Ísafold - 17.03.1877, Blaðsíða 4

20
rekstrarleyfi norður yBr Hvítá sumarið
eptir, en það virðist þeim jafnan hafa
verið engu miður um bugaO en útrým-
ingu kláðans, og í annau stað inundi
slíkur niðurskurður styrkja að mun
lækninga-eptirlit lögreglustjórnarinnar á
suðurhluta kláðasvæðisins. Hefi jeg
lieyrt margan góðan mann barma sjer
út af því, að það ráð var þá eigi npp
tekið, enda studdu það margir á fund-
inam, þar á meðal herra Andrjes á
Hvítárvöllum sjálfur, og skar hann nið-
ur fje sitt ótilkvaddur skömtmi síðar;
en meiri hluti fundarmanna v o n a ð i,
að slikur skurður væri ónauðsynlegur
(sýslan væri kláðalaus). Meðal þeirra,
er þessa von höfðu, var Varmalækjar-
bóndinn; en hálfum mánuði eptir tók
fje hans að útsteypast í kláða svo ótt,
að engum meðulum varð við komið til
að bjarga því. Ekki er kyn þótt Borg-
íirðingar ætlist til að almenníngur reiði
sig á vonir þeirra og innanhreppsskoð-
anirnar, sem þær eiga við að styðjast (!)
Raunar er jeg nú þeirrar vonar, eins
og þeir fjelagar, Andrjes og Páll, að
sýslan sje nú eða verði laus við kláða-
eitrið; en eigi er sú von runnin af nið-
urskurðinum í fyrra, þvi að það veit
jeg, að kláðinn er eigi blóðsjúkdómur,
og er því næsta lítil trygging að því,
að slátra kindinni, er engin varúð er
við höfð í meðferð á gærunum, og í
annan'stað er engin vissa fyrir þvi, að
eigi hafi verið kláði á fleirum bæjum
fyrir norðan Skorradalsvatn en þar sem
skorið var niður. Á Grund var hann;
og þótt það virðist hafa tekizt heiðurs-
manni þeim, er þar býr, að lækna kláð-
aon, sem hann sagði sjálfur lil hrein-
skilnislega, er óvíst að allir sjeu jafu-
hreinskilnir og ötulir, enda vantar eigi
líkur til að kláði hafi verið víðar, þar
sem ekki var haft annað til að útrýma
honum en íburðarkák. f>að er að vísu
mjög ánægjulegt, að hvergi hefir í Borg-
arf, það sem af er þessum vetri, fje
orðið útsteypt í kláða, svo menn viti;
en svo hefir og verið 2 vetur undan-
farna sunnan Botnsvoga, og eigi iná
heldur gleymaþví, að þurrviðrin í sum-
ar og í haust hafa gjört það að verk-
um, að fjenaður hefir í vetur almennt
verið talinn með góðum þrifum, jafnvel
þar, sem fáir hugsa um að halda skepn-
um f þrifnm, og allur þorri rnanna or
enn trúaður á hina merkilegu kenuingu,
þessu, að jeg ryðjist gegnuin herskipa-
flota Norðanmanna og rjúfi hergirð-
inguna fyrir framan Charleston. Jeg
á þar á ofan að láta rigna yfir mig
skothríðiuni úr kastalanum í borginni,
þegar jeg legg af stað heimleiðis, og
það allt til þess, að hjálpa manni,
sem jeg hef aldrei sjeð nje heyrt, og
það Þýfirringi, sem jeg hef andstyggð
á, penna-garp,sem lætur sjer nægja að
þyrla um sig bleki í allar áttir í stað
þess að hella út blóði sínu fyrir ætt-
jörð sína». — «Höfrung munar eigi um,
hvort hann fær einu skotinu fleira eða
færra, kapteinn góður», mælti Crockston.
— «Á jeg að segja þjer nokkuð !
Crockston*, mælti skipstjóri; »gjörist ]
þú svo djarfur, að minnast á þetta
einu orði framar, læt jeg þig lengst
niður í kjalsogið, og lofa þjer að hýr-
ast þar það sem eptir er ferðarinnar.
þar vona jeg þjer lærist að hafa betur
stjórn á tungunni í þjer. Heyrirðu
það, karl minn!».
