Ísafold - 23.12.1876, Blaðsíða 1

Ísafold - 23.12.1876, Blaðsíða 1
9 % « fl f 0 I fc. III 30* Laugardaginn 23. desembermánaðar. 1990« Fjárkaup Breta á Úthjeraði haustið 1876. Hinir skozku fjárkaupmenn Mr. Bridges og Mr. Tait, er fóru í fjárkaup til Austfjarða í haust, hafa sent mjer þessa skýrslu um ferð sína: «Við kváðum á fyrsta markað okk- ar að Fossvölium 12. sept., annan að Bót, þann 13. s. m. Við komum að Fossvöllum snemma á ákveðnum degi, og voru þar þá margir bændur saman komnir með fje silt. I’eir áttu fund með sjer, höfðu tölu á fje sínu, er þeir höfðu rekið til markaðar, og komu síð- an og tjáðu okkur, að þar vœru saman komin 1800 fjár, og að þeir hefði ráð- ið með sjer að selja það allt í einum hóp; yrðum því að kaupa allt, eða við fengjum ekkert. Við skýrðum þeim nú, að við gæt- um ekki keypt meira en 1800 fjár alls. Við hefðum boðað markað að Bót næsta dag, og væri það órjettlæti við þá, að þann markað kynnu að sækja, að kaupa allt okkar fje að Fossvöllum. Nú höfðu bændur við ýmsar fortölur og meðal annars töldu þeir líklegast, að fátt mundi fjár verða að Bót. Við svöruð- um þvf, að úr því við hefðum boðað markað þar, og allar líkur væru fyrir þvf, að bændur mundu hafa lagt í söl- ur vinnu sfna og tfma til þess að smala þangað fje, þá væri það illa að farið af okkur, ef við brygðum þannig við þá orð vor. Nú varð það að sam- komulagi, að geyma kaup á 300 fjár fyrir Bót. Geldar ær að Fossvöllum svöruðn bjer um bil þessari tölu, og samdist það með bændum, að þær skyldu dregnar frá. þá voru eptir 1500 fjár og fyrir þessa tölu heimtuðu bændur 10 dali fyrir kind hverja, og gjörðu það að kvöð, að við keyptum allt. Við sögðum þeim nú, að f hjörðinni væru kindur, sem við alls ekki gætum keypt, og þær kindur yrði að draga úr, áður en kaup gæti samizt. Bændur svöruðu, að við yrðum að kaupa allt, á 10 dali kindina, ella fengjum enga skepnu. Við svöruðum, að þeir skyldu fá 10 dali fyrir hverja kind, er væri þess virði; en sumt af fjenu væri svo magurt, að við gætum ekki tekið það fyrir nokk- urt verð, það væri okkur allsendis gagns- laust, og væru þær kindur ekkí dregn- ar frá, gætum við ekkert keypt. Bænd- ur sátu fastir við sinn keip, ogsvöruðu: allt eða ekkert. Fannig stóð nú um hríð. Sfðan komu bændur aptur og buðu fjeð allt fyrir 9V« dal, en enga kind skyldi frú draga Við reyndum nú að koma þeim f skilning um það, að sumtaf fjenu væri okkur öldungis gagns- laust; við gætum ekkert við það gjört, þó við keyptum það; við hefðum ekk- ert móti því að gefa þeim 10 dali fyr- ir það sem við keyptum, eins og þeir hefðu fyrst heimtað, en það væri ó- skynsamlegt og fráleitt af þeim, að ætlast til þess, að við skyldum kaupa svo og svo mikið af fje fyrir 10 dali og flytja það til Skotlands, þar sem það væri einskis virði, og þjer getið getið því nærri, að meðal 1500 fjár hafi verið allmargar svo rýrar kindur, að þýðingarlaust hefði verið að flytja þær á skozkan fjármarkað. Enginn maður með fullu viti kanpir fje, án þess að taka á þvf, og fá fulla vissu um það, að hann fái fullt andvirði pen- inga sinna, og sjer i lagi, að hann fái það sem hann getur selt aptur. En eptir söluaðferð bænda hefði það verið að eins tímatöf og ekki annað, að taka á fjenu til að fá þessa vissu. Söluað- ferð bænda var því sannarlega hlægileg. Eða þekkja menn nokkursstaðar í verzl- un þá grundvallarreglu, að þeir, er til markaðar koma, skuli skyldir að kaupa hæsta verði allt, er þeim er boðið,golt og illt, nýtt og ónýtt ? Slíkt er ekki verzlun, heldur einokun, og þeim verst, er