Ísafold - 15.12.1876, Side 3

111
stað; 15. Eyjólfur Skaptason úr Rvík ;
16. Tómas Helgason úr Rvík; 17. Stef-
án Jónsson; 18. Páll Stephensen; 19.
Eggert Benidiktsson.
Um nánari deili á hverjum pilti
skal vísað til skólaraðarinnar í fyrra
(ísaf. H 28) og nýsveinatalsins í ísaf.
111 16 og 25.
1., 2., 4., 5., 7., 8., 9., 10., 12.,
16., 19., 22. í 4. bekk eiga að taka
burtfararpróf næsta sumar. Tölurnar
(I) og (V2) aptan við nöfnin tákna, að
sá hafi heilan eða hálfan skólastyrk,
200 eða 100 krónur. f>eir eru bæjar-
sveinar, sem auðkenndir eru með *.
( skóla eru nú alls 78, í fyrra 70.
Skólaárið 1868—69 voru lærisveÍDar
87 að tölu, og hefir það fiest verið.
— Ilæstarjettardomarnir
í meiðyrðamálum þeirra þórðar Jónas-
sonar yfirdómara og Magnúsar Ste-
phensens yfirdómara, sem gelið var
lauslega f síðasta blaði, voru upp
kveðnir 27. okt. þ. á., og hljóða báðir
eins, á þessa leið:
«Svo sem tekið er fram í hinum
áfrýaða dómi, hefir stefnandi ásamt
hinum dómuruntim í yfirrjettinum skotið
því til amtmanns með brjefi dags. 7.
marz 1872, undir eins og honum var
kunnugt orðið um ritling þann, er
stefndi (B. Sv.) hafði gefið út, að saka-
mál yrði höfðað gegn honum fyrir hið
meiðandi innihald ritlings þessa. Amt-
maður varð vel við þessari málaleitan,
og virðist stefnandi hafa með því stigið
það fótmál til málssóknar fyrir lögbrot
það, er hjer ræðir um, að ekki sje
rjett að telja hann sem þann, er hafi
látið farazt fyrir að hefja málssókn inn-
an þess tíma, er til er tekinn í 1. lið
68. greinar í hegningarlögunum 2o.júni
1869, þrátt fyrir það, þótt meiraliðien
1 ár frá áminnstum degi áður tekin
og þeir væru stelpur; svo væru þeir
allt af að masa undir árinni, og hefðu
svo hátt, í stað þess að «hafa
hljótt um sig á sjónum». j>að fjekk þó
mest á Erlend, að langfeðgar konu
Finnsins áttu að hafa framið blót og
fjölkynngi. Loks var það almennings
dómur, og ekkert efunarmál, að mesta
skömm væri að hafa finnskt blóð í æð-
um, og það þóttist hann skilja, að sú
mundi orsök til, að valdsmenn ijetu
Finna hafa greptrunarreit út af fyrir
sig í kirkjugarðinum, og sæti út af
fyrir sig ( kirkjunni, að Finnar væru
minni háttar en annað fólk; — sætin
vorn kölluð Finnabásar. — f>etta hafði
hann sjálfur sjeð í kirkjunni að Bjargi.
Honum fjell þetta mjög nærri, því
hann gat ekki að því gjört, að honum
var vel til Finnfólksins, einkum til
Zillu litlu; þau voru saman öllum
stundum. Hún kunni svo margar
fallegar sögur, sjer í lagi um sæálfa
og marbendla. En nú hjelt hann að
það væri synd, að hafa nokkurt sam-
neyti við þetta fólk, og stundum, þeg-
ar Zilla var að segja honum sögu og
horfði framan í hann stóru augunum
var út hjeraðrjettarstefua í máli þessu;
og með því að stefnandi hefir síðan, er
stefndi hafði orðið sýkn af kærum rjett-
vísinnar 1 sakamáli því, er þannig var
höfðað í gegn honum, með hæstarjett-
ardómi 27. jan. 1873,— en þau úr-
slit málsins verður að meta á borð við
frávísun, — höfðað þetla mál með stefnu
dags. 15. apríl s. á., en það er innan
3 mánaða frá því, er hæstarjettardóm-
urinn var upp kveðinn, bersvoaðdæma
samkvæmt 2. lið nefndrar greinar, sem
sökin fyrir umgetin orðmeiðsli hafi eigi
fyrnzt.
Ummæli þau, er hjer ræðir um,
eru þess efnis, að 2 dómararnir í yfir-
rjettinum — þar á meðal stefnandi —,
sem hafi samið yörrjettardóminn frá 18.
sept. 1871, en sá dómur var síðan
staðfestur að mestu með hæstarjettar-
dómi 16. febr. 1875, hafi «annadhvort
af fávizku, óforsvaranlegu skeytingar-
leysi, eða af ásettu ráði geDgið svo
fram hjá, snúið við og umhverft svo
atriðumlþessa máls meðósannindum íþví
sögulega, með rangfærslu f því laga-
lega og afglöpum í því rjettarfarslega*.