Crockston þótti nú ráð að hafa
sig á burt, en tautaði þó við sjálfan
sig, er hann var kominn spölkorn frá
skipstjóra:
sem höfð er eptir merkum Borg-
Grðingi: að sauðlúsin sie lcindinni með-
fœdd og fylgi lienni eins og manna-
lúsin manninum(!!). Borgfirðingar eru
nú sarnt sumir farnir að sjá það sjállir,
að þótt fyrirhafnarmeira sje að þrifa fje
. fyrir maur og lús en að skera at' því
höfuðið, er það vel tilvinnandi, og það
er eigi óhugsandi, að löggjafar- og fram-
kvæmdarvaldið lcngi enn lækningafrest
þann, er þeirn hefir verið settur, og að
þeir verði þegnir undan að skera nið-
ur að hausti; en það verða þeir fjelag-
ar A. og P. að virða mjer til vorkunn-
ar, þótt jeg treysti eigi Borgfirðingum
svo enn, að jeg þori að ábyrgjast, að
þeir með baðinu ( sumar sem leið, í-
burðinum í vetur, hinu fyrirhugaða
vorbaði og þótt þeir fengjust til að tví-
baða allt fje sitt að hausti, útrými al-
gjörlega kláða þeim, sem hætt er við
að hafi orðið eptir, þótt þeir skæri
niður á einstökum bæjum i fyrra, þar
sem fje þar hafði hat't dagiegar sam-
göngur við fje á öðrum bæjum,
sem var látið lifa, enda hetir nýlega
fundizt vottur af honnm (kláðanum) á
allmörgum bæjum. Eu verði sú raunin
á, nninu Borgfirðingar naumast komast
undan niðurskurði haustið 1878. I’ang-
að til mun, sainkvæmt þeirri reynslu,
sem fjekkst í fyrra um Deildargilsvörð-
inn, verða fært að varna ölium tjársam-
göngum yfir nefnt gil og Hvítá. Kostn-
aðinn við þann vörð (urn 2000 kr. um
árið) munu Norðlendingar og Vestfirð-
ingar ekki horfa i, til eð verða lausir
við allan kláðagrnn og hinar þreytandi
skoðanir og lækningar, er tionurn verða
að vera samfara. þeir munu og auk
þess þykjast hafa nægilegt og gott af-
rjettarland handa fje sínu, þótt það fái
ekki að ganga fyrir sunnan Hvftá, eu
telja afrjett sinni engan skaða að því,
þótt Borgfirðingar fái ekki að reka þang-
að fje sitt. Rvik, 9. marz 1877.
Jón Jónsson.
Auglýsingar.
Samkvæmt tiilögum amtmaniisins
yfir suður- og vesturumdæminu heíir
landshöfðingi 10. þ. m. samþykkt, að
hinurn almennn fjárböðum, sem fyrir-
skipuð voru í auglýsingu landshöfð-
ingja 30. nóvemb. f. á., verði í
Borgarfjarðarsýslu, í Kjalarneshrepp,
«Mjer likar rauuar alls eigi illa
þessi viðræða. Nú er búið að hreifa
málið, og spái jeg alll lagist, óður
lýkur».
James Playfair hafði orðið heldur
örorður, er hann sagðist bafa and-
styggð á öllum þýfirringum. það var
fjarri honurn að hafa mætur á mansali
eða þrælahaldi, en hann vildi eigi
kannast við, að þrælamálið væri aðal-
undirrót ófriðarins með Vesturheims-
mönnurn, þótt Lincoln forseti segði
það fortakslaust. Hann var og jafn-
fjarstæður þeirri kenningu, að suður-
rikin — 8 af 36 — ættu rjett á að
segja sig úr bandalögunum, þótt þau
helöu af írjátsum vilja í þau gengið.
