Ísafold - 01.01.1878, Qupperneq 4

4
ÍSAFOLD.
7i78
óvenju-byrgir af matvöru. Slíkar ávís-
anir er líka svo hægt að láta ónotaðar,
ef guð gefur björg úr sjónum, svo að
eigi þarf á þeim að halda, enda ætti
sannarlega eigi að grípa til þeirra fyr
en í allra-síðustu lög, svo mjög sem bú-
ið er að nota veglyndi landsbúa í hin-
um betri hjeruðum.
Mannalát og slysfarir. Aðfaranótt
hins 28. f. m. varð Egill bókbindari
Jónsson hjer í bænum bráðkvaddur í
rúmi sínu; hafði verið lítið eitt lasinn
dagana á undan. Hann mun hafa ver-
ið á sextugs aldri. Hann var atgervis-
maður, með menntaðri leikmönnum og
lengi alkunnur að lipurð, framtakssemi
og atorku við atvinnu sína. Hann mun
verafyrsti (ogeini) maður hjer á landi, er
hafði útgáfu og sölu bóka að aðalatvinnu,
og er skylt að minnast þess til maklegs
lofs, að hann var vandur að vali bóka,
er hann tók að sjer til kostnaðar, þótt
eigi hefði hann verið til mennta settur,
og vildi eigi leita sjer ábata með því
að gefa út útgengilegt rusl; mundi þó
hafa farnazt vel, ef eigi hefði annað
bagað upp á síðkastið. — Rjett fyrir
jólin varð maður úti á heimleið úr
Keflavík suður á Miðnes; var að sögn
eigi algáður. —UrBitru er sagt skiptjón
frá mán.mót. nóv. og des.: hvolfdi bát
upp við landsteina í logni,en myrkri, með
6 mönnum á; varð 2 bjargað, en hinir
týndust, eitt kona.
Strand. Um sama leiti strandaði við
þ>aralátursnes á Ströndum norskt kaup-
far á heimleið frá Borðeyri, hlaðið kjöti
ogöðrumíslenzk. vör. Ýarðmannbjörg.
Austfirðingasamskotin. Eptir því
sem skýrt er frá í auglýsingu frá
landshöfðingja í f. á. Stjórnartíð.
B 148, um úthlutun hans á samskota-
fje frá Danmörku, Noregi og Englandi
handa þeim, er tjón biðu af eldgosun-
um fyrir austan og norðan í hitt eð
fyrra, og sem numið hefir meiru en
hálfu sjöunda þúshundraði hins fimmta
tigar, hefir tæpum fimmtán þúshundr-
uðum þess verið varið til þess að kaupa
rlkisskuldabrjef, að upphæð 16500 kr.,
og stofnaður með þeim styrktarsjóður,
er grípa megi til, „er önnur eins eld-
gos eða þvílík ber að höndum hjer á
landi“, en vöxtunum af sjóðnum skal
varið til „að efla landbúnað í Múla-
sýslum og önnur fyrirtæki þar til al-
menningsheilla41.
Aðflnning við pjóðólf. pað er mikið ó-
heppilegt, þegar ritstjórar dagblaða, sem eiga að
leiðbeina almenningi, eru svo fljótfærir og óvand-
virkir, að þeir rangfæra og flvtja lesendum sinum
alveg skakkt einföldustu viðburði, sem þeir þó fyr-
irhafnarlaust geta útvegað sjer vissu um. f>ann'S
hefir ritstjóri pjóðólfs farið að í síðasta nr. blaðs
síns. Hann segír: að inn hafi lcomið 1500 kr. í
Bazar þeim og Tombólu, sem haldin var hjer í
Reykjavík fyrir fátæklinga 9. og 10. þ. m. petta
er alveg ósatt. f>að sem inn kom voru 1069 kr.
55 a.; þetta hefði ritstjóri pjóðólfs getað flutt al-
menningi rjetthermt, hefði hann spurt sig fyrir hjá
forstöðunefnd Bazarsins, eða hjá þeim herrurn slíóla-
kennara H. E. Helgesen og faktor N. Zimsen, sem
tóku á móti og töldu alla peninga, sem inn komu.
pessa leiðrjettingu biðjum vjer hinn heiðraða
ritstjóra ísafoldar að birta sem fyrst í blaði sínu.
Reykjavík, 22. desembr. 1877.
Forstöðunefnd,
Bazarsins og lombóhmnar.
HITT OGr |>ETTA.
Pjeturskirkja í Róm tekur um 54,000 manna;
clómkirkjan í Mílano 37,000; Pálskirkja í Lundún-
um 35,600; Pálskirkja í Róm 32,000; Pjeturskirkja
(San Petronio) í Bologna 24,400; Ægisif í Mikla-
garði 23,000; Laterankirkja í Róm 23,900; Maríu-
kirkja (Notre Dame) i París 21,000 ; dómkirkjan í
Pisa 13,000; Steíanskirkja í Vín 12,000; Markús-
arkirkja í Feneyjum 7,000; Spurgeons-tjaldbúð í
Lundúnum 7,000.
— I Maine, einu af Bandaríkjunum í Norður-
Ameríku, er nýlega tekið í lög strengilegt forboð
gegn því að brugga, selja eða veita nokkurn dropa
af áfengum drykkjum. En óðara eru upp fundin
' ýmisleg brögð til þess að fara i kringum þessi lög.
