Ísafold - 20.09.1878, Blaðsíða 4

92
ÍSAFOLD.
affra hönd gefizt mót tilkostnaðinum
— en hitt: að fólk víða úr landi hefir
dregizt frá annari bjargvænni sjó-
sókn með fœri í netabendurnar; aðr-
ar veiðistoður mátt, sökmn mannleysis,
sjá skip sín fúna upp í landi, fengið
annaðhvort ekkert eða ónýtt fólk og
lakasta úrval, einkum útverin, hvar ör-
birgð og vesöld víða gjört hefir sam-
eiginlega velmegan landflótta, eytt að
miklu sum hjeruð og flýtt fjölda fóst-
urbarna minna við fyrsta hallœri til
grafarinnar, meðfram af fjölgun
purrabúðarfólks. Spegilinn hefir hver
fyrir sjer, sem vill, í mínum suður-
i’ttverum, ef ei í sjálfum minum fyr-
meir efnugri inn-nesjum syðra.
J>eir menn, sem í öðrum löndum I
hafa þýtt Shakspeare, hafa með því á-
unnið sjer maklegan heiður, svo sem
eru Tieck og Schlegel á f>ýzkalandi,
Hagberg hjá Svíum, Foersom, Wulff,
og nú síðast Lembcke hjá Dönum.
Hefir Shakspeare þótt vera eitt af þeim
skáldum, sem hver menntaður maður
þyrfti að þekkja. Endalýsir einn, sem
vit hefir á (Goethe) tveim ritum hans,
Macbeth og Hamlet, á þennan hátt:
„í Macbeth liggur bók forlaganna opin
fyrir oss, en stormar lífsins blaða í henni
fram og aptur“, og um Hamlet segir
hann: „Hjer sjáum vjer eikartxje, sem
gróðursett er í leirkeri; fyrst dafnar
það vel, en þegar ræturnar stækka,
bera þær leirkerið ofurliða, og sprengja
það“. Upp á Shakspeare sjálfan hafa
menn heimfært hið alkunna vers úr
Virgilíusi:
„-------Quantum vertice ad auras
Aethereas, tantum radice ad tartara tendit“.
(Eins og limarnar ná til himins, eins
ná rætumar til undirheima).
f>að er þvi lofsvert mjög af tveim-
ur af vorum yngri skáldum, sira
Matthíasi Jochumssyni og Steingrími
Thorsteinsson, að þeir hafa ráðizt i, að
snúa sumum nafnfrægustu ritum
Shakspeares á íslenzku. Hefir hinn
fyrri íslenzkað Macbeth og Hamlet,
hinn síðari nú fyrir skemmstu Lear.
Og þess lofsverðara er það, sem verk-
ið er óþakklátara í vissu skyni, því
þeim getur ekkert hafa gengið til þessa
annað, en rækt við frumskáldið og
löngun til þess að gjöra löndum sínum
gagn og sóma. þ>eir hafa viljað vekja
smekk og glæða tilfinningu landa vorra
fyrir þessum háleita skáldskap, sem
opinberar leyndardóma mannlegs eðlis,
og rannsakar fylgsni mannlegra tilfinn-
inga. þ>eir hafa viljað gjöra íslandi
þann sóma, að Shakspeare einnig þar
yrði kunnur almenningi, ef almenning-
ur hefir vit á að nota tækifærið. Og
þó vjer að svo stöddu sjeum nokkuð
efablandnir um, að alþýða manna hjer
á landi hafi náð þeim þroska, sem þarf
til að skilja og láta sjer falla Shak-
spear’s skáldskap í geð, þá vonum vjer
þó, að allir menntaðir menn, ungir og
gamlir, kaupi og lesi þessar þýðingar,
svo þær smámsaman finnist á hvexju
heimili hjá biblíunni, sálmabókinni og
hugvekjunum, því þær hafa margar al-
varlegar hugvekjur, og marga holla
kenningu inni að halda, þó þær sjeu
ekki beinlínis guðsorð.