halda slíkri verzlunaraðferð fram. Bændur að Fossvöllum hafa hlolið að halda, að við værum dæmalausir heimsk- ingjar, að koma frá landi hinnar frjálsu verzlunar, og ganga að slíkum afar- kostum. Nú leið á daginn, og allt stóð við sama; við tjáðum bændum enn, að ef þeir vildu draga frá magra fjeð, skyldi Mr. Tait líta yfir hópinn, en þeir skyldu ekki búast við, að við gerðum nein kaup við þá með öðrum skilmálum. Loks endaði þetta með því, að helm- ingur fjáríns var rekinn í burtu, óg drógu bændur engar dulur á bræði sfna yfir þvf, að ráð þeirra hafði farizt þannig fyrir. Eigendur þess fjár, er eptir var, drógu nú frá fje sitt, hver í sinu lagi, og um það er rökkrið dalt á, höfðum við fengið milli 3 og 400 fjár. Morguninn eptir ráku ýmsireig- endur fé sitt aptur til Fossvalla, svo að við fengum þar alls 850. Nú tóku önnur vandræðin við. Við gátum með engu móti fengið neinn fjárrekstrarmann, hvað sem í boði var. Bændur þverneituðu, að láta nokkurn vinnumann sinn fara með okkur. Til alirar lukku höfðum við ekki borgað fjeð, þá er eg sannfærður um það, að við hefðím ekki fengið nokkurn fjár- 117 rekstrarmann. En er þeir sáu, að borg- un mundi bíða, efkvöð okkar yrði ekki gegnt, fengu þeir til fjárrekstrarmenn, sem við urðum að borga 3 rd. um dag- inn, hverjum, en lengra en að Lagar- fljóti voru þeir ófáanlegir. Yfir Lagarfljót varð fjeð að synda, og með því að straumur var þar æði- harður í fijótinu, beiddumst við að mega hafa not af ferjunni til að hjálpa þeim kindum, er ekki kynnu að hafa þróttað synda yfir um. En ferjueigandi þver- neitaði okkur um þenna greiða, og gaf engan kost á ferjunni. En hjer kom herra Páll Ólafsson okknr til hjálp- ar, og fjekk það hjá ferjueiganda, er hann hafði neitað okkur um. Við fórum frá Fossvöllum bæði sárir og gramir yfir hinni óhrósverðu að- ferð, er íslendingar höfðu þaf haft í frammi við oss. Þegar við komum í Bót, var þar ekki meira en 140 fjár saman komið, og hjer átti að beita við okkur sömu aðferðinni og á Fossvöllum, en með því við vorum orðnir of þreyttir á þeim leik, hættum við við allt i Bót, og fór- um af stað. Á Eyðum var okkur vel tekið, og herra Jónatan fórst allt vel og heið- arlega við okkur. þar bættist okkur fje, svo að við höfðum 1250. Við hðfð- um sent mann niður á Seyðisfjörð að boða þar markað næsta laugardag (16. sept.), og ætluðumst til að við gætum fengið þar nóg í viðbót til að fylla skip- ið. En þá voru komin boð til Seyðis- fjarðar, að þangað væri von á skipi 2. okt. frá Englandi til að kaupa 1600 fjár, og þegar við komum á Seyðis- fjörð, heyrðum við að menn hefði verið að reka fje sitt til þess markaðar, er við hðfðum boðað, en hefði horfið heim aptur, er fregnin um þetta nýja fjár- skip barst þeim, og skutu þannig loku fyrir, að við gætum keypt nokkuð, og það þó sumir væri komnir hálfa leið með rekstra sfna. Slíka aðferð og höfð var frammi við oss á Austfjörðum i ár, kunnum vjer varla nafni að nefna. En það má öll- um vera Ijóst, að hún er lítil uppörvun fyrir oss, að fara svo langt og leggja svo mikið á hættu, eins og hver sá verður að gjöra, er fer hjeðan f fjár- kaup til íslands. Og undarlegt má vera verzlunarvit þeirra manna, er reka heim fje sitt frá þeirn markaði, þar sem allt er borgað út f hönd í peningum, til þess að geta selt það þeim, er borga þeim hálft í vörum en hálft í pening- um. En svo mikið er víst, að ef við

x

Ísafold

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ísafold
https://timarit.is/publication/315

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.