns
fyrir yfirdóminum, málaflutnings-
mannanna Guðmundar Pálssonar og
Páls Melsteðs, 10 krónur til hvor3,
borgist úr opinberum sjóði.
Jlannslát. Ilinn 16. þ. m.
andaðist að Heynesi á Akranesi hin
góðfræga höfðingskona, frú P ó r u n n
Stephensen, ekkja hins nafn-
kennda höfðingja, Hannesar prófasts
Stephensens á Ytra-Hólmi (f 1856), og
einkadóttir Magnúsar konferenzráðs
Stephensens. Hún var fædd að Leirá
19. april 1793, fluttist þaðan 9 ára
gömul með föður sínum að Innra-Hólmi
og þaðan aptur i Viðey um tvítugt;
giptist þar síra Hannesi frænda sínum
24. júní 1825. þeim hjónum varð 3
barna auðið, er öll dóu á undan for-
eldrum sínum, eitt f æsku (Ragnheiður),
en 2, Guðrún og MagDÚs, komust á
fullorðins aldur. Guðrún var fyrsta kona
Pjeturs amtmanns Havsteins, og erþeirra
dóttir og einkabarn á lífi frú þórunn,
kona Jónasar læknis Jónassens í Rvík.
Magnús dó ibarnlaus, við háskólann í
Kaupmannahöfn.
Inntökupróf í læröa skólan-
um tóku 26. þ. m.:
1. Pjetur þorsteinsson,kaupmanns Guð-
mundssonar á Akranesi.
2. Eyólfur Skaptason, heit. læknis
Skapta«onar í Reykjavík.
3. Sigurður Thoroddsen, heit. sýslu-
manns.
4. Hannes Árnason Thorsteinson,
landfógeta, í Reykjavík.
5. Sveinbjörn Sveinbjarnarson, prests
sál. Hallgrímssonar.
6. Páll Stephensen, prófasts í Holti í
Önundarfirði.
7. Eggert Benidiktsson, prests sáluga
Guðmundsens í Vatnsfirði.
Prófí forspjallsvfsind-
um í prestaskólanum tóku 28. þ. m.:
1. Skapti Jónsson («dáveU) og 2. Magn-
ús Andrjesson («dável»)] 3. Árni Jóns-
son, 4. Einar Vigfússon og ó. Helgi
Guðmundsson (allir <>vel»).
Shipakoma. Hinn 27. f m.
frá Iíhöfn Ane Cathrine (47, A. Niel-
sen) til Havsteinsverzlunar. — S. d.
lsábella Walker (179, Masson) frá Engl.
ana á múlasnanum og ruddist með
hann út úr mannþyrpingunni, en ann-
ar fór að tauta eitthvað við stúlkuna.
Hún ygldi sig í móti og bafði í hót-
unum. Meira sá Inez ekki.
Meðan Inez var að hugsa um þetta
kynlega atvik, var numið staðar við
hlið að stóru húsi. Einn af förunaut-
um hennar drap á dyr; hurðin laukst
upp, og þau komu inn í steinlagðan
harð. «Hvar erum við?» spurði Inez.
«í vinurhúsum, göfuga mær!» svaraði
maðurinn. «Komið með mjer upp
stigann þann arna, og munu þjer þá
hitta föður yðar að vörmu spori».
þegar upp kom, gengu þau gegn-
um fjölda mörg herbergi mjög skraut-
leg, og komu loks að klefa. Hurðin
laukst upp og einhver kom; en það
var ekki faðir hennar, heldur Don Am-
brosio, flagarinn, sem hafði verið að of-
sækja hana. Má nærri geta, hvernig
henni hafi orðið við.
Þeir, sem höfðu tekið hinn gamla
gullgjörðarmann, höfðu þó verið hrein-
skilnari, því að það var satt sem þeir
sögðu, að þeir voru þjónar rannsókn-
arrjettarins. það var farið með hann
með kol til konsúl Smiths. — 3. þ. m.
Helene Frederikke (72, Heintzelmann)
frá Khöfn til Fischers ; fór 21. s. m.
upp á Mýrar til lausakaupa. — 11.
Johanne (53, Levertsen) frá Björgvin
til hinnar norsku verzlunar í Reykjavík.