Lear konungur er eitt afþeimsorg-
arleikjum Shakspeares, sem örðugt mun
vera að þýða. Sjer i lagi mun fæstum
hafa heppnazt að ná frumritinu, þar sem
um orðalag fíflsins og Játmundar erað
gjöra. Yfir höfuð mun þýðing herra
Stgr. Thorsteinsons vera góð og vönd-
uð, og það sem mest er vert, þýðarinn
skilur auðsjáanlegavelfrumritið og anda
þess. Ekki er ætið hægt að sjá, hvort
hann hefir haft frumritið eða þýðingar
annara fyrir sjer, því á stundum virðist
hann fara lengra frá orðunum en þörf
var á, og eins og fremur herða á orða-
lagi Shakspeares, en draga úr því. Yf-
ir höfuð mun ísjárvert við aðra eins höf-
unda og Shakspeare, að leggja ofan á orð
þeirra, ef vjer mættum svo að orði kveða;
þar þarf ekkert ofanálag.
En — að öðru leyti virðist oss þessi
þýðing mega teljast i röð hinna beztu
útlegginga, og vera prýði fyrir bók-
menntir vorar.
Frá Rangárvallasýslu, sjer i lagi
neðri Rangárvöllum er kvartað yfir stór-
skemmdum á töðum. Hefir, eptir því
sem vjer frjettum, tíð verið betri oghey-
skapur farsælli norðanlands en hjer
syðra.
A.lJ>ingiskosning átti að fara fram i Slcaga-
firði 19. þ. mán. þeir, sem vjer höfum heyrt að
hafi gefið kost á sjer til kosningar, eru: Eiríkur
prófastur Briem i Steinnesi, Jón landritari Jónsson
og Friðrik bóndi Stefánsson í Vallholti ytra, í
Skagafirði.
Hitt o g þetta.
Ef nokkur hefði báða þá kosti sameinaða, að
vera fjörugur áhlaupamaður og óþreytandi i þolin-
mæði, þá væri hann afbragð ; en af þvi þessir kost-
ir eru aldrei samfara, þá verður, að öllu samtöldu,
þolinmóður stillingarmaður drjúgari, en sá mesti
fjörmaður, sem jafnframt er örskiptamaður.
Guicciardini.
J>að er betra að láta dálítið undan vin sinum,
en alveg undan öfundarmanni sinum.
F o x.
pegar verið er að dæma umliðin tima, fara
menn að eins og hinir rómversku dictatórar; menn
sakfella tíunda hvern. Af þvi ómögulegt er að ná
til allra hinna seku, eru einstakir menn tíndir úr
liópnum og látnir bera ábyrgðina fyrir bresti ald-
arinnar eða fyrir bresti allra.
G i b b o n .
Auglýsingar.
Verzlunarskuldir þær, erhin svo nefnda Liver-
poolsverzlun, eða verzlunarhúsið S. Jacobsen og Co.
átti ógreiddar á íslandi, og sem R. B. Symington
í Glasgow á Skotlandi voru eigendur að, en sem
jeg undirskrifaður hefi haft á höndum að innheimta,
hefi jeg nú selt herra verzlunarstjóra J. O, V. Jóns-
syni í Reykjavik til eignar, og hefir hann þvi upp
frá þessu fullkominn rjett til að krefjast skulda
þessara hjá hlutaðeigendum samkvæmt hinum lög-
giltu verzlunarbókum S. Jacobsen og Co., og skulda-
brjefum þeim og skiiríkjum, er hinum nýja eiganda
með verzlunarbókunum hafa verið fengin í hendur.
Reykjavík, 1. júli 1878.
Guðm. Pálsson,
málaflutningsmaður.
* * *
Samkvæmt ofanritaðri auglýsingu skora jeg hjer
með á alla þá, er eigi hafa lokið skuldum sínum
við verzlunarhúsið S. Jacobsen og Co. eða hina svo
nefndu „Liverpoolsverzlun", að greiða mjer skuldir
þessar, að svo miklu leyti, sem auðið er á næst-
komandi haustlestum en í sfðasta lagi fyrir útgöngu
júlimánaðar 1879, nema þeir á annan hátt semji
sjerstaklega við mig um greiðslu á ofannefndum
skuldum.
