Ísafold - 23.12.1876, Blaðsíða 3

a, er vefa skai J. júli 1878, skulu i j
landssjóð renna tekjur sýslumanna,
þær er þeir nú hafa og svo heita : j
mannialshókargjöld, lekjnr af Ijensjörð-
um, umboðslaun, hundraðsfiskur sýslu-
manns f Vestmannaejum og hlutur af
fuglveiði, svo og allar aukatekjur aðrar
en tollheimtukaup af brennivni (tilsk.
26. febr. 1872, 10. gr.j og tóbaki (lög
11. febr. 1876, 3. gr.), og aukatekjur
þær er taldur eru nú sem ritlaun (
ankatekjureglugjörð 10. septbr. 1830
eða síðar kunna laldar verða. Skattar
þeir hinir nýju skulu og allir renna í
landssjóð afdráttarlaust. Lögþingisskrif-
aralaun og lögrjettnmanna, er s);slu-
menn nú greiða í landsjóð, skulu og
þá úr lögum nnmin.
Frá 1. júlí 1878 skulu sýslumenn
og bæarfógetar taka ákveðin laun úr
landsjóði, sem hjer segir: sýslumenn-
irnir í Árness, Húnavatns, Mýra- og
Borgarfjarðar, og í þingeyjar sýslum
4000 kr. hver; sýslumennirnir í Skapta-
fells, Rangárvalla, Iíjósar- og Gull-
bringu, í Snæfellsness og Hnappadals,
i ísafjarðar, Skagafjarðar, Evjatjarðar,
Norðurntúla og Suðurmúla sýslum 3200
kr. hver; sýslumennirnir i Veslmanna-
eyjum, (Dala, Barðastrandarog Stranda-
sýslum 2400 kr. hver; bæjarfógetinn í
Reykjavik 4000 kr. og auk þess 1200
kr. í skrifstofukostnað, og bæjarfóget-
arnir á Akureyri og ísafirði 600 kr.
hvor í laun. Hin almennu ákvæði
fyrstu 7 greinanna í lannalögum 15.
okt. 1875 taka og yfir sýslumenn og
bæjarfógeta. Ráðgjafi íslands skal ráð-
stafa öllu því, er með þarf til fram-
kvæmdar lögum þessum, og þá einkum
setnja reglngjörð um heimt á auka-
tekjum og skil á þeim —
JVIeð því nú er farið að prenta
nefndarálitið í skattamalinu, þykir oss
rjettast að láta hjer staðar numið skýrslu
vorri, þangað lil það er búið, sem mnn
verða skömmu eptir nýárið.
Bíejarstjórnin i Reykjavik og fá-
tæklingarnir.
Ilerra ritstjóri! Jeg ælla að geta
þess fyrirfram, að jeg er ekki í þeirra
flokki, sem hefi skemmtun af að ámæla
og niðra mínum yfirvöldum, og þá ekki
heldur bæjarstjórninni okkar. Jeg er
heldur neitt tillakanlega metorðagjarn
og leikur þyí eigi hugur á að komast
í bæjarstjórnina. «En hvað kemur það
þessu máli við?» mun mjer svarað.
ójú, jeg veit hvað jeg fer. Jeg hefi
sem sje tekið eptir því, að það er mesta
þjóðráð fyrir hvern, sem girnist sæti í
öldungaráði borgarinnar, að ganga út
um stræti og gatnamót — eða halla
sjer upp við eitthvert búðarborðið —,
taka tali hvern sem hönd má á festa,
og fara að leggja út af því, hvað ofur-
einfaldleg og ranglátsú og sú ráðstöf-
un bæjarsljórnarinnar sje og hvað skeif-
ing ráðlauslega hún fari að þvi og því.
Því kostgæfnari sem hann er við þá
iðju, því vísara á hann að verða kos-
inn 1 bæjarstjórnina næst. f>að tekur
raunar býsna tima þetta, en mikið skal
til mikils vinna, og «timinn eru pen-
ingar» er enskur málsháttur en ekki
íslenzkur og sízt víkverskur. Spyrjum
búðarmennina að þvi. þeir og búðar-
borðin og búðarstaupin geta um það
borið. þegar svo bæjarfulltrúaefnið er
orðið að «virkilegum» bæjarfulltrúa,
þarf hann ekki annað en halda svipuð-
um sið og áður: hafa bæjarstjórnar-
málefni jafnan á vörunum, ekki sízt á
stanpaþingunum við búðarborðið, og
yfir höfuð allslaðar annarstaðar en á
sjálfum bæjarstjórnarfundunum; þar er
nóg að rjetla upp hendina þegar
maður sjer hina gjöra það, mælskuna
geymir maður staupaþingunum. iVIeð
þessu lagi mun honum varla bregðast
að verða endurkosinn þegar kjörtíminn
er úti og svo framvegis. — þetta var
nú útúrdúr. Nú sný jeg mjer að
efninu aplur. Jeg er, eins og jeg hefi
þegar ávikið, miklu fúsari á að lofa
bæjarstjórnina en lasta, og kemst opt
í orðakast hennar vegna við kunningja
minn eion, sem aldrei getur á sjer
að þvæla uppí sjer, virtist Erlendi og
furðu-lík blýsökkunni af færinu sínu.
f>eir sátu nú hljóðir um hríð og
Ijetu «náungann» ganga á milli sin, uns
Erlendur þóttist vera búinn að fá nægju
sina. Tekur hinn þá kútinn, selur á
munn sjer og rennir út í einuin teyg.