— 14. Nancy (116, Nielsen) frá Khöfn
til Fischers; fór 22. s. m. norður á
Húsavík til lausakaupa. — 18. Walde-
mar (89, Svendsen) til Fischers; fór
23. vestur á Arnarfjörð og ísafjörð
til lausakaupa. — 19. Marie Kirstine
(61, J. Hansen) frá Liverpool með sait
til konsúl Smiths o. fl. — 21. Lucinde
(102, Kæhler) frá Khöfn til Knudtzons
verzlunar. — 27. Hermann (80, Jes-
sen) frá Khöfn til konsúl E. Siemsens.
Veðrátta o. fl. Með sólstöð-
unum brá til hlýinda og hægviðra
hjer syðra, og sama er að frjetta lengra
að, bæði að norðan og vestan. — H a f-
f s i n n er líka sagður horfinn undan
landi fyrir norðan allt austur að Eyja-
firði; lengra hefir eigi til frjetzt. —
Aðfaranótt hins 22. þ. m. þóttust menn
víða hjer syðra verða varir við nokkur
merki þess, að e 1 d u r mundi u p p i
einhverstaðar fyrir austan eða norðan,
og mikið mistur var hjer dagana á ept-
ir. Hefir merkur og skilvís maður úr
Hreppnnum sagt oss frá, að þaðan hafl
þennan morgun sjest mökkur mikill eða
bólstur í austri, því líkastur sem gos
væri, og ekki trútt um, að öskufall sæ-
ist á grasi. Bæði þar og annarstaðar
þar um sveitir höfðu heyrzt dynkir eigi
all-litlir um nóttina. — Aflabrögð
eru viðskárri núna aptur hjer um slóðir.
í nœsta blaði byrjar ritgjörð
um b a nk a eða lánsstofnanir á ís-
landi, eptir Á rna landfógeta Tho r-
steinson.
hljóðlega f myrkvastofu þessa hræðilegu
dóms. Það var eitt af hinum voða-
legu hýbýlum, sem mannleg grimmd
hugsar upp til þess að hafa hjer á
jörðu sýnishorn af vistarverum illra
anda og ímynduðum kvaiastað manna
f öðru lifi.
Svo ill sem vistin var í dýflissunni,
gekk það þó enn nær veslings-óldungn-
um, að vita ekkert hvað dóttur hans
leið. Hann spurði þann, sem færði
honum matinn, frjelta, en hann gjörði
ekki annað en blindi framan f hann,
eins og hanu væri forviða yfir því, að
nokkur gæti farið að spyrja frjetta úr
heiminum, þegar hann væri hjer kom-
inn. Hann fjekk aldrei nokkurt orð út
úr honum.
Annað, sem fjekk hinum gamla
manni mestrar hugsýki var það, að
hann hafði verið ónáðaður við starf
sitt þegar verst gegndi og hann þóttist
þá og þegar mundi hafa hnossið hönd-
um tekið. Það kvaldi hann miklu
meira en óttina fyrir því, sem hinn
miskunnarlausi rannsóknarrjettur kynni
að láta yfir hann dynja.
(Framhald siðar).
skúmaskot, en lentu innan f manD-
þyrpingu, sem flykktist utan um nokkra
harpslaga, er reikuðu um strætin með
hljóðfæri sín. þeir sungu eitt kappa-
kvæðið, er Spánverjar unna svo mjög.
Af því Inez var riðandi. bar birtuna af
kyndlunum einna mest á hana, þar
sem hún sat skikkjulaus og með bera
ásjónu, og var auðsjeð, að mönnum
fannst mikið um fegurð hennar, en
skildu síst í, hvernig stæði á ferðum
hennar, í föruneyti karlmanna, sem
virtust eins og utan við glauminn og
glaðværðina, en mærin sjálf sem á
flótta. í söngflokknum var stúlka,
sem hjelt á gýgju. Hún gekk að Inez,
sló gýgju sína raeð einkennilegum al-
vörusvip og hóf upp raunalegan man-
söng, er Inez þótti sem hefði í sjer
fólgin einhvern ískyggilegan fyrirboða.
Henni varð bylt við, því þetta var
sama stúlkan, sem hafði ávarpað hana
í hallargarðinum við Generaliffe, og
sama kvæðið og hún söng þá. Hún
ætlaði að fara að tala við stúlkuna og
spyrja hana, hvort hún vissi af nokk-
urri hættu, er sjer væri búin, en þá
tók einD af förunautum hennar í taum-