Reykjavík, 14. sept. 1878.
Jón O. V. Jónsson.
Samkvæmt ákvörðun hreppsnefndarinnar i Kjós-
arhrepp á fundi hennar 4. þ. m., verður rjettað f
öllum fjárrjettum í nefndum hreppi miðvikudaginn
25. þ. m., og aptur miðvikudaginn 2. okt. næstk.
Kjósarhreppi, 6. sept. 1878.
í umboði nefndarinnar.
þ. Guðmundsson.
Hjá bóksala Kr. Ó. þorgrímssyni fæst
til kaups
„LEAR KONUNGUR“,
sorgarleikur eptir W. Shakspeare i ísl. þýðingu
eptir Stgr. Xhorsteinson. Reykjavík. Á forlag Kr.
Ó. þorgrimssonar. 1878. Prentað hjá E. pórðarsyni.
L. LEVISON junior
Kjebmagergade 9,
Kjobenhavn.
hefir á boðstólum mikla gnótt alls þess,
er lýtur að pappírsverzlun.
Pappír og umslög frá öllum inn-
lendum, o: dönskum verksmiðjum með
verksmiðjuverði. Mjög miklar birgðir
af pappa og öllum öðrum hlutum, þeim
er þjena til bóka- og myndaprentunar.
Lysthafendur fá skilvíslega það
sem þeir biðja um, með sömu póstskips-
ferð og með lægsta verði. Fyrirspurn-
um er svarað vel og greiðlega.
Undirskrifaður getur ekki látið hjá liða, að geta
þeirrar sjerstöku höfðingslundar, sem herra hrepp-
stjóri Árni Diðrilcsson, bóndi á Stakkagerði á Vest-
mannaeyjum, auðsýndi á næstliðnu sumri þeim 6
mönnum, er jeg sendi til Vestmannaeyja að sækja
skip það er jeg keypti eða kaupi að áðurnefndum
höfðingsmanni Á. (eða að minnsta kosti, þá stend-
ur hann fyrir sölu á nefndu skipi), sem er áttær-
ingur, allur úr eik, og að öllu ógallaður, og sem
fylgdi allur hákarla-útbúnaður, sem er svo prýðis-
vandaður og vel af hendi leystur að fám dæmum
mun sæta, ásamt tilheyrandi öllu öðru, er þvilikum
skipum fylgja ber, sem ogaðsinu leyti er eins sjer-
staklega vel vandað og af hendi leyst. Með þessu
öllu meðfylgjandi kostaði skip þetta þó einar 400 kr.
— Ætli það færi ekki opt betur en fer, ef að
menn aptur hjeldu eigingirninni hver við annan eins
og þessi höfííingsmaður hefir gjört, bæði í þessu
sem öðru ? — í samhengi hjer við, hefir herra M.
Magnússon, bóndi i Króki í Garðisuður (fyrirmað-
ur á tjeðu skipi frá Vestmannaeyjum í sumar), beð-
ið mig að votta áðurnefndum herra Á. ásamt öll-
um eyjarbúum, sitt innilegt þakklæti fyrir allar þær
velgjörðir og viðmót, sem hann og hans hásetar
hafa orðið aðnjótandi, í þau tvö skipti er hann hefir
sótt til þeirra skip og flutt hingað suður, og finnur
hann þar til vanmáttar síns, að geta þakkað það
sem vera ber.
Að endingu er og skylt að minnast míns heiðr-
aða skyldfólks á Vestmannaeyjum, ásamt þar nú-
verandi sóknarpresti, sem ljetu eigi sitt eptir liggja
að greiða götu áðurminnstra sjómanna minna, bæði
með óforþjentum gjöfum, sem og öðrum höfðingleg-
um atlotum, er bæði nefndum presti og öllu þvi
fólki er frá barndómi lagið að láta i tje, einum sem
öðrum. er á liggur og með þarf.
Hellum, 25. júni 1878.
L. Pálsson.
Ritstjóri: Grímur Thomsen, doctor phil.
Prentsmiðja „ísafoldar“. — Sigm. Guðmundsson.