l’essi meiðandi ummæli, er höfð voru
um stefnanda í prentuðum ritlingi, og
síðan voru prentuð upp í auglýsingu í
blaði, og sem ekki verður talið sann-
að að sönn haö verið með því, sem
stefndi heíir fram fært í því skini, verð-
ur að dæma dauð og aflvana, og verð-
ur að dæma stefnda fyrir athæfi hans
eptir 218. gr. áðurnefndra hegningar-
laga, og virðist eigi mega hafa hegn-
inguna minni en 200 kr. sekt., til hins
íslenzka landssjóðs, eins og í hjeraðs-
dómnum var gjört, en hærri verður
ekki umtalsmál að hafa hana vegna
þess, að stefnandi hefir eigi gagn-áfrýað
hjeraðsdómnum til landsyfirrjettarins;
auk þess verður að mæla svo fyrir, að
stefndi skuli látinn í einfalt fangelsi í
dókku, kom allt í einu að honum
megn hræðsla, af þvi honum flaug þá
í hug, að hún og hennar fólk væri í
flokki hinna fyrirdæmdu, og það mundi
vera þess vegna, að það væri svona
kunnugt álfum og forynjum. J>ótti
honum mjög sárt til þess að vita, ef
svo væri, einkum vegna Zillu litlu.
Hún var líka hlessa á, hvað hann var
undarlegur í viðmóti við hana stund-
um; hún skildi ekkert í, hvernig á
því stóð. Tók hún þá það ráð, að
hún hló að honum og striddi honum,
og hljóp í felur og ljet hann elta sig.
Einhverju sinni hitti hann hana
sitjandi á steini niðri í fjöru, hágrát-
andi. Hún hafði þá fundið skotinn
æðarblika, nýdauðan, því hann var
volgur, og sat með hann í kjöltunni.
«það er» sagði hún kjökrandi, «sami
fuglinn og átt hefir hreiðrið sitt rjett
hjá skemmunni okkar núna ár eptir ár»;
hún kvaðst þekkja hann glöggt og
sýndi Erlendi rauðleita fjöður i hvítri
bringunni. það hefði bara eitt hagl
hitt hann, og bara einn rauður blóð-
dropi vætlað út; hann hefði ætlað að
komast heim að hreiðrinu, en dáið á
40 daga, ef hann greiðir eigi sektina
að fullu. Enn fremur á stefndi að
greiða málskostnað við alla rjetti' sam-
kvæmt reglunum um gjafsóknarmál.
Pví dcemist rjett að vera:
Framantjeð ummæli, er höfð hafa
verið um stefnanda, skulu deydd og
atlvana gjör, og skal stefndi greiða í
sekt til hins íslenzka landssjóðs 200 kr.,
eða, verði sekt þessi eigi að fullu gold-
in innan 4 vikna frá birtingu þessa
hæstarjettardóms, skal láta hann í ein-
falt fangelsi f 40 daga. í mál-
flutningskaup til handa Páli Melsteð
málaflutningsmanni í hjeraðsrjettinum
og yfirdómnum greiði stefndi 30 kr., og
Klubien málatlutningsmanni f hæsta-
rjetti 80 kr. Svo greiði hann og dóms-
gjöld þau og ritlaun, er greiða hefði
átt eða enn ber að greiða, ef málið
hefði eigi verið gjafsóknarmál fyrir öll-
um rjettum frá stefnanda hálfu, og
endurgjald fyrir stimplaðan pappír, sem
brúka hefði átt eða enn ber að brúka,
ef það hefði eigi verið; loks gjaldi
stefndi 10 kr. í dómsmálasjóð».
— Fjárkláðinn. Landshöfð-
ingi hefir með augiýsingu 30. f. m.
boðið, að fyrir lok desemberm. þ. á.
skuli «tryggilegt,öllum óþrifum og kláða
eyðandi bað» fara fram með opin-
beru eptirliti á öllu sauðfje á kláða-
svæðinu, þ. e. milli Hvftánna, og þang-
að til bað þetta sje um garð gengið, og
6 vikur eptir það, skuli haldið uppi
hálfsmánaðarskoðunum á öllu sauðfje
á greindu svæði, en síðan með mán-
aðarfresti. Verði kláðavart eptirbaðið,
skal taka upp aptur hálfsmánaðarskoð-
anir samkvæmt nánari ákvörðun lög-
reglustjóra, og fjeð á hinum grunuðu
bæjum tekið til rækilegra lækninga.
Hreppsnefndir skulu annast um útveg-
miðri leið þar í fjörunni. Ilún grjet
hástöfum, eins og hún ætlaði að
springa af harmi, og þerraði tárin
með hárinu. Erlendur hló að henni
stráka-hlátur, en var þó hálf-utan við
sig og eins og hann vissi ekki hvað
hann ætti af sjer að gjöra. Hann
þorði ekki að segja henni frá, að
hann hafði þá um daginn tekið byss-
una hans föður síns og hleypt úr
henni hinu megin við höfðann, ífugla-
hóp fram á firðinum.
j>að var eitthvert haust, að faðir
Erlendar var i mjög þungu skapi.
Hann fjekk ekki skepnu úr sjó; lóðir
hans voru tómar dag eptir dag, en
hann varð að horfa upp á að Finnur-
inn, granni hans, fjekk hvern dráttinn
öðrum vænni á sfnar lóðir. Hann
þóttist og hafa sjeð ögrunarsvip á
skipverjum í Finnbátnum. Láu þeim
foreldrum Erlendar nú venju fremur
þungt orð ti! granna síns, og kom
þar að lokum ræðu þeirra, að það
væri ekkert efunarmál, að lijer væri
brögð í tafli, hvorki meira nje minna
en reglulegir gjörningar, er Finnur-
inn væri valdur að. það eitt ráð