I J>að er eitt, að með egg er fari# þannig, að stungið
er lítið gat á skurnið og blásinn þar út~allur mat-
urinn, en fyllt aptur með brennivín, og límt brjef-
snepli fprir gatið, svo laglega, að ekkert ber á. Egg
þessi eru síðan látin ganga kaupum og sölum, og
kosta 6 krónur tylptin. Messuvín mega landsbúar
drekka eptir vild sinni, og hneixlast því ekkert yhr-
vald á því, þótt það sjái messuvínstunnur á hverju
heimili; því hitt gat engum dottið í hug, að tapp-
arnir eða kranarnir eru svo haglega gjörðir, að sje
þeim snúið rjett, kemur út messuvín, en sje þeim
snúið öfugt, kemur úr tunnunni hreint brennivín.
— Jarðfræðingur einn í Marsilíu hefir fundið,
að sjávarborð Miðjarðarhafsins hefir lækkað um
hálfan fjórða þumlung síðan Súez-skurðurinn var
til búinn. Haldi því áfram, má ganga þurrum fótum
um Miðjarðarhafið eptir 4000 ár.
PRENTVII.LA í síðasta blaði
í 3. 1. í klausunni um prestamálið : 5
þ. m. fyrir 5. f. m.
Auglýsingar.
Utanáskript til síra Jóns Bjarna-
sonar í Nýja-íslandi er:
Rev. Jon Bjarnason
Gimli, Keewatin, Canada
(via Winnipeg, Manitoba).
Mikið æskilegt væri að fá að sjá
í blöðunum upphæð peningagjafa þeirra,
sem þlotnazt hafa Vatnsleysustrandar-
hreppi árið 1877, og hvernig þeim hef-
ir verið varið, því með því hlýtur að
hverfa öll efasemi náungans í því efni.
Eða eigum vjer ekki heimtingu á að
það sje gjört. En hvað sem þessu líð-
ur er víst ekki ótilhlýðilegt að votta
gefendunum opinberlega þakkir fyrir
veglyndi þeirra við nauðstadda hjer í
hrepp. Og stendur eigi hreppsnefnd-
inni næst að gjöra það?
Á Vatnsleysuströnd, 10/12 ’77.
Náunginn.
Ritstjóri: Björn Jónsson, cand. philos.
Prentsmiðja „ísafoldar11.—'Sigm. Guðmundsson.
III.
J>að er kunnugt, að hvorirtveggja,
Rússar og Tyrkir, brígsluðu hvorir
öðrum í sumar mjög um grimmd og
níðingsskap í hernaðinum, og sögðu
af því margar sögur, svo ljótar sumar,
að hugur rís við að hafa þær yfir. En
það komst upp um Tyrki, að þeir höfðu
logið upp flestum eða öllum verstu sög-
unum af Rússum, og sent þær hinum
útlendu (ensku) blöðum, með fölsuðum
nöfnum frjettaritara þeirra undir. Apt-
ur hefir Tyrkjum eigi heppnazt að
hrekja það, sem borizt hefir út af at-
hæfi þeirra, að minnsta kosti fæst af
þvi, og þar á meðal eigi sögu þá, er
hjer skal greina.
í einum bardaganum i Sjipkaskarði,
28. júlí, sóttu Rússar Tyrkiátvo vegu,
svo snarplega, að hinir sáu sjer eigi
annað fært en að gefast upp. Brugðu
því upp griðamerki, hvítri blæju, og
stöðvuðu Rússar þegar eldinn, og gengu
slyppir að mestu og í hægðum sínum
á leið upp að virkinu Tyrkja, til þess
að setjast í það og taka þá í grið. En
er þeir áttu fáa faðma að virkinu, vita
þeir eigi fyr til en yfir þá dynur það-
an megnasta stórskotadrífa, og hrundu
þeir þar unnvörpum í valinn. — Svo er
sagt, að leita muni þurfa langt fram í
aldir að dæmi slíks griðníðingsskapar.
Morguninn eptir ætluðu Rússar að
sækja virkið með nýju liði, en urðu
þess þá varir, að þar var enginn mað-
ur eptir uppistandandi, og höfðu Tyrkir,
þeir er ósárir voru eða rólfærir fyrir
sárum, komið sjer burtu um nóttina um
leynistig einn og eitthvað upp í fjöll.
Hina, er eptir láu í virkinu í sárum, er
Rússar komu þar, tóku þeir og bundu
sár þeirra. En er þeir lituðust betur
um, sáu þeir, hvar lá hrúga mikil af
mannahausum rússneskum, nýhöggnum
af bolnum. Bolirnir lágu í laut skammt
þaðan, og er svo sagt, að það hafi
verið einhver hin hroðalegasta sjón, er
sögur fara af. J>etta voru sárir menn
og herteknir, er Tyrkir höfðu safnað í
virkið i bardögunum dagana á undan,
og leikið þannig áður þeir skildu við
þá, en kvalið þá áður svo sem þeim
gat framast hugsazt. þess báru likin
merki flestöll, og þau hræðileg. Mörg
þeirra voru brytjuð í stykki, en blóðið
sýndi, að það hafði verið gjört að mönn-
unum lifandi eða áður en höfuðið var
höggvið af. Rússar sýndu valköst
þenna enskum frjettariturum ogstjórnar-
erindrekum, er voru í herbúðum þeirra,
og kvöddu þá vitnis að þessari hrylli-
legu sjón. Fannst þeim mjög um, sem
nærri má geta, en eigi síður um hitt,
að sjá á hinu leytinu meðferð Rússa á
Tyrkjum, er þeir hittu fyrir í virkinu
sára; þeim var hjúkrað af mestu alúð
og veittur hverskonar beini, sem föng
voru til.