Hann hafði ýmugust á Norðanmönn-
um; það var allt og surnt. Honum
var illa við þá fyrir það, að þeir höfðu
fyrrum slitið sig úr tengslum við bræð-
ur síua, Breta, og voru raunar ekki
annað en Bratar, sem höfðu tekið það
ráð, er James Playl'air Ijet sjer nú vel
líka, er Sunnanmenn beittu því. þann-
ig var nú háttað skoðun skipstjóra á
þessu máli. það reið þó mestan
baggamuninn, að honum var sjálfum á
Mosfellssveit, Seltjarnarneshrepp og
Álptaneshrepp frestað þangað til í vor,
að fje er komið úr ullu, með þessum
nánari skilyrðum :
«1.1 þeim sveitum, þar sem ekki hefir
verið almennt baðað f haust, skal
halda áfram hálfsmánaðarskoðunum
og nákvæmu fjártali á öllu fje þang-
að til 6 vikur eru liðnar frá vor-
baðinu. Komi kláðavottur upp, ber
undir eins að bera dyggilega í hin-
ar grunuðu kindur og þar eptir taf-
arlaust tvibaða allt fje á viðkom-
andi bæ og þeim bæjum, er sam-
göngur hafa átt við hann.
2. Ureppsnefndirnar skulu með skoð-
unarmönnum, hreppstjórum og lög-
reglustjóra styðja að því, að útvega
hin nauðsynlegu baðmeðul, fram-
kvæma hið ahneona bað ( vor, og
þau aukaböð, sem þörf þykir á.
3. / þeim sveitum, sem ekki böðuðu
í haust, ber að halda fjenu f sterkri
heimagæzlu, þangað til 6 vikur eru
liðnar frá baðinu í vor eður þangað
lil að fjeð hefir verið skoðað af ut-
anhreppsmönnum og fundið heil-
brigt eptir baðið, og ber að sjá nm,
að þessar skoðanir verði framkvæmd-
ar innan 6 vikna eptir baðið.
4. Hinum selta lögreglustjóra ber á
sem hentugastan og mest tryggjandi
hátt að sjá um, að þessar skipanir
verði framkvæmdar; sjer í lagi skal
liann í tíma gjöra nauðsynlega ráð-
stöfun til, að smalað verði og bað-
að með utanhreppsinönnnm alstaðar
þar sem iunanhreppsmenn baða ekki
sjálíir, geldfje sitt um fardaga, og ær
um fráfærur, eður þar sem þeir
þrjózkast við að baða hin fyrirskip-
uðu 2 aukaböð á bæjum, þar sem
kláðavottur finnst, og skal hann í
tírna ráða nægilega marga menn til
shkra framkvæmda, og útvega sjer
baðmeðul og hin nauðsynlegu áhöld,
allt á kostnað hlutaðeigarida fjáreig-
anda, samkvæmt 7. gr. í tilsk. ó.
jan. 1866».
þelta er hjer með birt alrnenningi
í tjeðum sveitum, samkvæmt brjefi amt-
manns, dags. í gær
Lögreglustjórinn í fjárkláðamálinu,
Reykjavík, 15. marz 1877.
Jón JÓNSSON.
Nærsveitamonn geta vitjað ísafoldar
í Apótekinu.
margan hátt til rneins og ama ófriður-
inn í Vesturheimi, og var honum því
gramt í geði til þeirra, er hann höfðu
vakið. Má af þessu vel skilja, hvernig
á því stóð, að hann tók svo óstiunt
upp ráðagjörð Crockstons um að. gjör-
ast bjargvættur eins af talsmönnurn
þrælanna og snúast í móli Sunnanrnönn-
um.
Hann gat samt sem áður eigi sleppt
orðum Crockstons algjörlega úr huga
sjer, og það var eins og hann þyrði
eigi að líta upp á Jenny, er hún kom
upp á þilfarið morguninn eptir. það
var meir en leitt, hvað sem öðru leið,
því að hin unga mær var s\o væn á-
sýndum, að hún var meira en makleg
þægilegs viðlits frá hinum mannvænlegu
skipstjóra. Hún var Ijós á Irár, og
hárið mikið og frítt, augun blíðleg og
greindarleg. En James gat eigi varizt
aðkenningar að feimni, er þau voru
stödd saman; hann fann að í henni bjó
göfug sál og prúðmannleg, efld og
þroskuð í skóla mótlætisins. Uann
skildi það, að þögn sín yrði eigi öðru-
vísi virten sem afdráttarlaus synjun þess,
er henni bjó ríkast i brjósti. (Framh. s.).