Síðan seilist hann yfir á hylluna og
nær sjer ( annan. Tók hann nú að
gjörast rnálhreifur og bar margt á
góma. En nóg þótti Erlendi um að
sjá upp i karl, þegar hann hló; kjapt-
urinn gein ákaflega, og sást grænn
tanngarðurinn og hvass í meira lagi,
og gisinn að því skapi, svo eigi var
ósvipað til að sjá meðal-keiparöð.
Skröggur tæmdi hvern kútinn á
fætur öðrum, og gjörðist æ ðrari.
Ilann horfði stundarkorn á Erlend
þegjandi, en skringilega píreygður,
eins og honum væri mjög dátt niðri
fyrir. það var eitthvað í augnaráðinu,
sem Erlendur kunni ekki við, og þótti
honum sem það þýddi: «þú áltir er-
indið, drengur minn!» eða eitlhvað í
þá átt. En í þess stað sagði hann:
«þú áttir slæma nótt í fyrri nótt, Er-
lendur; en það hefði ekki farið svona
setið að vera að hnýta í hana og gjöra
gys að ýmsum aðgjörðum hennar. Hann
er meinhæðinn, eða þykist vera að
minnsta kosti. það hefir ekki borazt i
eyrun á honum, að hann væri að þessu
af þvi hann gilti einu þótt hann kæm-
ist í bæjarstjórnina, en hann lætur það
ekki á sjer festa, og spyr mig, hvenær
jeg hafi heyrt sig prjedika um bæjar-
stjórnina á strætum og gatnamótum
eða við búðarborðið, enda verð jeg að
kannast \ið, að það gjörir hann ekki.
Sumt af því sem hann kemur með
er nú regluleg sjervizka, svo sem þeg-
ar hann var að leggja út af því, hvað
heimskulega mikln væri kostað til Aust-
urvallar og Austurstrætis. þar stakk
jeg hann undir eins af laginu, með því
að sýna honum fram á, hver höfuð-
skömm það hefði verið bæði höfuð-
staðnum og öllu landinu, að setjaThor-
valdsen niður í óþverralegu moldarflagi.
Nú getur hann og ekki borið á móti
því, að Auslurvöllur er auk þess ein-
hver arðsamasti töðuvallarbletturá land-
inu. Hann kannast líka við, hver
munur er orðinn á Austurstræti og
áður var, þar sem nú má skeiðríða
eplir því endilöngu í breiðfylkingu.
Enn var það eitt hneyxlunarefnið fyrir
hann, er bæjarstjórnin tók í fyrra 2000
kr. lán til að kaupa fyrir 30 Ijósker
eða «luktir» til að lýsa með götur
bæjarins, til þess — sagði hann — að
uppfyllist það sem skrifað er — í
Sunnanpóstinum minnir mig hann
segði —: «hvar sú meiri upplýsing
uppljómar fólk» ((höfuðstaðnnm nefni-
lega). Svo batnaði nú ekki, þegar
luktirnar urðu ekki nema sex áendanum
— sjö sýndist mjer þó hefði mátt telja
þær, þvi bæjarstjórnin á þó Ijósið í
þeirri sjöundn, luktinni póstmeistar-
ans. — Svo líkaði honúm heldur ekki,
hvar þær voru settar. Hann sagði þær
fyrir þjer, hefðirðu ekki borið líkmold-
ina á færið, og meinað henni dóttur
niinni kirkjuna» ... hjer þagnaði hann
allt i einu, eins og hann þættist hafa
talað nógu mikið, og endaði setninguna
með því, að hann hvolfdi brennivíns-
leglinnm á munn sjer. En Erlendi
þótti sem hann gyti um leið til sín
augunum svo illilega, að honum rann
kalt vatn milli skinns og hörunds.
þegar teygurinn var búinn, var
karl aptur orðinn hýrari í bragði, og
sagði nú hverja söguna á fætur ann-
ári. Hann flatmagaði á seglinu og bló
dátt, og var auðheyrt að honum þótti
sjer segjast vel. það var allt um
mannadrukknan og skipbrot; það þótti
honum mest gamanið. «Yæru menn
svo skynsarair að sleppa skipinu,
skyldi jeg ekki rænast eina ögn eptir
fólkinu» sagði hann; «það er bara við-
urinn, sem mjer er annt um að ná í;
það er nú mín atvinna. þegar mig
brestur, má jeg til að ná mjer I bát
eða skipskrokk; það finnst mjer eng-
inn geti láð mjer».
(Niðurl. síðarj.
þegar stórhveli sendir úr sjer stroku.
Hann seildist með annan fótinn, sem
Erlendi sýndist teygjast furðulega úr,
eptir hvalbeinslið, sem lá út i liorni,
og Ijet bann setjast á, og ýtti með
annari hendinni fram geysimikilli mat-
skrinu; var lokið haft fyrir borð og
alþakið kostulegustu rjettum. þar var
grjónagrautur með sírópi úti í, heilag-
fiski, mylja1, heilmikill kökuhlaði og
allskonar sælgæti, hver rjelturinn öðr-
um betri.
Ilúsráðandi bað gestinn taka óspart
til matar síns, og sagði dóttur sinni að
koma með síðasta kútinn með þránd-
heimsákavítinu. «Af þeirri vökvun er
síðasti sopinn æfinlega skástur», sagði
hann. Iíúlurinn kom og þóttist Er-
lendur þekkja hann, enda sá hann, er
hann hugði betur að, að það var
fangamarkið hans föður hans á hon-
um, og hafði Eriendur fengið sjálfur
á kútinn inn í kaupstað fám dögum
áður; en það hugði hann hollast að
hafa ekki orð á því að svo stöddu.
Munntóbakstuggan, sem dólgurinn var
1) Grautur úr brytjuðum kökum og floti,
og er talinu lierramannsmatur. p ý 3.